Αναζήτηση ζωής για την Κυπριωτοπούλα Στέλλα.
Ήταν αμέσως μετά τα γεγονότα και την μεγάλη τραγωδία της Κύπρου το 1974 όπου πολλές Κυπριακές οικογένειες κάτω από το φόβο του Τούρκου κατακτητή της Μεγαλονήσου και την πιθανή κατοχή ολόκληρης της Κύπρου έστελναν τα παιδιά τους για σπουδές στην Ελλάδα για να σωθούν, όπως πίστευαν από την πλήρη, ολοκληρωτική κατοχή της Μεγαλονήσου. Η Στέλλα γεννήθηκε στην Αμμόχωστο της Κύπρου και όταν ξεκίνησε να έλθει στην Ελλάδα για να σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία η αγαπημένη της πόλη, η πόλη που γεννήθηκε, η πανέμορφη Αμμόχωστος, η Νίκαια της Μεσογείου, είχε πια καταληφθεί από τους Τούρκους. Ο πατέρας της Στέλλας, ένας τετράγωνης λογικής και πολύ προβλέψιμος Κύπριος αστυνομικός, θεώρησε ότι αυτό που έπρεπε να κάνει για το συμφέρον, το καλό και την ασφάλεια της κόρης του, κάτω από τις περιστάσεις, ήταν να την στείλει να σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη μέχρι να ησυχάσουν λίγο τα πράγματα στην μαρτυρική Μεγαλόνησο. Η Στέλλα ήρθε στη Θεσσαλονίκη με όνειρα να τελειώσει τις σπουδές της και να επιστρέψει να εργαστεί στον τόπο της. Όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια για την μικρή, αθώα και απονήρευτη Κυπριωτοπούλα.
Μαζί με τις σπουδές της στην Θεσσαλονίκη, ξεκίνησε μια μεγάλη περιπέτεια για τη Στέλλα που η κατάληξή της οδήγησε στο χαμό του πρώτου της παιδιού. Λίγους μήνες μετά την άφιξή της στην πόλη που θα άφηνε ανεξίτηλα τα σημάδια ενός μεγάλου τραύματος στη ζωή της, γνωρίστηκε και ερωτεύτηκε τον Γιάννη που έμελλε να γίνει ο πρώτος της σύζυγος. Η Στέλλα ήταν τότε μόλις 17 ετών. Ο Γιάννης ένα δυο μόλις χρόνια μεγαλύτερος, σχεδόν παιδί κι αυτός.
Άπειρη και αθώα χωρίς πολύ μεγάλη εμπειρία ζωής όπως ήταν φυσικό, έμεινε έγγυος χωρίς να το έχει καταλάβει παρά μόνο σε προχωρημένη εγγυμοσύνη γιατί ήταν πάρα πολύ αδύνατη. Γέννησε τον Ιούνιο του 1975 σε μεγάλη κλινική της Θεσσαλονίκης, Το παιδάκι που γέννησε δεν το είδε ποτέ της, δεν της το έδειξαν καν. Αμέσως μετά τη γέννησή του της ανακοίνωσαν το θάνατό του και παρόλο τις απεγνωσμένες της φωνές και τα κλάμματα δεν της το έφεραν ποτέ να το δει. Το αξιοσημείωτο και το περίεργο σε αυτή την υπόθεση είναι ότι την έδιωξαν αμέσως από την κλινική χωρίς καμία ιατρική βοήθεια ή και νοσηλεία η οποία στην περίπτωση της Στέλλας ήταν και επιβεβλημένη. Αυτό το σημειώνουμε γιατί το στήθος της ήταν γεμάτο γάλα και θα έπρεπε να γίνει προσπάθεια με ιατρική βοήθεια και την επιπρόσθετη βοήθεια του γνωστού μάκτρου, να της το αφαιρέσουν και να της δωθούν φάρμακα να σταματήσει. Ο κίνδυνος μιας επώδινης και επικινδυνής μαστίτιδας ήταν παραπάνω από ορατός και βέβαιος για την άπειρη και ανυποψίαστη δεκαοκτάχρονη. Όμως μία ώρα μετά την γέννηση του παιδιού της η Στέλλα βρέθηκε εκτός κλινικής και δυστυχώς χωρίς το παιδί της. Ζωντανό η νεκρό. Το τραύμα αυτού του γεγονότος την συνοδεύει σε όλη της τη ζωή, 37 ολόκληρα χρόνια αργότερα.
