ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΙΔΥΜΩΝ

                           ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΙΔΥΜΩΝ

    Όταν οι άνθρωποι παρεμβαίνουν στο έργο της φύσης

Πολλά έχουν γραφτεί για την ψυχολογία των διδύμων παιδιών. Δεκάδες έρευνες κοινωνιολόγων, ψυχολόγων, παιδιάτρων και άλλων επιστημόνων που έχουν ασχοληθεί με το θέμα καταλήγουν σε ένα συμπέρασμα: τα δίδυμα παιδιά, με ένα περίεργο μυστηριακό τρόπο, σχεδόν μεταφυσικό, είναι άρρηκτα ψυχικά συνδεδεμένα από την αρχή ως το τέλος της ζωής τους. 

Ζουν ζωές παράλληλες και όμως αναζητούν νοερά, πνευματικά και ψυχικά το ένα το άλλο. Ανεξήγητα ζουν την ζωή τους ψάχνοντας το άλλο τους μισό που όπως φαίνεται τους λείπει και το αναζητούν. Συνειδητά η ασυνείδητα φαίνεται πως λειτουργεί μια μαγνητική έλξη.

Ο αποχωρισμός των διδύμων είναι τραύμα ψυχής που δεν επουλώνεται ποτέ.

Επιστημονικές μελέτες έχουν αποδείξει πως τα δίδυμα παιδιά, και ειδικά τα μονοζυγωτικά, παρουσιάζουν την ίδια συμπεριφορά, τις ίδιες τάσεις, και τον ίδιο ψυχισμό ακόμη και αν μεγαλώσουν σε διαφορετικό περιβάλλον και όχι από τους ίδιους γονείς.

Ακόμη κι αν δεν γνωρίζουν πως υπάρχει το δίδυμο ταίρι τους νοιώθουν πως πάντα κάτι τους λείπει χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν τι μπορεί να ναι αυτό. Ένα κενό, ένα αίσθημα μη πληρότητας. Μια διαρκής και μόνιμη ανησυχία. Ένα ανεξήγητο ψυχικό κενό.

Πολλές επιστημονικές μελέτες, ειδικά επί υιοθετημένων παιδιών, σε διαφορετικές θετές οικογένειες, επομένως διαφορετικό περιβάλλον, κατέληξαν στα συμπεράσματα αυτά.

Τα δίδυμα παιδιά δεν έχουν μόνο τον γενετικό δεσμό από την αρχή της δημιουργίας τους (σύλληψη), αλλά και ένα άλλο πιο ουσιαστικό δεσμό διαρκείας για όλο το υπόλοιπο της ζωής τους.

Είναι πολύ γνωστή η περίπτωση των διδύμων που μελετήθηκε για αυτό το σπάνιο και περίεργο δέσιμο ειδικά των μονοζυγωτικών διδύμων και η ταυτόσημη συμπεριφορά τους από την παρακάτω υπόθεση:

 Υπόθεση ''Amy και Beth''

Στις αρχές της δεκαετίας του 60 δύο νεογέννητα (μονοζυγωτικά) δίδυμα κοριτσάκια στη Νέα Υόρκη (γνωστά σήμερα στην ψυχολογική βιβλιογραφία σαν η περίπτωση "Amy και Beth") δόθηκαν για υιοθεσία σε δύο διαφορετικές οικογένειες. Επιβλέπων επιστήμονας αυτής της διαδικασίας ήταν ο δόκτωρ Peter Neubauer, ένας διακεκριμένος ψυχίατρος της Πανεπιστημιακής Ψυχιατρικής Κλινικής της Νέας Υόρκης.

Από τη στιγμή που η Amy και η Beth στάλθηκαν στις οικογένειες που τις υιοθέτησαν δημιουργήθηκε ένα ολόκληρο επιτελείο ψυχολόγων, ψυχιάτρων, παιδιάτρων και άλλων παρατηρητών, που θα κατέγραφαν λεπτομερειακά την πορεία τους, από τη βρεφική ως την εφηβική τους ηλικία! Δεν αποκαλύφθηκε στους γονείς που υιοθέτησαν τα μωρά - ούτε φυσικά και στα ίδια τα παιδιά - ότι είχαν ένα δίδυμο (μονοζυγωτικό) αδελφάκι.

