ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ 15/10/1990

Το κουτί της Πανδώρας

 
  
Το σενάριο με το κλειστό κουτί που για κανένα λόγο δεν έπρεπε ν'ανοιχτεί!

 Όσοι  και όσες εμπλέκονται με τον ένα η τον άλλο τρόπο  σε υποθέσεις σαν κι αυτές την έχουν ξανακούσει αυτήν την ιστορία. Είναι η ιστορία με το ερμητικά κλειστό κουτί που δεν έπρεπε ποτέ ν'ανοίξει. Το κουτί αυτό που παραδίνονταν σφραγισμένο στους γονείς για ταφή, μετά από πολλές πιέσεις  από τους ίδιους τους γονείς, και θεωρητικά έπρεπε να χει την μικρούλα σωρό του νεογνού που δεν τα είχε ''καταφέρει''. 

Κάποιοι λίγοι τα άνοιξαν αυτά τα κουτιά και βρήκαν άλλα πράγματα αντί για την σωρό. Από γάζες μέχρι και μεμονωμένα μέλη από αμβλώσεις.  Γονείς κατάφεραν να διαταχθεί εκταφή αλλά τίποτε δεν βρέθηκε σ' εκείνο το μικρό κουτί που τους έδωσαν να θάψουν. Άλλοι γονείς  που έθαψαν τα παιδιά τους, σε κουτιά σαν κι αυτά χωρίς να τα ανοίξουν, βρήκαν τα παιδιά τους ζωντανά και υιοθετημένα μετά από χρόνια  Άλλη μάνα βρήκε μόνο το ύστερο! Φυσικά στις περιπτώσεις αυτές σχηματίστηκαν δικογραφίες επί δικογραφιών αλλά τα παιδιά δεν βρεθήκαν ποτέ. Σε μια περίπτωση στην Κρήτη οι γονείς όταν άνοιξαν το κουτί βρήκαν μέσα τρια διαφορετικά πόδια. 'Ομως η εντολή από το νοσοκομείο ήταν να μην ανοιχτεί το σφραγιστό κουτί. Ψυχοφθόρα και επίπονη διαδικασία που δεν θα την ξεχάσουν ποτέ τους, εννοείται  οι γονείς, συμβούλευαν σε αποτρεπτικό και απαγορευτικό ύφος.
 Κάτω από τις περιστάσεις ο πόνος, η θλίψη, ο θρήνος, η συντριβή δούλευε προς όφελος των τρίτων. Ποιός θα μπορούσε εξ  άλλου  να σκεφτεί καθάρα  λογικά και τετράγωνα σε τούτες τις στιγμές που μόνο το συναίσθημα και ο πόνος για την μεγάλη απώλεια  κυριαρχεί;

Το ιστορικό

Χρόνια αναζητά το κοριτσάκι της, που αμφιβάλλει ότι πέθανε, η Ευδοκία.
Η Ευδοκία γέννησε σε μεγάλο νοσοκομείο της πόλης της Θεσσαλονίκης στις 15-10- 1990.
Το κοριτσάκι της γεννήθηκε πρόωρο και χρειάστηκε να μπεί στην θερμοκοιτίδα για να πάρει βάρος. Κανένα άλλο  σοβαρό πρόβλημα δεν εμφάνιζε και η κατάσταση του εξελίσσονταν ομαλά.
Οι γονείς είχαν ειδοποιηθεί πως σε λίγες μέρες  θα μπορούσαν να παραλάβουν το κοριτσάκι τους μετα απο 42 ολόκληρες μέρες  προληπτικής νοσηλείας στην θερμοκοιτίδα. Στην διάρκεια αυτή το νεογνό έπαιρνε συνέχεια βάρος και η εξέλιξη της υγείας του θεωρούνταν πάνω από ικανοποιητική.
Ώσπου ξαφνικά στις 26 Νοεμβρίου 1990 γίνεται η μεγάλη ανατροπή. Αιφνίδια επιδείνωση και θάνατος. Πρόλαβαν λέει να το αεροβαφτήσουν Ειρήνη! Οι γονείς περίμεναν να το πάρουν σπίτι εκείνη την ημέρα. Όποιος δεν έχει ζήσει μια εμπειρία σαν κι αυτή δεν μπορεί να καταλάβει τι γίνεται στην ψυχή μιας μάνας εκείνη την στιγμή.  Ο πόνος για τον χαμό του παιδιού σου σε κάνει να πετρώνεις, να σαστίζεις να μην λειτουργείς. Κι ύστερα έρχεται ο θρήνος. Από την μια στιγμή στην άλλη ''αδειάζεις'', χάνεσαι και υποτάσεσαι στην μοίρα και σ όποιον άλλον κάνει ''κουμάντο'' εκείνη την στιγμή. Είναι άλλωστε γνωστό πως ο φόβος και ο πόνος που προκαλείται στους αδύναμους μπορεί να εξουσιάσουν και να υποτάξουν. Και τότε όλα μπορεί να συμβούν. Από την παραπλάνηση έως και την εξαπάτηση.
Παρ' όλη  όμως την ψυχική της φόρτιση  και την απελπίσια της η Εύα ζήτησε να δει και να παραλάβει το νεκρό,  όπως της είπαν, παιδί της. Νεκρό δεν το είδε όμως ποτέ γιατί είχαν προλάβει να το ''πακετάρουν''  και να το σφραγίσουν σε εκείνο το μικρό κουτί.
Ήταν άραγε ένα νεκρικό κουτί νοσοκομείου η μηπώς ήταν το κουτί της Πανδώρας που άν άνοιγε οι αποκαλύψεις του θα φανέρωναν το τι ακριβώς είχε συμβεί;
Η Εύα θυμάται πως το κουτί ήταν πολύ ελαφρύ για ενα παιδάκι που ήταν ήδη 42 ημερών και άν το είχε τότε ανοίξει ίσως τα πράγματα να είχαν πάρει διαφορετική τροπή . Όμως όταν η λογική μπερδεύεται με το συναίσθημα σ΄αυτές τις περιπτώσεις νικητής βγαίνει το τελευταίο.
Γιατί όμως να συμβαίνει  και να προτείνεται αυτή η '' παράξενη'' διαδικασία, του σφραγισμένου κουτιού δηλαδή για τα βρέφη, όταν σε όλες τις περιπτώσεις θανάτων ενηλίκων είναι επιβεβλημένη η αναγνώρηση; όταν σε κάθε θάνατο ενήλικα προϊσταται, εποπτεύει, ελέγχει αναλαμβάνει κάποιος από τους συγγενείς;
Γιατί για τα νεκρά  βρέφη δεν ισχύει ότι για τους ενήλικες;  Η αναγνώριση δηλαδή μεταξύ των άλλων, του νεκρού πριν την ταφή; Γιατί να υπάρχει  αδιαφάνεια που μοιραία δημιουργεί αμφιβολίες και ερωτηματικά; Το νεκρικό κουτί πήρε μαζί του τα μυστικά.
Το κουτί της Πανδώρας δεν άνοιξε όταν έπρεπε, γιατί αυτό της επέβαλαν, η μάλλον με πειστικές και πιεστικές δικαιολογίες και επιχειρήματα της το απαγόρεψαν, και η δύστυχη Εύα θα πρέπει να ζήσει την υπόλοιπη ζωή της στην αμφιβολία και στις ενοχές της.
Η μήπως όχι;

