Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

ΖΩ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΠΩΣ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟ!

Η οικογένεια του Νίκου Ροβίθη από τα Μάλια της Κρήτης ποτέ δεν πίστεψε πως το κοριτσάκι τους που γεννήθηκε  σε κλινική στο Ηράκλειο στις 2/3/1981, και μεταφέρθηκε στο Αγλαϊα Κυριακού, στην Αθήνα για βραχεία νοσηλεία,  έχει πεθάνει.

                            Η οικογένεια του Νίκου Ροβίθη και τα παιδιά τους

Ακόμη και τα εισιτήρια  της Ολυμπιακής, είχε κρατήσει ο πατέρας, της μεταφοράς του ιδίου, της θερμοκοιτίδας του παιδιού του, και του  ίδιου του παιδιού του στην Αθήνα! Δεν πίστεψε ποτέ πως το κοριτσάκι του πέθανε και τόσα χρόνια κάνει ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να το ξαναβρεί! 




 Η ιστορία του αγνοούμενου κοριτσιού του Νίκου Ροβίθη όπως δημοσιεύτηκε από την τοπική εφημερίδα του Ηρακλείου Νέα Κρήτη, από την δημοσιογράφο Ελένη Σταυρουλάκη ! Μια πολύ ρεαλιστική, ανθρώπινη και λεπτομερειακή αφήγηση των γεγονότων καταγεγραμμένη με προσοχή και ευαισθησία από την δημοσιογράφο.
Νέα Κρήτη στοιχεία εφημερίδας: Εκδόσεις Kύκλος Α.Ε. Τ.Κ. 71601 ΒΙ.ΠΕ. Ηρακλείου
Τηλ:             2810398100        
Fax: 2810398015 e-mail: info@neakriti.gr
Η συγκλονιστική ιστορία της οικογένειας Ροβίθη από την Κρήτη που 30χρόνια μετά προσπαθεί να εξιχνιάσει το μυστήριο του ''ξαφνικού'' θανάτου του τρίτου της παιδιού.


<<Ζω με την ελπίδα ότι το ''νεκρό'' κοριτσάκι μου είναι ακόμα ζωντανό>>.


 

                                        Ο Νίκος, η Μαρία και η Αγάπη

Ρεπορτάζ Ελένη Σταυρουλάκη, email stauroulaki@neakriti.gr


Ήταν απόκριες. Περίπου ένας χρόνος πριν. Ένα αθώο τηλεφώνημα προς το τρίτο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας από τη Νεάπολη στάθηκε η αφορμή για τη διατάραξη της γαλήνης τους. Αποδείκτηκε ικανό να ξυπνήσει μνήμες που είχαν θαφτεί χρόνια τώρα βαθιά στο μυαλό και στη ψυχή, προκειμένου να ''βγαίνει'' ευκολότερα η καθημερινότητα. 
Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ήταν μια φίλη της 23χρονης Αγάπης Ροβίθη. 
<<Καλά ρε Αγάπη πως βρέθηκες εσύ στα Χανιά; Είμασταν και εμείς στο κέντρο που διασκέδαζες χθες. Όλοι σχολιάζαμε πως χόρευες τα κρητικά φοβερά, αλλά δεν προλάβαμε να σου μιλήσουμε.>>
Η Αγάπη όμως ούτε στα Χανιά είχε πάει, ούτε κρητικά είχε χορέψει το προηγούμενο βράδυ, ούτε φυσικά ήταν η κοπέλα που της περιέγραφε η φίλη της...
Στο σπίτι σήμανε συναγερμός. Η οικογένεια βλέπετε, είχε αποκτήσει το 1981 άλλο ένα κοριτσάκι, το οποίο όμως - όπως τους είπαν - είχε πεθάνει λίγο μετά τη γέννα... Οι ελπίδες της μάνας, που ποτέ δεν είχε πιστέψει ότι το παιδί της είχε πεθάνει αναθερμάνθηκαν. 


Η γέννα


Η ιστορία της οικογενείας Ροβίθη είναι συγκλονιστική. Προερχόμενοι από φτωχές οικογένειες ο Νίκος Ροβίθης από τη Νεάπολη και η γυναίκα του Μαρία από τα Μάλια, μικροπαντρεύονται και ζουν με αξιοπρέπεια. Σε ηλικία μόλις 23 και 20 χρονών, αντίστοιχα, ετοιμάζονται να γίνουν γονείς για τρίτη φορά...Όπως και στις δύο προηγούμενες εγκυμοσύνες από τις οποίες ήρθαν στη ζωή τα δύο αγόρια της οικογένειας, έτσι και στην τρίτη οι πόνοι πιάνουν πρόωρα την Μαρία. Μεταφέρεται από τα Μάλια στην ιδιωτική κλινική ''Άγιος Ελευθέριος'', όπου και γεννάει στις 2 Μαρτίου 1981, με φυσιολογικό τοκετό, το πρώτο της κοριτσάκι. Το βάρος του είναι 2,5 κιλά και είχε ομάδα αίματος 0 Ρέζους Θετικό. ''Υγιέστατο'' είχε πει ο παιδίατρος που το εξέτασε ότι ήταν το νεογνό, συνέστηκε όμως να μπει σε θερμοκοιτίδα επειδή γεννήθηκε πρόωρα.
Ταλαιπωρημένη από τη γέννα η Μαρία, δεν μπορούσε να δει το παιδί της. Άκουγε, όμως, τις περιγραφές της μητέρας της, που το χαρακτήριζε ως πολύ ζωηρό, μελαχρινούλι, με πολλά μαλάκια. Την επόμενη ημέρα, στις 3 Μαρτίου δηλαδή, και ενώ μαμά και γιαγιά δεν είχαν ενημερωθεί για το παραμικρό, ο πατέρας που είχε επιστρέψει στη δουλειά του στη Νεάπολη δέχεται ένα τηλεφώνημα από το νοσοκομείο. Τον ενημέρωσαν ότι το παιδί είχε πρόβλημα και έπρεπε να μεταφερθεί στην Αθήνα...
Ο Νίκος πήρε δανεικά από τον πατέρα του και έτρεξε στο Ηράκλειο, από όπου και ενημερώθηκε ότι το πρόβλημα του νεογνού εντοπίζονταν στα πνευμόνια. Μέχρι εκείνη την ώρα πάντως, το μόνο που ήξεραν, πέρα από το αρχικό ''υγιέστατον'' ήταν πως είχε κάνει εμμετό όταν του έδωσαν το καθιερωμένο χαμομήλι της εποχής....

                                           

Η μεταφορά

Το απόγευμα της 3ης Μαρτίου 1981, συνοδεία παιδιάτρου, μπαμπάς και νεογνό αποχωρούσαν αεροπορικώς για την Αθήνα. Μαζί τους άλλο ένα μωράκι από την Μεσαρά, που μεταφερόταν επίσης στο ''Αγλαία Κυριακού'' εξ'αιτίας προβλημάτων που αντιμετώπιζε. Από το ταξίδι αυτό ο κ. Νίκος θυμάται ότι, σε αντίθεση από το αγοράκι από την Μεσαρά, που όντως φαινόταν ότι είχε πρόβλημα, το δικό του το κοριτσάκι ήταν ζωηρό και με καλό χρώμα. Ταυτόχρονα, αναρωτιόταν αν έκανε καλά που δεν το είχε δηλώσει στο ληξιαρχείο Ηρακλείου. Φτάνοντας στο ''Αγλαϊα Κυριακού'', το μωρό το παρέλαβε μια ξανθιά γυναίκα. Του πήραν αίμα, το έγδυσαν και έδωσαν τα ρουχαλάκια στον πατέρα μέσα σε μία τσάντα, προτρέποντάς τον να επιστρέψει την επομένη. Στο μεσοδιάστημα ο κ. Νίκος συνάντησε ένα γιατρό που γνώριζε, σύζυγο συντοπίτισσάς του από τη Νεάπολη, τον οποίο ενημέρωσε  για την περιπέτειά τους. Ο άνθρωπος αυτός έχει αποβιώσει, και έτσι σήμερα, ακόμα και αν γνώριζε κάτι, δεν μπορεί να βοηθήσει.
Όπως του είχαν πει επέστρεψε την επομένη μέρα στο νοσοκομείο. Του ανέφεραν ότι δεν υπάρχουν νεότερα και πως θα τον ειδοποιήσουν αν υπάρξουν. Ο ίδιος που έπρεπε να γυρίσει στο μεροκάματο, φοβούμενος ότι θα χάσει τη δουλειά του, επέστρεψε στην Κρήτη.