Η θεωρία που ήθελαν να εξετάσουν οι ψυχολόγοι ήταν το σε τι βαθμό το διαφορετικό οικογενειακό περιβάλλον θα επηρέαζε τις προσωπικότητες, τις συμπεριφορές, την ευφυΐα των δύο παιδιών, που σα μονοζυγωτικά είχαν την ίδια γενετική προδιάθεση. Και λέω σε τι βαθμό γιατί την εποχή εκείνη ήταν αδιαμφισβήτητη αρχή για την ψυχολογία ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό από το οικογενειακό του περιβάλλον και σε μικρότερο από τη γονιδιακή του προδιάθεση.

Τα μωρά δόθηκαν σε δύο διαφορετικές οικογένειες που από μία άποψη έμοιαζαν μεταξύ τους: και οι δυο ήταν εβραίικες και έμεναν στη Νέα Υόρκη. Οι μητέρες έμεναν στο σπίτι και αμφότερες οι οικογένειες είχαν ήδη ένα γιο 7 χρόνια μεγαλύτερο από τα δίδυμα μωρά. Από κει και πέρα όμως τα δύο οικογενειακά περιβάλλοντα διέφεραν ριζικά! 

Η οικογένεια της Amy ήταν μικροαστική ενώ της Beth ευκατάστατη! Η θετή μάνα της Amy ήταν υπέρβαρη, συγκρατημένη, αντικοινωνική. Αν και ήταν συμπονετική ήταν ταυτόχρονα και εξαιρετικά ανασφαλής και κάπου άρχισε να νιώθει απειλή από την Amy όταν αυτή μεγάλωσε και άρχισε να γίνεται μία εμφανίσιμη κοπέλα! Από την άλλη η θετή μάνα της Beth τη λάτρευε και μιλούσε πολύ θετικά για την προσωπικότητα της και τη θέση της μέσα στην οικογένεια!

 Οι επιβλέποντες επιστήμονες περιέγραφαν τη μάνα της Beth σαν ευχάριστη, νεανική, κομψή, αδύνατη, ισορροπημένη, με εμπιστοσύνη στον εαυτό της, δυναμική και χαρούμενη! Εκεί που η μάνα της Amy την έβλεπε σαν πρόβλημα, σαν ένα πεισματάρικο ξένο παιδί, η μάνα της Beth την έβλεπε σαν παιδί που γέμιζε με χαρά το σπίτι! Παρόμοιου ύφους ήταν και οι πατεράδες. Ο θετός πατέρας της Amy την έβλεπε και αυτός σαν πρόβλημα ενός ο θετός πατέρας της Beth ήταν πολύ πιο υποστηρικτικός απέναντι της. 

Τα προβλήματα της Amy ξεκίνησαν νωρίς και οδηγήθηκαν σε μία ανησυχητική κατεύθυνση: σαν παιδί ήταν μόνιμα σε ένταση και απαιτούσε διαρκώς πράγματα. Βύζαινε ακόμη και σε μεγάλη ηλικία τον αντίχειρα της, έτρωγε τα νύχια της, κρυβόταν στην κουβέρτα της, έκλαιγε όταν την άφηναν μόνη, έβρεχε το κρεβάτι της μέχρι και σε μεγάλη ηλικία, είχε συχνούς εφιάλτες και πολλούς φόβους. 

Γύρω στα 10 της άρχισε να παίζει διάφορους ρόλους, να σκαρφίζεται αρρώστιες και να δείχνει μία σύγχυση στο θέμα του φύλου της. Ντροπαλή, αδιάφορη κοινωνικά, πάσχοντας από μία σοβαρή μαθησιακή δυσλειτουργία, παθολογικά ανώριμη, καθρέπτιζε ιδανικά την εικόνα του παιδιού που το είχαν απορρίψει! 

