Το γράμμα που έστειλε στην ιστοσελίδα ο Γιώργος, ο πατέρας του χαμένου κοριτσιού, όπου αφηγείται αναλυτικά τα πραγματικά περιστατικά της εξαφάνισης της κόρης του τα οποία δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης και αμφιβολιών για την τραγική περιπέτειά του. Η τραγωδία αυτή είναι η αιτία να διαταραχθεί για πάντα η γαλήνη της οικογένειάς του. Αξιοσημείωτο όσο και τραγελαφικό είναι το γεγονός ότι σε επίσημη βεβαίωση της γεννήσεως του παιδιού του από την κλινική αναφέρεται η 52 Αυγούστου 1974!!!!! Τα συμπεράσματα δικά σας.
Οι γονείς Γιώργος και Λαμπρινή. Η μοίρα τους έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο
'Κάθε φορά που βλέπουμε στην τηλεόραση να σμίγουν αγαπημένα πρόσωπα που για τον ένα ή τον άλλο λόγο το σύστημα ή η ζωή τους χώρισε, τους απομάκρυνε από τη ζεστή αγκαλιά των αγαπημένων τους, ραγίζει η καρδιά μου, και κλείνομαι στο δωμάτιο και κλαίω, τόσο εγώ όσο και η γυναίκα μου. Είναι απίστευτο να βλέπεις να κλαίει η μάνα για το παιδί της. Αυτό δεν είναι κλάμα, είναι θρήνος ανάμικτος με πικρό δηλητήριο που της ξεριζώνει τη καρδιά για να μη πω ότι την διαλύει. Μετά σηκώνει το κεφάλι και κοιτάει, ναι κοιτάει με απίστευτη προσμονή μήπως και δει να έρχεται από κάπου το σπλάχνο της, ο εαυτός της, με μια όψη που μοιαζει με το ηλιοβασίλεμα που σβήνει στον ορίζοντα.
Αυτή η τραγωδία της κόρης μας που μας την έκλεψαν οι βάρβαροι και απάνθρωποι, κάποιοι από τους εγγράμματους και αδίστακτους κακοποιούς, χειροτέρεψε με την ακόμη ποιο βάρβαρη μαχαιριά στα στήθη της συζύγου και στα δικά μου, από το χαμό του 27χρονου γιου μας που πέθανε από τροχαίο ατύχημα. Μια απίστευτη, αιφνίδια τραγωδία που δεν θα ξεπεράσουμε ποτέ.
Από τα τρία παιδιά μου μου έμεινε μόνο η Μαρία μου, και προσεύχομαι στον Θεό γι' αυτήν και την οικογένειά της, για τη ζωή της και για εκείνη και για την οικογένειά που εν τω μεταξυ δημιούργησε. Η Μαρία μου με λέει συχνά 'μπαμπά κάνε κάτι για τη κλεμμένη αδελφή μου, κάνε κάτι σε παρακαλώ'.
Αλλά πώς είμαι απόλυτα βέβαιος ότι η πρώτη κόρη μας ζει, ότι την έκλεψαν;
Ήταν καλοκαίρι του 1974 όταν στον έβδομο μήνα έπιασαν κάποιοι πόνοι την σύζυγό μου Λαμπρινή. Ο αδελφός μου Μάκης την μετέφερε εσπευσμένα σε μεγάλη Κλινική της Θεσσαλονίκης κοντά στον Λευκό Πύργο..
Τοποθέτησαν το νεογέννητο κοριτσάκι μου σε ένα κανονικό λίκνο, όπως τα άλλα παιδιά. Εγώ το είδα απόλυτα φυσιολογικό χωρίς καμία μα καμία δυσκολία να κείται στο κρεβατάκι του, και χωρίς κανείς να μου πει κάτι. Εννοώ να μου πει ότι διέκρινε κάποια δυσκολία ή δυσλειτουργία στο σώμα ή στον οργανισμό του παιδιού.
Ξαφνικά, προτού αναχωρήσω από την Κλινική, άρχισαν να τρέχουν οι νοσοκόμες από δω και από κει. Στην ερώτησή μου 'τι συμβαίνει' μου είπαν ότι το παιδί πρέπει να πάει στο Άσυλο του παιδιού, στην Παιδιατρική Κλινική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από το οποίο μετά από μερικά χρόνια καταγγέλθηκαν πολλά παρόμοια περιστατικά εξαφάνισης νεογνών.
