Ποτέ δεν πίστεψε η Μαρία πως το αγοράκι της που είπαν πως πέθανε σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης είναι νεκρό! Ένωσε και αυτή την δική της φωνή ανάμεσα από χιλιάδες άλλες μάννες που ψάχνουν τα αγνοούμενα παιδιά τους και αναζητά και αυτή το δικό της βλαστάρι.
Πόσα μπορεί να ναι τελικά τα βρέφη που χάθηκαν από τα νοσοκομεία και τις κλινικές κάτω από αδιαφανείς, θολές διαδικασίες;; Βρέφη που δεν είχαν καν την ευκαιρία να δουν οι γονείς και να παραλάβουν για ταφή! Να τα θρηνήσουν, και να τους πουν σαν οικογένεια το τελευταίο αντίο! Πόσες μπορεί να ναι οι σκηνοθετημένες εξαφανίσεις βρεφών στο σύνολο τους;;
Αυτό δεν θα μπορέσει κανείς να το πει ποτέ! Μόνο τα ίδια τα παιδιά που ευτυχώς τα τελευταία χρόνια κάνουν και αυτά προσπάθειες να βρουν τους γονείς τους, με ελάχιστες προφορικές πληροφορίες, και μοναδικό έγγραφο ''πιστοποίησης'' της ύπαρξής τους ένα πλαστό πιστοποιητικό ''εικονικής'' γέννησης.
Οι διαβόητες πλέον εικονικές γεννήσεις. Και όμως υπάρχουν παιδιά που δεν θα ξεκινήσουν ποτέ την διαδικασία της έρευνας γιατί απλά δεν γνωρίζουν πως είναι ''υιοθετημένα''!
Οι πραγματικοί γονείς γνωρίζουν την αδυναμία τους αυτή και καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να έλθουν οι ίδιοι σε επαφή μαζι τους. Προσπάθειες υπεράνθρωπες, που όμως έχουν αποδώσει για πολλούς!
Εικονικές γεννήσεις η ''οιωνεί υιοθεσίες'' ο εφιάλτης στον χώρο της νόμιμης υιοθεσίας! Ο εφιάλτης για τις μάννες που ψάχνουν απεγνωσμένα, τα αγνοούμενα παιδιά τους!
Το αντίπαλο δέος για τα ιδρύματα που είναι υπεύθυνα για τις υιοθεσίες. Μήπως είναι αυτός και ο κύριος λόγος που τα ιδρύματα δεν έχουν πια βρέφη για υιοθεσίες;; Γιατί ''υιοθετημένα'' υπάρχουν όμως υιοθεσίες δεν γίνονται! Η ''πίτα'' δυστυχώς έχει ''μοιραστεί'' κι εδώ, από καιρό! Επίορκοι γιατροί και κλινικές, σ' όλη την χώρα, έχουν υποκαταστήσει τον χώρο που κάποτε ήταν αυτεπάγγελτα και αυτονόητα υπεύθυνα και αρμόδια τα ορφανοτροφεία.
Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι η μόνη αλλά είναι από τις πολύ αντιπροσωπευτικές ανάμεσα από τις χιλιάδες που έχουν καταγραφεί έως τώρα.
Η ιστορία μας
Οι γονείς
Η Μαρία Τσεκούρα γέννησε στις 22/8/1979 στο μαιευτήριο της Κοζάνης ένα υγιέστατο αγοράκι.
Ο γιατρός είχε συστήσει, τότε για καθαρά προληπτικούς λόγους, να μεταφερθεί στο Αγίας Σοφίας της Θεσσαλονίκης. 'Ομως η χαρά του πιο ευτυχισμένου γεγονότος στην ζωή μιας μητέρας, η γέννηση του παιδιού της δεν κράτησε πολύ. Τριάντα ώρες μετά τους ανακοίνωσαν τον θάνατό του. Σ' έρευνα που έγινε στο ληξιαρχείο Θεσσαλονίκης δεν βρέθηκε ο θάνατος του παιδιού, άν και το νοσοκομείο είχε την υποχρέωση να το δηλώσει.