Οι επιστήμονες κάπου το περίμεναν να αναπτύξει η Amy τέτοιο χαρακτήρα και συμπεριφορές. Όπως περίμεναν από τη Beth να αναπτύξει έναν πιο ώριμο, συγκροτημένο, κοινωνικό και συνεργάσιμο χαρακτήρα σε σχέση με τη δίδυμη αδελφή της. 

Προς μεγάλη τους έκπληξη, όμως και η Beth όλο που είχε μεγαλώσει σε ένα εξαιρετικά πιο υποστηρικτικό περιβάλλον είχε αναπτύξει τα ίδια ακριβώς στοιχεία με την Amy! Βύζαινε επίσης τον αντίχειρα της, έτρωγε τα νύχια της, κρυβόταν στην κουβέρτα της, έβρεχε το κρεβάτι της! Και η Beth έγινε υποχονδριακή, και όπως η Amy φοβόταν και αυτή το σκοτάδι και τη μοναξιά!

                                                                       

Αυτό αποτέλεσε ένα ισχυρό σοκ για τους επιστήμονες και ιδιαίτερα στους ψυχολόγους που πίστευαν ακράδαντα ότι το περιβάλλον διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό το χαρακτήρα του ανθρώπου! Στη συνέχεια έγιναν και άλλες πολλές μελέτες (κυρίως από τον καθηγητή Thomas J. Bouchard Junior, του πανεπιστημίου της Minnesota) με μονοζυγωτικά δίδυμα που χώρισαν νωρίς στη ζωή τους και ξανασυναντήθηκαν μετά από αρκετές δεκαετίες και όλες αυτές οι μελέτες κατέληξαν σε παρόμοια συμπεράσματα: οι διαφορετικές οικογενειακές συνθήκες στις οποίες είχαν μεγαλώσει τα δίδυμα αυτά δεν είχαν διαμορφώσει ουσιαστικές διαφορές στο χαρακτήρα τους και στη συμπεριφορά τους!

H Τηλεπαθητική ικανότητα των διδύμων 

 

Η έννοια του όρου τηλεπάθεια, ουσιαστικά, σημαίνει νοιώθω από μακριά.

Ο όρος χρησιμοποιείται σαν μια σύντμηση της φράσης πνευματική τηλεπάθεια και αναφέρεται στην ικανότητα να μπορεί κανείς να "διαβάζει" τις σκέψεις του άλλου μέσω Εξωαισθητηριακής Αντίληψης ή στην επικοινωνία δυο μυαλών. Δυο ξεχωριστών εγκεφάλων! Ο όρος δημιουργήθηκε από τον ερευνητή ψυχικών φαινόμενων Frederick W. H. Myers όπου τον πρωτοπαρουσίασε το 1892 σε ένα άρθρο της επιθεώρησης Proceedings of the Society for Psychical Research. 

Τηλεπάθεια, λοιπόν, είναι όταν ο νους ενός ανθρώπου συντονίζεται με τον νου ενός άλλου, άσχετα από την απόσταση και τον χρόνο που τους χωρίζει. Η όλη διαδικασία γίνεται μέσω ενεργειακών πεδίων, που στην περίπτωση της τηλεπάθειας λέγεται «υπερδιάστημα» και ουδεμία σχέση έχει με τον γνωστό σε μας χωρόχρονο.

Το φαινόμενο των τηλεπαθητικών ικανοτήτων είναι ένα πολύ σπάνιο φαινόμενο και είναι λίγα τα άτομα που το διαθέτουν πραγματικά. Τα δίδυμα αδέλφια παρουσιάζουν αυτό το φαινόμενο, με μεγάλη συχνότητα και ένα πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Τα συναισθήματα που νιώθει καθένας από το «ζευγάρι των τηλεπαθητικών διδύμων», όταν είναι πολύ έντονα, τα στέλνει με κύματα στον άλλο και έτσι έχουμε μια ενεργειακή σύνδεση. Όταν κάποιο άτομο έχει περισσότερο ανεπτυγμένη αυτή του την ικανότητα, μπορεί να διαβάζει και την σκέψη άλλων, άγνωστων προς εκείνο ατόμων.