Τα μαντάτα

Δεν είχε καλά καλά προλάβει να πιάσει δουλειά όταν του τηλεφώνησε η αδελφή του. Την είχε πάρει, λέει, τηλέφωνο μια γυναίκα από το νοσοκομείο στην Αθήνα, η οποία και είπε ότι το μωρό πέθανε και έπρεπε ο πατέρας να πάει επιτόπου για τα περαιτέρω. Έτσι και έγινε. 
Όμως, από τη μία η συγκινησιακή φόρτιση, από την άλλη το νεαρό της ηλικίας, οδηγούν τον κ. Νίκο να κάνει λάθος κινήσεις, όπως σήμερα παραδέχεται, γεμάτος τύψεις. 
Στο νοσοκομείο δε ρώτησε λεπτομέρειες για τα αίτια θανάτου του παιδιού του και απάντησε αρνητικά όταν τον ρώτησαν αν ήθελε να δει το παιδί.
<<Με το μυαλό που έχω τώρα, βλέπω ότι έκανα και εγώ λάθος. όμως το μυαλό μου δεν είχε πήξει. Κοπέλι 23 χρονών ήμουνα, που είχα πελαγώσει εκείνη την περίοδο. Σκοτωμένο σκύλο βλέπω στο δρόμο και γυρίζω τα μάτια μου αλλού, όχι να δω το νεκρό παιδί. Αλλά, πάλι και με το μυαλό που έχω τώρα σκέφτομαι: άν κάποιος ήθελε να μας παραπλανήσει, θα μπορούσε και να μου έδειχνε άλλο παιδί. Μόλις γεννιούνται πολλά μωρά μοιάζουν μεταξύ τους>>, αναφέρει ο πατέρας.
Αυτό που θυμάται ξεκάθαρα είναι πως δεν υπέγραψε στο νοσοκομείο κανένα χαρτί πέρα από μία απόδειξη των 1,500 δραχμών για τα έξοδα της ταφής, όπως του είπαν. 

                                     Η Μαρία και η Αγάπη όταν ήταν μωρό

Η μάνα

Πίσω στα Μάλια η σύζυγός του δεν μπορούσε να πιστέψει ότι το μωρό είχε ''φύγει''. Το ένστικτο της μάνας έλεγε - και συνεχίζει να λέει μέχρι σήμερα - ότι το κοριτσάκι είναι ζωντανό.
 Ο πόνος ακόμα και σήμερα είναι ζωγραφισμένο στα μάτια της τα οποία κατά τους οικείους της είναι από τότε ''πάντα θλιμμένα''.
Ωστόσο, η ζωή συνεχίστηκε.... Με τα καθιερωμένα βάσανα κάθε οικογένειας βιοπαλαιστών και όλες τις χαρές που προσφέρει το γέλιο των μικρών παιδιών, των δύο που υπήρχαν ήδη και των άλλων δύο που ακολούθησαν, μετά την απώλεια του πρώτου κοριτσιού της φαμίλιας.
Όταν βγήκαν τα σκάνδαλα των παρανόμων υιοθεσιών, άρχισαν να αντιλαμβάνονται σε όλη τους την διάσταση τα κενά της δικής τους υπόθεσης. Τα προβλήματα της καθημερινότητας δεν τους είχαν επιτρέψει, όμως, να ασχοληθούν ''ζεστά'' με το θέμα.   

Ώσπου ήρθε το τηλεφώνημα της φίλης της 23χρονης κόρης τους Αγάπης. Από την οικογένεια αξιολογείται ως σοβαρό για δύο συγκεκριμένους λόγους.
* Και τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας μοιάζουν μεταξύ τους.
Επιπροσθέτως έχουν μια χαρακτηριστική κίνηση, η οποία κάνει τις γυναίκες στα Μάλια να λένε στην κ. Μαρία ότι γνωρίζουν τα παιδιά της, ακόμα και αν τα δουν με γυρισμένη την πλάτη.

*Ειδικά η Αγάπη ως νεογνό έμοιαζε τρομακτικά στο μωρό που φέρεται ότι κατέληξε στο νοσοκομείο της Αθήνας σύμφωνα με τις μαρτυρίες τόσο του πατέρα, όσο και της γιαγιάς, που είχαν την ευκαιρία να το δουν, σε αντίθεση με τη μάνα του. 
Μάλιστα, η γιαγιά με το που είδε την νεογέννητη Αγάπη είπε στην κόρη της ότι ο Θεός της έστειλε πίσω ένα κοριτσάκι ''ζωηρό, μελαχρινούλι, με πολλά μαλάκια, ίδιο με αυτό που της είχε πάρει''.


Η ελπίδα



Η οικογένεια Ροβίθη ήρθε στην ''Ν.Κ.'' με την ελπίδα πως θα μάθει την αλήθεια. Σε καμμία περίπτωση δεν κατηγορεί κανέναν για τίποτα, ούτε επιθυμεί να δημιουργήσει πρόβλημα στο τρίτο τους παιδί, το οποίο, αν - όπως πιστεύουν - ζει, θα είναι σήμερα μια νεαρή γυναίκα 30 χρόνων. Κατανοούν πως, ακόμη και αν οι προσδοκίες τους επαληθευτούν, η 30χρονη σήμερα γυναίκα θα έχει μια άλλη οικογένεια και μια άλλη ζωή, την οποία δεν έχουν πρόθεση να διαταράξουν. 
Δεν θέλουν, όμως, να ζει κάπου εκεί έξω το κοριτσάκι τους, να έχει μαθει την αλήθεια, ότι είναι υιοθετημένο και να νομίζει ότι οι φυσικοί γονείς του το εγκατέλειψαν ή δεν το ήθελαν. Παρακαλούν, λοιπόν, όποιον γνωρίζει κάτι για την υπόθεση από τους τότε εμπλεκομένους να επικοινωνήσει έστω και ανώνυμα με την ''Ν.Κ.'' ή με την ιστιοσελίδα http://illegalgreekadoptions.blogspot.com .  
Το ίδιο παρακαλούν και για όποιον άλλο εντοπίσει μεγάλη ομοιότητα μεταξύ υιοθετημένων κοριτσιών που γνωρίζει, συν χρονική ταύτηση ημερομηνιών,  και που μοιάζουν με την κόρη τους Αγάπη, φωτογραφίες της οποίας δημοσιεύει σήμερα η ''Ν.Κ.'' σε διάφορες ηλικίες από τη γέννησή της μέχρι και σήμερα.
Αν το κορίτσι αυτό βρίσκεται στη ζωή, θα μοιάζει ως μωράκι τουλάχιστον με την Αγάπη, θα έχει ομάδα αίματος 0 Ρέζους θετικό, ( χαρακτηριστική ομάδα αίματος) και θα είναι 30 χρονών, καθώς γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου του 1981.

 

 

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΖΩΗ ΣΤΑ ΔΙΔΥΜΑ ΤΗΣ

Οι συγγενείς της άτυχης γυναίκας αναζητούν τα δίδυμα παιδιά της για να ησυχάσει η ψυχή της μετά τον θάνατό της!