Για χρόνια η σκιά του ύποπτου αυτού θανάτου επισκίαζε την γαλήνη και την ηρεμία της οικογένειας Τσεκούρα. Κανείς δεν πίστεψε, και μέχρι τώρα κανείς δεν πιστεύει, πως το αγοράκι αυτό είναι νεκρό.
Γιώτα Τσεκούρα: η μια από τις αδελφές
Στα χρόνια που πέρασαν και μέχρι σήμερα, οι δυο γονείς αλλά και οι δυο κόρες του ζεύγους, κάνουν τα πάντα για να βρουν τι πραγματικά έχει συμβεί.
Είναι τόσα πολλά τα κενά της υπόθεσης, που κάθε αμφοβολία είναι απόλυτα δικαιολογημένη.
Έχουν άραγε πέσει θύματα παράνομης εμπορίας βρεφών όπως και τόσοι άλλοι;;
Είναι δυνατόν και το δικό τους αγοράκι να έχει υιοθετηθεί παράνομα;;
Πόσες πολλές απορίες και ερωτήματα που χρειάζονται απαντήσεις!
Τα στοιχεία που έχουν πολύ λίγα αλλά η ελπίδα και η πίστη τους μεγάλες και κάνουν ότι μπορούν ν' ανοίξουν νέους δρόμους στις έρευνες τους.
Καταχωρούν παντού την αίτηση αναζήτησης του βρέφους που ''χάθηκε''! Έχουν προσλάβει δικηγόρο για να συνεχίσει τις έρευνες εκεί που δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση!
Ρωτούν και ψάχνουν παντού.
Είναι αποφασισμένοι να μην αφήσουν το θέμα να ξεχαστεί και να διαγραφεί από την ζωή τους άν δεν πάρουν τις απαντήσεις που χρειάζονται. Αυτές που δικαιούνται να γνωρίζουν.
Αφήνουν τα ''χνάρια'' τους παντού μήπως και το ίδιο το παιδί τους αναζητήσει.
Στον αγώνα σύσσωμες και οι δυο αδελφούλες του αγνοούμενου βρέφους! Χρησιμοποιούν τις νέες τεχνολογίες του Ιnternet και αφήνουν μηνύματα παντού.
Δίνουν κουράγιο στους γονείς τους πως δεν θ' αφήσουν το θέμα να ''περάσει΄΄ έτσι.
Η Μαρία, η μάνα του παιδιού με τα λίγα οικονομικά μέσα που διαθέτει και τις ελάχιστες άλλες δυνατότητες δηλώνει αποφασισμένη να μην εγκαταλείψει ποτέ τον αγώνα της να βρει το παιδί της.
Οι γονείς Δημήτρης και Μαρία σήμερα
Προσπάθειες να ευαισθητοποιήσει τους εισαγγελείς σωρό. Πιστεύει πως από εκεί εξαρτάται να πάρει τις απαντήσεις που χρειάζονται. Μέσω της νόμιμης οδού, της Δικαιοσύνης! Γι αυτό και προσέλαβε και δικηγόρο.
''Θ' αγωνιστώ με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο, στην έρευνα μου'' λέει και ξαναλέει η μάνα. ''Την δύναμη και την απόφαση της μάνας δεν μπορεί κανείς να την παραγκωνίσει στο δίκαιο και το σωστό.''
''Θα την βρω την ''άκρη''. Δε θ' αφήσω το παιδί μου, όπου κι άν ζει, να πιστεύει πως το πούλησε η ίδια του η μάνα. Τα πιο πολλά υιοθετημένα παιδιά αυτό πιστεύουν γι' αυτό δεν θέλουν να ψάξουν.''
''Είναι τόσα πολλά παιδιά που έψαξαν και βρήκαν, μόνα τους τους γονείς τους, λέει η Μαρία μακάρι να κάνει το ίδιο και αυτό.''