Τους ρώτησα 'γιατί' και μου είπαν ότι το παιδί έχει ατελή αναπνοή. 'Προσπαθούμε', μου είπαν, 'να βρούμε το κλειδί για να ανοίξουμε τη μεταλλική φιάλη αερίου και δεν μπορούμε να το βρούμε'. Στη συνέχεια τους έβλεπα να συνεχίζουν να τρέχουν από δω και από κει ..... άκουσον άκουσον... για να βρούνε το κλειδί για να ανοίξουν τη φιάλη οξυγόνου! Μου ερχόταν να ενωθώ μαζί τους και να αρχίσω να ψάχνω και εγώ. Αλλά πού να έψαχνα;
Ένιωσα να με πνίγει μια αηδιαστική απορία και άρχισα να φωνάζω 'Πού είναι ο γιατρός; Πού είναι ο κλινικάρχης; 'Κανείς όμως δεν απαντούσε. Αυτός ενώ είχε επείγον περιστατικό πελάτου του ήταν εξαφανισμένος.
Μέχρι τώρα θυμάμαι την απορία που με λύγιζε τη ψυχή. Αν είναι δυνατόν, αν είναι δυνατόν, να χάνεται (όπως έλεγαν σκαίως και ψευδώς) το παιδί μου επειδή δεν έχουν κλειδί να ανοίξουν το οξυγόνο, αν είναι δυνατόν.
Τα είχα χαμένα. Η αδικία μου συντάραζε τη καρδιά μου από πόνο από τη μία και από φρίκη και μίσος και θυμό από την άλλη.
7 μήνες πλήρωνα τον συγκεκριμένο κλινικάρχη και τώρα απουσιάζει και είμαι εκτεθειμένος σε μια ηλίθια (ας μου επιτραπεί η έκφραση) δικαιολογία να κινδυνεύει το μωρό μας επειδή δεν έχει κλειδί (το πλήρες κατά τα άλλα εργαστήριο εργαλείων τους), κλειδί για να ανοίγουν το οξυγόνο. Μια ανθρώπινη ζωή χάνεται απο ένα κλειδί; Αν είναι δυνατόν.
Άρον άρον, αντί να φροντίσουν οι ίδιοι τη μεταφορά του παιδιού, όπως θα έπρεπε με θερμοκοιτίδα, υποχρεώνουν τον αδελφό μου να το μεταφέρει στο Άσυλο, στην Παιδιατρική Κλινική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίνης.
Την επόμενη μέρα πάω να δω τι έγινε με το παιδί και μου είπαν ότι αυτό πέθανε από 'πλήρη ατελεκτασία'. Έμεινα εμβρόντητος. Κατέβασα το κεφάλι φαρμακωμένος. Ο ίδιος τώρα ο γιατρός, χωρίς να πω μια λέξη, μου λέει' Θέλεις να το δεις το παιδι;' και συνεχίζει 'Τί να το δεις αυτό τώρα θα σου δώσει περισσότερη θλίψη. Τί να κάνουμε; Αυτά συμβαίνουν'. Και συνέχιζε να επαναλαμβάνει το ίδιο και το ίδιο με καταφανή πρόθεση (που δεν το καταλάβαινα τότε), να με πείσει ότι ήταν ανώφελο να ζητήσω να δω το παιδί. 'Θα το θάψουμε εμείς', μουρμούρισε.
Τότε δεν γνωρίζαμε ούτε για πληρεξούσιο ταφής, ουδέποτε μας ζητήθηκε κάτι τέτοιο, ούτε για την διαδικασία ταφής βρεφών από τα νοσοκομεία που στην συνέχεια αποκαλύφτηκε πως χωρίς συναίνεση γονέων ήταν παράνομες. Τίποτε δεν γνωρίζαμε γι αυτό όλοι αυθαιρετούσαν ποντάροντας στην επιβεβαιωμένη άγνοια μας. Αφελείς, αθώοι, ανυποψίαστοι συντετριμένοι. Τα τέλεια θύματα!!!!!
Ήταν, εν μέρει ο γιατρός ήταν τόσο αληθοφανής και πειστικός στα λεγόμενά του, ώστε πίστεψα ό,τι μου είπε και έφυγα συντετριμμένος, σαστισμένος, διαλυμμένος. Ένα παιδί μπιμπελό, που έμοιαζε την Μαρία μου, χάθηκε! Αλλά χρόνια τώρα είμαι βέβαιος, μου το πήραν οι απάνθρωποι.
Στο τρίτο μας παιδί, το Δημήτρη μας, που χάθηκε τόσο άδικα, όταν η Λαμπρινή μου ήταν σ' αυτό έγγυος, μας είπε ένας επιφανής γυναικολόγος της Θεσσαλονίκης 'εγώ θα τον είχα μηνύσει πάραυτα. Τί κάθεστε; Κάντε του μήνυση'. Όταν του εξιστορήσαμε την περιπέτεια μας έμεινε εμβρόντητος.
