Από τις πολλές ''περίεργες'' εξαφανίσεις παιδιών από νοσοκομείο! 'Οχι αμέσως μετά την γέννα αλλά μετά από υποτιθέμενη νοσηλεία που μετά από χρόνια αποδείχτηκε πως δεν έγινε ποτέ. Η οργή που προκάλεσε το γεγονός της εξαπάτησης για τον αγνοούμενο αδελφό συσπείρωσε τ' αδέλφια και τους συγγενείς του Κωνσταντίνου σε μια επιθετική, ασταμάτητη και αποφασιστική αναζήτηση του.
Πολλά τα κρούσματα των περίεργων εξαφανίσεων βρεφών, όχι απαραίτητα νεογνών, στα νοσοκομεία της Β. Ελλάδας. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μιλάμε για πραγματικές εξαφανίσεις των βρεφών αυτών αφού οι γονείς, μετά από έρευνες, δεν τα βρήκαν καν καταχωρημένα στα βιβλία εισόδου νοσηλείας ασθενών. Για ταφές ούτε λόγος! Πουθενά δεν βρέθηκαν ούτε αυτές ακόμη και για παιδάκια που ήταν 17, 20 μηνών η ακόμη και μεγαλύτερα. Ακριβώς όπως αυτό της ιστορίας μας. Οι γονείς δεν τα είδαν ποτέ πεθαμένα και ο κύκλος των αγνοουμένων βρεφών δεν λέει να κλείσει τόσα χρόνια τώρα. Ούτε βέβαια και οι πληγές.
Έτος 1957 η Ελλάδα ακόμη αιμοραγούσε! Ήταν αυτή η χρονιά που συνέβει το περιστατικό που θα δούμε στην συνέχεια! Μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου πολέμου και του μετέπειτα εμφύλιου που άφησε πίσω του πάρα πολλά θύματα, πολλές παράπλευρες απώλειες, και μια χώρα πάμπτωχη που προσπαθούσε να γιατρέψει τις ατέλειωτες, βαθειές πληγές της. Η δεκαετία του 50 που μέσα σε όλα τα προηγούμενα είχε να αντιμετωπίσει το συνεχές διογκούμενο μεταναστευτικό κύμα σε νέες χώρες γιατί οι Έλληνες δεν είχαν πια κουράγιο ν' αντιμετωπίσουν τα συνεχώς συσωρευόμενα δεινά. Έφευγαν κατά χιλιάδες και εγκατέλειπαν τις προγονικές τους εστίες, απελπισμένοι μη έχοντας άλλη διέξοδο, για εξεύρεση μιας καινούργιας πατρίδας, μιας καινούργιας ζωής! Άλλοι έφευγαν από την φτώχεια και άλλοι γιατί απλά έπρεπε να ξεχάσουν. Ακόμη πολλοί άλλοι έφευγαν από τους συνεχομενους διωγμούς, σαν αντιφρονούντες με το παλάτι και τις αντιλαϊκές πρακτικές του.
Αυτά και άλλα πολλά έκαναν την Μακεδονία μας να ερημώσει. Όλα τα χωριά που κάποτε έσφιζαν από ζωή και κίνηση έμειναν άδεια, χωριά φαντάσματα, χωρίς κατοίκους, χωρίς ζωή.
Και όπως λέει πολύ σοφά ο λαός μας, στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται, κάποιοι απάνθρωποι στις μεγάλες πόλεις και στα μεγάλα νοσοκομεία, κατάστρωναν ακόμη χειρότερα σχέδια εξαπάτησης και αφανισμού κατά των λίγων εναπομείναντων και ταλαιπωρημένων κατοίκων των περιοχών αυτών. Αλλά και της χώρας.
'Ενα πρωτόγνωρο για τα Ελληνικά δεδομένα, προγκρόμ σε βάρος εξαθλιωμένων κοινωνικών τάξεων.
Θύματα αυτή την φορά αυτού του ακύρρηκτου, αθέμιτου και ανήθικου πολέμου τα νέα βλαστάρια της Ελλάδας. Τα παιδιά των φτωχών ανθρώπων. Πόσο δίκαιο είχε ο Παπαδιαμάντης όταν έγραφε για του φτωχού τ' αρνί. Και πόσο η μεταφορική του σημασία βρίσκει την σωστότερη της απόδοση εδώ.
Όπως αποδείχτηκε από τις εκατοντάδες πλαστές ληξιαρχικές πράξεις θανάτων βρεφών που μετά δόθηκαν για υιοθεσία, το εγκληματικό νετ αρπαγής και εμπορίας βρεφών είχε ήδη στηθεί στα νοσοκομεία σε βάρος των φτωχών, αθώων και ανυποψίαστων ανθρώπων.