''Ελπίζω να την δει αυτή την αναζήτηση όμως δεν είναι το μόνο που θα κάνω για να βοηθήσω το παιδί μου να μας βρει.''
''Σύντομα ο δικηγόρος μας θα φέρει τα στοιχεία που απαιτούνται για να ξεκινήσω πιο δυναμικά την έρευνα. Θα κάνουμε τα πάντα κι εγώ και η οικογένειά μου. ''Δεν θα το αφήσουμε έτσι'', λέει και ξανά λέει η Μαρία.
''Παντού όπου κι άν πηγαίναμε να ερευνήσουμε μόνοι μας είχαμε δυσκολίες. Γιατί άραγε κρατούν στο σκοτάδι τις μάνες που ψάχνουν για τα παιδιά τους;;''
''Κάθε τόσο νέα κυκλώματα που πουλάν παιδάκια εξαρθρώνονται, διαβάζουμε στις εφημερίδες. Ο κόσμος πια γνωρίζει τι γίνεται. Είναι κοινό μυστικό σε όλους. Αυτά τα πράγματα και έγιναν και δυστυχώς συνεχίζουν να γίνονται.''
''Και όμως όταν οι γονείς θέλουν να ψάξουν για τα παιδιά τους αυτό τους απαγορεύεται. Γιατί;
Πως είναι δυνατόν ν' αρνούνται κάποιοι σε μια μάνα να ψάξει για το παιδί της όταν αμφιβάλλει για τον θάνατό του;;;''
'''Αν αυτοί που μας λένε όχι είχαν χαμένα δικά τους παιδιά τι θα έκαναν άραγε;;
Όμως για μερικούς οι ''πόρτες'' φαίνεται πως είναι πιο ''ανοιχτές'' απ' ότι για κάποιους άλλους.''
Η Στέλλα: H δεύτερη κόρη της οικογένειας
Μια παλιά κινέζική παροιμία λέει παρ' όλα αυτά πως: όταν κλείνει μια πόρτα ανοίγει ένα παράθυρο! Σ' αυτό το παράθυρο ελπίζει η οικογένεια Τσεκούρα και στο φως που θα μπει μέσα απ' αυτό για να φωτίσει και την δική τους υπόθεση.
Τους το ευχόμαστε από την καρδιά μας
η ιστοσελίδα ενώνει τις προσπάθειες της μαζί με τις δικές τους.
Καλή επιτυχία Μαρία και Δημήτρη.
Το γράμμα της μάνας
Πριν 32 χρόνια γέννησα ένα αγοράκι στην Κοζάνη στις 22/8/1979. Η χαρά μου ήταν μεγάλη. Ήταν το δεύτερο παιδί μου που γεννούσα αλλά η χαρά μου όμως αυτή κράτησε μόνο 30 ώρες!
Ήρθαν και μου είπαν πως το μωρό μου πέθανε χωρίς όμως να το δω.
Η αμφιβολία μου μεγάλη. Όχι δεν πέθανε ζεί! Αυτό φωνάζω συνέχεια ζει! Και να.. το ψάχνω παντού. Στο νεκροταφείο δεν υπάρχει τάφος... στο οστεοφυλάκειο πουθενά κοκκαλάκια...
Τότε ήμουν μόνο 25 χρονών. Αθώα και ανυποψίαστη! Οι γιατροί ανάγγειλαν τον θάνατό του σε άλλη ώρα απ' αυτήν που ήξερα! Πολλές οι αντιφάσεις και τα περίεργα!
Κι εγω τόσα χρόνια περιμένω. Σε γέννησα και ξέρω! Πονάω που δεν σε μεγάλωσα. Θα ήθελα για μια στιγμή να σε δω να σου εξηγήσω....
Εγώ είχα το όνειρο να κάνω οικογένεια και παιδιά και να μαι χαρούμενη. Όχι να τρέχω σαν τρελλή στους δρόμους και να πονάω.
Κάθε στιγμή που τρέχω στους δρόμους και σε ψάχνω.. μήπως και σε δω .. μήπως και σε αναγνωρίσω στους αγνώστους που περνάνε δίπλα μου λέγοντας από μέσα μου το δικό μου το παιδί ζει!!!