Μετά καταλάβαμε, αφού ξέσπασε το σκάνδαλο με τα χιλιάδες βρέφη που χάθηκαν από τα νοσοκομεία και τις κλινικές της Θεσσαλονίκης, τον λόγο για τον οποίο εξεμάνει ο γυναικολόγος. Δεν μας είχε πει όμως τότε ποια υπόνοια κρυβόνταν σε αυτή του την έκρηξη.'
Όχι δεν πρόκειται για κακόγουστο αστείο. Η 52 Αυγούστου δεν δείχνει παρά την προχειρότητα την ελαφρότητα αλλά και την σύγχυση κάποιων που συνέτασσαν πιστοποιητικά και έγγραφα που αφορούν ζωές ανθρώπων.;Όσο και αν ακούγεται ιλαροτραγικό το κοριτσάκι αυτό έχει τα γενέθλια του στις 52 Αυγούστου 1974! Τα ονόματα έχουν παραληφθεί για ευνόητους λόγους. Υπογραμμισμένο το ζων αντι το νεκρόν. Τι να πει κανείς όταν το έγγραφο μιλά από μόνο του;;;;
H οικογένεια παρακαλεί όποιον μπορεί να γνωρίζει κάτι σχετικό με το χαμένο παιδί του Γιώργου και της Λαμπρινής να έλθει σε επαφή άμεσα με την ιστοσελίδα. Οι μακροχρόνιες έρευνές τους μέχρι τώρα έχουν λιγοστέψει την υπομονή τους και τις αντοχές τους. Ο Γιώργος κάνει έκκληση προς όλους όσους έχουν κάτι να πουν για την υπόθεσή του να έχουν άμεση ανταπόκριση γιατί η υγεία της συζύγου του 'εχει κλονιστεί. Εύχεται τα λόγια αυτά να βρουν γρήγορα τον αποδέκτη που πρέπει και ευχαριστεί από τα βάθη της ψυχής του για όλες τις φιλότιμες προσπάθειες που γίνονται στην κατεύθυνση αυτή.
Οι γονείς είναι βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι και πιστεύουν ότι ο Θεός θα τους βοηθήσει στον ιερό σκοπό τους να ενωθούν με τη χαμένη τους κόρη.
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΙ ΛΑΜΠΡΙΝΗ
Οι γονείς Γιώργος και Λαμπρινή. Η μοίρα τους έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο
'Κάθε φορά που βλέπουμε στην τηλεόραση να σμίγουν αγαπημένα πρόσωπα που για τον ένα ή τον άλλο λόγο το σύστημα ή η ζωή τους χώρισε, τους απομάκρυνε από τη ζεστή αγκαλιά των αγαπημένων τους, ραγίζει η καρδιά μου, και κλείνομαι στο δωμάτιο και κλαίω, τόσο εγώ όσο και η γυναίκα μου. Είναι απίστευτο να βλέπεις να κλαίει η μάνα για το παιδί της. Αυτό δεν είναι κλάμα, είναι θρήνος ανάμικτος με πικρό δηλητήριο που της ξεριζώνει τη καρδιά για να μη πω ότι την διαλύει. Μετά σηκώνει το κεφάλι και κοιτάει, ναι κοιτάει με απίστευτη προσμονή μήπως και δει να έρχεται από κάπου το σπλάχνο της, ο εαυτός της, με μια όψη που μοιαζει με το ηλιοβασίλεμα που σβήνει στον ορίζοντα.
Αυτή η τραγωδία της κόρης μας που μας την έκλεψαν οι βάρβαροι και απάνθρωποι, κάποιοι από τους εγγράμματους και αδίστακτους κακοποιούς, χειροτέρεψε με την ακόμη ποιο βάρβαρη μαχαιριά στα στήθη της συζύγου και στα δικά μου, από το χαμό του 27χρονου γιου μας που πέθανε από τροχαίο ατύχημα. Μια απίστευτη, αιφνίδια τραγωδία που δεν θα ξεπεράσουμε ποτέ.
Από τα τρία παιδιά μου μου έμεινε μόνο η Μαρία μου, και προσεύχομαι στον Θεό γι' αυτήν και την οικογένειά της, για τη ζωή της και για εκείνη και για την οικογένειά που εν τω μεταξυ δημιούργησε. Η Μαρία μου με λέει συχνά 'μπαμπά κάνε κάτι για τη κλεμμένη αδελφή μου, κάνε κάτι σε παρακαλώ'.
