ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΡΡΕΝΟΣ ΤΕΚΝΟΥ 28/09/1971

Όταν οι κάθε είδους τσαπατσουλιές, αυθαιρεσίες, προχειρότητες, δικαιολογίες και ψέμματα κυριαρχούν επί δημοσίων εγγράφων τότε είναι εύλογες οι αμφιβολίες, οι απορίες και η σύγχυση που υπάρχει στις περισσότερες οικογένειες που έχασαν κάτω από αδιαφανείς και θολές διαδικασίες τα παιδιά τους. Σκόπιμες ή όχι οι παραποιήσεις και οι πλαστογραφίες στα δημόσια έγγραφα που σχετίζονται με τις γεννήσεις βρεφών, αφήνουν πολλά κενά σε γονείς, αδέλφια και συγγενείς για να κάνουν αγώνα ζωής τη διαλεύκανση της υπόθεσής τους.

Τίποτα χειρότερο δεν υπάρχει από μία μάνα, μία αδελφή, ένα πατέρα να αναζητά ένα βρέφος που ενώ τους δηλώθηκε νεκρό αναζητήθηκε στην πορεία από την στρατολογία για να υπηρετήσει!!! Κεραυνός εν αιθρία για την οικογένεια και όλες οι αμφιβολίες γίνονται πια βεβαιότητα.

Ακολουθεί η ιστορία της υπόθεσης όπως την κατέγραψε, την αισθάνεται και την γνωρίζει η αδελφή του αγνοούμενου, Ελένη. 

  
      Οι γονείς - Ο Διονύσης και η Παρθένα μόλις ξεκινούσαν την νέα τους ζωή

'Ονομάζομαι Ελένη και είμαι το πρώτο παιδί της οικογένειας του Διονυσίου και της Παρθένας.

Τρία χρόνια μετά τη γέννησή μου η μητέρα μου 29 ετών τότε και ενώ  βρισκόταν στον 9ο μήνα της κυήσεώς της  εισήχθη την 27.9.1971 στο Νοσοκομείο Αλεξάνδρα Αθηνών προκειμένου να γεννήσει το αδελφάκι μου.  Πράγματι γέννησε με φυσιολογικό τοκετό, στις 28-9-1971,  και χωρίς κάποια επιπλοκή ένα αγοράκι το οποίο όμως κανένας μας δεν γνώρισε ποτέ. Μόλις το μωρό γεννήθηκε, ένα χέρι της πίεσε το κεφάλι πίσω και με παρηγορητικά λόγια της είπε πως είναι νέα ακόμη και θα κάνει και άλλο παιδί. Η μητέρα μου που  αρχικά δεν κατάλαβε τη σημασία των λόγων του ζήτησε να δει το παιδί της. Ομως ουδείς της έδειξε το νεογέννητο βρέφος παρά μόνον της είπαν ευθέως ότι είναι νεκρό. Εν συνεχεία ο πατέρας μου ενώ περίμενε να αντικρύσει το δεύτερο παιδί του, μαθαίνει από τον γιατρό ότι  είναι νεκρό.

                 Οι γονείς αρκετά χρόνια μετά την απώλεια του γυιού τους

 Συντετριμμένος, ζητά να δει το παιδί του και έλαβε ως απάντηση ότι το νοσοκομείο το έθαψε άμεσα σε ομαδικό τάφο, ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις (!!!!). Στην συνέχεια ρώτησε πως ήταν το παιδί του προκειμένου να έχει σχηματισμένη μία εικόνα του παιδιού που δεν πρόλαβε να γνωρίσει μιας και κανείς δεν μπήκε στην διαδικασία να του δείξει.  Στο σημείο αυτό, ο γιατρός του το περιέγραψε εν τάχει ως μεγάλο και μακρύ παιδί, αλλά αυτό πια δεν έχει σημασία, αφού πια δεν ζει.  Δύο γονείς έφεραν στον κόσμο ένα παιδί και ουδείς έπραξε το αυτονόητο, να τους το δείξει, να το αντικρύσουν έστω και μη ζωντανό ως ισχυρίζονταν. Εάν το περιστατικό του θανάτου ήταν αληθινό, γιατί να μην αντικρύσουν την αλήθεια;

Η οικογένεια με την κορούλα τους Ελένη όταν η Παρθένα ήταν έγγυος στον γυιό της

Η μητέρα μου παρέμεινε στο νοσοκομείο άλλες τρεις ημέρες προκειμένου να της παρασχεθεί η σχετική φροντίδα διακοπής τους γάλατος με ειδικά φάρμακα διότι ο οργανισμός της βρισκόταν στην διαδικασία του θηλασμού. Κατά την επιστροφή της στο σπίτι στις 2.10.1971, ακολούθησε περίοδος του πένθους εκ μέρους των γονέων μου, της ψυχικής οδύνης και της δικής μου παραμονής για λίγες ημέρες στην οικία της γιαγιάς μου προκειμένου να μη γίνω αποδέκτης αυτής της θλιβερής κατάστασης. Μάλιστα όταν 11 μήνες αργότερα η μητέρα μου, η οποία επιθυμούσε διακαώς την απόκτηση τέκνου, έφερε στον κόσμο την αδελφή μου ζητήθηκε ειδική άδεια από το νοσοκομείο, προκειμένου, αν και ήμουν σε ηλικία 4 ετών περίπου, να δω ότι το νεογέννητο αδελφάκι μου ήταν ζωντανό.