Η άτυχη Σεβαστούλα, νιόπαντρη και πολύ νέα γυναίκα, έχασε την μάχη με την ζωή αμέσως μόλις γέννησε τα δυο δίδυμα, αρτιγέννητα παιδιά της, ένα κοριτσάκι κι ένα αγοράκι στις 13 του Σεπτέμβρη του 1951.  Η νέα και αρχοντική Ηπειρώτισσα κυρά γέννησε στο σπίτι της στο χωριό της τον Νίστορα της Δωδώνης, 20 περίπου χιλόμετρα από τα Γιάννενα. Ήταν όμως, όπως αποδείχτηκε μια δύσκολη γέννα που της κόστισε την ίδια της την ζωή. Εκείνα τα χρόνια πολλές γυναίκες στα χωριά γεννούσαν στα σπίτια. Ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο αφού οι συγκοινωνίες προς τις μεγάλες πόλεις και τα νοσοκομεία και δύσκολες ήταν και τα μέσα μεταφοράς ήταν  λίγα  και σπάνια. Κανείς δεν περίμενε μια τέτοια εξέλιξη! Κάτι πήγε ''στραβά'' στην γέννα με αποτέλεσμα η Σεβαστούλα να υποταχτεί σ' αυτό που όλοι λέμε γραμμένο και μοίρα.
Έσβησε λίγο μετά τον τοκετό  χωρίς να προλάβει ν'αγκαλιάσει τα βλαστάρια της που πριν λίγο είχε φέρει στην ζωή.
Τα μονάκριβα της είχαν μείνει ορφανά από μάννα και όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια ορφανά και από πατέρα!
Τα παιδιά δηλώθηκαν στο ληξιαρχείο της περιοχής την επόμενη μέρα στις 14 Σεπτεμβρίου του 1951, ημέρα της ανύψωσης του Τιμίου Σταυρού,  και τους δόθηκαν τα ονόματα Ιωάννης και Σεβαστούλα.
Συνηθίζεται από το έθιμο όταν πεθαίνει η μητέρα να δίνεται το όνομα της στο κοριτσάκι η το αγοράκι που γέννησε. Αυτό παραδοσιακά ισχύει στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας και από ότι φαίνεται το ίδιο ισχύει και στην Ήπειρο.
Ο πατέρας τους ο Δημήτρης ταραγμένος και συγχισμένος, από τον ξαφνικό θάνατο της γυναίκας  του, πήρε την μεγάλη  απόφαση να δώσει τα παιδιά για υιοθεσία! Χωρίς να ρωτήσει η να συμβουλευτεί κανένα από τους συγγενείς, τ' αδέλφια, τις αδελφές της γυναίκας του, αν θα βοηθούσαν κι αυτοί στην ανατροφή των παιδιών, πήρε μόνος του την άδικη αυτή  και επιπόλαιη απόφαση.Όλη η οικογένεια  ακόμη τον μέμφεται για την απόφαση του αυτή. Κανένας δεν θα συμφωνούσε να δωθούν τα παιδιά για υιοθεσία και ο Δημήτρης το ήξερε καλά αυτό και έκανε μόνος του την ''δουλειά'' κρυφά και βιαστικά για να μην τον πάρει ''χαμπάρι'' κανείς! Σύμφωνα με τον  νόμο μπορούσε, αφού την επιμέλεια των παιδιών την είχε μόνο αυτός, μετά  από τον θάνατο της γυναίκας του. Ηθικά όμως έναντι των άλλων συγγενών που λάτρευαν την νεκρή πια Σεβαστούλα και ήθελαν να μεγαλώσουν  τα παιδιά της ίσως και να μην είχε! Ούτε για την μνήμη της μάνας που έπρεπε να τιμήσει και να σεβαστεί.

                                                 Ήπειρος - Ιωάννινα                   

Τα παιδιά λοιπόν δόθηκαν για υιοθεσία και χάθηκαν οριστικά από την οικογένεια ενώ η διάσταση, η απογοήτευση, η πίκρα  και η κατακραυγή όλων κατά του άστοργου πατέρα μεγάλωναν συνεχώς.
Τα χρόνια περνούσαν και η οικογένεια δεν σταματούσε να πιέζει τον  πατέρα για το που είχαν δοθεί τα παιδιά.
Τις περισσοτερες φορές δεν τους απαντούσε! Ούτε  σεβόμενος την μνήμη της γυναίκας του δεν ήθελε να το κανει αυτό. Από ντροπή από ενοχές από τύψεις;; Μόνο εκείνος ήξερε!
Κάποια φορά πριν  πεθάνει και ο ίδιος ο πατέρας τους μίλησε για τον Αγ. Στυλιανό, το βρεφοκομείο της Θεσσαλονίκης! Ότι τα είχε παραδώσει εκεί.
Τι να πει κανείς και και πως να τον πιστέψει όταν έδωσε τα ίδια του τα παιδιά για υιοθεσία;
Το θέμα της υιοθεσίας των παιδιών της Σεβαστούλας δεν έπαψε ποτέ να αιωρείται στην μεγάλη οικογένεια της αγαπημένης και αδικοχαμένης κόρης και αδελφής. Όλα αυτά τα χρόνια  η οικογένεια έκανε πολλές έρευνες για να τα ξαναβρεί αλλά δυστυχώς μέχρι τώρα δεν απέδωσαν!
Το πιο τραγικό όμως και αυτού του ίδιου του γεγονότος  του θανάτου της μητέρας των διδύμων είναι πως τα δίδυμα ξαναεπέστρεψαν!  Από πληροφορίες πάντα των κατοίκων του Νίστορα, του χωριού των διδύμων!
Ναι ξαναεπέστρεψαν στο χωριό τους σε μια προσπάθεια επανασύνδεσης με τον πατέρα τους αλλά εκείνος τα έδιωξε για δεύτερη φορά.
Φαίνεται πως από κάπου, με κάποιον τρόπο και με δικές τους έρευνες, όντας πλέον ενήλικες, οι δίδυμοι έμαθαν για το χωριό και τον πατέρα και πήγαν και τον βρήκαν. Όλο το χωριό  το έμαθε αυτό.
Εκείνος όμως τα έδιωξε για δεύτερη φορά! Απίστευτο, τραγικό απάνθρωπο και όμως αληθινό.

                                                  
                                       Ήπειρος - Αρχαίο θέατρο Δωδώνης

Η μοίρα έπαιξε ακόμη ένα από αυτά τα περίεργα και άδικα παιχνίδια της. Τα υιοθετημένα παιδιά, μετά από αυτή την σκληρή και άκαρδη απόρριψη του ίδιου τους του πατέρα δεν είχαν το κουράγιο να πάνε να μιλήσουν με τους υπόλοιπους συγγενείς. Ίσως και να φοβήθηκαν πώς θα είχαν την ίδια η και χειρότερη αντιμετώπιση. Έφυγαν από το χωριό πικραμένα, διωγμένα χωρίς ποτέ να μάθουν πως η μεγάλη οικογένεια από την πλευρά της μητέρας τους τα αναζητούσε με αγάπη και λαχτάρα όλα αυτά τα χρόνια. Αν είχαν την τύχη να συναντήσουν έστω και έναν από αυτούς τους καλούς θείους και θείες που τα αγαπούν ίσως η ζωή όλων να έχει αλλάξει ριζικά! Δεν θα έφευγαν από το χωριό τους πικραμένα και ίσως, πολύ πιθανό και θυμωμένα, από την μεγάλη αυτή απόρριψη του πατέρα τους. Και με το δίκιο τους!
Ο Γιάννης και η Σεβαστούλα, άν είναι ακόμη αυτά τα ονόματα που έχουν τα παιδιά γιατί μπορεί οι θετοί γονείς να τα έχουν αλλάξει, έφυγαν χωρίς ποτέ να μάθουν την αλήθεια που θα τους έδινε τόσο μεγάλη χαρά. Πως δηλαδή τα παιδιά απομακρύνθηκαν από την οικογένεια μόνο με την απόφαση  και θέληση του πατέρα και πως η υπόλοιπη μεγάλη οικογένειά τους, από το σοϊ της μητέρας τους, ποτέ δεν συμφώνησε να υιοθετηθούν. Ούτε καν το πήραν είδηση τότε για να το σταματήσουν.
Να μάθουν πως όλα αυτά τα χρόνια τους αναζητούν για να τους δώσουν αγάπη και στοργή και να τους μιλήσουν για την μητέρα τους. 
Μέσα από την ιστοσελίδα κάνουν έκκληση σε όποιον μπορεί να ξέρει κάτι να επικοινωνήσει σύντομα μαζί τους. Έχουν πάρα πολλούς συγγενείς, θείους, θείες, ξαδέλφια, ανηψιούς, ανηψιές. Ένα τεράστιο σοϊ τους περιμένει να γυρίσουν με αγάπη. Άν και σε τίποτε δεν φταίνε, ούτε καν ρωτήθηκαν για τίποτε, νοιώθουν ντροπή για την συμπεριφορά του πατέρα τους που τόσο απάνθρωπα πρόσβαλλε και την μνήμη της μητέρας τους και τους ίδιους διώχνοντας τα.
Όσο αφορά το τυπικό μέρος της υιοθεσίας δεν πρέπει να έγινε με έντελως νόμιμες διαδικασίες γιατί στο περιθώριο των ληξιαρχικών πράξεων γέννησης, που βρέθηκαν στο δήμο της περιοχής τους, δεν αναγράφεται καμμιά μεταβολή, υιοθεσία βάπτιση κλπ.  Κάτι που πρακτικά σημαίνει πως είτε τα παιδιά δηλώθηκαν σαν έκθετα αγνώστων γονέων η ότι ''πέρασαν'' με εικονική γέννηση στην θετή οικογένεια.
Όπως και να χει τα ίδια τα παιδιά έψαξαν να βρουν τις ρίζες τους, έστω κι αν η προσπάθεια ήταν αποτυχημένη. Η θέληση και η επιθυμία μετράει  και καθώς οι προσπάθειες των συγγενών δεν σταματάνε για τον εντοπισμό τους υπάρχει ελπίδα πως τα δίδυμα που χάθηκαν τον Σεπτέμβριο του 1951 από την περιοχή της Δωδώνης, από το χωριό Νίστορα θα ξαναβρεθούν.
Όλοι τους περιμένουν με αγάπη και αγωνία. Να δουν το άλλο πρόσωπο της οικογένειας και να σβήσουν από την μνήμη τους την άδικη απόρριψη του πατέρα.