Με τον σύντροφό της και πατέρα του παιδιού της, Γιάννη, παντρεύτηκαν λίγο αργότερα αλλά δυστυχώς αυτός ο γάμος δεν κράτησε για πολύ και η Στέλλα έφυγε για την Κύπρο με το μόνο πράγμα που κέρδισε στη Θεσσαλονίκη, το πτυχίο της Αγγλικής Φιλολογίας, και βέβαια με πολύ κακές, τραυματικές εμπειρίες, από την παραμονή στην πόλη των φοιτητικών της χρόνων.
Όμως η μοίρα παίζει πραγματικά απίστευτα παιχνίδια και η Στέλλα αντί να εργαστεί ως φιλόλογος Αγγλικής Φιλολογίας εργάστηκε για πολλά χρόνια σε μεγάλη κλινική της Αγγλίας μαζί με τον δεύτερο σύζυγό της, Κύπριο γιατρό αυτή τη φορά. Έτσι της δώθηκε η ευκαιρία να καταλάβει και να μελετήσει την περίπτωση του αγνοούμενου παιδιού της. Ότι συνέβει στην Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο του 1975 στη Στέλλα ξεπερνά κάθε ιατρική δεοντολογία και επιστημοσύνη. Πουθενά και τίποτε στον κόσμο, σε ότι τουλάχιστον αφορά χειρουργεία μαιευτηρίων και νοσηλεία μητέρων που μόλις γέννησαν τα παιδιά τους, δεν ανταποκρίνεται στον εφιάλτη που πέρασε η Στέλλα τον Ιουνιου του 1975. Συνδυάζοντας τις εμπειρίες της στην δουλεία της ως υπεύθυνης κλινικής στην Αγγλία, και συγκρίνοντας με τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης κατά τη γέννηση του πρώτου και δυστυχώς τελευταίου της παιδιού, τα κενά και οι παραλήψεις είναι πάρα πολλά για να τα δεχτεί ένας λογικός και μορφωμένος άνθρωπος.
Η Στέλλα ξεκίνησε τις έρευνές της με δικηγόρο και με εισαγγελικές παραγγελίες για να διαπιστώσει αν πραγματικά οι αμφιβολίες και οι φόβοι της είχαν βάση. Η μία έκπληξη διαδεχόταν την άλλη. ΠΟΥΘΕΝΑ μα ΠΟΥΘΕΝΑ δεν βρέθηκε καταχωρημένη η γέννηση του παιδιού της. Ούτε στο ληξιαρχείο Θεσσαλονίκης αλλά ούτε και στην κλινική που το γέννησε. Είναι σαν να μην γέννησε ποτέ της παιδί. Κατάλαβε αμέσως πως κάποιοι είχαν σοβαρούς λόγους να κρύψουν πολλά, πάρα πολλά. Από τότε ξεκινάει για τη Στέλλα μία διαρκής και άεναος αναζήτηση. Μια μεγάλη περιπέτεια που ελπίζει και προσεύχεται στο Θεό πως θα την οδηγήσει στο φως αυτού του σκοτεινού τούνελ. Η άτυχη μητέρα έχει παρακολουθήσει και παρακολουθεί συνεχώς όλες αυτές τις ιστορίες που έρχονται κατά καιρούς στο φως με οικογένειες που ξανασμίγουν ύστερα από πολλά χρόνια. Με συγκίνηση και αγωνία βλέπει μητέρες και χαμένα από την γένα τους παιδιά να ενώνονται ξανά μετά από πολλά, πάρα πολλά χρόνια αναστατώνεται και δακρύζει.
Έχει όμως βαθιά πίστη στο Θεό, είναι μια γνήσια θρησκευόμενη χριστιανή, και αυτή και ο σύζυγός της, και έχουν εναποθέσει όλες τις ελπίδες τους στο Θεό όντας σίγουροι ότι με όλες αυτές τις ενέργειες που κάνουν το χαμένο παιδί της θα βρεθεί. Η Στέλλα βρίσκει παρηγοριά και ανακούφιση σε ένα μοναστήρι της Κύπρου, όπου με την συντροφιά και τις προσευχές των μοναχών παίρνει κουράγιο και δύναμη στην αναζήτησή της αυτή. Πιστεύει ακράδαντα πως η Παναγία θα την βοηθήσει να σφίξει το μονάκριβο παιδί της στην αγκαλιά της για πρώτη φορά. Δεν θα σταματήσει τις ενέργειες και προσπάθειες να πετύχει στον ιερό της σκοπό και στόχο.