Αλλά πώς είμαι απόλυτα βέβαιος ότι η πρώτη κόρη μας ζει, ότι την έκλεψαν;
Ήταν καλοκαίρι του 1974 όταν στον έβδομο μήνα έπιασαν κάποιοι πόνοι την σύζυγό μου Λαμπρινή. Ο αδελφός μου Μάκης την μετέφερε εσπευσμένα σε μεγάλη Κλινική της Θεσσαλονίκης κοντά στον Λευκό Πύργο..
Τοποθέτησαν το νεογέννητο κοριτσάκι μου σε ένα κανονικό λίκνο, όπως τα άλλα παιδιά. Εγώ το είδα απόλυτα φυσιολογικό χωρίς καμία μα καμία δυσκολία να κείται στο κρεβατάκι του, και χωρίς κανείς να μου πει κάτι. Εννοώ να μου πει ότι διέκρινε κάποια δυσκολία ή δυσλειτουργία στο σώμα ή στον οργανισμό του παιδιού.
Ξαφνικά, προτού αναχωρήσω από την Κλινική, άρχισαν να τρέχουν οι νοσοκόμες από δω και από κει. Στην ερώτησή μου 'τι συμβαίνει' μου είπαν ότι το παιδί πρέπει να πάει στο Άσυλο του παιδιού, στην Παιδιατρική Κλινική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από το οποίο μετά από μερικά χρόνια καταγγέλθηκαν πολλά παρόμοια περιστατικά εξαφάνισης νεογνών.
Τους ρώτησα 'γιατί' και μου είπαν ότι το παιδί έχει ατελή αναπνοή. 'Προσπαθούμε', μου είπαν, 'να βρούμε το κλειδί για να ανοίξουμε τη μεταλλική φιάλη αερίου και δεν μπορούμε να το βρούμε'. Στη συνέχεια τους έβλεπα να συνεχίζουν να τρέχουν από δω και από κει ..... άκουσον άκουσον... για να βρούνε το κλειδί για να ανοίξουν τη φιάλη οξυγόνου! Μου ερχόταν να ενωθώ μαζί τους και να αρχίσω να ψάχνω και εγώ. Αλλά πού να έψαχνα;
Ένιωσα να με πνίγει μια αηδιαστική απορία και άρχισα να φωνάζω 'Πού είναι ο γιατρός; Πού είναι ο κλινικάρχης; 'Κανείς όμως δεν απαντούσε. Αυτός ενώ είχε επείγον περιστατικό πελάτου του ήταν εξαφανισμένος.
Μέχρι τώρα θυμάμαι την απορία που με λύγιζε τη ψυχή. Αν είναι δυνατόν, αν είναι δυνατόν, να χάνεται (όπως έλεγαν σκαίως και ψευδώς) το παιδί μου επειδή δεν έχουν κλειδί να ανοίξουν το οξυγόνο, αν είναι δυνατόν.
Τα είχα χαμένα. Η αδικία μου συντάραζε τη καρδιά μου από πόνο από τη μία και από φρίκη και μίσος και θυμό από την άλλη.
7 μήνες πλήρωνα τον συγκεκριμένο κλινικάρχη και τώρα απουσιάζει και είμαι εκτεθειμένος σε μια ηλίθια (ας μου επιτραπεί η έκφραση) δικαιολογία να κινδυνεύει το μωρό μας επειδή δεν έχει κλειδί (το πλήρες κατά τα άλλα εργαστήριο εργαλείων τους), κλειδί για να ανοίγουν το οξυγόνο. Μια ανθρώπινη ζωή χάνεται απο ένα κλειδί; Αν είναι δυνατόν.
Άρον άρον, αντί να φροντίσουν οι ίδιοι τη μεταφορά του παιδιού, όπως θα έπρεπε με θερμοκοιτίδα, υποχρεώνουν τον αδελφό μου να το μεταφέρει στο Άσυλο, στην Παιδιατρική Κλινική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίνης.
Την επόμενη μέρα πάω να δω τι έγινε με το παιδί και μου είπαν ότι αυτό πέθανε από 'πλήρη ατελεκτασία'. Έμεινα εμβρόντητος. Κατέβασα το κεφάλι φαρμακωμένος. Ο ίδιος τώρα ο γιατρός, χωρίς να πω μια λέξη, μου λέει' Θέλεις να το δεις το παιδι;' και συνεχίζει 'Τί να το δεις αυτό τώρα θα σου δώσει περισσότερη θλίψη. Τί να κάνουμε; Αυτά συμβαίνουν'. Και συνέχιζε να επαναλαμβάνει το ίδιο και το ίδιο με καταφανή πρόθεση (που δεν το καταλάβαινα τότε), να με πείσει ότι ήταν ανώφελο να ζητήσω να δω το παιδί. 'Θα το θάψουμε εμείς', μουρμούρισε.