Έτσι έχει παρατηρηθεί πως όταν το ένα δίδυμο βρίσκεται σε άσχημη ψυχολογική διάθεση, συμπάσχει, χωρίς να γνωρίζει την αιτία, και το άλλο δίδυμο. Επίσης όταν το ένα δίδυμο είναι χαρούμενο και ευτυχισμένο τα ίδια συναισθήματα μεταφέρονται στο άλλο. Η διαίσθηση του κινδύνου και του θανάτου επίσης. Τώρα τι είναι αυτό που συντελεί στο να λειτουργεί το ένα δίδυμο σαν πομπός και το άλλο σαν δέκτης δεν έχει επαρκώς απαντηθεί. ΄Εχει παρατηρηθεί μόνο το αποτέλεσμα σε πολλά ζευγάρια διδύμων διαχρονικά.

Αυτή ήταν μόνο η εισαγωγή, λεπτομερειακή και παραδειγματική για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε πως τα μονοζυγωτικά δίδυμα μπορεί να μεγαλώνουν και να ζουν σαν τελείως ανεξάρτητες προσωπικότητες έχουν όμως, λόγω του ταυτόσημου γονιδιακού τους υλικού, πρωτοφανείς, κοινές, ιδιότητες στην συμπεριφορά, στην ψυχολογία στις συνήθειες.

Εξηγήσεις πολλές όπως και οι επιστημονικές μελέτες που προσπάθησαν να εξηγήσουν το γονιδιακό αυτό σύμπτωμα. Κρύβεται απλά η αλήθεια στα γονίδια η κάτι άλλο μπορεί να συμβαίνει είναι ανεξήγητο έως σήμερα.

Όποια κι αν είναι η αλήθεια υπάρχει κι αυτή δημιουργεί μεταξύ τους έναν τόσο ισχυρό δεσμό που ούτε η αλλαγή περιβάλλοντος με την υιοθεσία ούτε καν η άγνοια για την ύπαρξη του ενός στον άλλο μπορεί να εξαλείψει.

Δυσαναπλήρωτο κενό και τραυματική εμπειρία ο αποχωρισμός των διδύμων

Αναλύσαμε όλα τα παραπάνω για να γίνει κατανοητό πως τα δίδυμα παιδιά έχουν ένα πραγματικό, σπάνιο δέσιμο και η μη συνέχεια της κοινής τους ζωής αποτελεί ένα μεγάλο θέμα και ένα μεγάλο τραύμα. 

Θα αναγκαστούν να περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους βιώνοντας ένα τεράστιο, δυσαναπλήρωτο κενό, μια τεράστια έλλειψη. Και βέβαια θα ζήσουν με την αγωνία της αναζήτησης του άλλου διδύμου για μια ζωή.

Ποιος μπορεί να ευθύνεται όμως γι’ αυτήν την τραυματική εμπειρία που κόστισε σε πολλές εκατοντάδες διδύμων, και στις οικογένειες τους, την άλλη τους μισή ζωή;

Εκατοντάδες καταγγελίες, τα τελευταία χρόνια, έφεραν στο φως απίστευτες εξαφανίσεις, όσο και συχνές, διδύμων από τα μαιευτήρια και τις κλινικές της χώρας.

Εκατοντάδες μητέρες δήλωσαν την εξαφάνιση του ενός εκ των διδύμων κάτω από αδιευκρίνιστες, ύποπτες και θολές διαδικασίες.

Το αξιοπερίεργο είναι πως πάντα εξαφανίζονταν το υγιέστερο, το πιο βαρύ, το πιο αρτιγενές και εύρωστο δίδυμο, και στην συνέχεια η οικογένεια παρελάμβανε το πιο αδύνατο η πιο φιλάσθενο.

Ποτέ κανείς από τους γονείς δεν παρελάμβανε το υποτιθέμενο νεκρό δίδυμο για ταφή.