Παρ' όλη της την μεγάλη περιπέτεια η Στέλλα δεν θέλει ούτε να τιμωρήσει κανένα αλλά ούτε μισεί κανένα. Πιστεύει στην δικαιοσύνη του Θεού που αργά η γρήγορα θα την δικαιώσει. Εξ' άλλου ο στόχος της είναι μόνο να βρει το παιδί της και καμιά θυσία δεν είναι αρκετή για να το πετύχει αυτό. Αν και δεν έχει άλλα παιδιά δεν είναι ούτε εμπαθής ούτε μνησίκακη γι αυτούς που της προκάλεσαν τόσο μεγάλο κακό. Ούτε και επιθυμεί την τιμωρία τους. Μοναδικό της κίνητρο η αγάπη και αυτή κατευθύνει τα βήματα της και όλες της τις ενέργειες. Θέλει να βρει το παιδί της και να του πει πόσο πολύ της έχει λείψει και πως δεν το έχει δώσει με την δική της θέληση. Ακόμα πως το αγαπά πάρα πολύ. Η Στέλλα είναι γεμάτη αγάπη, ευγένεια, κατανόηση και γλυκύτητα στην κάθε της έκφραση. Έχει πολλά να δώσει σ' αυτό το παιδί που τόσο άδικα της στέρησαν στην πιο τρυφερή και για τους δυο ηλικία.
Για αυτόν τον σκοπό έχει την αμέριστη βοήθεια του συζύγου της, των συγγενών, των φίλων και των μοναχών. Σου ευχόμαστε κάθε επιτυχία Στέλλα στο έργο της αναζήτησής σου και να ευωδοθούν όλες σου οι προσπάθειες και η κάθε σου ενέργεια μέχρι να φτάσεις στο τέλος.
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
Ήταν αμέσως μετά τα γεγονότα και την μεγάλη τραγωδία της Κύπρου το 1974 όπου πολλές Κυπριακές οικογένειες κάτω από το φόβο του Τούρκου κατακτητή της Μεγαλονήσου και την πιθανή κατοχή ολόκληρης της Κύπρου έστελναν τα παιδιά τους για σπουδές στην Ελλάδα για να σωθούν, όπως πίστευαν από την πλήρη, ολοκληρωτική κατοχή της Μεγαλονήσου. Η Στέλλα γεννήθηκε στην Αμμόχωστο της Κύπρου και όταν ξεκίνησε να έλθει στην Ελλάδα για να σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία η αγαπημένη της πόλη, η πόλη που γεννήθηκε, η πανέμορφη Αμμόχωστος, η Νίκαια της Μεσογείου, είχε πια καταληφθεί από τους Τούρκους. Ο πατέρας της Στέλλας, ένας τετράγωνης λογικής και πολύ προβλέψιμος Κύπριος αστυνομικός, θεώρησε ότι αυτό που έπρεπε να κάνει για το συμφέρον, το καλό και την ασφάλεια της κόρης του, κάτω από τις περιστάσεις, ήταν να την στείλει να σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη μέχρι να ησυχάσουν λίγο τα πράγματα στην μαρτυρική Μεγαλόνησο. Η Στέλλα ήρθε στη Θεσσαλονίκη με όνειρα να τελειώσει τις σπουδές της και να επιστρέψει να εργαστεί στον τόπο της. Όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια για την μικρή, αθώα και απονήρευτη Κυπριωτοπούλα.
Μαζί με τις σπουδές της στην Θεσσαλονίκη, ξεκίνησε μια μεγάλη περιπέτεια για τη Στέλλα που η κατάληξή της οδήγησε στο χαμό του πρώτου της παιδιού. Λίγους μήνες μετά την άφιξή της στην πόλη που θα άφηνε ανεξίτηλα τα σημάδια ενός μεγάλου τραύματος στη ζωή της, γνωρίστηκε και ερωτεύτηκε τον Γιάννη που έμελλε να γίνει ο πρώτος της σύζυγος. Η Στέλλα ήταν τότε μόλις 17 ετών. Ο Γιάννης ένα δυο μόλις χρόνια μεγαλύτερος, σχεδόν παιδί κι αυτός.