Τότε δεν γνωρίζαμε ούτε για πληρεξούσιο ταφής, ουδέποτε μας ζητήθηκε κάτι τέτοιο, ούτε για την διαδικασία ταφής βρεφών από τα νοσοκομεία που στην συνέχεια αποκαλύφτηκε πως χωρίς συναίνεση γονέων ήταν παράνομες. Τίποτε δεν γνωρίζαμε γι αυτό όλοι αυθαιρετούσαν ποντάροντας στην επιβεβαιωμένη άγνοια μας. Αφελείς, αθώοι, ανυποψίαστοι συντετριμένοι. Τα τέλεια θύματα!!!!!
Ήταν, εν μέρει ο γιατρός ήταν τόσο αληθοφανής και πειστικός στα λεγόμενά του, ώστε πίστεψα ό,τι μου είπε και έφυγα συντετριμμένος, σαστισμένος, διαλυμμένος. Ένα παιδί μπιμπελό, που έμοιαζε την Μαρία μου, χάθηκε! Αλλά χρόνια τώρα είμαι βέβαιος, μου το πήραν οι απάνθρωποι.
Στο τρίτο μας παιδί, το Δημήτρη μας, που χάθηκε τόσο άδικα, όταν η Λαμπρινή μου ήταν σ' αυτό έγγυος, μας είπε ένας επιφανής γυναικολόγος της Θεσσαλονίκης 'εγώ θα τον είχα μηνύσει πάραυτα. Τί κάθεστε; Κάντε του μήνυση'. Όταν του εξιστορήσαμε την περιπέτεια μας έμεινε εμβρόντητος.
Μετά καταλάβαμε, αφού ξέσπασε το σκάνδαλο με τα χιλιάδες βρέφη που χάθηκαν από τα νοσοκομεία και τις κλινικές της Θεσσαλονίκης, τον λόγο για τον οποίο εξεμάνει ο γυναικολόγος. Δεν μας είχε πει όμως τότε ποια υπόνοια κρυβόνταν σε αυτή του την έκρηξη.'
Όχι δεν πρόκειται για κακόγουστο αστείο. Η 52 Αυγούστου δεν δείχνει παρά την προχειρότητα την ελαφρότητα αλλά και την σύγχυση κάποιων που συνέτασσαν πιστοποιητικά και έγγραφα που αφορούν ζωές ανθρώπων.;Όσο και αν ακούγεται ιλαροτραγικό το κοριτσάκι αυτό έχει τα γενέθλια του στις 52 Αυγούστου 1974! Τα ονόματα έχουν παραληφθεί για ευνόητους λόγους. Υπογραμμισμένο το ζων αντι το νεκρόν. Τι να πει κανείς όταν το έγγραφο μιλά από μόνο του;;;;
H οικογένεια παρακαλεί όποιον μπορεί να γνωρίζει κάτι σχετικό με το χαμένο παιδί του Γιώργου και της Λαμπρινής να έλθει σε επαφή άμεσα με την ιστοσελίδα. Οι μακροχρόνιες έρευνές τους μέχρι τώρα έχουν λιγοστέψει την υπομονή τους και τις αντοχές τους. Ο Γιώργος κάνει έκκληση προς όλους όσους έχουν κάτι να πουν για την υπόθεσή του να έχουν άμεση ανταπόκριση γιατί η υγεία της συζύγου του 'εχει κλονιστεί. Εύχεται τα λόγια αυτά να βρουν γρήγορα τον αποδέκτη που πρέπει και ευχαριστεί από τα βάθη της ψυχής του για όλες τις φιλότιμες προσπάθειες που γίνονται στην κατεύθυνση αυτή.
Οι γονείς είναι βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι και πιστεύουν ότι ο Θεός θα τους βοηθήσει στον ιερό σκοπό τους να ενωθούν με τη χαμένη τους κόρη.
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΙ ΛΑΜΠΡΙΝΗ
καλησπέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήσας εύχομαι να την βρήτε την κορούλα σας.Ηθελα να σας ρωτήσω αν ήταν η Λητώ η κλινική που γεννήσατε.Η μητέρα μου γέννησε ένα υγιεστατο αγορακι το 1976 κ μετα 3 μέρες "πεθανε " απο ατελή αναπνοή ....αμφιβάλλω....χιλια ευχαριστώ
ΤΙ ΟΜΑΔΑ ΑΙΜΑΤΟΣ ΕΙΧΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ
ΑπάντησηΔιαγραφή