Το νοιώθω ζει το παιδί μου και θα το βρω!
Κι ας μου λένε κάποιοι για να ησυχάσω πως δεν μπορεί να κάνουν λάθος οι γιατροί!
''Δίκιο'' έχουν δεν κάνουν λάθος οι γιατροί! Aυτοί δεν κάνουν ποτέ λάθος!
Εμπόριο κάνουνε! Εμπόριο με τον πόνο του κόσμου. Με τον πόνο των μανάδων καλύτερα!
Να... σου απλώνω το χέρι μου να γίνει γέφυρα επικοινωνίας με μας! Με την πραγματική σου οικογένεια που λαχταρά και χρόνια τώρα αποζητά την επανένωση μαζί σου!
Τι κι αν μεγάλωσες σε ξένη οικογένεια, χωρίς να το γνωρίζεις. Εσύ δεν έφταιξες σε τίποτε γι' αυτό. ''Άλλοι'' άλλαξαν το δικό σου πεπρωμένο και την θέληση του Θεού!
Η αγάπη μου για σένα φωτιά που θα σιγοκαίει παντοτεινά. Σαν την αγάπη της μάνας που δεν σβήνει ποτέ! Λαμπάδα αναμμένη, δίπλα σε κάθε της παιδί, η αγάπη της μάνας. Όσα παιδιά κι άν έχει!
Αγαπημένο μου παιδί σε περιμένω με αγάπη και καϋμό μεγάλο! Όλοι μας σε περιμένουμε... ο πατέρας σου ο Δημήτρης, οι αδελφούλες σου Γιώτα και Στέλλα, η γιαγιά σου και τόσοι πολλοί άλλοι συγγενείς.
Aφιερωμένο για όλες τις μάνες που έχασαν τα παιδιά τους με αυτές τις απάνθρωπες πρακτικές από την οικογένεια του Δημήτρη και της Μαρίας Τσεκούρα.
Κάποια μάννα αναστενάζει. Στέλιος Καζαντζίδης
Με κάθε τρόπο και μέσον. Ένα παιδί που δεν ξέχασε ποτέ και το χει για πάντα κλεισμένο στην καρδιά της. Ελπίζει πως θα το βρει και κάνει τα πάντα γι' αυτό. Ως το τέλος της ζωής της θα το αναζητά! Καμμιά θυσία δεν είναι ποτέ αρκετή για την αγάπη της μάννας.
Πόσα μπορεί να ναι τελικά τα βρέφη που χάθηκαν από τα νοσοκομεία και τις κλινικές κάτω από αδιαφανείς, θολές διαδικασίες;; Βρέφη που δεν είχαν καν την ευκαιρία να δουν οι γονείς και να παραλάβουν για ταφή! Να τα θρηνήσουν, και να τους πουν σαν οικογένεια το τελευταίο αντίο! Πόσες μπορεί να ναι οι σκηνοθετημένες εξαφανίσεις βρεφών στο σύνολο τους;;
Αυτό δεν θα μπορέσει κανείς να το πει ποτέ! Μόνο τα ίδια τα παιδιά που ευτυχώς τα τελευταία χρόνια κάνουν και αυτά προσπάθειες να βρουν τους γονείς τους, με ελάχιστες προφορικές πληροφορίες, και μοναδικό έγγραφο ''πιστοποίησης'' της ύπαρξής τους ένα πλαστό πιστοποιητικό ''εικονικής'' γέννησης.
Οι διαβόητες πλέον εικονικές γεννήσεις. Και όμως υπάρχουν παιδιά που δεν θα ξεκινήσουν ποτέ την διαδικασία της έρευνας γιατί απλά δεν γνωρίζουν πως είναι ''υιοθετημένα''!
Οι πραγματικοί γονείς γνωρίζουν την αδυναμία τους αυτή και καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να έλθουν οι ίδιοι σε επαφή μαζι τους. Προσπάθειες υπεράνθρωπες, που όμως έχουν αποδώσει για πολλούς!