Καλή επιτυχία σε όλη την οικογένεια για τις προσπάθειες που καταβάλλει.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στην Σεβαστούλα, την μητέρα που έχασε την μάχη με την ζωή, και που δεν λυπήθηκαν οι Μοίρες να ζήσει και να μεγαλώσει τα μονάκριβά της. Όταν οι Μοίρες ορίζουν τίποτε δεν ακυρώνει τις αποφάσεις τους όσο σκληρές και άν είναι!


Τάνια Τσανακλίδου : Οι μοίρες!


Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Το όνειρό της;; Να βρει την μητέρα που δεν ξέχασε ποτέ!



Η Μαρία από το Μαϊάμι ποτέ δεν ξέχασε πως είναι Ελληνίδα και χρόνια τώρα αγωνίζεται να βρει την μητέρα της στην Ελλάδα και όλα όσα την συνδέουν με την Ελληνική της καταγωγή!
         
 Ανάμεσα σε χιλιάδες Ελληνόπουλα που έφυγαν από την χώρα μας, τα πέτρινα δύσκολα χρόνια για την Ελλάδα, τις δεκαετίες 40, 50 60 είναι και η Μαρία. Η Ελληνόπουλα που δεν ξέχασε την Ελληνική της καταγωγή και ψάχνει να επανασυνδεθεί με την μητέρα της και όλους τους συγγενείς της. Είναι περήφανη που είναι Ελληνίδα και που μεγάλωσε σαν Ελληνίδα Χριστιανή εξ' αιτίας του Έλληνα πατέρα της. Δεν έχει παράπονα από τους γονείς που την μεγάλωσαν και πέρασε καλά τα παιδικά της χρόνια Ο Έλληνας πατέρας της και η Ιταλικής καταγωγής μητέρα της την μεγάλωσαν σωστά και δεν έχει κανένα παράπονο από αυτούς!
Λάτρεψαν το θετό τους παιδί και η Μαρά τους ανταπέδωσε την αγάπη αυτή  μέχρι τώρα. Πάντα μιλάει γι αυτούς μ' ευγνωμοσύνη!
Όμως και οι δυο έχουν πια πεθάνει. Η Μαρία δεν έκανε δική της οικογένεια, δεν έχει παιδιά και η οικογένεια της λείπει πολύ. Προσπαθεί λοιπόν να την  βρει,  εδώ στην πατρίδα της και να της δώσει όλη της αγάπη και την στοργή.
Η Μαρία δεν έχει κάνει ιδιαίτερες σπουδές. Απλά τελείωσε το γυμνάσιο. Γιατί από πολυ μικρή της άρεσε η δουλειά! Να δουλεύει ότι δουλειά κι αν ήταν αυτή. Ξεκίνησε να δουλεύει από 11 χρονών στο ψαράδικο του πατέρα της.  Αλλά και ότι δουλειά γινόταν με τα χέρια της άρεσε πολύ. Είναι ένα πολύ εργατικό και προκομμένο κορίτσι! Καλαίσθητη και δημιουργική.
Η ίδια λέει πως έχει κάνει πολλές δουλειές στην ζωή της και πάντα της άρεζε η εργασία που είναι συγχρόνως και δημιουργία. Η τελευταία δουλειά της στις ανακατασκευές σπιτιών και η τοποθέτηση ταπετσαρίας την ενέπνεε και της αρέσει ιδιαίτερα. Νοιώθει ικανοποίηση όταν βλέπει στον πρόσωπο των πελατών της την ευχαρίστηση για την καλή δουλειά που προσφέρει.
Είναι πολύ δημιουργικός και εργατικός άνθρωπος. Δεν φοβάται την δουλειά αντίθετα την λατρεύει.
Η Μαρία έχει επίσης ένα αδελφό που είναι κι αυτός υιοθετημένος από την Κέρκυρα. Η οικογένεια του αδελφού της και οι ανηψιές της αναπληρώνουν τα κενά της οικογένειας που δεν έκανε ποτέ.
Η Μαρία αγαπά όλα τα είδη μουσικής, την τέχνη και το διάβασμα. Είναι ευπαρουσίαστη, ανοικτός και ντόμπρος χαρακτήρας και της αρέσει να γελά. Της αρέσουν οι παλιές ταινίες και ειδικά τα μιούζικαλς και αγαπά πολύ τα ζώα. Νοιώθει ευγνωμοσύνη και το ομολογεί  για τους δυο θαυμάσιους γονείς που την μεγάλωσαν και της προσέφεραν πολύ αγάπη και ότι άλλο χρειαζόταν για να μεγαλώσει σωστά. Όμως και οι δυο έχουν πια '' φύγει'' από την ζωή και τώρα η Μαρία νοιώθει πως θα ταν και η δική τους θέληση απο ''κει ψηλά'' να βρει η κόρη τους την οικογένεια της.

Η Μαρία πάντα φαντάζονταν πως να ταν άραγε οι γονείς που την έφεραν στον κόσμο. Ελπίζει πως και οι γονείς της να φαντάζονταν το ίδιο γι αυτήν και να την σκέπτονταν όλα αυτά τα χρόνια. Ίσως και να την έψαξαν η να την ψάχνουν ακόμη όπως αυτή.
Έχει τόσες πολλές ερωτήσεις να κάνει στους γονείς που την έφεραν στον κόσμο. Έχει ανάγκη από απαντήσεις και μακάρι να ταν εδώ  να τους ρωτούσε η ίδια προσωπικά.
Γνωρίζει πως η διαφορά των δυο κόσμων  είναι μεγάλη. 
Ελλάδα Αμερική δυο μακρινοί ξεχωριστοί κόσμοι! Δυο εντελώς διαφορετικές κουλτούρες, ήθη και έθιμα.
Δεν θέλει να φέρει κανέναν σε δύσκολη θέση, ούτε να προσβάλλει κανένα, με όσα  θέλει να ρωτήσει και να μάθει όμως τα χει ανάγκη για να προχωρήσει στην ζωή της και να θεραπεύσει παλιά τραύματα.
Για πολλά χρόνια ρωτούσε τον εαυτό της πως είναι η μητέρα της, πως είναι αλήθεια το πρόσωπό της. Γιατί και η ίδια αναρωτιώνταν σε ποιόν να μοιάζει. Αναρωτιέται αν έκανε η μητέρα της κι άλλα παιδιά κι άν έχει αδέλφια. Η Μαρία θέλει να μάθει άν και η μητέρα που την γέννησε την σκέφτονταν όλα αυτά τα χρόνια όπως και η ίδια η υιοθετημένη.  Ρωτάει αν η μητέρα της είχε μια καλή ζωή και άν είναι καλά στην υγεία της. Άν προέρχονταν από μεγάλη οικογένεια με πολλούς θείους, θείες, ανήψιες ανηψιούς. Ρωτάει για τον πατέρα της,  αν θα μπορέσει να βρει και αυτόν. Θέλει να μάθει άν ήταν ο καρπός μιας μεγάλης αγάπης και άν οι γονείς της έζησαν τελικά μαζί η χώρισαν μετά την γέννηση της η και πιο πριν. Θέλει να μάθει άν ήταν μόνη όταν γέννησε την Μαρία και άν ήταν δική της η επιλογή να δοθεί για υιοθεσία. Ρωτάει να μάθει αν την έψαξε ποτέ η άν συνεχίζει και τώρα  η μητέρα της να την αναζητά. Τόσες πολλές ερωτήσεις που ζητούν απαντήσεις. Αλήθεια τόσες πολλές! Με αγάπη και συγχώρεση  για ότι κι άν έχει συμβεί!!!!!
Διψάει να μάθει την αλήθεια για την ζωή τους και για την δική της ζωή.
Δεν ξέρει, γιατί τόσα πολλά έχουν γίνει με τα κλεμμένα παιδιά από την Ελλάδα, άν είναι κι αυτή ένα από τα κλεμμένα αυτά παιδιά που έφυγαν από την χώρα χωρίς την θέληση των γονιών τους.
Θα ναι φοβερή για την Μαρία μια αποκάλυψη σαν κι αυτήν.
Αλλά και την οικογένεια της Μαρίας  θα ναι μεγάλο,  αλλά ελπίζει ευχάριστο σοκ,  ειδικά για την μητέρα της να την ξαναβρεί! Προσεύχεται και ελπίζει σ΄αυτό. Θέλει τόσο πολύ να της δώσει την αγάπη της και να νιώσει και αυτή την δική της αγάπη. Την ανιδιοτελή αγάπη της φυσικής της μάνας που τόσο πολύ στερήθηκε! Ζει για την στιγμή αυτή και ελπίζει πως οι προσευχές της θα εισακουστούν!
H Mαρία δυστυχώς δεν μιλάει Ελληνικά και γι αυτό νοιώθει πολύ άβολα. Όμως πιστεύει πως αυτό δεν είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι για την επανασύνδεσή της με τους φυσικούς της γονείς! Εξ' άλλου η αγάπη έχει την δική της, εσωτερική γλώσσα. Δεν έχει φραγμούς, σύνορα και όρια. 