Άπειρη και αθώα χωρίς πολύ μεγάλη εμπειρία ζωής όπως ήταν φυσικό, έμεινε έγγυος χωρίς να το έχει καταλάβει παρά μόνο σε προχωρημένη εγγυμοσύνη γιατί ήταν πάρα πολύ αδύνατη. Γέννησε τον Ιούνιο του 1975 σε μεγάλη κλινική της Θεσσαλονίκης, Το παιδάκι που γέννησε δεν το είδε ποτέ της, δεν της το έδειξαν καν. Αμέσως μετά τη γέννησή του της ανακοίνωσαν το θάνατό του και παρόλο τις απεγνωσμένες της φωνές και τα κλάμματα δεν της το έφεραν ποτέ να το δει. Το αξιοσημείωτο και το περίεργο σε αυτή την υπόθεση είναι ότι την έδιωξαν αμέσως από την κλινική χωρίς καμία ιατρική βοήθεια ή και νοσηλεία η οποία στην περίπτωση της Στέλλας ήταν και επιβεβλημένη. Αυτό το σημειώνουμε γιατί το στήθος της ήταν γεμάτο γάλα και θα έπρεπε να γίνει προσπάθεια με ιατρική βοήθεια και την επιπρόσθετη βοήθεια του γνωστού μάκτρου, να της το αφαιρέσουν και να της δωθούν φάρμακα να σταματήσει. Ο κίνδυνος μιας επώδινης και επικινδυνής μαστίτιδας ήταν παραπάνω από ορατός και βέβαιος για την άπειρη και ανυποψίαστη δεκαοκτάχρονη. Όμως μία ώρα μετά την γέννηση του παιδιού της η Στέλλα βρέθηκε εκτός κλινικής και δυστυχώς χωρίς το παιδί της. Ζωντανό η νεκρό. Το τραύμα αυτού του γεγονότος την συνοδεύει σε όλη της τη ζωή, 37 ολόκληρα χρόνια αργότερα.
Με τον σύντροφό της και πατέρα του παιδιού της, Γιάννη, παντρεύτηκαν λίγο αργότερα αλλά δυστυχώς αυτός ο γάμος δεν κράτησε για πολύ και η Στέλλα έφυγε για την Κύπρο με το μόνο πράγμα που κέρδισε στη Θεσσαλονίκη, το πτυχίο της Αγγλικής Φιλολογίας, και βέβαια με πολύ κακές, τραυματικές εμπειρίες, από την παραμονή στην πόλη των φοιτητικών της χρόνων.
Όμως η μοίρα παίζει πραγματικά απίστευτα παιχνίδια και η Στέλλα αντί να εργαστεί ως φιλόλογος Αγγλικής Φιλολογίας εργάστηκε για πολλά χρόνια σε μεγάλη κλινική της Αγγλίας μαζί με τον δεύτερο σύζυγό της, Κύπριο γιατρό αυτή τη φορά. Έτσι της δώθηκε η ευκαιρία να καταλάβει και να μελετήσει την περίπτωση του αγνοούμενου παιδιού της. Ότι συνέβει στην Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο του 1975 στη Στέλλα ξεπερνά κάθε ιατρική δεοντολογία και επιστημοσύνη. Πουθενά και τίποτε στον κόσμο, σε ότι τουλάχιστον αφορά χειρουργεία μαιευτηρίων και νοσηλεία μητέρων που μόλις γέννησαν τα παιδιά τους, δεν ανταποκρίνεται στον εφιάλτη που πέρασε η Στέλλα τον Ιουνιου του 1975. Συνδυάζοντας τις εμπειρίες της στην δουλεία της ως υπεύθυνης κλινικής στην Αγγλία, και συγκρίνοντας με τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης κατά τη γέννηση του πρώτου και δυστυχώς τελευταίου της παιδιού, τα κενά και οι παραλήψεις είναι πάρα πολλά για να τα δεχτεί ένας λογικός και μορφωμένος άνθρωπος.