Χωρίς πολλές πολλές δικαιολογίες και εξηγήσεις, εικονικοί θάνατοι δηλώνονταν στους γονείς και τα παιδιά χωρίς πολλές διαδικασίες κατέληγαν να υιοθετούνται, παράνομα σε άτεκνες οικογένειες με το αζημίωτο φυσικά.
Είναι να χάνει κανείς το μυαλό του σαν σκεφτεί πως όλα αυτά τα κακουργήματα, οι αρπαγές βρεφών, οργανώθηκαν από γιατρούς επιστήμονες που είχαν δώσει ιερό όρκο πως θα υπηρετούν την υγεία και τον άνθρωπο.
Πάντα σε κάθε στιγμή, κοινωνία η εποχή οι γνωστοί κύριοι. Οι κύριοι υπεράνω πάσης υποψίας.
Οι γιατροί και τα κρατικά νοσοκομεία που γεννούσαν οι απλοί, φτωχοί άνθρωποι του λαού.
Ποιός μπορούσε εκείνα τα χρόνια ν΄ αμφισβητήσει τους λειτουργούς αυτούς;; Κι άν κάποιοι τολμούσαν να το κάνουν με τι μέσα θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν οι φτωχοί τους πλούσιους, τους επώνυμους και τους ισχυρούς;;;
Το παιχνίδι ήταν από την αρχή χαμένο και κάθε αντίρρηση η αντίσταση από την αρχή μάταια.
Ο πρόλογος αυτός, άν και μακροσκελής, έχει σκοπό να κάνει τον απορρημένο αναγνώστη να καταλάβει καλύτερα την ιστορία που ακολουθεί, που άν συνέβαινε στις μέρες μας πολλοί θα ήταν ήδη αντιμέτωποι με την δικαιοσύνη.
Η ιστορία μας
Οι γονείς του αγνοούμενου Κυριάκος και Παρθένα
Το 17 μηνών βρέφος, αγοράκι, του Κυριάκου και της Παρθένας Μιχαηλίδη γεννήθηκε στην Μεγάλη Στέρνα Κιλκίς στις 20 Φεβρουαρίου 1956. Ήταν ένα εύρρωστο ανοιχτόχρωμο και πολύ όμορφο αγοράκι, το τελευταίο από τα παιδιά της οικογένειας, που μεγάλωνε μαζί με τα αδέλφια του ανέμελα και ξένοιαστα έχοντας την αγάπη όλων.
Ξαφνικά τον Αύγουστο του 1957 αρρωσταίνει από μια παιδική, συνηθισμένη, ασθένεια και χρειάζεται να μεταφερθεί, με πρωτοβουλία των γονιών του, στο Δημοτικό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης.
Εκεί και για ένα τουλάχιστον μήνα το επισκέπτονταν καθημερίνα η μεγαλύτερη αδελφή του και η νονά του αλλάζοντας μάλιστα ''βάρδια''.
Ατυχής συγκυρία, για την οικογένεια, ήταν πως εκείνο το χρονικό διάστημα και η μητέρα του βρέφους νοσηλευόνταν, μετά απο εγχείρηση, σε άλλο νοσοκομείο της πόλης. Για τον λόγο αυτό δεν μπορούσε να βρίσκεται δίπλα του. Όμως, ο μικρός Κωνσταντίνος, αυτό ήταν το όνομα του βρέφους που είχε εν τω μεταξύ βαπτισθεί, δεν έμεινε ποτέ χωρίς την οικογενειακή επιτήρηση όλο το διάστημα που έμεινε στο νοσοκομείο. Σε καθημερινή βάση όλη η οικογένεια ήταν κοντά του.
Το παιδάκι ανάρρωνε κανονικά και η εξαγωγή του από το νοσοκομείο ήταν θέμα ημερών.
΄Ώσπου μια μέρα όταν πήγαν οι συγγενείς να το επισκεφτούν το παιδί δεν ήταν εκεί.
Επακολούθησε ΄''άγριος'' καυγάς για το τι έγινε το νήπιο στην διάρκεια ολίγων ωρών και οι συγγενείς, όπως ήταν φυσικό απαίτησαν το νεκρό σώμα, να το πάρουν για ταφή που όπως ισχυρίζονταν οι γιατροί, είχε πεθάνει . Όμως αυτοί ούτε που τους το έδειξαν. Στις απελπισμένες εκκλήσεις αντί να τους δώσουν το παιδί, για ταφή, ήλθαν οι άνθρωποι του νοσοκομείου και τους πέταξαν έξω με βία και φωνές. Ούτε να το δουν τους άφησαν!
Ήταν Σεπτέμβριος του 1957 όταν χάθηκε το νήπιο της Οικογένειας Μιχαηλίδη. Μιας μεγάλης οικογένειας από την Μεγάλη Στέρνα Κιλκίς που αριθμεί σήμερα 121 συγγενείς στο σύνολό τους!