Hello,

My name is Maria , I am 53 years old now. I grew up in San Francisco, California.  I am currently living in Miami, Florida. I have never been married and I have no children of my own. I do have two nieces. I didn't go to college, but I started working at 11 years old. Starting with my adopted father's fish store until I graduated High School. I had a few different types of jobs growing up.  But my favorite of them all is hanging wallpaper. It makes me feel good to see the faces of the people when they see their home is redecorated. I really am the type to work with my hands and I love to work.
I love all types of music, art and reading.  I also love sports!! I am personable, outgoing, outspoken, and I do love to laugh. I love old movies especially musicals.  And I really love animals.
I was adopted by two wonderful people who did all they could to show love.  I also had a brother who was also adopted and also from Greece (Corfu).  My adopted father was Greek and my adopted mother was Italian. They are both passed away now.  I unfortunately, do not know how to speak Greek.  But I was baptized and raised in the Greek Orthodox Religion. I think they would have liked me to find who my real mother or father was. 


I have always wondered about my birth mother and father.  I am hoping that you also have wondered about me and that you also were maybe at one point looking for me too. Or at least curious as to know about me as I am about you. I have so many questions and wish I was there to ask you all of them myself.. I hope you do not mind me asking them.  I know our cultures are quite different so I hope I do not offend you in any of the questions.  But I must ask and hope for you to answer some of them for me. For many years, I wondered what you look like? Because, I have always wondered who I look like? Did you have anymore children after having me? Have you ever thought about me as much as I thought about you? Have you had a happy life and good health? Do you come from a big family? How many other family members do I have such as aunts, uncles, nieces, nephews etc.? Did you know who my father was? Were you two in love or married when I was conceived? Were you alone when you gave birth to me? Was it your choice to put me up for adoption? Did you ever try looking for me?

I do not want to ask more than this as I know this may all be a bit of a shock and I do not even know if you are happy with the news so I hope you are. Because I am excited and waiting to get to know you and any other family I have out there. 


Warmest Regards,
Maria 



Αυτό το τραγούδι είναι από τα  αγαπημένα της Μαρίας. Οι άνθρωποι χρειάζονται τους ανθρώπους! Μέσα από την καρδιά της στέλνει το μήνυμα της και δηλώνει πόσο ανάγκη έχει την επικοινωνία με την οικογένειά της και με ανθρώπους που να την αγαπούν και που αγαπά και νοιάζεται και αυτή. 

People who need people with Barbara Streisand! For you Maria

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Η κ. ΑΘΗΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ ΨΑΧΝΕΙ ΓΙΑ ΓΥΙΟ ! ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΤΙ?

                                  Οι περιπέτειες μιας Καλαμαριώτισας μάνας

                                      Ένα ακόμη θύμα εμπορίας βρεφών;



                                                       Η κ. Αθηνά
                  
             Μια   δραματική ιστορία  μιας ακόμη μάνας που αναζητά το παιδί της

Δέκα έξι χρόνια τώρα μια απίστευτη ιστορία ταλανίζει την χώρα χωρίς ακόμη να έχει βρει την δικαίωση της. Εκατοντάδες άνθρωποι έχουν ήδη βρεθεί και επανασυνδεθεί με τις οικογένειες τους  όμως η  επίσημη πολιτεία , αυτή που  είναι στο χέρι της, να δώσει ένα τέλος στο πιο ειδεχθές εμπόριο της ντροπής, της πώλησης ανθρώπων από άνθρωπο, δεν φαίνεται να έχει την διάθεση να βάλλει ένα τέλος σ’ αυτό το δράμα.


Χιλιάδες βρέφη έχουν κλαπεί και πωληθεί από τα νοσοκομεία και βρεφοκομεία της χώρας και η οικογενειακή τους τάξη έχει νοθευτεί για πάντα. Τα βρέφη αυτά ενήλικες πλέον  ψάχνουν  να βρουν τις πραγματικές τους οικογένειες, και την ψυχική τους ηρεμία και γαλήνη. Από την άλλη πλευρά και οι οικογένειες τους κάνουν το ίδιο.


Το κράτος παραμένει απλά θεατής στο θέατρο αυτό του παράλογου και του εξωπραγματικού.
Η μια αποκάλυψη διαδέχεται την άλλη. Οι οικογένειες επανασυνδέονται, μετά από υπεράνθρωπες  προσπάθειες χρόνων, αλλά κανείς δεν τιμωρείται και κανείς δεν νοιάζεται έστω και τώρα, να θεσπίσει τις ασφαλιστικές αυτές δικλείδες που θα αποτρέψουν εγκλήματα σαν κι αυτά στο μέλλον.


Θύμα και αυτή του παράνομου εμπορίου βρεφών είναι και η συμπολίτισσα μας  κ.Αθηνά που έχασε με περίεργο, πρωτοφανή τρόπο, το πρώτο της παιδί σε μεγάλη κλινική της Θεσσαλονίκης.
Ήταν στις 29 Μαρτίου 1971 που η  κ. Αθηνά   έδωσε ζωή σ’ ένα υγιέστατο αγοράκι. Χάθηκε κάτω από αδιευκρίνιστες, σκοτεινές συνθήκες. Όπως χιλιάδες άλλα παιδιά.
Από τότε δεν πίστεψε πως ήταν δυνατό το 5.300 γρ. αγοράκι της να εξαφανιστεί όταν αυτό γεννήθηκε αρτιμελές, εύρωστο και ζωηρό. Όταν όλα κατά τη κύηση και γέννηση του βρέφους έβαιναν καλώς. Ποτέ δεν της το έδειξαν νεκρό ούτε της το έδωσαν για ταφή αν και το ζήτησε με επιμονή.
                                                         
Λίγο αργότερα, όταν άρχισε τις δικές της έρευνες, όλα τα έγγραφα που παρελάμβανε δεν είχαν καμιά αντιστοιχία με την πραγματικότητα. Όπως άλλη ημερομηνία θανάτου στην δήλωση στο ληξιαρχείο, αρκετά αργότερα απ’ αυτήν που γνώριζαν οι γονείς. Φυσικά η ταφή του δεν βρέθηκε σε κανένα νεκροταφείο της πόλης, όσο κι αν έψαξε! Οι αμφιβολίες περί του θανάτου του παιδιού της πολλές  και εύλογες.
Το ερώτημα είναι τι έγινε ένα παιδί 5.300 κιλά; Δεν είναι δυνατόν να πετάχτηκε στα σκουπίδια; Αυτό θα αποτελούσε περιύβριση νεκρού και τιμωρείται από τον νόμο με δυο χρόνια φυλάκιση. Επίσης δεν  βρέθηκε πουθενά νεκροψία, διαδικασία νόμιμη και υποχρεωτική για ένα παιδί που ΄΄πεθαίνει΄΄ στα χέρια των γιατρών. Ένα παιδί τελειόμηνης κύησης!
Και φυσικά δεν το είδε ποτέ νεκρό και στις επίμονες παρακλήσεις της να το πάρει να το θάψει, τότε, δεν της το έδωσαν. Γιατί τάχα δεν είχε το δικαίωμα σαν μάνα να θρηνήσει και να θάψει το βρέφος της;;; Ποιός είχε δώσει το δικαίωμα σ' αυτούς τους κλινικάρχες να υποκαθιστούν την κάθε υπηρεσία ακόμη κι αυτής των κοιμητηρίων;; Αλήθεια ποιός;;
Τι έγινε λοιπόν το παιδί της κ. Αθηνάς; Πολλές οι απορίες και ο προβληματισμός  μεγάλος. Η αγωνία και ο πόνος της μάνας ατέλειωτος.
                                                                                                                      