Η Στέλλα ξεκίνησε τις έρευνές της με δικηγόρο και με εισαγγελικές παραγγελίες για να διαπιστώσει αν πραγματικά οι αμφιβολίες και οι φόβοι της είχαν βάση. Η μία έκπληξη διαδεχόταν την άλλη. ΠΟΥΘΕΝΑ μα ΠΟΥΘΕΝΑ δεν βρέθηκε καταχωρημένη η γέννηση του παιδιού της. Ούτε στο ληξιαρχείο Θεσσαλονίκης αλλά ούτε και στην κλινική που το γέννησε. Είναι σαν να μην γέννησε ποτέ της παιδί. Κατάλαβε αμέσως πως κάποιοι είχαν σοβαρούς λόγους να κρύψουν πολλά, πάρα πολλά. Από τότε ξεκινάει για τη Στέλλα μία διαρκής και άεναος αναζήτηση. Μια μεγάλη περιπέτεια που ελπίζει και προσεύχεται στο Θεό πως θα την οδηγήσει στο φως αυτού του σκοτεινού τούνελ. Η άτυχη μητέρα έχει παρακολουθήσει και παρακολουθεί συνεχώς όλες αυτές τις ιστορίες που έρχονται κατά καιρούς στο φως με οικογένειες που ξανασμίγουν ύστερα από πολλά χρόνια. Με συγκίνηση και αγωνία βλέπει μητέρες και χαμένα από την γένα τους παιδιά να ενώνονται ξανά μετά από πολλά, πάρα πολλά χρόνια αναστατώνεται και δακρύζει.
Έχει όμως βαθιά πίστη στο Θεό, είναι μια γνήσια θρησκευόμενη χριστιανή, και αυτή και ο σύζυγός της, και έχουν εναποθέσει όλες τις ελπίδες τους στο Θεό όντας σίγουροι ότι με όλες αυτές τις ενέργειες που κάνουν το χαμένο παιδί της θα βρεθεί. Η Στέλλα βρίσκει παρηγοριά και ανακούφιση σε ένα μοναστήρι της Κύπρου, όπου με την συντροφιά και τις προσευχές των μοναχών παίρνει κουράγιο και δύναμη στην αναζήτησή της αυτή. Πιστεύει ακράδαντα πως η Παναγία θα την βοηθήσει να σφίξει το μονάκριβο παιδί της στην αγκαλιά της για πρώτη φορά. Δεν θα σταματήσει τις ενέργειες και προσπάθειες να πετύχει στον ιερό της σκοπό και στόχο.
Παρ' όλη της την μεγάλη περιπέτεια η Στέλλα δεν θέλει ούτε να τιμωρήσει κανένα αλλά ούτε μισεί κανένα. Πιστεύει στην δικαιοσύνη του Θεού που αργά η γρήγορα θα την δικαιώσει. Εξ' άλλου ο στόχος της είναι μόνο να βρει το παιδί της και καμιά θυσία δεν είναι αρκετή για να το πετύχει αυτό. Αν και δεν έχει άλλα παιδιά δεν είναι ούτε εμπαθής ούτε μνησίκακη γι αυτούς που της προκάλεσαν τόσο μεγάλο κακό. Ούτε και επιθυμεί την τιμωρία τους. Μοναδικό της κίνητρο η αγάπη και αυτή κατευθύνει τα βήματα της και όλες της τις ενέργειες. Θέλει να βρει το παιδί της και να του πει πόσο πολύ της έχει λείψει και πως δεν το έχει δώσει με την δική της θέληση. Ακόμα πως το αγαπά πάρα πολύ. Η Στέλλα είναι γεμάτη αγάπη, ευγένεια, κατανόηση και γλυκύτητα στην κάθε της έκφραση. Έχει πολλά να δώσει σ' αυτό το παιδί που τόσο άδικα της στέρησαν στην πιο τρυφερή και για τους δυο ηλικία.
Για αυτόν τον σκοπό έχει την αμέριστη βοήθεια του συζύγου της, των συγγενών, των φίλων και των μοναχών. Σου ευχόμαστε κάθε επιτυχία Στέλλα στο έργο της αναζήτησής σου και να ευωδοθούν όλες σου οι προσπάθειες και η κάθε σου ενέργεια μέχρι να φτάσεις στο τέλος.
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
ΤΙ ΟΜΑΔΑ ΑΙΜΑΤΟΣ ΕΙΧΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ
ΑπάντησηΔιαγραφή