                                        Η Ελένη αδελφή του αγνοούμενου

Τα χρόνια πέρασαν, η οικογένεια μου ζούσε τους ρυθμούς της με το περιστατικό της απώλειας θαμμένο στις καρδιές μας, ώσπου ένα πρωινό, καθ’ ον χρόνο ο αδελφός μου θα έπρεπε να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μας ένας αστυνομικός από το οικείο αστυνομικό τμήμα της περιοχής μας στον Αγ. Δημήτριο Αττικής, αναζητώντας έναν νεαρό με το επώνυμό μας και στη θέση του μικρού ονόματος «αβάπτιστος», για να υπηρετήσει την πατρίδα.  Στο σημείο αυτό οι μνήμες ξαναξύπνησαν, οι πληγές άνοιξαν και οι υποψίες έγιναν βεβαιότητα. Αφού μας είπαν κατά τη γέννηση ότι ο αδελφός μου είναι νεκρός, τότε πως δηλώθηκε στα μητρώα αρρένων και τώρα τον ζητούν για στρατιώτη; 

                                       Η Μαρία αδελφή του αγνοούμενου

Η ιστορία είναι οξύμωρη, κάπου υπάρχει λάθος, κάποιου κάτι του ξέφυγε και άφησε ίχνη ενός εγκληματικού ψέμματος. «Ο στρατιώτης μπορεί να γίνει νεκρός, όμως ο νεκρός δεν μπορεί να κληθεί για στρατιώτης» . Η εικόνα του ανθρώπου που κλάψαμε χωρίς ποτέ να γνωρίσουμε, χωρίς κάποιος να μας δώσει την παραμικρή εξήγηση ή αιτιολόγηση, ζωντάνεψε μπροστά μας και αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι ναι  είμαστε και εμείς θύματα  αυτών που αποφάσισαν για τη ζωή μας, που έκλεψαν τις στιγμές μας, γέμισαν με αναπάντητα γιατί τις ψυχές μας, ζώντας οι ίδιοι τις δικές τους καλοβολεμένες ζωές στους πλαστά κατασκευασμένους τάφους χιλιάδων νεογέννητων ψυχών. 

                                    Η Παρθένα μητέρα του αγνοούμενου

Μετά το ανωτέρω περιστατικό της αναζήτησης του παιδιού για στρατολόγηση, το 1995, ο πατέρας μου ζήτησε και έλαβε ληξιαρχική πράξη γεννήσεως στο επάνω μέρος της οποίας αναγράφεται χειρόγραφα ότι δεν βρίσκεται πλέον εν τη ζωή. Πιστοποιητικό θανάτου δεν υπάρχει.

  
                                       Ο Πατέρας της Ελένης Διονύσης

Από τότε μέχρι σήμερα, παρότι οι ζωές μας συνεχίζονται, μέσα μας ένα κομμάτι είναι λειψό, μία θέση είναι κενή, μια αγκαλιά μένει μισή.  Πριν 3 χρόνια περίπου ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή, χωρίς να βρει απάντηση στην επί ετών  αναζήτησή του. Καλό ταξίδι μπαμπά εμείς που μείναμε πίσω, θα τα καταφέρουμε, θα ενώσουμε τις γέφυρες, στάσου εκεί ψηλά και ετοιμάσου για το μεγαλύτερο χαμόγελο. Το χαμόγελο των ψυχών όταν συναντιούνται και ενώνονται.'

 

          Ελένη και Μαρία μαζί στον αγώνα της αναζήτησης του αδελφού τους

Η Ελένη πρόσφατα πήρε την μεγάλη απόφαση να ξεκινήσει δυναμική αναζήτηση για να βρει τον αδελφό της. Η καλή της φίλη, Λίλιαν, δικηγόρος στο επάγγελμα, έχει πάρει όλα τα στοιχεία και τα επεξεργάζεται και όπως και η ίδια συμφωνεί ότι οι διαδικασίες και τα διάφορα έγγραφα τα οποία ήδη έχουν δεν συνάδουν με την πραγματικότητα. Πώς οι παραλήψεις στα έγγραφα τα οποία βρέθηκαν μπορεί να είναι κακόβουλες αφού οι κανονισμοί, ειδικά στην ταφή των βρεφών, άλλα πρεσβεύουν. Το κουβάρι ξετυλίγεται από την αρχή και οι δύο νέες γυναίκες πιστεύουν πως πολύ σύντομα θα καταφέρουν να φτάσουν στην άκρη του. 

Ευχόμαστε ολόψυχα κάθε επιτυχία στην αναζήτησή τους και να είναι σύντομος ο δρόμος που θα οδηγήσει σε θετικά αποτελέσματα και στην αλήθεια.