 
Μόνη της ανεβαίνει τον Γολγοθά της, η Αθηνά, και τόσα χρόνια ψάχνει απεγνωσμένα για βοήθεια σε όσες υπηρεσίες της επιτρέπεται να ‘χει πρόσβαση.
Όλοι όσοι βλέπουν τα έγγραφα της,  λένε ψάξε το, ζει. Βλέπετε τα έγγραφα και η παραποίηση των στοιχείων μιλούν από μόνα τους.
Όμως που ποιος; Τα στόματα παραμένουν ερμητικά κλειστά και ο αγώνας ζωής  για την ανεύρεση του υποτιθέμενα νεκρού παιδιού της συνεχίζεται αδιάκοπα. Όπως και πολλών άλλων  οικογενειών που ΄΄έχασαν΄΄ τα παιδιά τους μ’ αυτό τον παράνομο και ειδεχθή τρόπο.
Όμως η μάνα ψάχνει και ελπίζει. 'Οσο ζω θα ψάχνω λέει η ίδια, το παιδί μου ζει και είμαι σίγουρη πως θα βρεθεί. Ποτέ δεν πίστεψα πως πέθανε αυτό το παιδί ΄΄λέει και ξαναλέει αναστενάζοντας με πόνο και οργή.
''O άντρας μου πέθανε με αυτόν τον καημό λέει ξανά και ξανά η άτυχη μάνα. Ποτέ δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει. Τι ψυχή θα παραδώσουν οι αθεόφοβοι;''                                                               
Παρακαλείται όποιος γνωρίζει κάτι ας επικοινωνήσει με την ιστοσελίδα κι ας δώσει τέλος στο αβάστακτο μαρτύριο της κ. Αθηνάς, να ξαναβρεί τον μονάκριβο γυιό της, που  όπως η ίδια πιστεύει υιοθετήθηκε παράνομα, και πολύ πιθανόν με εικονική γέννηση, και ίσως και ο ίδιος την αναζητά!
Ο γυιός της κ. Αθηνάς έχει δύο αδελφούλες, την Σοφία και την Γεωργία, που τον αναζητούν κι αυτές με αγάπη και συμπαρίστανται στην μητέρα τους σε κοινές έρευνες όλα αυτά τα χρόνια.






       

Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

ΕΙΚΟΝΙΚΕΣ ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ; ΝΑΙ ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ

Μια συγκινητική ιστορία  αναζήτησης υιοθετημένης γεμάτη αγάπη, ανθρωπιά και  ειλικρινή αισθήματα

                             Ζωή ημερομηνία γέννησης, πιθανή 15-8-1966                    

Η  Ζωίτσα, η γλυκειά δασκαλίτσα από το Κιλκίς, αναζητά την οικογένεια της. Η Ζωίτσα γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1966 στην Αθήνα.  Η ληξιαρχική πράξη αναφέρει ψευδώς 16-8-1966!  Το πιθανότερο όμως είναι να έχει γεννηθεί στις 15-08-1966 η και λίγο νωρίτερα σύμφωνα με τις μαρτυρίες των θετών γονιών της πως όταν την παρέλαβαν ήταν νεογέννητο. Άς το έχουν αυτό υπ' όψιν όσοι αναζητούν  κάποιο βρέφος στις ημερομηνίες αυτές γιατί μπορεί να είναι η Ζωίτσα!
Η ίδια μετά από πολλές και μακροχρόνιες πια έρευνες γνωρίζει πως η '' υιοθεσία'' της δεν ήταν νόμιμη αφού το μόνο έγγραφο που έχει στα χέρια της είναι μια ψεύτικη ληξιαρχική πράξη γέννησης. Μια πράξη που την κατοχυρώνει σαν γνήσιο τέκνο της οικογένειας που φέρει το όνομα της και που οι ίδιοι οι  θετοί γονείς της διαψεύδουν πως είναι γνήσια. Οι ίδιοι οι θετοί γονείς της που την λάτρεψαν, όπως άλλωστε και η ίδια, και που της έδωσαν τα καλύτερα, τα πιο χρυσά κι ευτυχισμένα χρόνια της ζωής της και κάθε εφόδιο να προχωρήσει  μπροστά στην ζωή, της είπαν την αλήθεια. Δεν θέλησαν να '' φύγουν'' με το βάρος αυτό να στοιχειώνει το μεγάλο πέρασμα στην άλλη ζωή και της είπαν όλα όσα γνώριζαν. Δεν ήταν όμως αρκετά για την Ζωίτσα για να οδηγηθεί στα ίχνη της πραγματικής οικογένειάς της. Δυστυχώς δεν ήταν αρκετά. Το μεγάλο μυστικό  όμως είχε  αποκαλυφθεί και η μεγάλη περιπέτεια στο άγνωστο είχε πια αρχίσει.

Δεν είναι η πρώτη ούτε η μόνη περίπτωση εικονικής γέννησης η Ζωή. Υπάρχουν χιλιάδες σαν κι αυτήν γιατί μερικοί επίορκοι, γιατροί κλινικάρχες, νόμισαν πως μπορούν ν' αντικαταστήσουν όλες τις νόμιμες υπηρεσίες του κράτους που αφορούν τις υιοθεσίες και ξεπερνώντας όλες τις ''χρονοβόρες''  διαδικασίες να ''πασσάρουν'' για υιοθεσία ένα βρέφος με την μέθοδο της εικονικής γέννησης. Η διαδικασία ήταν πολύ απλή και ασφαλής γι' αυτούς μιας και ποτέ δεν γίνονταν έλεγχοι σ' αυτές τις μικροκλινικές που στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά  '' πλυντήρια'' παρανόμων πράξεων.  Και φυσικά πλυντήρια ''μαύρου και εύκολου χρήματος''.
Υπολογίζεται πως οι εικονικές γεννήσεις είναι αρριθμητικά πολύ περισσότερες απ΄' όσες είναι οι νόμιμες υιοθεσίες που διεκπεραιώθηκαν  επίσημα και νόμιμα απο τα Ελληνικά δικαστήρια τα τελευταία 60 χρόνια!!!!!
Κανείς δεν γνωρίζει πως και από που  ''προμηθεύτηκαν''  το  προς ''διάθεσιν'' βρέφος. Άν  ήταν στην πραγματικότητα ''διαθέσιμο''   η άν ήταν κλεμμένο από μια άλλη μάνα και διεγραμμένο με την μέθοδο του εικονικού θανάτου.
Οι υποψήφιοι  θετοί γονείς έχοντας χάσει κάθε ελπίδα τεκνοποιήσης, δυστυχώς συμβιβάζονταν με όλα τα παραμύθια και τα σενάρια  που τους έλεγαν οι αδίστακτοι γιατροί που είχαν παραδοθεί στην απόκτηση του εύκολου χρήματος που κανείς δεν μπορούσε να ελέγξει! 

Πέντε κύρια σενάρια ήταν οι δικαιολογίες που με μεγάλη ευκολία '' πασάριζαν΄΄ οι αδίστακτοι βρεφοσυλλέκτες στους ανυποψίαστους ''υποψήφιους γονείς''! Αφελή και  αβάσιμα όμως αρκετά για να κάμψουν και τις ελάχιστες αντιστάσεις που είχαν οι θετοί προκειμένου ν' αποκτήσουν ένα παιδάκι! Το όνειρο και την ολοκλήρωση της ευτυχίας κάθε άτεκνου ζευγαριού!

Σενάριο Α) μια ανύπαντρη μητέρα, συνήθως φοιτήτρια η ανήλικη δίνει με την συναίνεση της το παιδί της προς αποφυγήν κοινωνικού σκανδάλου και δεν μπορεί ως εκ τούτου να παραστεί σε δικαστήριο.
Σενάριο Β) Οι γονείς του παιδιού σκοτώνονται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και το παιδάκι το δίνουν οι παπούδες γιατί δεν μπορούν να το διαθρέψουν.
Σενάριο Γ) Το μωράκι το δίνει πολύτεκνη οικογένεια  για να πάρει κάποιο ποσόν να διαθρέψει τα υπόλοιπα αλλά δεν θέλει να ''εκτεθεί'' ενώπιον δικαστηρίου.
Σενάριο Δ) Το βρέφος ''αποκτήθηκε εκ ''κλεψειγαμίας'' απο παντρεμμένη γυναίκα που δεν θέλει να προδοθεί στον άντρα της. Αποφασίζεται λοιπόν ο ''θάνατός'' του σε συνεργασία με τον μαιευτήρα και κατόπιν η εικονική γέννηση του στους ανυποψίαστους γονείς!
Σενάριο Ε) Το βρέφος αποκτήθηκε από χήρα που δεν μπορεί κι αυτή να το παρουσιάσει για κοινωνικούς και άλλους λόγους και το δίνει για υιοθεσία.