Ποτέ κανείς δεν το έβλεπε καν νεκρό. Στην συνέχεια τα πιστοποιητικά που παραλάμβαναν ήταν γεμάτα από αντιφάσεις και πλαστογραφίες.

Με τον σάλο που ξέσπασε αρκετές οικογένειες βρήκαν τα κλεμμένα και στην συνέχεια πουλημένα δίδυμα και άλλες ψάχνουν ακόμη.

Η μεγάλη ομοιότητα των παιδιών αυτών, ιδιαίτερα των μονοζυγωτικών, έδωσε εκατοντάδες μαρτυρίες στους ανυποψίαστους γονείς για την ύπαρξη στην ζωή του χαμένου δίδυμου. Ξαφνικά η ζωή πολλών ανυποψίαστων οικογενειών έγινε μια πραγματική κόλαση αφού η επανεμφάνιση του χαμένου τους παιδιού από την μια μεριά τους έδωσε ελπίδες από την άλλη όμως τους οδήγησε σε μια διαρκή αναζήτηση χωρίς τέλος.

Σε μια περίπτωση στην Θεσσαλονίκη αναγνωρίστηκαν δίδυμες υιοθετημένες από την καταπληκτική τους ομοιότητα και συνεχίζουν από κοινού να εντοπίσουν την βιολογική τους οικογένεια.

Ομογενής από την Αμερική αναγνώρισε σε μεγάλη συγκέντρωση των παρανόμως υιοθετημένων παιδίων, την κλεμμένη από την γέννα κόρη του.

Το τι επακολούθησε στην συγκέντρωση δεν περιγράφεται με λόγια. Η συγκίνηση είχε περισσέψει και όλος ο κόσμος έκλαιγε με αναφιλητά.

Αυτό όμως που παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, είναι πως στις περιπτώσεις αναζήτησης διδύμων, αυτός που πρωταγωνιστεί με την περισσότερη αγωνία για την επιτυχία της αναζήτησης δεν είναι οι ίδιοι οι γονείς. 

Πολύ περισσότερο συμμετέχει, ενθαρρύνει την προσπάθεια και βοηθά στο έργο της αναζήτησης το ήδη υπάρχον στην οικογένεια δίδυμο! Τυχαίο; Όχι βέβαια σύμφωνα με την ανωτέρω ανάλυση της ψυχολογίας τους και συμπεριφοράς τους.

Όλες δε οι περιπτώσεις αναζήτησης διδύμων είχαν αίσιο τέλος.

Καμιά μα καμιά περίπτωση απόρριψης επανασύνδεσης δεν υπήρξε ποτέ μεταξύ διδύμων αδελφών! 
Ούτε στην Ελλάδα ούτε στον κόσμο όπου αυτά τα φαινόμενα έχουν παρατηρηθεί και μελετηθεί.

Είναι τόσο μεγάλη η σύνδεση των διδύμων, η πνευματική και η ψυχική, που ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αυτό της απόρριψης, είναι μάλλον αδύνατο!

Σημείωση από την συγγραφέα:

Για όσες μητέρες έχουν ‘’χάσει’’ ένα από τα δίδυμά παιδιά τους να εστιάσουν  την προσοχή τους στα φύλλα νοσηλείας και την ληξιαρχική πράξη  του υπό αμφισβήτηση ‘’θανάτου’’  του ενός. Πάντα χανόταν το βαρύτερο και υγιέστερο δίδυμο!

Αλήθεια οι περισσότερο γονείς το έχουν επισημάνει αυτό καθώς τα έγγραφα που έχουν προλάβει να πάρουν αποδεικνύουν του λόγου το αληθές!

Αυτά για τις δεκαετίες 50, 60 70 και με κορύφωση την δεκαετία του 80! Σπάνιες περιπτώσεις που παραδόθηκαν και τα  δυο δίδυμα ενώ σε κάποιες άλλες αποκρύβει, από τον μαιευτήρα, ακόμη και η δίδυμη κύηση!