Από τότε η απώλεια του βαραίνει την οικογένεια. Η μητέρα του η Παρθένα μέχρι που πέθανε και η ίδια όπως και ο πατέρας δεν πίστεψε ποτέ πως το βλαστάρι της είχε ''φύγει'' από την ζωή. Γι' αυτήν ήταν ξεκάθαρο πως το βρεφάκι το είχαν κλέψει.
Η μάνα η κ. Παρθένα. Χρόνια περίμενε να ξαναδεί το παιδί της
Η υπόλοιπη οικογένεια, άν και διατηρούσε πολλές αμφιβολίες για την''εξαφάνιση'' του μικρού Κωνσταντίνου, δεν μπορούσε και δεν ήξερε τι θα έπρεπε να κάνει για να το εντοπίσει.
Όμως σαν κεραυνός εν αιθρία ήλθε το πρώτο μήνυμα πως ο Κωνσταντίνος ζούσε και είχε υιοθετηθεί. Ο άνθρωπος που τους το είπε ήταν απόλυτα βέβαιος, και δεν ήταν ο μόνος.
Τουλάχιστον δυο άτομα, φίλοι της οικογένειας τους, είχαν αναφέρει πως άτομο που έμοιαζε στον Παναγιώτη, τον ένα από τα αδέλφια, ζεί και είναι υιοθετημένος. Άτομο που φαίνεται πως γνώριζε πως ανήκει στην οικογένεια Μιχαηλίδη αλλά για κάποιους πολύ προσωπικούς λόγους δεν ήθελε να εμφανιστεί. Ίσως γιατί ήθελε να προστατέψει τους θετούς του γονείς. Ίσως για άλλους λόγους που ακόμη δεν γνωρίζει κανείς.
Υπήρξαν βέβαια και ανώνυμα τηλεφωνήματα που ενημέρωναν την οικογένεια για το ίδιο θέμα.
Τηλεφωνήματα επιβεβαίωσης των ίδιων πληροφοριών. Πως το νήπιο που φέρεται πως πέθανε τον Σεπτέμβρη του 1957 στο Δημοτικό νοσοκομείο είναι στην πραγματικότητα ζωντανό.
Τα πρώτα μηνύματα άρχισαν να έρχονται το 1997 στην οικογένεια. Από τότε η ειρηνική και γαλήνια ζωή της οικογένειας διαταράχθηκε για πάντα. Όλα τ' αδέλφια και οι συγγενείς κάνουν τα πάντα για να ανακαλύψουν που να έχει πάει ο χαμένος τους αδελφός.
Η ζωή της οικογένειας Μιχαηλίδη από εκεί και μετά δεν θα ναι ποτέ η ίδια! Έγινε εφιάλτης και όλων οι προσπάθειες στρέφονται γύρω από μια κατεύθυνση. Πως να βρεθεί ο αδελφός αυτός.
Πρώτη κίνηση της οικογένειας ήταν να προσλάβει δικηγόρο για να ερευνήσει την υπόθεση.
Μετά απο έγκριση αιτήματος της οικογένειας προς τον Εισαγγελέα Θεσσαλονίκης, για έρευνα στα αρχεία του Δημοτικού νοσοκομείου, διαπίστωσαν με έκπληξη πως στα αρχεία του νοσοκομείου η νοσηλεία του Κωνσταντίνου ήταν ανύπαρκτη!!!!!
Δεν υπήρχε καν είσοδος στο βιβλίο εισόδου ασθενών, του μικρού στο νοσοκομείο άν και παρέμεινε εκεί επι ένα τουλάχιστον μήνα! Η αμφιβολία έγινε πια βεβαιότητα και το θέμα 55 ολόκληρα χρόνια μετά είναι ξεκάθαρο. Ο μικρούλης δεν πέθανε όπως τους είχαν πει τότε αλλά ζει. Η ιστορία της ανύπαρκτης νοσηλείας του άλλαζε ριζικά το τοπίο της εξαπάτησης και της παραπλάνησης. Ο δικηγόρος τους έκανε πολύ καλά την δουλεία του. Όμως ποιός τον είχε πάρει;;
Που δοθηκε για υιοθεσία το παιδάκι αυτό;; Πως λέγεται τώρα;; Ηξεραν άραγε την αλήθεια οι θετοί γονείς για να του την πουν να ψάξει;; Μήπως του έχουν πει ψέμματα πως οι πραγματικοί γονείς του δεν τον ήθελαν;; Μήπως του είπαν πως δεν έχει κανέναν στον κόσμο για να μην θέλει να ψάξει;; Μήπως ξέρει πως ήταν εντελώς ορφανός;; Τόσα πολλά αναπάντητα ερωτηματικά βαραίνουν την ατμόσφαιρα της οικογένειας Μιχαηλίδη που συσπειρωμένη τώρα έχει εξαπολυθεί σε ένα ατέλειωτο και επίπονο αγώνα αναζήτησης του αγνοούμενου αδελφού.