Όπως είναι φυσικό  κανείς από τους υποψήφιους θετούς δεν μπορούσε να ελέγξει την αλήθεια των παραπάνω σεναρίων γιατί τότε θα εξέπεφτε του δικαιώματος του υποψηφίου θετού.
Οι πολλές ερωτήσεις δεν επιτρέπονταν και κάθε ''πράξη''΄ακυρώνονταν.

Η ατιμωρησία χρόνων ''βάφτησε'' την διαφθορά αγαθοεργία αφου τα κλεμμένα βρέφη όδευαν σε ''καλές οικογένειες'' για να τα αναθρέψουν! Μόνο που οι πραγματικές ταυτότητες αυτών των παιδιών εξαφανίζονταν για πάντα. Καθώς επίσης και οι εγκληματικές ενέργειες που είχαν διαπραχθεί.

Όταν κάποτε αναδύονταν η αλήθεια, μέσα από τα χιλιάδες ψέμματα και  τα δυσκολοχώνευτα σενάρια, που έστησαν την ζωή αυτών των '' υιοθετημένων παιδιών'', τότε ο Γολγοθάς, της αναζήτησης της πραγματικής οικογένειας, έμοιαζε ένας ατέλειωτος εφιάλτης, χωρίς αρχή και τέλος.

Τα πρώτα συναισθήματα που δοκιμάζει ένας ''υιοθετημένος'' αυτής της κατηγορίας είναι θυμός,  και οργή. Η απογοήτευση και η πίκρα έρχεται  να συμπληρώσει το όλο πλάνο.

Το γιατί σε μένα Θεέ μου είναι μια μόνιμη ερώτηση που δυστυχώς δεν είναι  πάντα εύκολο ν' απαντηθεί.
Μήπως γιατί όλα τελικά σ' αυτό το κράτος ήταν, είναι και θα είναι ένα ανεξέλεκτο ''μπάχαλο'';;
Μήπως γιατί υπήρχε μια τεράστια βιομηχανία, συγγνωστή σε όλους, που πούλαγε παιδάκια χωρίς να νοιάζεται και να ασχολείται κανείς;;
Μήπως δεν είναι  τελείως άσχετο αυτό που λέγεται πως η Ελλάδα ''τρώει'' τα παιδιά της;;

Ο πρόλογος αυτός, άν και μακρύς, έχει την σημασία του. 
Να ''φωτίσει'' κάθε μη μυημένο στο ανεξάντλητο και πολύ σοβαρό θέμα των εικονικών γεννήσεων. Εκεί που σταματάει η γραφειοκρατία και η νομιμιμότητα των υιοθεσιών και οι όποιες δυσκολίες, μη καταλληλότητα, έλλειψη βρεφών για υιοθεσία και όλα τα συναφή, αρχίζουν οι εικονικές γεννήσεις.
Γι όσες και όσους ενδιαφέρονται ν' αποκτήσουν μ' αυτό τον τρόπο ένα παιδί τους συμβουλεύουμε να ΜΗΝ το κάνουν. Εκτός του ότι είναι παράνομο και διώκεται από τον νόμο, για σωρεία παραβάσεων έχουν, το κυριότερο, ''εξασφαλίσει'' για το παιδί τους μια  αγωνιώδη μελλοντική περιπέτεια όπως  είναι αυτή που ακολουθεί!

Η  αποκάλυψη της αλήθειας και η αρχή ενός μεγάλου ταξειδιού στο δύσκολο έργο της αναζήτησης!



Η Ζωίτσα είναι δασκάλα, δασκάλα σε μια ειδική κατηγορία παιδιών, αυτών που χαρακτηρίζονται παιδιά με εξαιρετικές ικανότητες,  για πολλούς που γνωρίζουν. Για άλλους παιδιών ΑΜΕΑ. Η αγάπη της γι αυτά και η προσφορά της καθώς και η αφοσίωση της στους στόχους της και τον σκοπό της για βελτίωση του επιπέδου και των συνθηκών της ζωής τους, την κάνει ένα άτομο ξεχωριστό.Ένα άτομο δοτικό, γεμάτο αγάπη και ειλικρινή συναισθήματα για τον συνάνθρωπο και ειδικά γι αυτά τα παιδιά. 
 Η ίδια είναι μητέρα δυο κοριτσιών που υπεραγαπά και φροντίζει να μην τους λείπει τίποτε από την ανατροφή και την εκπαίδευση τους. Μια αφοσιωμένη μητέρα, ένας σωστός, γλυκός, πλούσιος σε χαρίσματα και αγάπη άνθρωπος. Όλοι έχουν να πουν κάτι καλό γι αυτό το γλυκό παιδί που ξεχωρίζει μέσα από την δουλειά της και το έργο της της προσφοράς και της αγάπης.
Αναδιπλώνοντας τις μνήμες μιας ολόκληρης ζωής, η Ζωίτσα δεν θυμάται να έχει κάνει κακό σε κανέναν.  Μόνο αγάπη μοίρασε και πήρε από όλους. Κι όμως ένα τεράστιο κενό δεν την αφήνει να χαρεί την ζωή της κι ένα μεγάλο γιατί;;
Η ίδια δεν πιστεύει πως η μητέρα που την έφερε στην ζωή την έχει απορρίψει. Πως την έδωσε με την δική της θέληση. Η ίδια δεν θα το έκανε αυτό ποτέ στο παιδί της! Για κανέναν λόγο και κάτω ακόμη  από τις πιο δύσκολες συνθήκες. Είναι τόσο μεγάλη η αγάπη της για τα παιδιά που κάτι τέτοιο δεν θα τολμούσε ούτε σαν σκέψη να περάσει απο το μυαλό της. Δεν πιστεύει πως τα δικά της γονίδια μπορεί να ναι τόσο διαφορετικά από αυτά της μητέρας της. 
Εξ' άλλου οι μακροχρόνιες έρευνές της από την στιγμή της αποκάλυψης του μεγάλου μυστικού άλλα δείχνουν.
Οι πρώτες ενδείξεις μέσα απο την ίδια την ψεύτικη ληξιαρχική πράξη της υποτιθέμενης γέννησης της καταδεικνύουν τους μεσάζοντες. Η υπογραφή κατά την δήλωση της Ζωίτσας και όχι αδικαιολόγητα αφου προκύπτει από την ίδια την ληξιαρχική πράξη γέννησης της, είναι κάποιας κυρίας Μαυριδέλη που περιέργως είχε την ίδια καταγωγή με τον κλινικάρχη που έκανε την εικονική γέννηση! Ο κλινικάρχης αυτός διατηρούσε την κλινική Σισσιώτισα, στην οδό Σπάρτης 14 κοντά στην πλατεία Αμερικής. Από προσωπικές έρευνες της Ζωίτσας διαπιστώθηκε πως ο ιδιοκτήτης της κλινικής Σισσιώτισα είχε στο ''ενεργητικό'' του, η μάλλον στο παθητικό του, πολλές παρόμοιες περιπτώσεις περίεργων θανάτων βρεφών ενώ η αστυνομία είχε παρέμβει αυτόφωρα σε μια τέτοια περίπτωση καταγγελίας λίγο πριν κλείσει η κλινική αυτή. Όλοι οι γείτονες θυμούνται το νυχτερινό περιστατικό με τα περιπολικά να καταφθάνουν και τον κλινικάρχη να πηδάει απο το παράθυρο για να αποφύγει την σύλληψη.