Εικονικές γεννήσεις η ''οιωνεί υιοθεσίες'' ο εφιάλτης στον χώρο της νόμιμης υιοθεσίας! Ο εφιάλτης για τις μάννες που ψάχνουν απεγνωσμένα, τα αγνοούμενα παιδιά τους!
Το αντίπαλο δέος για τα ιδρύματα που είναι υπεύθυνα για τις υιοθεσίες. Μήπως είναι αυτός και ο κύριος λόγος που τα ιδρύματα δεν έχουν πια βρέφη για υιοθεσίες;; Γιατί ''υιοθετημένα'' υπάρχουν όμως υιοθεσίες δεν γίνονται! Η ''πίτα'' δυστυχώς έχει ''μοιραστεί'' κι εδώ, από καιρό! Επίορκοι γιατροί και κλινικές, σ' όλη την χώρα, έχουν υποκαταστήσει τον χώρο που κάποτε ήταν αυτεπάγγελτα και αυτονόητα υπεύθυνα και αρμόδια τα ορφανοτροφεία.
Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι η μόνη αλλά είναι από τις πολύ αντιπροσωπευτικές ανάμεσα από τις χιλιάδες που έχουν καταγραφεί έως τώρα.
Η ιστορία μας
Οι γονείς
Ο γιατρός είχε συστήσει, τότε για καθαρά προληπτικούς λόγους, να μεταφερθεί στο Αγίας Σοφίας της Θεσσαλονίκης. 'Ομως η χαρά του πιο ευτυχισμένου γεγονότος στην ζωή μιας μητέρας, η γέννηση του παιδιού της δεν κράτησε πολύ. Τριάντα ώρες μετά τους ανακοίνωσαν τον θάνατό του. Σ' έρευνα που έγινε στο ληξιαρχείο Θεσσαλονίκης δεν βρέθηκε ο θάνατος του παιδιού, άν και το νοσοκομείο είχε την υποχρέωση να το δηλώσει.
Για χρόνια η σκιά του ύποπτου αυτού θανάτου επισκίαζε την γαλήνη και την ηρεμία της οικογένειας Τσεκούρα. Κανείς δεν πίστεψε, και μέχρι τώρα κανείς δεν πιστεύει, πως το αγοράκι αυτό είναι νεκρό.
Γιώτα Τσεκούρα: η μια από τις αδελφές
Είναι τόσα πολλά τα κενά της υπόθεσης, που κάθε αμφοβολία είναι απόλυτα δικαιολογημένη.
Έχουν άραγε πέσει θύματα παράνομης εμπορίας βρεφών όπως και τόσοι άλλοι;;
Είναι δυνατόν και το δικό τους αγοράκι να έχει υιοθετηθεί παράνομα;;
Πόσες πολλές απορίες και ερωτήματα που χρειάζονται απαντήσεις!
Τα στοιχεία που έχουν πολύ λίγα αλλά η ελπίδα και η πίστη τους μεγάλες και κάνουν ότι μπορούν ν' ανοίξουν νέους δρόμους στις έρευνες τους.
Καταχωρούν παντού την αίτηση αναζήτησης του βρέφους που ''χάθηκε''! Έχουν προσλάβει δικηγόρο για να συνεχίσει τις έρευνες εκεί που δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση!
Ρωτούν και ψάχνουν παντού.
Είναι αποφασισμένοι να μην αφήσουν το θέμα να ξεχαστεί και να διαγραφεί από την ζωή τους άν δεν πάρουν τις απαντήσεις που χρειάζονται. Αυτές που δικαιούνται να γνωρίζουν.
Αφήνουν τα ''χνάρια'' τους παντού μήπως και το ίδιο το παιδί τους αναζητήσει.
Στον αγώνα σύσσωμες και οι δυο αδελφούλες του αγνοούμενου βρέφους! Χρησιμοποιούν τις νέες τεχνολογίες του Ιnternet και αφήνουν μηνύματα παντού.