Η Μητέρα

Η Εύα - Ευδοκία είναι ποιήτρια. Η τραγική της εμπειρία και η ιστορία που βίωσε την ενέπνευσε να γράψει μια ποιητική συλλογή όπου κορυφαίο της ποιήμα είναι αυτό με το μικρό κουτί που υποτίθεται είχε το κορμάκι της κορούλας της.
Τα μικρά έσοδα από τις πωλήσεις των βιβλίων της η Εύα τα διαθέτει  για ν' ανακουφίζονται άνθρωποι που δυστυχούν και φτωχά παιδιά.
Αναθεματίζει τον εαυτό της που λυγοψύχησε  και παραδόθηκε στις απατηλές, όπως πιστεύει τώρα πια, συμβουλές και προτροπές  να μην ανοίξει το σφραγισμένο κουτί που της έδωσαν.
Θεωρεί πως έπραξε λάθος και στέλνει ένα μήνυμα σε όλες τις μανάδες να μην κάνουν ότι έκανε αυτή, λειτουργώντας κάτω από καθεστώς πλήρους σύγχισης.  
Ότι τότε δεν έκανε η ίδια, σαν μάνα,  έγιναν οι καθημερινές της Ερυνύες που την κυνηγούν μια ζωή και  τύψεις γιατί δείλιασε και δεν έκανε το καθήκον στο παιδί της. Να  αποχαιρετίσει δηλαδή τον Άγγελό της για τελευταία φορά.
Η Εύα έχει σπουδάσει  ολιστική ιατρική και συγκεκριμένα Ρεϊκι το οποίο προσφέρει δωρεάν για ν' ανακουφίσει τον ανθρώπινο πόνο.  Είναι κοντά στους ανθρώπους που πονούν, που υποφέρουν. Ίσως έτσι προσπαθεί να προκαλέσει το έλεος και την βοήθεια του Θεού για να την φέρει πιο κοντά στο παιδί της. Και μαζί με αυτά και την δική της εξιλέωση γιατί για μια στιγμή τότε δείλιασε και έκανε πίσω.   Βαθειά μέσα της πιστεύει πως η βοήθεια αυτή δεν θ αργήσει να έλθει.
Η ασημένια κλωστή, που την ενώνει με το παιδί της και ο πνευματικός ομφάλιος λώρος μαζί του νοιώθει πως δεν έχουν αποκοπεί. Το ένστικτό της και η διαίσθησή της της λέει πως το κοριτσάκι της ζει και πως όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος θα συμμαχήσουν μια μέρα για να το βρει.


ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΣΟΥ ΕΥΑ. ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΞΙΖΕΙΣ!

το ποίημα που έγραψε η Εύα για το κοριτσάκι της 

Εκείνο το μικρό κουτί

Δεν το είδα εγώ το πεθαμένο μου παιδί
το έθαψα χωρίς να το φιλήσω
ένα μικρό κουτί μου δώσανε
στα χέρια και κρατούσα σαν να αγόραζα
από μαγαζί παπούτσια.
Να ανοίξω δεν αφήσανε
εκείνο το μικρό κουτί
μη πάθω είπαν υστερία
να έβλεπα το μικρό μου το παιδί
και δυο μικρά κρινάκια
κοντά του ν'ακουμπούσα.
Τάχα να ήταν το δικό μου το παιδί
μέσα σ'εκείνο το κουτί
ή άλλο πεθαμένο παιδί
να κουβαλούσα η τρελή;
Τρέλα με πιάνει σαν τούτο το σκεφτώ
και τη γωνίτσα της γης
που έθαψα εκείνο το κουτί
απεγνωσμένα ψάχνω να βρω.
Αμφιβολία τριβελίζει την ψυχή
ξαγρυπνώ τις νύχτες τις ρωτώ
μήπως ψέμα να ήταν πως πέθανε
το δικό μου το παιδί;
Απάντηση δεν παίρνω όμως καμιά
αποκοιμιέμαι τότε βαθιά
και στα νεκροταφεία πάω και ψάχνω μοναχά.
Δεν ξεχωρίζω το όνομα
της Ειρηνούλας της μικρής
το έσβησε ο χρόνος, ο ήλιος, κι η βροχή. 
 Μισώ τη μάνα αυτή που τώρα θρηνεί
και τύψεις κουβαλεί. 
Βασανίζεται όμως η ψυχή
κι αν λεει, το παιδί της ζει
θα είναι της άλλης μάνας
σαν το δικό μου μέλι το φιλί;
Το χέρι θα είναι τρυφερό, όταν το χάδι
το μικρό μου το παιδί το αποζητεί;
Θα νιώθει τη λαχτάρα, την ανάσα
το φόβο, της μικρούλας μου ψυχής
αγάπη θα έχει; νοιάξιμο, στοργή;
Ω! τι έκανα η έρμη μάνα
γιατί δεν άνοιξα τότε εκείνο το μικρό κουτί
γιατί δεν κοίταξα το μικρό μου το παιδί
τώρα θα ήταν λεύτερη η ψυχή.

25-10-2000  

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ 13/08/1974

 Το γράμμα που έστειλε στην ιστοσελίδα ο Γιώργος, ο πατέρας του χαμένου κοριτσιού, όπου αφηγείται αναλυτικά τα πραγματικά περιστατικά της εξαφάνισης της κόρης του τα οποία δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης και αμφιβολιών για την τραγική περιπέτειά του. Η τραγωδία αυτή είναι η αιτία να διαταραχθεί για πάντα η γαλήνη της οικογένειάς του.  Αξιοσημείωτο όσο και τραγελαφικό είναι το γεγονός ότι σε επίσημη βεβαίωση της γεννήσεως του παιδιού του από την κλινική αναφέρεται η 52 Αυγούστου 1974!!!!! Τα συμπεράσματα δικά σας.

                                   
Οι γονείς Γιώργος και Λαμπρινή. Η μοίρα τους έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο            

'Κάθε φορά που βλέπουμε στην τηλεόραση να σμίγουν αγαπημένα πρόσωπα που για τον ένα ή τον άλλο λόγο  το σύστημα ή η ζωή τους χώρισε, τους απομάκρυνε από τη ζεστή αγκαλιά των αγαπημένων τους, ραγίζει η καρδιά μου, και κλείνομαι στο δωμάτιο και κλαίω, τόσο εγώ όσο και η γυναίκα μου. Είναι απίστευτο να βλέπεις να κλαίει η μάνα για το παιδί της. Αυτό δεν είναι κλάμα, είναι θρήνος ανάμικτος με πικρό δηλητήριο που της ξεριζώνει τη καρδιά για να μη πω ότι την διαλύει. Μετά σηκώνει το κεφάλι και κοιτάει, ναι κοιτάει με απίστευτη προσμονή μήπως και δει να έρχεται από κάπου το σπλάχνο της, ο εαυτός της, με μια όψη που μοιαζει με το ηλιοβασίλεμα που σβήνει στον ορίζοντα. 


Αυτή η τραγωδία της κόρης μας που μας την έκλεψαν οι βάρβαροι και απάνθρωποι, κάποιοι από τους εγγράμματους και αδίστακτους κακοποιούς, χειροτέρεψε με την ακόμη ποιο βάρβαρη μαχαιριά στα στήθη της συζύγου και στα δικά μου, από το χαμό του 27χρονου γιου μας που πέθανε από τροχαίο ατύχημα.  Μια απίστευτη,  αιφνίδια τραγωδία που δεν θα ξεπεράσουμε ποτέ.


Από τα τρία παιδιά μου μου έμεινε μόνο η Μαρία μου, και προσεύχομαι στον Θεό γι' αυτήν και την οικογένειά της, για τη ζωή της και για εκείνη και για την οικογένειά που εν τω μεταξυ δημιούργησε. Η Μαρία μου με λέει συχνά 'μπαμπά κάνε κάτι για τη κλεμμένη αδελφή μου, κάνε κάτι σε παρακαλώ'. 

Αλλά πώς είμαι απόλυτα βέβαιος ότι η πρώτη κόρη μας ζει, ότι την έκλεψαν;


Ήταν καλοκαίρι του 1974 όταν στον έβδομο μήνα έπιασαν κάποιοι πόνοι την σύζυγό μου Λαμπρινή. Ο αδελφός μου Μάκης την μετέφερε εσπευσμένα σε  μεγάλη Κλινική της Θεσσαλονίκης κοντά στον Λευκό Πύργο.. 


Τοποθέτησαν το νεογέννητο κοριτσάκι μου σε ένα κανονικό λίκνο, όπως τα άλλα παιδιά. Εγώ το είδα απόλυτα φυσιολογικό χωρίς καμία μα καμία δυσκολία να κείται στο κρεβατάκι του, και χωρίς κανείς να μου πει κάτι. Εννοώ να μου πει ότι διέκρινε κάποια δυσκολία ή δυσλειτουργία στο σώμα ή στον οργανισμό του παιδιού. 


Ξαφνικά, προτού αναχωρήσω από την Κλινική, άρχισαν να τρέχουν οι νοσοκόμες από δω και από κει. Στην ερώτησή μου 'τι συμβαίνει' μου είπαν ότι το παιδί πρέπει να πάει στο Άσυλο του παιδιού,  στην Παιδιατρική Κλινική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από το οποίο μετά από μερικά χρόνια καταγγέλθηκαν  πολλά παρόμοια περιστατικά εξαφάνισης νεογνών.