Όμως δεν είναι μόνο αυτό το στοιχείο που προέκυψε από την έρευνα της Ζωίτσας στο στενό οικογενειακό περιβάλλον της Μαυριδέλη. Το κυρίως στοιχείο είναι πως το βρέφος πριν ''τακτοποιηθεί'' με την μέθοδο της εικονικής γέννας στην κλινική Σισσιώτισα ήταν στην κλινική Κίτσιου που βρισκόταν κοντά στην πλατεία Βικτωρίας, στις οδούς Μακεδονίας και Φυλής.
Δεν έχει ακόμη διαπίστωθεί, άν και η έρευνα της συνεχίζεται, αν γεννήθηκε η Ζωίτσα στην κλινική Κίτσου η άν απλά φιλοξενήθηκε, ίσως σε κάποια θερμοκοιτίδα, πρίν πάρει τον δρόμο της για την κλινική Σισσιώτισα. Η έρευνα όμως συνεχίζεται και οι πολλές και μεγάλες αποκαλύψεις δεν θ' αργήσουν να ρθουν!
Αυτό όμως που είναι πια σίγουρο είναι πως και οι δυο κλινικές συνεργάστηκαν στην εικονική γέννηση της Ζωίτσας! Απόδειξη πως πόσο εύκολα ''άλλαζαν χέρια'' τα βρέφη και πόσο ίσχνος ήταν ο μηχανισμός της κρατικής επιτήρησης, επαγρύπνησης του Υπουργείου Υγείας!!!!
Το πολύ περίεργο είναι πως και οι δυο κλινικές ενω είχαν την φήμη για εικονικές γεννήσεις καμιά ενέργεια η έλεγχος δεν έγινε ποτέ γι αυτές. Ούτε σε κανέναν φάνηκε περίεργο και ασυνήθιστο πως μετά το 95 όλες αυτές οι μικροκλινικές έκλεισαν ως δια μαγείας. Γιατί άραγε;;
Μήπως γιατί δεν μπορούσαν, κάτω από τον φόβο των συνεχών αποκαλύψεων να συνεχίσουν τις δραστηριότητες τους, αυτές που ήταν και το κυριότερο πρόσοδο των κλινικών τους;;;
'Άλλο περίεργο στοιχείο που προέκυψε και που η Ζωίτσα διερευνά, είναι πως η μεσάζων στην ''τακτοποίηση'' της και ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά η μάλλον όλα, είχε  αδελφό που διατηρούσε οπωροπωλείο απέναντι απο την κλινική του Κίτσιου.  Τίποτε δεν θεωρεί τυχαίο η Ζωίτσα που συνεχίζει την έρευνα της  με κάθε τρόπο και που όπως η ίδια πιστεύει μια μέρα θα δικαιωθεί.
Τα στοιχεία που έχει πολλά όμως λείπει ακόμη αυτό το κάτι που θα την βοηθήσει να βρεί την μητέρα της και να δικαιώσει τον αγώνα αναζήτησης χρόνων.
Ο φόβος και τα  ερμητικά κλειστά στόματα των ανθρώπων γύρω από το συγγενικό περιβάλλον της Μαυριδέλη ενισχύουν την πεποίθηση της πως κάποιοι ακόμη γνωρίζουν πολλά.
Ένα μικρό κομμάτι του puzzle  μένει για να βρεθεί η Ζωίτσα και ίσως κάποιοι  δίκαια φοβούνται την οργή και τον θυμό της.
Κανείς που δεν έχει περάσει από μια τόσο επίμονη και επίπονη διαδικασία ατέρμονης αναζήτησης γεμάτης  με αγωνία και λαχτάρα δεν μπορεί να καταλάβει ίσως την Ζωίτσα! Όταν τα κρυμμένα συναισθήματα ξεσπούν σε ανύποπτο χρόνο και η ανάγκη για αλήθεια και δικαίωση γεμίζει την ζωή με ανυπέρβλητο κενό και χιλιάδες ερωτηματικά. Όταν η Ζωή θέλει να δώσει στην μητέρα της όλη της την αγάπη και ίσως την συγνώμη της για να προχωρήση και η ίδια χωρίς συναισθηματικές δεσμεύσεις και εμπόδια στην ίδια της την ΖΩΗ!
Η γλυκειά δασκάλα από το Κιλκίς ψάχνει να βρεί την μητέρα της για να της δώσει όλη της την αγάπη που κάποιοι για μια φούχτα χιλιάρικα της στέρησαν όλα αυτά τα χρόνια!
Θέλει να προλάβει να την βρει ζωντανή. Θέλει να αγκαλιάσει τ' αδέλφια της που πιστεύει πως υπάρχουν, και να τους δώσει την αγάπη που κάποιοι τους αρνήθηκαν για λίγα χρήματα
Ποιός μπορεί να κρατά όμηρο αυτόν τον .γλυκό άνθρωπο, όλα αυτά τα χρόνια, και να του στερεί αυτή την μεγάλη χαρά. Να του κλέβει την ίδια του την ζωή;; Με ποιό δικαίωμα;; Ποιός μπορεί  με την δική του θέληση να νομιμοποιεί και σήμερα αυτά τα ειδεχθη εγκλήματα;; Με την πιο ένοχη σιωπή;;;
Κάποιοι είναι πια σίγουρο πως γνωρίζουν πολλά και δεν μιλούν για να μην εκτεθεί η υστεροφημία τους. Δεν μιλούν απο ντροπή για τις περίεργες διαμεσολαβήσεις των συγγενών τους! Αφήνουν έναν  άνθρωπο αιώνια όμηρο των πεπραγμένων των μεσολαβητών, που όρισαν σαν Θεοί, την τύχη και την μοίρα της Ζωίτσας, που το μόνο που ζητά τόσα χρόνια μετά είναι να μάθει την αλήθεια και να δώσει την αγάπη της στους ανθρώπους που την έφεραν σ' αυτό τον κόσμο.

Τα λόγια είναι λίγα και μάλλον περιττά για να χαρακτηρίσουν αυτούς που ενώ γνωρίζουν, σιωπούν. Όμως η άρνηση και τα εμπόδια που φέρνουν κάποιοι στην Ζωίτσα αντί να την αποθαρρύνουν απλά την πεισμώνουν πολύ περισσότερο.
Η απόφαση της σήμερα είναι πολύ πιο δυνατή παρά ποτέ για ν' αποκαταστήσει τις αδικίες που όπως πιστεύει έγιναν και στην οικογένεια της αλλά και στην ίδια.
Οι ενέργειες της όλες νόμιμες αφού και το δίκιο αλλά και ο νόμος είναι πια με το μέρος του κάθε υιοθετημένου παιδιού στο δύσκολο έργο της αναζήτησης! Και φυσικά και με το δικό της μέρος.
Κατάφερε και εξασφάλισε, με εισαγγελική παραγγελία, νόμιμα, πολλά στοιχεία γονιών που έχασαν παιδιά εκείνη την περίοδο,  και έχει σκοπό να προχωρήσει ακόμη περισσότερο.
''Δεν θα ησυχάσω  αν δεν βρω την άκρη λέει η ίδια με φωνή που δεν σηκώνει αμφισβήτηση''!!!!
''Οι αρνήσεις και τα εμπόδια λειτουργούν αντίστροφα με τον χαρακτήρα μου! Το δίκιο μου με πνίγει και με εξοργίζουν τα ψέμματα και οι μισές κουβέντες. Δεν θέλω άλλα ψέμματα. Δεν ταιριάζουν με τον χαρακτήρα μου και με τις αρχές μου δηλώνει η Ζωή με θυμό''.

''Θα την βρω την άκρη και δεν πρόκειται ν' εγκαταλείψω την προσπάθεια μέχρι να φτάσω στην αλήθεια! Αυτό είναι υπόσχεση και δεν με νοιάζει αν κάποιοι ενοχληθούν πολύ! Την δική μου αναστάτωση και αγωνία την υπολόγισε ποτέ κανείς;;;''

Αυτές είναι μονάχα λίγες από τις κουβέντες και τα συναισθήματα που μοιραστήκαμε μαζί της κατά την αφήγηση της ιστορίας της. Είναι πολλά περισσότερα που κρατά μέσα στην ψυχή της η Ζωή και που δεν τα ''βγάζει'' όλα προς τα έξω! Τα διαισθανόμαστε και τα σεβόμαστε απόλυτα.
Εμείς την καταλαβαίνουμε  και της δίνουμε όλη μας την συμπαράσταση  και την υπόσχεση να κάνουμε ότι καλλίτερο μπορούμε για να την βοηθήσουμε να φτάσει στην αλήθεια.

Την αλήθεια που της αξίζει και ούτως η άλλως δικαιούται!

Τα μόνα που δεν αντέχουν στον χρόνο, Ζωίτσα είναι τα ψέμματα! Η αλήθεια όπου κι αν κρυφτεί στο τέλος αναδύεται σαν ήλιος που αστράφτει και στο πέρασμα του  καίει το ψέμμα.
Καλή σου επιτυχία Ζωίτσα στο έργο σου της αναζήτησης. Και να θυμάσαι πως όσα δεν έχει φέρει ο χρόνος τα φέρνει μια στιγμή.

Καλή σου επιτυχία και νάναι γρήγορα τα καλά τα νέα