Δίνουν κουράγιο στους γονείς τους πως δεν θ' αφήσουν το θέμα να ''περάσει΄΄ έτσι.
Η Μαρία, η μάνα του παιδιού με τα λίγα οικονομικά μέσα που διαθέτει και τις ελάχιστες άλλες δυνατότητες δηλώνει αποφασισμένη να μην εγκαταλείψει ποτέ τον αγώνα της να βρει το παιδί της.
Προσπάθειες να ευαισθητοποιήσει τους εισαγγελείς σωρό. Πιστεύει πως από εκεί εξαρτάται να πάρει τις απαντήσεις που χρειάζονται. Μέσω της νόμιμης οδού, της Δικαιοσύνης! Γι αυτό και προσέλαβε και δικηγόρο.
''Θ' αγωνιστώ με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο, στην έρευνα μου'' λέει και ξαναλέει η μάνα. ''Την δύναμη και την απόφαση της μάνας δεν μπορεί κανείς να την παραγκωνίσει στο δίκαιο και το σωστό.''
''Θα την βρω την ''άκρη''. Δε θ' αφήσω το παιδί μου, όπου κι άν ζει, να πιστεύει πως το πούλησε η ίδια του η μάνα. Τα πιο πολλά υιοθετημένα παιδιά αυτό πιστεύουν γι' αυτό δεν θέλουν να ψάξουν.''
''Είναι τόσα πολλά παιδιά που έψαξαν και βρήκαν, μόνα τους τους γονείς τους, λέει η Μαρία μακάρι να κάνει το ίδιο και αυτό.''
''Ελπίζω να την δει αυτή την αναζήτηση όμως δεν είναι το μόνο που θα κάνω για να βοηθήσω το παιδί μου να μας βρει.''
''Σύντομα ο δικηγόρος μας θα φέρει τα στοιχεία που απαιτούνται για να ξεκινήσω πιο δυναμικά την έρευνα. Θα κάνουμε τα πάντα κι εγώ και η οικογένειά μου. ''Δεν θα το αφήσουμε έτσι'', λέει και ξανά λέει η Μαρία.
''Παντού όπου κι άν πηγαίναμε να ερευνήσουμε μόνοι μας είχαμε δυσκολίες. Γιατί άραγε κρατούν στο σκοτάδι τις μάνες που ψάχνουν για τα παιδιά τους;;''
''Κάθε τόσο νέα κυκλώματα που πουλάν παιδάκια εξαρθρώνονται, διαβάζουμε στις εφημερίδες. Ο κόσμος πια γνωρίζει τι γίνεται. Είναι κοινό μυστικό σε όλους. Αυτά τα πράγματα και έγιναν και δυστυχώς συνεχίζουν να γίνονται.''
''Και όμως όταν οι γονείς θέλουν να ψάξουν για τα παιδιά τους αυτό τους απαγορεύεται. Γιατί;
Πως είναι δυνατόν ν' αρνούνται κάποιοι σε μια μάνα να ψάξει για το παιδί της όταν αμφιβάλλει για τον θάνατό του;;;''
'''Αν αυτοί που μας λένε όχι είχαν χαμένα δικά τους παιδιά τι θα έκαναν άραγε;;
Όμως για μερικούς οι ''πόρτες'' φαίνεται πως είναι πιο ''ανοιχτές'' απ' ότι για κάποιους άλλους.''
Η Στέλλα: H δεύτερη κόρη της οικογένειας
Μια παλιά κινέζική παροιμία λέει παρ' όλα αυτά πως: όταν κλείνει μια πόρτα ανοίγει ένα παράθυρο! Σ' αυτό το παράθυρο ελπίζει η οικογένεια Τσεκούρα και στο φως που θα μπει μέσα απ' αυτό για να φωτίσει και την δική τους υπόθεση.
Τους το ευχόμαστε από την καρδιά μας
η ιστοσελίδα ενώνει τις προσπάθειες της μαζί με τις δικές τους.