Επίσης ληξιαρχική πράξη θανάτου δεν βρέθηκε ποτέ στο ληξιαρχείο της Θεσσαλονίκης! Ούτε το νοσοκομείο μπορεί να εκδόσει βεβαίωση θανάτου. Πως να μπορεί αφού δεν υπήρξε καν νοσηλεία;
Ο Παναγιώτης Μιχαηλίδης αδελφός αγνοουμένου .
Τίποτε ακόμη. Όμως η οικογένεια δεν χάνει τις ελπίδες της! Είναι βέβαιοι όλοι πως ο Κωνσταντίνος τους που μπορεί σήμερα να χει άλλο όνομα, θα βρεθεί.
Το βάρος της επιθετικής αυτής έρευνας την φέρει ο Παναγιώτης, ο ένας αδελφός που σήμερα είναι μετανάστης στην Σουηδία, και ο Θωμάς, ανηψιός του αγνοούμενου.
Ποντιακής καταγωγής και γόνοι γενναίων αγωνιστών της Ελληνικής αντίστασης έχουν πολύ πείσμα, θάρρος και ακλόνητη την πεποίθηση πως λίγο ακόμη τους χωρίζει από το να βρούν τον αγαπημένο τους που τόσο άδικα τους στέρησαν από την οικογένεια τους.
Οι έρευνες συνεχίζονται πιο σοβαρές και πιο αποφασιστικές από κάθε άλλη φορά
Θέλουν να τον βρούν για να του πουν πως τον αγαπούν και πως άν και ο ίδιος το επιθυμεί είναι ευπρόσδεκτος να ενταχθεί στην οικογένεια τους σαν να μην είχε φύγει ποτέ!
Η πλήρης έκφραση της ανιδιοτελούς, ειλικρινούς αγάπης!
Όταν τον βρούν, που τώρα πια το πιστεύουν ακλόνητα, έχουν από τώρα προγραμματίσει μεγάλο, ποντιακό γλέντι με ποντιακή λύρα και όργανα να φάει να πιει και να γλεντήσει όλο το χωριό.
Να μοιραστεί την χαρά τους!
''Έτσι γλεντούν οι Πόντιοι λένε ο Παναγιώτης και ο Θωμάς, με συγκίνηση, και όταν με το καλό βρεθεί ο Κωνσταντίνος μας θα την ''κάψουμε'' την Μεγάλη Στέρνα στο Κιλκίς,'' λένε!
Η οικογένεια του Θωμά Μιχαηλίδη και τα παιδιά του
Τους το ευχόμαστε από την καρδιά μας και θα κάνουμε κι εμείς ότι μπορούμε για να βρεθεί ο αδελφός τους.
Ο Κωνσταντίνος, άν ακόμη έχει το όνομα αυτό, είναι 55 ετών και έχει σήμερα εν ζωή αλλά 4 αδέλφια και 121 συγγενείς στην Μεγάλη Στέρνα.
Το 1964 μια άλλη οικογένεια, η οικογένεια, του Άγγελου και της Όλγας Ταβλαρίδη από την Αυστραλία, έχασε το παιδί της που είχε πάει επίσης για νοσηλεία από τα Γιαννιτσά στο Δημοτικό νοσοκομείο. Και γι' αυτό το παιδί δεν έχει βρεθεί ποτέ πως πέθανε εκεί. Δεν εκδόθηκε ποτέ ληξ. πράξη θανάτου ούτε βεβαίωση θανάτου από το νοσοκομείο.
Μ' ενα περίεργο τρόπο οι υποθέσεις αυτές, και δεν είναι οι μόνες, συνδέονται μεταξύ τους και δείχνουν ένα πράγμα.
Πως κάποτε στο νοσοκομείο αυτό δραστηριοποιούνταν ''περίεργα'' κυκλώματα που ''εξαφάνιζαν'' παιδάκια. O tempora o mores!!!!!!!
Iσως και ν αρχιζει να χαραζει για την υποθεση της οικογενειας Μιχαηλιδη από την Μ. Στερνα Κιλκις
αυτη η φωτογραφια ισως και να ναι η αρχη για τις μεγαλες χαρες που ερχονται.
ο γυιος του χαμενου αδελφου βρεθηκε στην Αμερικη οπως και ολη του η οικογενεια.
It goes on and on and on and it will never stop, because Greece is corrupt to the core.
ΑπάντησηΔιαγραφήlete afth h photografia alla den iparxei tipota..giati einai keni?
ΑπάντησηΔιαγραφή