Τους ρώτησα 'γιατί' και μου είπαν ότι το παιδί έχει ατελή αναπνοή. 'Προσπαθούμε', μου είπαν, 'να βρούμε το κλειδί για να ανοίξουμε τη μεταλλική φιάλη αερίου και δεν μπορούμε να το βρούμε'. Στη συνέχεια τους έβλεπα να συνεχίζουν να τρέχουν από δω και από κει ..... άκουσον άκουσον... για να βρούνε το κλειδί για να ανοίξουν τη φιάλη οξυγόνου! Μου ερχόταν να ενωθώ μαζί τους και να αρχίσω να ψάχνω και εγώ. Αλλά πού να έψαχνα;

Ένιωσα να με πνίγει μια αηδιαστική απορία και άρχισα να φωνάζω 'Πού είναι ο γιατρός; Πού είναι ο κλινικάρχης; 'Κανείς όμως δεν απαντούσε.  Αυτός ενώ είχε επείγον περιστατικό πελάτου του ήταν εξαφανισμένος.


Μέχρι τώρα θυμάμαι την απορία που με λύγιζε τη ψυχή. Αν είναι δυνατόν, αν είναι δυνατόν, να χάνεται (όπως έλεγαν σκαίως και ψευδώς) το παιδί μου επειδή δεν έχουν κλειδί να ανοίξουν το οξυγόνο, αν είναι δυνατόν.


Τα είχα χαμένα. Η αδικία μου συντάραζε τη καρδιά μου από πόνο από τη μία και από φρίκη και μίσος  και  θυμό από την άλλη.


7 μήνες πλήρωνα τον συγκεκριμένο κλινικάρχη και τώρα απουσιάζει και είμαι εκτεθειμένος σε μια ηλίθια (ας μου επιτραπεί η έκφραση) δικαιολογία να κινδυνεύει το μωρό μας επειδή δεν έχει κλειδί (το πλήρες κατά τα άλλα εργαστήριο εργαλείων τους), κλειδί για να ανοίγουν το οξυγόνο. Μια ανθρώπινη ζωή χάνεται απο ένα  κλειδί; Αν είναι δυνατόν. 

Άρον άρον, αντί να φροντίσουν οι ίδιοι τη μεταφορά του παιδιού, όπως θα έπρεπε με θερμοκοιτίδα, υποχρεώνουν τον αδελφό μου να το μεταφέρει στο Άσυλο,  στην Παιδιατρική Κλινική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίνης.

Την επόμενη μέρα πάω να δω τι έγινε με το παιδί και μου είπαν ότι αυτό πέθανε από 'πλήρη ατελεκτασία'. Έμεινα εμβρόντητος. Κατέβασα το κεφάλι φαρμακωμένος. Ο ίδιος τώρα ο γιατρός, χωρίς να πω μια λέξη, μου λέει' Θέλεις να το δεις το παιδι;' και συνεχίζει 'Τί να το δεις αυτό τώρα θα σου δώσει περισσότερη θλίψη. Τί να κάνουμε; Αυτά συμβαίνουν'. Και συνέχιζε να επαναλαμβάνει το ίδιο και το ίδιο με καταφανή πρόθεση (που δεν το καταλάβαινα τότε), να με πείσει ότι ήταν ανώφελο να ζητήσω να δω το παιδί. 'Θα το θάψουμε εμείς', μουρμούρισε. 
Τότε δεν γνωρίζαμε ούτε για πληρεξούσιο ταφής, ουδέποτε μας ζητήθηκε κάτι τέτοιο, ούτε για την διαδικασία ταφής βρεφών από τα νοσοκομεία που στην συνέχεια αποκαλύφτηκε πως χωρίς συναίνεση γονέων ήταν παράνομες.  Τίποτε δεν γνωρίζαμε γι αυτό όλοι αυθαιρετούσαν ποντάροντας στην επιβεβαιωμένη άγνοια μας. Αφελείς, αθώοι, ανυποψίαστοι συντετριμένοι. Τα τέλεια θύματα!!!!!

Ήταν, εν μέρει  ο γιατρός ήταν τόσο αληθοφανής και πειστικός στα λεγόμενά του, ώστε πίστεψα ό,τι μου είπε και έφυγα συντετριμμένος, σαστισμένος, διαλυμμένος. Ένα παιδί μπιμπελό, που έμοιαζε την Μαρία μου, χάθηκε!  Αλλά χρόνια τώρα είμαι βέβαιος, μου το πήραν οι απάνθρωποι. 

Στο τρίτο μας παιδί, το Δημήτρη μας, που χάθηκε τόσο άδικα, όταν η Λαμπρινή μου ήταν σ' αυτό έγγυος, μας είπε ένας επιφανής γυναικολόγος της Θεσσαλονίκης 'εγώ θα τον είχα μηνύσει πάραυτα. Τί κάθεστε; Κάντε του μήνυση'. Όταν του εξιστορήσαμε την περιπέτεια μας έμεινε εμβρόντητος. 

Μετά καταλάβαμε, αφού ξέσπασε το σκάνδαλο με τα χιλιάδες βρέφη που χάθηκαν από τα νοσοκομεία και τις κλινικές της Θεσσαλονίκης, τον λόγο για τον οποίο εξεμάνει ο γυναικολόγος. Δεν μας είχε πει όμως τότε ποια υπόνοια κρυβόνταν σε αυτή του την έκρηξη.'

Όχι δεν πρόκειται για κακόγουστο αστείο. Η 52 Αυγούστου δεν δείχνει παρά την προχειρότητα την ελαφρότητα αλλά και την σύγχυση  κάποιων που συνέτασσαν πιστοποιητικά και  έγγραφα που αφορούν ζωές ανθρώπων.;Όσο και αν ακούγεται ιλαροτραγικό το κοριτσάκι αυτό έχει τα γενέθλια του στις 52 Αυγούστου 1974! Τα ονόματα έχουν παραληφθεί για ευνόητους λόγους. Υπογραμμισμένο το ζων αντι το νεκρόν. Τι να πει κανείς όταν το έγγραφο μιλά από μόνο του;;;;

H οικογένεια παρακαλεί όποιον μπορεί να γνωρίζει κάτι σχετικό με το χαμένο παιδί του Γιώργου και της Λαμπρινής να έλθει σε επαφή άμεσα με την ιστοσελίδα. Οι μακροχρόνιες έρευνές τους μέχρι τώρα έχουν λιγοστέψει την υπομονή τους και τις αντοχές τους. Ο Γιώργος κάνει έκκληση προς όλους όσους έχουν κάτι να πουν για την υπόθεσή του να έχουν άμεση ανταπόκριση γιατί η υγεία της συζύγου του 'εχει κλονιστεί. Εύχεται τα λόγια αυτά να βρουν γρήγορα τον αποδέκτη που πρέπει και ευχαριστεί από τα βάθη της ψυχής του για όλες τις φιλότιμες προσπάθειες που γίνονται στην κατεύθυνση αυτή.

Οι γονείς είναι βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι και πιστεύουν ότι ο Θεός θα τους βοηθήσει στον ιερό σκοπό τους να ενωθούν με τη χαμένη τους κόρη.

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΙ ΛΑΜΠΡΙΝΗ 
 

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΕΚΝΟΥ ΜΑΡΤΙΟΣ 1973

Είναι από αυτές τις ιστορίες που δεν προκαλούν μόνο εύλογες απορίες και αμφιβολίες αλλά πραγματική οργή και θυμό για αυτούς που έμειναν πίσω και αναζητούν την αλήθεια. Είναι από αυτές τις γεννήσεις 'μυστήριο' όπου το νοσοκομείο βρίσκεται εκτεθημένο και ανήμπορο να δώσει απαντήσεις όχι μόνο ως προς το φύλο, το βάρος του παιδιού, ακόμη και την ακριβή ημερομηνία γεννήσης του αλλά και ως προς την' τύχη' του.  Δεν υπάρχει καταχωρημένος θάνατος  για το συγκεκριμένο βρέφος στα βιβλία θανάτων του νοσοκομείου!!!!!! Παρ' όλα αυτά όμως το βρέφος  αγνοείται μια που η οικογένεια δεν το παρέλαβε ποτέ!!!!!!!!

                                       Oι γονείς Γιώργος και Μαγδαλήνη
                                                Κάντε κλικ στην εικόνα
Ιστορίες μυστηρίου και τρόμου που δυστυχώς δεν εκτυλίσονται σε καμία ταινία θρίλερ αλλά μέσα στα κρατικά νοσοκομεία που όλοι μας είχαμε ακλόνητη και αδιάψευστη εμπιστοσύνη.
Οι απίστευτές αυτές ιστορίες ανήκουν στην κατηγορία εγκλημάτων κατα της ζωής.
 Η φωτοτυπία του απαντητικού εγγράφου  του νοσοκομείου που δόθηκε στην οικογένεια είναι μια συγκλονιστική μαρτυρία που τον καθένα από εμάς τον οδηγεί σε διάφορες σκέψεις.  Μάλλον σε λογικά συμπεράσματα πια. Εν ολίγοις, το νοσοκομείο παραδέχεται, χωρίς να διευκρινίζει την ακριβή ημέρα τοκετού πως η Μαγδαληνή, μητέρα του αγνοούμενου παιδιού, γέννησε παιδί αδιευκρινίστου φύλου για το οποίο δεν υπάρχουν στοιχεία ότι πέθανε. Δηλαδή το ίδιο το νοσοκομείο παραδέχεται ότι το παιδί αυτό ζει. Πάλι καλά που δεν τους είπαν αφου το παιδί ζει, το πήρατε τι μας το ζητάτε;;;

                            Ο πατέρας, ο Γιώργος σε μεγαλύτερη ηλικία

 Στο ληξιαρχείο Θεσσαλονίκης ουδέποτε εστάλει από το νοσοκομείο η δήλωση γεννήσεως και έτσι συντρέχουν όλοι οι λόγοι για την αναζήτηση του βρέφους αυτού το οποίο τόσα χρόνια μετά είναι  σε κατάσταση αφάνειας.
Γι αυτές τις περιπτώσεις  η αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων εξέδωσε την νομολογία 67/2005 όπου επί αμφιβολίας θανάτου τέκνου για όλες τις παραπάνω παραλήψεις και παράνομες η ανύπαρκτες καταχωρήσεις, νομιμοποιεί την έρευνα για την ανέρευση του.
Και η υπόθεση αυτή έχει όλα τα χαρακτηριστικά για αναζήτηση τέκνου λόγω αμφιβολίας του θανάτου του!

Δεν υπάρχουν λόγια για τα τέσσερα αδέλφια που αναζητούν τον αγνοούμενο αδελφό ή αδελφή τους μετά από τα συγκλονιστικά αυτά ευρήματα.  Για την αγωνία τους, τον πόνο τους τον θυμό τους! Το γεγονός ότι η μητέρα τους γέννησε ένα παιδί το οποίο φαίνεταί ότι ζει αλλά κανείς δεν  είναι διατεθημένος να τους δώσει πολλές πολλές εξηγήσεις ή ακόμα και βοήθεια, θα πρέπει να ανησυχήσει σοβαρά τους υπεύθυνους του Υπουργείου Υγείας για την κατάσταση των μαιευτικών κλινικών των νοσοκομείων της χώρας. 
Υπάρχουν έστω και τώρα ασφαλιστικές δικλείδες για την ασφάλεια των νεογνών η ο καθένας μπορεί, σχετικός η άσχετος να παραβιάζει την ασφάλεια αυτή; Κάνει το υπουργείο Υγείας ελέγχους για αυξημένη θνησιμότητα βρεφών; Τηρούνται οι κανονισμοι του Υπουργείου για τις ταφές βρεφών; Για διενέργεια νεκροψίας για να καταλογίζονται ευθύνες η μη στους γυναικολόγους που δηλώνουν περισσότερους θανάτους από τους στατιστικά αποδεκτούς; Ελέγχει κανείς οτιδήποτε εκεί μέσα η παραμένει η ίδια κατάσταση που λογικά εξοργίζει και αγανακτεί τους πολίτες;

               
                        Η μητέρα, η Μαγδαληνή σε μεγαλύτερη ηλικία


Ο Στέφανος που εκπροσωπεί την οικογένεια στο έργο της αναζήτησης του αγνοούμενου αδελφού ή αδελφής, υπόσχεται να δικαιώσει τους γονείς του έστω και μετά θάνατον, γιατί ποτέ δεν πίστεψαν  πως το παιδί τους έχει πεθάνει. Όποιος και να διαβάσει την βεβαίωση του νοσοκομείου την ίδια άποψη θα χει. Εύλογα αφου το νοσοκομείο ποτέ δεν εξέδωσε και δεν είναι σε θέση να εκδώσει βεβαίωση θανάτου! Αφου  το ληξιαρχείο Θεσσαλονίκης, το καθ' υλην αρμόδιο να δώσει απαντήσεις και πιστοποιητικό για την γέννηση του παιδιού αυτου δηλώνει πως δεν έχει καταχωρημένη την γέννηση του!  Για το ληξιαρχείο αυτό το παιδί δεν γεννήθηκε ποτέ! Η τέλεια εξαφάνιση.

Και σε αυτήν την περίπτωση το τοπίο είναι θολό και γκρίζο  και χρειάζεται να γίνει πάρα πολύ δουλειά. Η έρευνα ξεκίνησε ήδη και τα πρώτα στοιχεία που μπορεί να οδηγήσουν στην ανεύρεση του χαμένου τέκνου  σύντομα θα είναι  στα χέρια της οικογένειας. Ασφαλώς πολλοί είναι αυτοί που πρέπει να λογοδοτήσουν για όλα αυτά τα νοθευμένα και παραποιημένα έγγραφα που έχουν διαταράξει την οικογενειακή γαλήνη των οικογενειών των τεσσάρων αδελφών. 

Η Μαγδαληνή  με τα παιδιά της σε νεαρή ηλικία, τον Κωνσταντίνο, τον Λάζαρο, τον Στέφανο και την  Παρθένα



Κάπου εκεί έξω ένας αδελφός ή μία αδελφή κυκλοφορεί χωρίς να γνωρίζει ποιοί είναι οι πραγματικοί γονείς και τα αδέλφια του. Η οικογένεια του Στέφανου θέλει να τον/την βρει για να μην αισθάνεται μόνος/μόνη. Είναι μεγάλη οικογένεια που συνδέονται με δεσμούς αγάπης και αυτήν την αγάπη θέλουν να την δώσουν και στο χαμένο τέκνο των γονιών τους. Ακόμη θέλουν να δικαιώσουν τους γονείς τους για την μεγάλη αδικία, που όπως πιστεύουν, τους έγινε. 


Τα κίνητρα της οικογένειας που αναζητά είναι μόνον η αγάπη.  Ναι νοιώθουν οργή και θυμό για αυτό που τους έγινε και για την ψυχοφθόρα και χρονοβόρα διαδικασία της αναζήτησης που κάτω από τις περιστάσεις τους επιβλήθηκε, αλλά έχουν καταλαγιάσει τα πάθη τους από το ίδιο το έργο της έρευνας. 

Το έγγραφο του νοσοκομείου που αναστάτωσε την γαλήνη της οικογένειας και μπήκαν όλοι στην διερεύνηση της υπόθεσης. Η αλήθεια δεν κρύβεται πια!!!!!! 

Το νοσοκομείο δηλώνει πως το παιδί δεν έχει πεθάνει! Και τι κάνει γι' αυτό;;;;
Κάντε κλικ στην εικόνα

Η ιστοσελίδα τους εύχεται να βρεθεί γρήγορα ο αγνοούμενος τους  να ενωθεί  όλη η οικογένεια και  τους στηρίζει στην αναζήτησή τους. 


ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΕΦΑΝΕ

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΡΡΕΝΟΣ ΤΕΚΝΟΥ 28/09/1971

Όταν οι κάθε είδους τσαπατσουλιές, αυθαιρεσίες, προχειρότητες, δικαιολογίες και ψέμματα κυριαρχούν επί δημοσίων εγγράφων τότε είναι εύλογες οι αμφιβολίες, οι απορίες και η σύγχυση που υπάρχει στις περισσότερες οικογένειες που έχασαν κάτω από αδιαφανείς και θολές διαδικασίες τα παιδιά τους. Σκόπιμες ή όχι οι παραποιήσεις και οι πλαστογραφίες στα δημόσια έγγραφα που σχετίζονται με τις γεννήσεις βρεφών, αφήνουν πολλά κενά σε γονείς, αδέλφια και συγγενείς για να κάνουν αγώνα ζωής τη διαλεύκανση της υπόθεσής τους.

Τίποτα χειρότερο δεν υπάρχει από μία μάνα, μία αδελφή, ένα πατέρα να αναζητά ένα βρέφος που ενώ τους δηλώθηκε νεκρό αναζητήθηκε στην πορεία από την στρατολογία για να υπηρετήσει!!! Κεραυνός εν αιθρία για την οικογένεια και όλες οι αμφιβολίες γίνονται πια βεβαιότητα.

Ακολουθεί η ιστορία της υπόθεσης όπως την κατέγραψε, την αισθάνεται και την γνωρίζει η αδελφή του αγνοούμενου, Ελένη. 

  
      Οι γονείς - Ο Διονύσης και η Παρθένα μόλις ξεκινούσαν την νέα τους ζωή

'Ονομάζομαι Ελένη και είμαι το πρώτο παιδί της οικογένειας του Διονυσίου και της Παρθένας.

Τρία χρόνια μετά τη γέννησή μου η μητέρα μου 29 ετών τότε και ενώ  βρισκόταν στον 9ο μήνα της κυήσεώς της  εισήχθη την 27.9.1971 στο Νοσοκομείο Αλεξάνδρα Αθηνών προκειμένου να γεννήσει το αδελφάκι μου.  Πράγματι γέννησε με φυσιολογικό τοκετό, στις 28-9-1971,  και χωρίς κάποια επιπλοκή ένα αγοράκι το οποίο όμως κανένας μας δεν γνώρισε ποτέ. Μόλις το μωρό γεννήθηκε, ένα χέρι της πίεσε το κεφάλι πίσω και με παρηγορητικά λόγια της είπε πως είναι νέα ακόμη και θα κάνει και άλλο παιδί. Η μητέρα μου που  αρχικά δεν κατάλαβε τη σημασία των λόγων του ζήτησε να δει το παιδί της. Ομως ουδείς της έδειξε το νεογέννητο βρέφος παρά μόνον της είπαν ευθέως ότι είναι νεκρό. Εν συνεχεία ο πατέρας μου ενώ περίμενε να αντικρύσει το δεύτερο παιδί του, μαθαίνει από τον γιατρό ότι  είναι νεκρό.

                 Οι γονείς αρκετά χρόνια μετά την απώλεια του γυιού τους

 Συντετριμμένος, ζητά να δει το παιδί του και έλαβε ως απάντηση ότι το νοσοκομείο το έθαψε άμεσα σε ομαδικό τάφο, ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις (!!!!). Στην συνέχεια ρώτησε πως ήταν το παιδί του προκειμένου να έχει σχηματισμένη μία εικόνα του παιδιού που δεν πρόλαβε να γνωρίσει μιας και κανείς δεν μπήκε στην διαδικασία να του δείξει.  Στο σημείο αυτό, ο γιατρός του το περιέγραψε εν τάχει ως μεγάλο και μακρύ παιδί, αλλά αυτό πια δεν έχει σημασία, αφού πια δεν ζει.  Δύο γονείς έφεραν στον κόσμο ένα παιδί και ουδείς έπραξε το αυτονόητο, να τους το δείξει, να το αντικρύσουν έστω και μη ζωντανό ως ισχυρίζονταν. Εάν το περιστατικό του θανάτου ήταν αληθινό, γιατί να μην αντικρύσουν την αλήθεια;

Η οικογένεια με την κορούλα τους Ελένη όταν η Παρθένα ήταν έγγυος στον γυιό της

Η μητέρα μου παρέμεινε στο νοσοκομείο άλλες τρεις ημέρες προκειμένου να της παρασχεθεί η σχετική φροντίδα διακοπής τους γάλατος με ειδικά φάρμακα διότι ο οργανισμός της βρισκόταν στην διαδικασία του θηλασμού. Κατά την επιστροφή της στο σπίτι στις 2.10.1971, ακολούθησε περίοδος του πένθους εκ μέρους των γονέων μου, της ψυχικής οδύνης και της δικής μου παραμονής για λίγες ημέρες στην οικία της γιαγιάς μου προκειμένου να μη γίνω αποδέκτης αυτής της θλιβερής κατάστασης. Μάλιστα όταν 11 μήνες αργότερα η μητέρα μου, η οποία επιθυμούσε διακαώς την απόκτηση τέκνου, έφερε στον κόσμο την αδελφή μου ζητήθηκε ειδική άδεια από το νοσοκομείο, προκειμένου, αν και ήμουν σε ηλικία 4 ετών περίπου, να δω ότι το νεογέννητο αδελφάκι μου ήταν ζωντανό.

                                        Η Ελένη αδελφή του αγνοούμενου

Τα χρόνια πέρασαν, η οικογένεια μου ζούσε τους ρυθμούς της με το περιστατικό της απώλειας θαμμένο στις καρδιές μας, ώσπου ένα πρωινό, καθ’ ον χρόνο ο αδελφός μου θα έπρεπε να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μας ένας αστυνομικός από το οικείο αστυνομικό τμήμα της περιοχής μας στον Αγ. Δημήτριο Αττικής, αναζητώντας έναν νεαρό με το επώνυμό μας και στη θέση του μικρού ονόματος «αβάπτιστος», για να υπηρετήσει την πατρίδα.  Στο σημείο αυτό οι μνήμες ξαναξύπνησαν, οι πληγές άνοιξαν και οι υποψίες έγιναν βεβαιότητα. Αφού μας είπαν κατά τη γέννηση ότι ο αδελφός μου είναι νεκρός, τότε πως δηλώθηκε στα μητρώα αρρένων και τώρα τον ζητούν για στρατιώτη; 

                                       Η Μαρία αδελφή του αγνοούμενου

Η ιστορία είναι οξύμωρη, κάπου υπάρχει λάθος, κάποιου κάτι του ξέφυγε και άφησε ίχνη ενός εγκληματικού ψέμματος. «Ο στρατιώτης μπορεί να γίνει νεκρός, όμως ο νεκρός δεν μπορεί να κληθεί για στρατιώτης» . Η εικόνα του ανθρώπου που κλάψαμε χωρίς ποτέ να γνωρίσουμε, χωρίς κάποιος να μας δώσει την παραμικρή εξήγηση ή αιτιολόγηση, ζωντάνεψε μπροστά μας και αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι ναι  είμαστε και εμείς θύματα  αυτών που αποφάσισαν για τη ζωή μας, που έκλεψαν τις στιγμές μας, γέμισαν με αναπάντητα γιατί τις ψυχές μας, ζώντας οι ίδιοι τις δικές τους καλοβολεμένες ζωές στους πλαστά κατασκευασμένους τάφους χιλιάδων νεογέννητων ψυχών. 

                                    Η Παρθένα μητέρα του αγνοούμενου

Μετά το ανωτέρω περιστατικό της αναζήτησης του παιδιού για στρατολόγηση, το 1995, ο πατέρας μου ζήτησε και έλαβε ληξιαρχική πράξη γεννήσεως στο επάνω μέρος της οποίας αναγράφεται χειρόγραφα ότι δεν βρίσκεται πλέον εν τη ζωή. Πιστοποιητικό θανάτου δεν υπάρχει.

  
                                       Ο Πατέρας της Ελένης Διονύσης

Από τότε μέχρι σήμερα, παρότι οι ζωές μας συνεχίζονται, μέσα μας ένα κομμάτι είναι λειψό, μία θέση είναι κενή, μια αγκαλιά μένει μισή.  Πριν 3 χρόνια περίπου ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή, χωρίς να βρει απάντηση στην επί ετών  αναζήτησή του. Καλό ταξίδι μπαμπά εμείς που μείναμε πίσω, θα τα καταφέρουμε, θα ενώσουμε τις γέφυρες, στάσου εκεί ψηλά και ετοιμάσου για το μεγαλύτερο χαμόγελο. Το χαμόγελο των ψυχών όταν συναντιούνται και ενώνονται.'

 

          Ελένη και Μαρία μαζί στον αγώνα της αναζήτησης του αδελφού τους

Η Ελένη πρόσφατα πήρε την μεγάλη απόφαση να ξεκινήσει δυναμική αναζήτηση για να βρει τον αδελφό της. Η καλή της φίλη, Λίλιαν, δικηγόρος στο επάγγελμα, έχει πάρει όλα τα στοιχεία και τα επεξεργάζεται και όπως και η ίδια συμφωνεί ότι οι διαδικασίες και τα διάφορα έγγραφα τα οποία ήδη έχουν δεν συνάδουν με την πραγματικότητα. Πώς οι παραλήψεις στα έγγραφα τα οποία βρέθηκαν μπορεί να είναι κακόβουλες αφού οι κανονισμοί, ειδικά στην ταφή των βρεφών, άλλα πρεσβεύουν. Το κουβάρι ξετυλίγεται από την αρχή και οι δύο νέες γυναίκες πιστεύουν πως πολύ σύντομα θα καταφέρουν να φτάσουν στην άκρη του. 

Ευχόμαστε ολόψυχα κάθε επιτυχία στην αναζήτησή τους και να είναι σύντομος ο δρόμος που θα οδηγήσει σε θετικά αποτελέσματα και στην αλήθεια.

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΕΚΝΟΥ ΙΟΥΝΙΟΣ 1975

     Αναζήτηση ζωής για την Κυπριωτοπούλα Στέλλα.


      Ήταν αμέσως μετά τα γεγονότα και την μεγάλη τραγωδία της Κύπρου το 1974 όπου πολλές Κυπριακές οικογένειες κάτω από το φόβο του Τούρκου κατακτητή της Μεγαλονήσου και την πιθανή κατοχή ολόκληρης της Κύπρου έστελναν τα παιδιά τους για σπουδές στην Ελλάδα για να σωθούν, όπως πίστευαν από την πλήρη, ολοκληρωτική κατοχή της Μεγαλονήσου. Η Στέλλα γεννήθηκε στην Αμμόχωστο της Κύπρου και όταν ξεκίνησε να έλθει στην Ελλάδα για να σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία η αγαπημένη της πόλη, η πόλη που γεννήθηκε, η πανέμορφη Αμμόχωστος, η Νίκαια της Μεσογείου, είχε πια καταληφθεί από τους Τούρκους. Ο πατέρας της Στέλλας, ένας τετράγωνης λογικής και πολύ προβλέψιμος Κύπριος αστυνομικός, θεώρησε ότι αυτό που έπρεπε να κάνει για το συμφέρον,  το καλό  και την ασφάλεια της κόρης του, κάτω από τις περιστάσεις, ήταν να την στείλει να σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη μέχρι να ησυχάσουν λίγο τα πράγματα στην μαρτυρική Μεγαλόνησο. Η Στέλλα ήρθε στη Θεσσαλονίκη με όνειρα να τελειώσει τις σπουδές της και να επιστρέψει να εργαστεί στον τόπο της. Όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια για την μικρή, αθώα και απονήρευτη Κυπριωτοπούλα.


     Μαζί με τις σπουδές της στην Θεσσαλονίκη, ξεκίνησε μια μεγάλη περιπέτεια για τη Στέλλα που η κατάληξή της οδήγησε στο χαμό του πρώτου της παιδιού. Λίγους μήνες μετά την άφιξή της στην πόλη που θα άφηνε ανεξίτηλα τα σημάδια ενός μεγάλου τραύματος στη ζωή της, γνωρίστηκε και ερωτεύτηκε τον Γιάννη που έμελλε να γίνει ο πρώτος της σύζυγος. Η Στέλλα ήταν τότε μόλις 17 ετών. Ο Γιάννης ένα δυο μόλις χρόνια μεγαλύτερος, σχεδόν παιδί κι αυτός.
 Άπειρη και αθώα χωρίς πολύ μεγάλη εμπειρία ζωής όπως ήταν φυσικό, έμεινε έγγυος χωρίς να το έχει καταλάβει παρά μόνο σε προχωρημένη εγγυμοσύνη γιατί ήταν πάρα πολύ αδύνατη. Γέννησε τον Ιούνιο του 1975 σε μεγάλη κλινική της Θεσσαλονίκης, Το παιδάκι που γέννησε δεν το είδε ποτέ της, δεν της το έδειξαν καν. Αμέσως μετά τη γέννησή του της ανακοίνωσαν το θάνατό του και παρόλο τις απεγνωσμένες της φωνές και τα κλάμματα δεν της το έφεραν ποτέ να το δει. Το αξιοσημείωτο και το περίεργο σε αυτή την υπόθεση είναι ότι την έδιωξαν αμέσως από την κλινική χωρίς καμία ιατρική βοήθεια ή και νοσηλεία η οποία στην περίπτωση της Στέλλας ήταν και επιβεβλημένη. Αυτό το σημειώνουμε γιατί το στήθος της ήταν γεμάτο γάλα και θα έπρεπε να γίνει προσπάθεια με ιατρική βοήθεια και την επιπρόσθετη βοήθεια του γνωστού μάκτρου, να της το αφαιρέσουν και να της δωθούν φάρμακα να σταματήσει. Ο κίνδυνος μιας επώδινης και επικινδυνής μαστίτιδας ήταν παραπάνω από ορατός και βέβαιος για την άπειρη και ανυποψίαστη δεκαοκτάχρονη. Όμως μία ώρα μετά την γέννηση του παιδιού της η Στέλλα βρέθηκε εκτός κλινικής και δυστυχώς χωρίς το παιδί της. Ζωντανό  η νεκρό. Το τραύμα αυτού του γεγονότος την συνοδεύει σε όλη της τη ζωή, 37 ολόκληρα χρόνια αργότερα.


     Με τον σύντροφό της και πατέρα του παιδιού της, Γιάννη, παντρεύτηκαν λίγο αργότερα αλλά δυστυχώς αυτός ο γάμος δεν κράτησε για πολύ και η Στέλλα έφυγε για την Κύπρο με το μόνο πράγμα που κέρδισε στη Θεσσαλονίκη, το πτυχίο της Αγγλικής Φιλολογίας, και βέβαια με πολύ κακές, τραυματικές εμπειρίες, από την παραμονή στην πόλη των φοιτητικών της χρόνων.


     Όμως η μοίρα παίζει πραγματικά απίστευτα παιχνίδια και η Στέλλα αντί να εργαστεί ως φιλόλογος Αγγλικής Φιλολογίας εργάστηκε για πολλά χρόνια σε μεγάλη κλινική της Αγγλίας μαζί με τον δεύτερο σύζυγό της, Κύπριο γιατρό αυτή τη φορά. Έτσι της δώθηκε η ευκαιρία να καταλάβει και να μελετήσει την περίπτωση του αγνοούμενου παιδιού της. Ότι συνέβει στην Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο του 1975 στη Στέλλα ξεπερνά κάθε ιατρική δεοντολογία και επιστημοσύνη. Πουθενά και τίποτε στον κόσμο, σε ότι τουλάχιστον αφορά χειρουργεία μαιευτηρίων και νοσηλεία μητέρων που μόλις γέννησαν τα παιδιά τους, δεν ανταποκρίνεται στον εφιάλτη που πέρασε η Στέλλα τον Ιουνιου του 1975. Συνδυάζοντας τις εμπειρίες της στην δουλεία της ως υπεύθυνης κλινικής στην Αγγλία, και συγκρίνοντας με τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης κατά τη γέννηση του πρώτου και δυστυχώς τελευταίου της παιδιού, τα κενά και οι παραλήψεις είναι πάρα πολλά για να τα δεχτεί ένας λογικός και μορφωμένος άνθρωπος.


     Η Στέλλα ξεκίνησε τις έρευνές της με δικηγόρο και με εισαγγελικές παραγγελίες για να διαπιστώσει αν πραγματικά οι αμφιβολίες και οι φόβοι της είχαν βάση. Η μία έκπληξη διαδεχόταν την άλλη. ΠΟΥΘΕΝΑ μα ΠΟΥΘΕΝΑ δεν βρέθηκε καταχωρημένη η γέννηση του παιδιού της. Ούτε στο ληξιαρχείο Θεσσαλονίκης αλλά ούτε και στην κλινική που το γέννησε. Είναι σαν να μην γέννησε ποτέ της παιδί.  Κατάλαβε αμέσως πως κάποιοι είχαν σοβαρούς λόγους να κρύψουν πολλά, πάρα πολλά. Από τότε ξεκινάει για τη Στέλλα μία διαρκής και άεναος αναζήτηση. Μια μεγάλη περιπέτεια που ελπίζει και προσεύχεται στο Θεό πως θα την οδηγήσει στο φως αυτού του σκοτεινού τούνελ. Η άτυχη μητέρα έχει παρακολουθήσει και παρακολουθεί συνεχώς όλες αυτές τις ιστορίες που έρχονται κατά καιρούς στο φως με οικογένειες που ξανασμίγουν ύστερα από πολλά χρόνια.  Με συγκίνηση και αγωνία βλέπει μητέρες και χαμένα από την γένα τους παιδιά να ενώνονται ξανά μετά από πολλά, πάρα πολλά χρόνια αναστατώνεται και δακρύζει.
Έχει  όμως βαθιά πίστη στο Θεό, είναι μια γνήσια θρησκευόμενη χριστιανή, και αυτή και ο σύζυγός της, και έχουν εναποθέσει όλες τις ελπίδες τους στο Θεό όντας σίγουροι ότι με όλες αυτές τις ενέργειες που κάνουν το χαμένο παιδί της  θα βρεθεί. Η Στέλλα βρίσκει παρηγοριά και ανακούφιση σε ένα μοναστήρι της Κύπρου, όπου με την συντροφιά και τις προσευχές των μοναχών παίρνει κουράγιο και δύναμη στην αναζήτησή της αυτή. Πιστεύει ακράδαντα πως η Παναγία θα την βοηθήσει να σφίξει το μονάκριβο παιδί της στην αγκαλιά της για πρώτη φορά. Δεν θα σταματήσει τις ενέργειες και προσπάθειες να πετύχει στον ιερό της σκοπό και στόχο.

Παρ' όλη της την μεγάλη περιπέτεια η Στέλλα δεν θέλει ούτε να τιμωρήσει κανένα αλλά ούτε μισεί κανένα. Πιστεύει στην δικαιοσύνη του Θεού που αργά η γρήγορα θα την δικαιώσει.  Εξ' άλλου ο στόχος της είναι μόνο να βρει το παιδί της και καμιά θυσία δεν είναι αρκετή για να το πετύχει αυτό. Αν και δεν έχει άλλα παιδιά δεν είναι ούτε εμπαθής ούτε μνησίκακη γι αυτούς που της προκάλεσαν τόσο μεγάλο κακό. Ούτε και επιθυμεί την τιμωρία τους. Μοναδικό της κίνητρο η αγάπη και αυτή κατευθύνει τα βήματα της και όλες της τις ενέργειες. Θέλει να βρει το παιδί της και να του πει πόσο πολύ της έχει λείψει και πως δεν το έχει δώσει με την δική της θέληση. Ακόμα  πως το αγαπά  πάρα πολύ. Η Στέλλα είναι γεμάτη αγάπη, ευγένεια, κατανόηση και γλυκύτητα στην κάθε της έκφραση. Έχει πολλά να δώσει σ' αυτό το  παιδί που τόσο άδικα της στέρησαν στην πιο τρυφερή και για τους δυο ηλικία.


Για αυτόν τον σκοπό έχει την αμέριστη βοήθεια του συζύγου της, των συγγενών, των φίλων και των μοναχών. Σου ευχόμαστε κάθε επιτυχία Στέλλα στο έργο της αναζήτησής σου και να ευωδοθούν όλες σου οι προσπάθειες και η κάθε σου ενέργεια μέχρι να φτάσεις στο  τέλος.


ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΓΟΡΙΟΥ 29/08/1944

     Αύγουστος 1944. Η Ελλάδα λαβωμένη από έναν πόλεμο που άφησε πίσω ένα κράτος πραγματικά ξέφραγο αμπέλι. Ξένοι διοικητές διοικούν όλες τις δημόσιες υπηρεσίες που βρίσκονται υπό Γερμανική Κατοχή. Τα δύσκολα αυτά χρόνια, αγοράκι γεννιέται στο Ρωσσικό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, το αγοράκι της Ελένης και του Παύλου. Ο Παύλος απουσίαζε από την γέννα του παιδιού του πολεμώντας για την πατρίδα του εναντίον των δυνάμεων του Άξονα. Η Ελένη γέννησε μόνη της την Τρίτη στις 29 Αυγούστου 1944 στις 19:30. Στην μητέρα ανακοινώθηκε προφορικά ο αιφνίδιος θάνατος του αγοριού της. Καμιά αντίρρηση ή αντίδραση από την οικογένεια, ποιά αντίσταση θα μπορούσε κανείς να προβάλλει στα δύσκολα εκείνα χρόνια; Κάθε αμφισβήτηση θα ήταν μάταια αφού η χώρα κυβερνιόταν ακόμα από τα στρατεύματα κατοχής. Όταν επέστρεψε ο Παύλος από τον πόλεμο πληροφορήθηκε απαρηγόρητος ότι ο γιος του που περίμενε με τόση λαχτάρα είχε πεθάνει.

  
 Οι γονείς Ελένη - Παύλος στον γάμο της αδελφής του αγνοούμενου Ευθυμίας


     Όμως από εδώ και πέρα αρχίζουν τα μυστήρια. Η γέννηση του αγοριού δηλώθηκε από το νοσοκομείο έξι μήνες μετά, στις 28 Φεβρουαρίου 1945. Κανένα γεγονός δεν μπορεί να δικαιολογήσει την τόση μεγάλη καθυστέρηση της δηλώσεως του παιδιού από την διοίκηση του ίδιου του νοσοκομείου! Αυτό καθ' αυτό το γεγονός της καθυστέρησης της δήλωσης γεννήσεως ίσως να μην σημαίνει και πολλά. Το γεγονός πως δεν βρέθηκε πουθενά δήλωση θανάτου του παιδιού, ούτε στο ληξιαρχείο αλλά και ούτε στο νοσοκομείο, αυτό οδηγεί την κάθε λογική σκέψη στο συμπέρασμα πως το παιδί αυτό δεν έχει πεθάνει. Η μόνη αδελφή του αγνοούμενου, η Ευθυμία, και ο ανιψιός του, ο Νίκος, έχουν ξεκινήσει, όπως είναι φυσικό, μακροχρόνιες έρευνες  για τον εντοπισμό του.

                             Η Ελένη και ο Παύλος με τα εγγονάκια τους
    
Ο Νίκος, αστυνομικός στο επάγγελμα, έχει προχωρήσει πολύ στις έρευνες και είναι σίγουρος πλέον ότι ο αδελφός της μητέρας του, και θείος του, είναι ζωντανός. Δυστυχώς μέχρι σήμερα, αν και οι έρευνες του βοήθησαν άλλους ανθρώπους,  πρώην κλεμμένα βρέφη και αυτοί, να επανασυνδεθούν με τις οικογένειες τους, δεν έχει καταφέρει ακόμη να εντοπίσει τον αδελφό της μητέρας του. Έχει συνειδητοποιήσει όμως αναλύοντας και μελετώντας τις ιστορίες των υπολοίπων ανθρώπων, που έχουν πανομοιότυπα γενικά και ειδικά χαρακτηριστικά με την δική τους υπόθεση, ότι η μητέρα του έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι ο αδελφός της ζει και έχει δωθεί για υιοθεσία. Ο Νίκος που υπεραγαπά την μητέρα του και την συνδράμει με κάθε τρόπο στο έργο της αναζήτησης του χαμένου της αδελφού, έχει δώσει ένα στοίχημα στον εαυτό του και αυτό το στοίχημα πιστεύει ότι θα το κερδίσει. Διαισθάνεται τον κρυφό της καημό και το παράπονο της, την αναζήτηση ζωής για την Ευθυμία, την μητέρα του, και ψάχνει ασταμάτητα.  

                                      Η αδελφή του αγνοούμενου Ευθυμία


     Η έρευνα συνεχίζεται από τον Νίκο και ένας μεγάλος αριθμός εγγράφων, βεβαιώσεων και πιστοποιητικών εκείνης της περιόδου έχουν μπει κάτω από το μικροσκόπιο του Νίκου, ο οποίος εξετάζει σχολαστικά και με ακρίβεια την κάθε λεπτομέρεια του κάθε εγγράφου που πέφτει στην αντίληψή του, και συνεχίζει...


     Ο Νίκος πιστεύει ότι σύντομα θα δώσει αυτή την μεγάλη χαρά στην μητέρα του και θα δικαιώσει τους παππούδες τους, Ελένη και Παύλο, που ποτέ δεν πίστεψαν τον θάνατο του γιου τους. Η Ευθυμία λαχταρά και περιμένει να έρθουν γρήγορα οι καλές ειδήσεις για την ανεύρεση του αδελφού της. Ο μεγαλός καημός όλα αυτά τα χρόνια που τον αναζητούσε χωρίς να γνωρίζει το τί έπρεπε να κάνει για να τον βρει.


     Της ευχόμαστε ολόψυχα καλή επιτυχία αν και το αστυνομικό δαιμόνιο του γιου της που εργάζεται ακατάπαυστα για την υπόθεση αυτή θα της δώσει στο τέλος την μεγάλη αυτή χαρά.

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΝΙΚΟ ΚΑΙ ΕΥΘΥΜΙΑ

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΔΙΔΥΜΟΥ ΑΓΟΡΙΟΥ (17/06/1967)

   ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΚΙΑΣ ΠΕΘΕΡΑΣ

'Οταν το μίσος, η ζήλεια και ο φθόνος των πεθερών στοιχειώνουν την ευτυχία των ζευγαριών που το μόνο τους λάθος ήταν πως αγαπήθηκαν χωρίς την συναίνεση τους. Σαν η ζωή γράφει τα δικά της σενάρια και ο πιο ευφάνταστος συγγραφέας υποκλίνεται μπροστά της.

                        Ο Χρυσόστομος και η Ερμιόνη με την εγγονή τους
  
Φαίνεται πως τελικά τα δίδυμα δεν επέστρεφαν στην οικογένεια, τουλάχιστον τα περισσότερα από αυτά. Το ένα από αυτά και τις πιο πολλές φορές το πιο εύρωστο και το πιο βιώσιμο 'χανόταν' από την οικογένεια. Αυτό φαίνεται ότι συνέβει και στην οικογένεια του Χρυσόστομου και της Ερμιόνης. Η Ερμιόνη γέννησε στο Ρωσσικό Νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη δύο υγιέστατα δίδυμα, ένα κοριτσάκι και ένα αγοράκι. Δυστυχώς όταν έφυγε από το νοσοκομείο πήρε μονάχα το κοριτσάκι μαζί της καθώς την τρίτη μέρα ανακοίνωσαν τον ξαφνικό θάνατο του αγοριού. Απαρηγόρητοι οι γονείς πήραν μονάχα το δίδυμο κοριτσάκι στο σπίτι τους χωρίς να προβάλλουν καμία αντίδραση λόγω της θλίψης για τον ξαφνικό χαμό του παιδιού τους. Ωστόσο, ζήτησαν να παραλάβουν το νεκρό παιδί τους για ταφή αλλά δεν μπόρεσαν να τα καταφέρουν. Ούτε και είδαν ποτέ τον γιο τους νεκρό.


     Και μέχρι εδώ ίσως και να τους φάνηκαν όλα φυσιολογικά γιατί δεν μπορούσαν να υποψιαστούν ότι ίσως κάτι άλλο μπορεί να είχε παιχτεί πίσω από το σενάριο το οποίο τους δώθηκε σαν δικαιολογία. Ούτε ήταν σε θέση να γνωρίζουν τους κανονισμούς της ταφής των βρεφών, ούτε κανένα πληρεξούσιο για την ταφή του παιδιού τους υπέγραψαν.

                                          Η Ερμιόνη με τα εγγονάκια της
     
Είκοσι χρόνια όμως μετά το ''θάνατο'' του παιδιού τους έρχεται να σκάσει μια μεγάλη βόμβα. Κοινή οικογενειακή φίλη τους αποκαλύπτει το μεγάλο, τραγικό και απίστευτο μυστικό. Η πεθερά της Ερμιόνης και γιαγιά του χαμένου βρέφους είχε μεσολαβήσει να δωθεί το αγοράκι για υιοθεσία φυσικά χωρίς την συναίνεση των γονέων!!! Δυστυχώς η πεθερά είχε ήδη πεθάνει και η πληροφορία αυτή παραμένει ακόμα ατεκμηρίωτη ως το που έχει δωθεί το παιδί τους. Η οικογενειακή φίλη που τους εκμυστηρεύτηκε το μυστικό ήτανε βέβαιη ότι οι γονείς το ήξεραν, και γι' αυτό δεν είχε αναφέρει τίποτα όλα αυτά τα χρόνια από διακριτικότητα και τακτ. Όπως και είναι φυσικό, μετά την αποκάλυψη του μεγάλου μυστικού οι γονείς ξεκίνησαν πολύ μεγάλη έρευνα για τον εντοπισμό του χαμένου τους αγοριού στην οποία έρευνα συμπαρίσταται και η δίδυμη αδελφή του. Είναι βέβαια γνωστό το πολύ μεγάλο δέσιμο που υπάρχει μεταξύ των διδύμων που αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού.

  
                                              Η Μαρία η δίδυμη αδελφή


     Η οικογένεια άρχισε να συλλέγει κάθε έγγραφο που έχει σχέση με την γέννηση του διδύμου αγοριού, έγγραφα που μεταξύ τους είχαν πολλές ασάφειες. Η έρευνα συνεχίστηκε μεταξύ του φιλικού και του οικογενειακού περιβάλλοντος της πεθεράς και από ότι φάνηκε το μυστικό το γνώριζαν και άλλοι. Καταρρακωμένος ο Χρυσόστομος διέκοψε κάθε επαφή μαζί τους αφού κανείς δεν του έλεγε που είχαν δώσει το παιδί του. Η μάρτυρας που αποκάλυψε το μυστικό επιμένει ακόμα στην αλήθεια της εξομολόγησής της όμως φοβάται να καταθέσει αυτά τα οποία γνωρίζει για τον κίνδυνο πιθανής αυτεπάγγελτης δίωξής της.


     Εφιαλτικά χρόνια περίμεναν την οικογένεια της Ερμιόνης και του Χρυσόστομου αλλά και της δίδυμης αδελφής, Μαρίας, αφού για περισσότερο από τριάντα χρόνια προσπαθούν να εντοπίσουν τον χαμένο τους γιο. Αν η μάρτυρας είχε μιλήσει νωρίτερα, ίσως η γιαγιά να είχε εξομολογηθεί στον γιό της το τρομερό της έγκλημα. Η οικογενειακή φίλη που αποκάλυψε την ιστορία στους γονείς, προσπαθώντας να δικαιολογήσει την πράξη της πεθεράς είχε τότε πει πως η πεθερά προχώρησε στην απόφαση αυτή γιατί φοβήθηκε ότι ο γιος της δεν θα τα ''καταφέρει'' να υποστηρίξει οικονομικά την διατροφή δύο παιδιών. Έτσι είχε πει τότε προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

                                           Ο αδελφός του αγνοούμενου
     
Ο Χρυσόστομος όμως πιστεύει, γνωρίζοντας πόσο φιλοχρήματη ήτανε η μητέρα του, πως οι λόγοι που μεσολάβησαν για να δωθεί ο γιος τους για υιοθεσία ήταν καθαρά για το δικό της οικονομικό συμφέρον. Κάποιο γερό κομπόδεμα από χρυσές λίρες που βρέθηκε ενίσχυσε τις υποψίες του Χρυσόστομου ότι η μητέρα του είχε πουλήσει τον γιο του.  


     Η οικογένεια της Ερμιόνης και του Χρυσόστομου ζουν δεκαετίες τώρα μια τραγωδία. Δυστυχώς λόγω της παραγραφής του αδικήματος δεν μπορούν να προχωρήσουν σε βαθύτερες έρευνες για τον εντοπισμό του γιου τους. Ελπίζουν και προσεύχονται η ιστορία αυτή να βρει εύηχα ώτα και η αναγγελία των καλών ειδήσεων να έρθει σύντομα στο σπιτικό τους.

Δάκρυα κυλούν από τα μάτια του Χρυσόστομου κάθε φορά που επιστρέφει στα παλιά και θυμάται την τραγική περιπέτεια του.Δεν μπορεί να ξεχάσει ούτε να γιατρέψει τις πληγές του. Ούτε αυτός αλλά ούτε και η γυναίκα του η Ερμιόνη. Θρηνούν για το παιδί τους σαν να ναι χθές που χάθηκε. Δεν μπορεί να ξεχάσει ούτε να συγχωρήσει την απαράδεκτη και απάνθρωπη στάση της ίδιας του της μάνας.  Στο ξεκίνημα της ζωής τους δυο νέα παιδιά έπεσαν θύματα της παράνομης υιοθεσίας του γυιού τους από την ίδια την γιαγιά του. 


Τι να πει κανείς όταν ο ένοχος είναι μέσα στην οικογένεια και υπεράνω πάσης υποψίας;


     Η Ερμιόνη και ο Χρυσόστομος είναι πια σε μεγάλη ηλικία και επιθυμούν πριν φύγουν από αυτό τον κόσμο να ενώσουν ολόκληρη την οικογένεια και να μοιράσουν δίκαια  στα παιδιά τους την περιουσία που απέκτησε όλα αυτά τα χρόνια ο εργατικός Χρυσόστομος με τη βοήθεια της Ερμιόνης. Οι γονείς έχουν την δίδυμη κόρη τους και ακόμα ένα αγόρι. Τα δύο αδέλφια περιμένουν και ελπίζουν ότι σύντομα θα γνωρίσουν τον χαμένο τους αδελφό και ότι η οικογένειά τους θα ολοκληρωθεί.


     Η ιστοσελίδα ενώνει τις ευχές της με τις ευχές της οικογένειας και προσδοκά σε σύντομα αποτελέσματα.


Καλή επιτυχία.