Καλή επιτυχία Μαρία και Δημήτρη.
Το γράμμα της μάνας
Πριν 32 χρόνια γέννησα ένα αγοράκι στην Κοζάνη στις 22/8/1979. Η χαρά μου ήταν μεγάλη. Ήταν το δεύτερο παιδί μου που γεννούσα αλλά η χαρά μου όμως αυτή κράτησε μόνο 30 ώρες!
Ήρθαν και μου είπαν πως το μωρό μου πέθανε χωρίς όμως να το δω.
Η αμφιβολία μου μεγάλη. Όχι δεν πέθανε ζεί! Αυτό φωνάζω συνέχεια ζει! Και να.. το ψάχνω παντού. Στο νεκροταφείο δεν υπάρχει τάφος... στο οστεοφυλάκειο πουθενά κοκκαλάκια...
Τότε ήμουν μόνο 25 χρονών. Αθώα και ανυποψίαστη! Οι γιατροί ανάγγειλαν τον θάνατό του σε άλλη ώρα απ' αυτήν που ήξερα! Πολλές οι αντιφάσεις και τα περίεργα!
Κι εγω τόσα χρόνια περιμένω. Σε γέννησα και ξέρω! Πονάω που δεν σε μεγάλωσα. Θα ήθελα για μια στιγμή να σε δω να σου εξηγήσω....
Εγώ είχα το όνειρο να κάνω οικογένεια και παιδιά και να μαι χαρούμενη. Όχι να τρέχω σαν τρελλή στους δρόμους και να πονάω.
Κάθε στιγμή που τρέχω στους δρόμους και σε ψάχνω.. μήπως και σε δω .. μήπως και σε αναγνωρίσω στους αγνώστους που περνάνε δίπλα μου λέγοντας από μέσα μου το δικό μου το παιδί ζει!!!
Το νοιώθω ζει το παιδί μου και θα το βρω!
Κι ας μου λένε κάποιοι για να ησυχάσω πως δεν μπορεί να κάνουν λάθος οι γιατροί!
''Δίκιο'' έχουν δεν κάνουν λάθος οι γιατροί! Aυτοί δεν κάνουν ποτέ λάθος!
Εμπόριο κάνουνε! Εμπόριο με τον πόνο του κόσμου. Με τον πόνο των μανάδων καλύτερα!
Το μήνυμα στο παιδί μου:
Ξέρω πως ζεις και πως θα σε βρω αγαπημένο μου παιδί! Βλαστάρι μου, ψυχή μου!!!!!!Να... σου απλώνω το χέρι μου να γίνει γέφυρα επικοινωνίας με μας! Με την πραγματική σου οικογένεια που λαχταρά και χρόνια τώρα αποζητά την επανένωση μαζί σου!
Τι κι αν μεγάλωσες σε ξένη οικογένεια, χωρίς να το γνωρίζεις. Εσύ δεν έφταιξες σε τίποτε γι' αυτό. ''Άλλοι'' άλλαξαν το δικό σου πεπρωμένο και την θέληση του Θεού!
Η αγάπη μου για σένα φωτιά που θα σιγοκαίει παντοτεινά. Σαν την αγάπη της μάνας που δεν σβήνει ποτέ! Λαμπάδα αναμμένη, δίπλα σε κάθε της παιδί, η αγάπη της μάνας. Όσα παιδιά κι άν έχει!
Αγαπημένο μου παιδί σε περιμένω με αγάπη και καϋμό μεγάλο! Όλοι μας σε περιμένουμε... ο πατέρας σου ο Δημήτρης, οι αδελφούλες σου Γιώτα και Στέλλα, η γιαγιά σου και τόσοι πολλοί άλλοι συγγενείς.
Aφιερωμένο για όλες τις μάνες που έχασαν τα παιδιά τους με αυτές τις απάνθρωπες πρακτικές από την οικογένεια του Δημήτρη και της Μαρίας Τσεκούρα.
Κάποια μάννα αναστενάζει. Στέλιος Καζαντζίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου