ΜΙΑ ΠΟΛΥ ''ΠΕΡΙΕΡΓΗ'' ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΠΑΙΔΙΟΥ ΑΠΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Από  τις πολλές ''περίεργες'' εξαφανίσεις παιδιών από νοσοκομείο! 'Οχι αμέσως μετά την γέννα αλλά μετά από υποτιθέμενη νοσηλεία  που μετά από χρόνια αποδείχτηκε πως δεν έγινε ποτέ. Η οργή που προκάλεσε το  γεγονός της εξαπάτησης για τον αγνοούμενο αδελφό συσπείρωσε τ' αδέλφια και τους συγγενείς του Κωνσταντίνου σε μια επιθετική, ασταμάτητη και αποφασιστική αναζήτηση του.

Πολλά τα κρούσματα των περίεργων εξαφανίσεων βρεφών, όχι απαραίτητα νεογνών, στα νοσοκομεία της Β. Ελλάδας. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μιλάμε για πραγματικές εξαφανίσεις των βρεφών αυτών αφού  οι γονείς, μετά από έρευνες, δεν τα βρήκαν καν καταχωρημένα στα βιβλία εισόδου  νοσηλείας ασθενών. Για ταφές ούτε λόγος! Πουθενά δεν βρέθηκαν ούτε αυτές ακόμη και για παιδάκια που ήταν 17, 20 μηνών η ακόμη και μεγαλύτερα.  Ακριβώς όπως αυτό της ιστορίας μας. Οι γονείς δεν τα είδαν ποτέ πεθαμένα και ο κύκλος των αγνοουμένων βρεφών δεν λέει να κλείσει τόσα χρόνια τώρα. Ούτε βέβαια και οι πληγές.
Έτος 1957 η Ελλάδα ακόμη αιμοραγούσε! Ήταν αυτή η χρονιά που συνέβει το περιστατικό που θα δούμε στην συνέχεια!  Μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου πολέμου και του μετέπειτα εμφύλιου που άφησε πίσω του πάρα πολλά θύματα, πολλές παράπλευρες απώλειες, και μια χώρα πάμπτωχη που προσπαθούσε να γιατρέψει τις ατέλειωτες, βαθειές πληγές της. Η δεκαετία του 50 που μέσα σε όλα τα προηγούμενα είχε να αντιμετωπίσει το συνεχές διογκούμενο μεταναστευτικό κύμα σε νέες χώρες γιατί οι Έλληνες δεν είχαν πια κουράγιο ν' αντιμετωπίσουν τα συνεχώς συσωρευόμενα δεινά. Έφευγαν κατά χιλιάδες και εγκατέλειπαν τις προγονικές τους εστίες, απελπισμένοι μη έχοντας άλλη διέξοδο, για εξεύρεση μιας καινούργιας πατρίδας, μιας καινούργιας ζωής! Άλλοι  έφευγαν από την φτώχεια και άλλοι γιατί απλά έπρεπε να ξεχάσουν. Ακόμη πολλοί άλλοι έφευγαν από τους συνεχομενους διωγμούς, σαν αντιφρονούντες με το παλάτι και τις αντιλαϊκές πρακτικές του.
Αυτά και άλλα πολλά έκαναν την Μακεδονία μας να ερημώσει. Όλα τα  χωριά που κάποτε έσφιζαν από ζωή και κίνηση έμειναν άδεια, χωριά φαντάσματα, χωρίς κατοίκους, χωρίς ζωή.
Και όπως λέει πολύ σοφά ο λαός μας, στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται, κάποιοι απάνθρωποι στις μεγάλες πόλεις και στα μεγάλα νοσοκομεία, κατάστρωναν ακόμη χειρότερα σχέδια εξαπάτησης και αφανισμού κατά των λίγων εναπομείναντων και ταλαιπωρημένων κατοίκων των περιοχών αυτών. Αλλά και της χώρας.
'Ενα πρωτόγνωρο για τα Ελληνικά δεδομένα, προγκρόμ σε βάρος εξαθλιωμένων κοινωνικών τάξεων.
Θύματα αυτή την φορά αυτού του ακύρρηκτου, αθέμιτου και ανήθικου πολέμου τα νέα βλαστάρια της Ελλάδας. Τα παιδιά των φτωχών ανθρώπων. Πόσο δίκαιο είχε ο Παπαδιαμάντης όταν έγραφε για του φτωχού  τ' αρνί. Και πόσο η μεταφορική του σημασία βρίσκει την σωστότερη της απόδοση εδώ.
Όπως αποδείχτηκε από τις εκατοντάδες πλαστές ληξιαρχικές πράξεις θανάτων βρεφών που μετά δόθηκαν για υιοθεσία, το εγκληματικό νετ αρπαγής και εμπορίας βρεφών είχε ήδη στηθεί στα νοσοκομεία σε βάρος των φτωχών, αθώων και ανυποψίαστων ανθρώπων.
Χωρίς πολλές πολλές δικαιολογίες και εξηγήσεις, εικονικοί θάνατοι δηλώνονταν στους γονείς και τα παιδιά χωρίς πολλές διαδικασίες κατέληγαν να υιοθετούνται, παράνομα σε άτεκνες οικογένειες με το αζημίωτο φυσικά.
Είναι να χάνει κανείς το μυαλό  του σαν σκεφτεί πως όλα αυτά τα κακουργήματα, οι αρπαγές βρεφών, οργανώθηκαν από γιατρούς επιστήμονες που είχαν δώσει ιερό όρκο πως θα υπηρετούν την υγεία και τον άνθρωπο.
Πάντα σε κάθε στιγμή, κοινωνία η εποχή οι γνωστοί κύριοι. Οι κύριοι υπεράνω πάσης υποψίας.
Οι γιατροί και τα κρατικά νοσοκομεία που γεννούσαν οι απλοί, φτωχοί άνθρωποι του λαού.
Ποιός μπορούσε εκείνα τα χρόνια ν΄ αμφισβητήσει τους λειτουργούς αυτούς;; Κι άν κάποιοι τολμούσαν να το κάνουν με τι μέσα θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν οι φτωχοί τους πλούσιους, τους επώνυμους και τους ισχυρούς;;;
Το παιχνίδι ήταν από την αρχή χαμένο και κάθε αντίρρηση η αντίσταση από την αρχή μάταια. 
Ο πρόλογος αυτός, άν και μακροσκελής, έχει σκοπό να κάνει τον απορρημένο αναγνώστη να καταλάβει καλύτερα την ιστορία που ακολουθεί, που άν συνέβαινε στις μέρες μας πολλοί θα ήταν ήδη αντιμέτωποι με την δικαιοσύνη.

                                                       Η  ιστορία μας

                          Οι γονείς του αγνοούμενου Κυριάκος και Παρθένα

Το 17 μηνών βρέφος, αγοράκι, του Κυριάκου και της Παρθένας Μιχαηλίδη γεννήθηκε στην Μεγάλη Στέρνα Κιλκίς  στις 20 Φεβρουαρίου 1956. Ήταν ένα εύρρωστο ανοιχτόχρωμο και πολύ όμορφο  αγοράκι, το τελευταίο από τα παιδιά της οικογένειας, που μεγάλωνε μαζί με τα αδέλφια του ανέμελα και ξένοιαστα έχοντας την αγάπη όλων.
Ξαφνικά τον Αύγουστο του 1957 αρρωσταίνει από μια παιδική, συνηθισμένη, ασθένεια και χρειάζεται να μεταφερθεί, με πρωτοβουλία των γονιών του, στο Δημοτικό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης.
Εκεί και για ένα τουλάχιστον μήνα το επισκέπτονταν καθημερίνα η μεγαλύτερη αδελφή του και η νονά του αλλάζοντας μάλιστα ''βάρδια''. 
Ατυχής συγκυρία, για την οικογένεια, ήταν πως εκείνο το χρονικό διάστημα και η μητέρα του βρέφους νοσηλευόνταν, μετά απο εγχείρηση, σε άλλο νοσοκομείο της πόλης. Για τον λόγο αυτό  δεν μπορούσε να βρίσκεται δίπλα του. Όμως, ο μικρός Κωνσταντίνος, αυτό ήταν το όνομα του βρέφους που είχε εν τω μεταξύ βαπτισθεί, δεν έμεινε ποτέ χωρίς την οικογενειακή επιτήρηση όλο το διάστημα που έμεινε στο νοσοκομείο.  Σε καθημερινή βάση όλη η οικογένεια ήταν κοντά του. 
Το παιδάκι ανάρρωνε  κανονικά και η εξαγωγή του από το νοσοκομείο ήταν θέμα ημερών.
΄Ώσπου μια μέρα όταν πήγαν οι συγγενείς να το επισκεφτούν το παιδί δεν ήταν εκεί.
Επακολούθησε ΄''άγριος'' καυγάς για το τι έγινε το νήπιο στην διάρκεια ολίγων ωρών και οι συγγενείς, όπως ήταν φυσικό απαίτησαν το νεκρό σώμα, να το πάρουν για ταφή  που όπως ισχυρίζονταν οι γιατροί, είχε πεθάνει . Όμως αυτοί ούτε που τους το έδειξαν. Στις απελπισμένες εκκλήσεις αντί να τους δώσουν το παιδί, για ταφή, ήλθαν οι άνθρωποι του νοσοκομείου και τους πέταξαν έξω με βία και φωνές. Ούτε να το δουν τους άφησαν!
Ήταν Σεπτέμβριος του 1957 όταν χάθηκε το νήπιο της Οικογένειας Μιχαηλίδη. Μιας μεγάλης οικογένειας από την  Μεγάλη Στέρνα Κιλκίς που αριθμεί σήμερα 121 συγγενείς στο σύνολό τους!
Από τότε η απώλεια του βαραίνει την οικογένεια. Η μητέρα του η Παρθένα μέχρι που πέθανε και η ίδια όπως και ο πατέρας δεν πίστεψε ποτέ πως το βλαστάρι της είχε ''φύγει'' από την ζωή. Γι' αυτήν ήταν ξεκάθαρο πως το βρεφάκι το είχαν κλέψει.

                
               Η μάνα η κ. Παρθένα. Χρόνια περίμενε να ξαναδεί το παιδί της                                                         
Η υπόλοιπη οικογένεια, άν και διατηρούσε πολλές αμφιβολίες για την''εξαφάνιση'' του μικρού Κωνσταντίνου, δεν μπορούσε και δεν ήξερε τι θα έπρεπε να κάνει για να το εντοπίσει.
Όμως σαν κεραυνός εν αιθρία ήλθε το πρώτο μήνυμα πως ο Κωνσταντίνος ζούσε και είχε υιοθετηθεί. Ο άνθρωπος που τους το είπε ήταν απόλυτα βέβαιος, και δεν ήταν ο μόνος.
Τουλάχιστον δυο άτομα, φίλοι της οικογένειας τους, είχαν αναφέρει πως άτομο που έμοιαζε στον Παναγιώτη, τον ένα από τα αδέλφια, ζεί και είναι υιοθετημένος. Άτομο που φαίνεται πως γνώριζε πως ανήκει στην οικογένεια Μιχαηλίδη αλλά για κάποιους πολύ προσωπικούς λόγους δεν ήθελε να εμφανιστεί. Ίσως γιατί ήθελε να προστατέψει τους θετούς του γονείς. Ίσως για άλλους λόγους που ακόμη δεν γνωρίζει κανείς.
Υπήρξαν βέβαια και ανώνυμα τηλεφωνήματα που ενημέρωναν την οικογένεια  για το ίδιο θέμα.
Τηλεφωνήματα επιβεβαίωσης των ίδιων πληροφοριών. Πως το νήπιο που φέρεται πως πέθανε τον Σεπτέμβρη του 1957 στο Δημοτικό νοσοκομείο είναι στην πραγματικότητα ζωντανό.
Τα πρώτα μηνύματα άρχισαν να έρχονται το 1997 στην οικογένεια. Από τότε η ειρηνική και γαλήνια ζωή της οικογένειας διαταράχθηκε για πάντα. Όλα τ' αδέλφια και οι συγγενείς κάνουν τα πάντα για να ανακαλύψουν που να έχει πάει ο  χαμένος τους αδελφός.
Η ζωή της οικογένειας Μιχαηλίδη  από εκεί και μετά δεν θα ναι ποτέ η ίδια! Έγινε εφιάλτης και όλων οι προσπάθειες στρέφονται γύρω από μια κατεύθυνση. Πως να βρεθεί ο αδελφός αυτός.
                                                               
Πρώτη κίνηση της οικογένειας ήταν να προσλάβει δικηγόρο για να ερευνήσει την υπόθεση.
Μετά απο έγκριση αιτήματος της οικογένειας προς τον Εισαγγελέα Θεσσαλονίκης, για έρευνα στα αρχεία του Δημοτικού νοσοκομείου, διαπίστωσαν με έκπληξη πως στα αρχεία του νοσοκομείου η νοσηλεία του Κωνσταντίνου ήταν ανύπαρκτη!!!!!
Δεν υπήρχε καν είσοδος στο βιβλίο εισόδου ασθενών, του μικρού στο νοσοκομείο άν και παρέμεινε εκεί  επι ένα τουλάχιστον μήνα! Η αμφιβολία έγινε πια βεβαιότητα και το θέμα  55 ολόκληρα χρόνια μετά είναι ξεκάθαρο. Ο μικρούλης δεν πέθανε όπως τους είχαν πει τότε αλλά ζει. Η ιστορία της ανύπαρκτης νοσηλείας του άλλαζε ριζικά το τοπίο της εξαπάτησης και της παραπλάνησης. Ο δικηγόρος τους έκανε πολύ καλά την δουλεία του. Όμως ποιός τον είχε πάρει;;
Που δοθηκε για υιοθεσία το παιδάκι αυτό;;  Πως λέγεται τώρα;; Ηξεραν άραγε την αλήθεια οι θετοί γονείς για να του την πουν να ψάξει;; Μήπως του έχουν πει ψέμματα πως  οι πραγματικοί  γονείς του δεν τον ήθελαν;; Μήπως του είπαν πως δεν έχει κανέναν στον κόσμο για να μην θέλει να ψάξει;; Μήπως ξέρει πως ήταν εντελώς ορφανός;; Τόσα πολλά αναπάντητα ερωτηματικά βαραίνουν την ατμόσφαιρα της οικογένειας Μιχαηλίδη που συσπειρωμένη τώρα έχει εξαπολυθεί σε ένα ατέλειωτο και επίπονο αγώνα αναζήτησης του αγνοούμενου αδελφού.
Επίσης ληξιαρχική πράξη θανάτου δεν βρέθηκε ποτέ στο ληξιαρχείο  της Θεσσαλονίκης! Ούτε το νοσοκομείο μπορεί να εκδόσει βεβαίωση θανάτου. Πως να μπορεί αφού δεν υπήρξε καν νοσηλεία; 

                                            
                          Ο Παναγιώτης Μιχαηλίδης αδελφός αγνοουμένου .                     

Πολλές και ποικίλες οι προσπάθειες των αδελφών και υπολοίπων συγγενών της οικογένειας, μετά από τα νέα ευρήματα, προς πάσα κατεύθυνση. Εμφανίσεις σε τοπικά κανάλια. συγκεκριμένα σ' αυτό των Σερρών, πόλη όπου είχαν πληροφορίες για  εκεί εμφάνισή του, αναζητήσεις μέσα από συλλόγους και βέβαια και στον Ελληνικό Ερυθρό σταυρό σε κάθε υπηρεσία που θα μπορούσαν να πάρουν απαντήσεις.
Τίποτε ακόμη. Όμως η οικογένεια δεν χάνει τις ελπίδες της! Είναι βέβαιοι όλοι πως ο Κωνσταντίνος τους που μπορεί σήμερα να χει άλλο όνομα, θα βρεθεί.
Το βάρος της επιθετικής αυτής έρευνας την φέρει ο Παναγιώτης, ο ένας αδελφός που σήμερα είναι μετανάστης στην Σουηδία, και ο Θωμάς, ανηψιός του αγνοούμενου.
Ποντιακής καταγωγής και γόνοι  γενναίων αγωνιστών της Ελληνικής αντίστασης έχουν πολύ πείσμα, θάρρος και ακλόνητη την πεποίθηση πως λίγο ακόμη τους χωρίζει από το να βρούν τον αγαπημένο τους που τόσο άδικα τους στέρησαν από την οικογένεια τους.
Οι έρευνες συνεχίζονται πιο σοβαρές και πιο αποφασιστικές από κάθε άλλη φορά
Θέλουν να τον βρούν για να του πουν πως τον αγαπούν και πως άν και ο ίδιος το επιθυμεί είναι ευπρόσδεκτος να ενταχθεί στην οικογένεια τους σαν να μην είχε φύγει ποτέ!
Η πλήρης έκφραση της ανιδιοτελούς, ειλικρινούς αγάπης!

                                            Η Ευρύκλεια η αδελφή του

Όταν τον βρούν, που τώρα πια το πιστεύουν ακλόνητα, έχουν από τώρα προγραμματίσει μεγάλο, ποντιακό γλέντι με ποντιακή λύρα και όργανα να φάει να πιει και να γλεντήσει όλο το χωριό.
Να μοιραστεί την χαρά τους!
''Έτσι γλεντούν οι Πόντιοι λένε ο Παναγιώτης και ο Θωμάς, με συγκίνηση, και όταν με το καλό βρεθεί ο Κωνσταντίνος μας θα την ''κάψουμε'' την Μεγάλη Στέρνα στο Κιλκίς,'' λένε!

                          Η οικογένεια του Θωμά Μιχαηλίδη και τα παιδιά του 

                                                                                      


Τους το ευχόμαστε από την καρδιά μας και θα κάνουμε κι εμείς ότι μπορούμε για να βρεθεί ο αδελφός τους.
Ο Κωνσταντίνος, άν ακόμη έχει το όνομα αυτό, είναι 55 ετών και έχει σήμερα εν ζωή αλλά 4 αδέλφια και 121 συγγενείς στην Μεγάλη Στέρνα.

 ο πατέρας του Θωμά Μιχαηλίδη, Γιώργος μεγαλύτερος αδελφός του αγνοούμενου

         Ο Γιώργος Μιχαηλίδης, γυιός του Θωμά, που βοηθά στην αναζήτηση

Η παραπάνω ιστορία της οικογένειας Μιχαηλίδη είναι ιστορία ''καρμπόν'' με την ιστορία του χαμένου αδελφού του Χρήστου Παντελίδη, από το Δαμιανό Γιαννιτσών. Η μητέρα του Χρήστου νοσηλεύτηκε στα επείγοντα του Δημοτικού Νοσοκομείου για μια επείγουσα, ανεπάντεχη και ξαφνική επέμβαση. Η μητέρα μη έχοντας που ν' αφήσει τον μικρότερο γυιό, ηλικίας μερικών μηνών, τον πήρε μαζί της στο Δημοτικό νοσοκομείο. Εκείνη δυστυχώς πέθανε κατά την διάρκεια της εγχείρησης. Όταν η οικογένεια πληροφορήθηκε για τον αιφνίδιο θάνατό της, και πήγε να την παραλάβει, έκανε άνω κάτω το νοσοκομείο, να βρεί το νήπιο, αφού γνώριζαν πως το είχε πάρει μαζί της. Το βρέφος δεν βρέθηκε ποτέ. Βρέθηκε  46 χρόνια μετά, ενήλικας πλέον, υιοθετημένος από  βρεφοκομείο της Θεσσαλονίκης, το 1995!
Το 1964 μια άλλη οικογένεια, η οικογένεια, του Άγγελου και της Όλγας Ταβλαρίδη από την Αυστραλία, έχασε το παιδί  της που είχε πάει επίσης για νοσηλεία από τα Γιαννιτσά στο Δημοτικό νοσοκομείο. Και γι' αυτό το παιδί δεν έχει βρεθεί ποτέ πως πέθανε εκεί. Δεν εκδόθηκε ποτέ ληξ. πράξη θανάτου ούτε βεβαίωση θανάτου από το νοσοκομείο.
Μ' ενα περίεργο τρόπο οι υποθέσεις αυτές, και δεν είναι οι μόνες, συνδέονται μεταξύ τους και δείχνουν ένα πράγμα.
Πως κάποτε στο νοσοκομείο αυτό δραστηριοποιούνταν ''περίεργα'' κυκλώματα που ''εξαφάνιζαν''  παιδάκια. O tempora o mores!!!!!!!

Iσως και ν αρχιζει να χαραζει για την υποθεση της οικογενειας Μιχαηλιδη από την Μ. Στερνα Κιλκις

αυτη η φωτογραφια ισως και να ναι η αρχη για τις μεγαλες χαρες που ερχονται.
ο γυιος του χαμενου αδελφου βρεθηκε στην Αμερικη οπως και ολη του η οικογενεια.

BABY TRADE MARKET AND ROMA FAMILIES

AN EXTRA FREE DNA BONUS FROM A GREEK GENETIST

NEW ADVOCATE FOR PATRAS GREEK BORN ADOPTEES

Α new young lawyer is now our advocate for adoption issues in Patras. Very stubborn very much quolified and also persistent in adoption reunion issues! She can help the adoptees to collect all adoption documents from Patras orphanage and also from The Birth Registration Hall when others failed.

Her name is Crysanthy J. Katopodi and she can be contacted at:

149 RIGAS FEREOS ST. PATRAS GREECE ZIP: 262 81

LICENCE NUMBER 1194

TEL NUMBER  00112610270740  MOBILE 0011306932272724

Soon there will be  her profile here and a curriculum vitae in the page and a message from her. 

Charles Halbert wonderfull reunion. 'Ενας υπέροχος 'Ελληνας επανενώνεται με την οικογένειά του!

CHARLES HALBERT REUNION

Charles Halbert’s reunion is one more reunion story of the many that Seasyp has accomplished.

Here is his reunion story as it has been published in January 26 2003 in the local Healdton’s news paper Sunday Armoreite by Todd Moscbella and Healdton Herald by miss Cleo Le Vally.

Family Ties
Uncovered adoption scam brings Healdton man the family he longed for
By
Todd Moschella
Staff Writer

The foreign sounds of another language are awkward to Charlie Halbert's lips, but he practices the Greek words whenever he can.

In the car on the way to work -- efharisto (eff-harry-stoe), thank you.

At home after eating dinner -- ti kanis (tee con-iss), how are you.

On the weekends in between errands -- thenkatalaveno (then-cat-a-la-vee-noe), I don't understand.

He's trying to learn the words again.

Halbert hasn't spoken the language since he was a child in Greece almost fifty years ago. He hopes to speak it well enough one day to communicate with his family there -- a family he only recently learned existed.

Halbert, who now lives in Healdton with his wife, Ann, was born on May 24, 1954, in Kalamata, Greece and given the name Polyvios Stamatopoulos. These few details, gleaned from a birth certificate left to him after his adoptive parents' deaths, were the only links Halbert had to his past in Greece.

What he thought he knew about both the family he left there and the circumstances surrounding his adoption, however, proved to be far from the truth.

"I always thought, somehow, that I had a brother and sister," Halbert said. "There were so many conflicting stories though, I honestly didn't think there was anything to seek out."

Following his adoption from Kalamata's Papadopouleion orphanage at 4 years old by an American serviceman and his wife, Halbert lived the itinerant life of a military family and spent a profoundly unhappy childhood adjusting to his new surroundings. The subject of his former life was strictly taboo.

"It was like when we set foot in New York, (my parents) said, 'You're American now, you can't speak Greek,'" Halbert said. Fearing punishment, he slowly learned English, and the language he had spoken from birth became alien.

Inconsistent accounts from his adoptive parents provided sketchy details- his mother had died before Charlie was sent to the orphanage and his father had also most likely died, though the circumstances were unclear.

Charlie ended up in a state-run children's home in Kalamata, where he was adopted in 1958. As hesitant as his new parents were to discuss his past, the topic of brothers and sisters never came up though Charlie secretly held out hope.

"He's always been proud of who he was, even though his stepparents wouldn't talk about it," Halbert's wife, Ann, said. "I keep a collection of Pegasus (figurines) from Greek mythology to help remind him."

Almost 27 years ago Halbert and Ann were married and he took a job first as a welder and, later, a long haul truck driver while the two lived in Burkburnett, Texas. Life settled into routine. Greece seemed to be as far from Halbert's mind as it was from his front door.

The pair moved to southern Oklahoma 10 years ago, the last four spent in Healdton. It was in the small town that Halbert again made contact with his past in Greece, when it showed up at his front door.

Halbert didn't know it at the time, but in 1995 a Greek woman named Ifigenia Kalfopoulou, studying to be a lawyer, discovered her official adoption papers had been falsified, allowing her to be effectively sold to her adoptive Greek family. Her story received widespread attention when the media in Greece picked up on it, and adoptees from across the country were inspired to begin their own searches into their pasts.

Their collective discovery pointed to a widespread adoption scandal that created a wave of public awareness and policy change in Greece.

In the 1950s, during a period of social turmoil that followed World War II and the Greek Civil War, impoverished families often left their young children in government-sponsored orphanages for safekeeping. When parents returned to collect their children, they were told they had died or run away.

Most of the rural peasants didn't consider doubting the officials' reports, and gave their children up for lost.

In fact, the children were funneled through the black market to unsuspecting couples in Greece, Canada, Australia, Sweden, South Africa, and the United States, where they were naturalized and disappeared into their new lives.

It was Kalfopoulou, the woman who shoved the Greek adoption scandal into public view, who contacted Halbert at his home in Healdton last month. In response to the attention her own story received, Kalfopoulou organized The Association for the Investigation and Uncovering of Evidence of Adopted Children, or SEASYP, the Greek acronym by which the organization is known.

According to SEASYP's web site, more than 365 men and women illegally adopted in Greece have been reunited with their families by the organization. Estimates of the number of children caught up in the scandal now living in the U.S. range from hundreds to thousands.

"Unfortunately the Greek government is not helping our efforts because it is quite clear that this dark and shadowy period of Greece's past dishonors both Greek society and our country," Kalfopoulou said in an e-mail to The Daily Ardmoreite. "(SEASYP is) an association supported only by our members, most of whom are either poor or in a very low financial standing."

On a tip from a former neighbor of Halbert's in Texas, Kalfopoulou found the phone number for the Healdton police department, and spoke with dispatcher Joy Emberling.

Emberling had just started working the night shift. About two weeks before Christmas at around 9 p.m., Emberling said she received a call from a woman with a heavy foreign accent.

"She said she was calling from Greece, and I was shocked. I didn't think we had any international criminals in Healdton," Emberling said.

The voice belonged to Kalfopoulou, who gave Emberling Halbert's address and a message about his relatives in Greece. Emberling promised that the next available officer would deliver the news as quickly as possible.

The officers had no time to run errands for Emberling, who, after a second call from an eager Kalfopoulou, called her husband Glen to deliver the message.

"I was so excited for him to hear the news," she said. "(The dispatcher) usually only gets to deliver bad news. This was a treat."

Halbert describes that night as "earth shattering."

Glen Emberling delivered his wife's message late that night, asking Halbert if he was originally from Greece and adopted. Answering "yes" to both questions, a puzzled Halbert learned that he had both a brother and sister in Greece. Their search for their little brother, Polyvios, had lasted most of their lives.

Halbert's sister, Evaggelia, now, as a Greek Orthodox nun, called Simny, and his brother, George, had employed many people-finding agencies to find their brother, Kalfopoulou said. SEASYP had been looking for Halbert for two years, the search complicated by the fact that the adoption papers weren't in Halbert's birthplace, Kalamata.

Halbert's siblings had learned of SEASYP from a friend who worked at the Greek department of interior, and had searched herself for their missing brother.

In an e-mail to Halbert shortly after making contact, Kalfopoulou hinted at evidence that his adoption may not have been legal, saying, "You were supposed to be found in Kalamata's court, but instead your adoption documents were found in Athens. Your father was paralyzed (at the time of the adoption) and your mother was dead, therefore, who gave the consent for your adoption?"

Kalfopoulou wouldn't discuss her investigation into Halbert's adoption even with him, saying she preferred to tell him the details in person when he traveled to Greece to meet his surviving family, which also includes an elderly grandfather, and aunts and uncles.

"He is so happy- happier than I've seen him in a long time," Halbert's wife said. "He's always thought it would just be me and him, without any other family. Now he's got one."

Halbert has since talked with his Simny several times, with the help of her English-speaking friend, but the process of translation slows the conversation. Halbert can manage a few simple Greek phrases, but needs assistance to communicate with his sister. Halbert hasn't spoken with his brother, George yet.

"I think it does her good just to hear my voice and know that I'm feeling the same way," Halbert said. "The love is there."

After their initial meeting on the telephone, Simny sent photographs so Halbert could see his family: Halbert's parents, Vasiliki and Nickolas Stamatopoulos, young and recently married, and Simny herself, wrapped in the black Greek Orthodox habit.

"It's the strangest feeling seeing a picture of my parents and my sister- to see their faces for the first time. Sometimes I just sit here and stare at the pictures."

He's hoping to see his relatives in person soon. Kalfopoulou is attempting to arrange a deal with a Greek television show to pay for Halbert's plane ticket in exchange for his story. Halbert, however, remains skeptical of the arrangement.

"I can't afford to fly to Greece and miss work, but I have to go," he said. "I feel like a part of me is complete but there are bits and pieces still missing."

Simny continues to call several times a week though "she mostly just giggles," according to Halbert and his wife. Learning Greek is still a laborious process, one suggested by Kalfopoulou when she first contacted Halbert.

"All memories that you may have are probably shady and mixed up, but I know that in your DNA you're Greek and things will be easy for you," she wrote. "You will see."

Things so far haven't been easy for Halbert, but his determination is unwavering.

"I want to learn to speak Greek better so I can talk to everybody when I meet them," he said. "There's no doubt I'm an American- this is my home- but I want to see my family in Greece so badly."

For now Halbert waits for the day that event will take place, practicing the few Greek words he knows and looking for the right ones to say so much. 

Ann and  Charlie flew at last  a month after the good news of his reunion with the funds that Kalfopoulou managed to arrange from sponsors, as she promissed!  The basic principal of this is that Ifigenia wants every single adoptee that  was expelted from Greece  to return back with donations of generous sponsors! This is her belief and  by this way she succeded to bring most of them with free tickets!  She believes that by this the National  shame is  not so big! Saving a bit of  the lost pride of her country about illegal adoptions!

SEASYP's web site can be found at www.seasyp.gr.

Todd Moschella can be contacted at tmoschella@ardmoreite.com, o'r by calling (580) 221-6546

A toy of the mythical horse Pegasus was the only symbol that Charles Polyvios had to remember, and been connected with his country Greece. He was sleeping with that toy under his pillows dreaming every night that he flew with the magical wings of Pegasus back to Greece. His grief  was  so big when his step father, a tough officer of the Usa army, found the toy and destroyed it!
Charlie lost for ever, as he thought, the only way back to his country! The only chance that he had of returning!

THE HEALDTON HERALD January 16 2003

By Cleo de Vally

Healdtonite finds he was adopted on the

black market in Greece


What kind of emotions would run through your mind if you answered a knock on the door and was told that you had a sister in Greece who was trying to make contact with you? The message was given to a man who

had believed all of his adult life that he had no brothers or sisters.

This happened to Charles Halbert who with his wife have been Heldton’s residents since 1999.

Halbert was placed in a Greek Orphanage at two years

of age because of circumstances that he has recently learned about.

His mother died in 1956 and his father, being paralyzed, couldn’t care for him. He was placed in the orphanage with the understanding that his father would return to get him as soon as he was able.

When the family returned to the orphanage to claim him, Halbert was no longer there.

Halbert has growing up thinking that all membe3rs of his family were dead. Adopted in Greece at the age of four by an American military family stationed in Turkey at that time, they were not a party to the deception by the Greek orphanage.

The family returned to America when Halbert was six years of age and move frequently due to the father’s military service. Two years was the longest time he spent in any one school.

Two days after the message was received, Halbert had a telephone call

And learned he had a brother and a sister who had been searching for him for 45 years. 

                        Polyvios -Charlie and his dear wife Ann 

The contact was made by SEASYP, an organization that traces adoptees from the country of Greece to reunite them with their family. He was traced thought the Athens court records by this Association.

Later documents were sent to him which revealed that false papers were filed with the courts to make the adoption possible. It was what would be termed here as an adoption made on the black market.

The contact stated in a later e-mail, dated December 12, 2002, that she was also a reunited adoptee.

Over 150 contacts were made by the SEASYP Association in an attempt to locate Halbert. Hundreds of addresses were checked due to the movement of his adoptive family because of the military career.

Some of the contacts searched were indexes of marriages, divorce and bankruptcy, tax liens, small claims civil judgments, national death records, national phone directories, all branches of the military services, employment records, property ownership, and persons contacted when an address was found where this family had lived.

The search was very intensive.

The Halbert have talked with both the sister and a brother in Greece in recent weeks. They have received photographs of his mother and dad, as well as the sister and brother. These photographs show a family resemblance to himself.

He is so grateful to have these photographs.

They want very much to make a trip to Greece for a reunion with his siblings.

Ways are being explored to help them with plane tickets and expenses to make this possible. One way to help them is by the donation of any unused frequent flyer miles that maybe transferred.

Travel agents are being contacted for any help they may suggest.

This is a story that pulls at your heart strings and any help will be appreciated.

  Polyvios flew at last to Greece for his reunion on the magical wings of Pegasus!

His beloved little magical and mythical Greek horse returned for him, not just in his dreams any more but very much alive and  took him back home!

Η επανένωση του Charles Halbert - Πολύβιου Σταματόπουλου

Oι ήχοι μιας άλλης ξένης γλώσσας ακούγονται αδέξια από τα χείλη του Charles Halbert αλλά αυτός εξασκεί τα Ελληνικά του με όποιον τρόπο μπορεί. Στο αυτοκίνητο, στην δουλειά, ευχαριστώ. Στο σπίτι, μετά το φαγητό, τι κάνεις! Τα Σαββατοκύριακα, στην καθημερινότητα του, δεν καταλαβαίνω. Προσπαθεί να  μάθει τις λέξεις ξανά. Ο Halbert  δεν ξαναμίλησε Ελληνικά από τότε που ήταν παιδάκι, σχεδόν 50 χρόνια πρίν. Ελπίζει να  μπορέσει τα ξαναμιλήσει αρκετά καλά για να μπορέσει να επικοινωνήσει με την οικογένειά του ξανά, μια οικογένεια που μόλις πριν λίγο έμαθε πως υπάρχει.

Ο Halbert που τώρα ζεί στο Ηealdon Oklahoma, με την σύζυγό του Ann,  γεννήθηκε στην  Ελλάδα, στην Καλαμάτα  στις 24 Μαϊου του 1954. Του δόθηκε το όνομα Πολύβιος Σταματόπουλος. Αυτές τις λίγες μόνο πληροφορίες είχε για το παρελθόν του από την ληξιαρχική πράξη που είχε στα χέρια του μετά τον θάνατο των θετών γονιών του. 

Όμως όλα όσα γνώριζε και για την πραγματική του οικογένεια αλλά και για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε η υιοθεσία του απήχαν  κατά πολύ από την αλήθεια. Διαισθανόμουν πως είχα αδελφό και αδελφή λέει. Υπάρχουν τόσα αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα.

Ειλικρινά πίστευα πως δεν υπήρχε τίποτε το αξιόλογο για μένα για να το ψάξω.

Μετά από την υιοθεσία  του από το Παπαδοπούλειο ίδρυμα της Καλαμάτας, σε ηλικία  4 χρόνων, ακολούθησε τους θετούς γονείς, ένα  Αμερικανό στρατιωτικό και την γυναίκα του.

Αναγκάστηκε να προσαρμοστεί στην περιπλανώμενη ζωή  μιας οικογένειας στρατιωτικών ζώντας μια πολύ δυστυχισμένη παιδική ηλικία. Το θέμα όμως της προηγούμενης, Ελληνικής του ζωής ήταν ταμπού. Απαγορευμένο.

Όταν επιτέλους, πατήσαμε ''πόδι'' στην Αμερική ο πατέρας μου μου είπε: ''Eίσαι Αμερικανός τώρα, δεν μπορείς να μιλάς Ελληνικά'', είπε ο Halbert. H μητρική του γλώσσα ξεχάστηκε καθώς με τον φόβο της τιμωρίας μίλησε τα Αγγλικά. Αντιφατικές εξηγήσεις των θετών έδιναν ελλιπείς πληροφορίες στον Charles για τους φυσικούς του γονείς! Πως δηλαδή οι γονείς του πέθαναν πριν μπει ο ίδιος στο ορφανοτροφείο. Τίποτε το ξεκάθαρο. Ο Charles παρέμεινε στο ορφανοτροφείο μέχρι το 1958 οπότε και υιοθετήθηκε. Άν και οι  θετοί γονείς του ποτέ δεν του είπαν πως έχει αδελφό και αδελφή ο ίδιος δεν έπαψε ποτέ να ελπίζει.  Ο Charles  ήταν πάντα υπερήφανος που ήταν Έλληνας, άν και οι γονείς του ποτέ δεν το συζητούσαν, λέει η γυναίκα του η Ann.

Πάντα διατηρούσε μια συλλογή απο αλογάκια Πήγασος για να του θυμίζουν Ελλάδα. 

Παντρεμμένοι 35 χρόνια ο Charles  και η Αnn  ζούσαν στο Τέξας στο  Burkburnett, όπου ο  Charles  δούλευε αρχικά σαν συγκολλητής και αργότερα σαν οδηγός νταλίκας. Ζούσαν την καθημερινότητα τους. Η  Ελλάδα φαινόταν μακρινή στο μυαλό του Charlie. To ζευγάρι μετακόμισε στν  S. Oklahoma  περίπου 18 χρόνια πριν, στην πόλη του Healdon.  

Σ'αυτήν την μικρή πόλη ο Charlie  έκανε πάλι επαφή με το παρελθόν του, στην Ελλάδα, καθώς αυτό του κτύπησε ξαφνικά την πόρτα.

Ο Halbert  δεν το ήξερε τότε αλλά μια Ελληνίδα, η Ιφιγένεια Καλφοπούλου, που είχε σπουδάσει νομικά, ανακάλυψε ξαφνικά πως τα δικά της έγγραφα υιοθεσίας ήταν πλαστά, πράγμα που διευκόλυνε να πουληθεί και η ίδια σε νέα οικογένεια, στην Ελλάδα.

Η υπόθεση της πήρε μεγάλες διαστάσεις όταν την ''παρέλαβαν'' τα μαζικά μέσα εννημέρωσης, και οι υιοθετημένοι από όλη την χώρα εμπνεύστηκαν και ξεσηκώθηκαν να ξεκινήσουν τις δικές τους έρευνες για να άνακαλύψουν το παρελθόν τους. Η συλλογιστική τους προσπάθεια έφερε στο φως ένα μεγάλο σκάνδαλο παρανόμων υιοθεσιών. Προκλήθηκε τότε μια μεγάλη αφύπνηση, μια τεράστια κοινωνική αναστάτωση που οδήγησε στην αλλαγή του απαρχαιομένου ως τότε, και άδικου νόμου των υιοθεσιών στην  χώρα.

Στα χρόνια που ακολούθησαν τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο και στην συνέχεια  αυτά του Εμφύλιου  πόλεμου, περιόδου μεγάλης κοινωνικής αναταραχής, πολλές εξαθλιωμένες οικογένειες άφηναν τα παιδιά τους σε  κρατικά ορφανοτροφεία, για φύλαξη, για να τα σώσουν από την πείνα και τις αρρώστιες.

Όταν οι γονείς πήγαιναν να τα πάρουν πίσω τους έλεγαν η ότι πέθαναν , η ότι το είχαν ''σκάσει''!

Οι πιο πολλοί από τους χωρικούς, και τους φτωχούς ανθρώπους δεν μπορούσαν καν να διαννοηθούν η ν' αμφισβητήσουν τις απαντήσεις των κρατικών λειτουργών. Έτσι τα παιδιά χάνονταν. Στην πραγματικότητα, τα παιδιά, διοχετεύονταν στην μαύρη αγορά βρεφών σε ανυποψίαστα ζευγάρια στην Ελλάδα, Καναδά, Αυστραλία, Ν, Αφρική, Σουηδία, Ολλανδία Γερμανία και Αμερική όπου πολιτογραφούνταν πολίτες των χωρών αυτών και εξαφανίζονταν στις νέες τους ζωές. Στα περισσότερα από αυτά ένα πιστοποιητικό του εικονικού τους θανάτου ήταν αρκετό να σβήσει κάθε ίχνος της παλιάς τους ζωής και ταυτότητας.

Ήταν η Καλφοπούλου που αποκάλυψε το σκάνδαλο των παρανόμων υιοθεσιών στην Ελλάδα που ήλθε σε επαφή με τον Halbert στο σπίτι του  στο Healdon, ένα μήνα πριν!

Σε ανταπόκριση που προκάλεσε στην κοινή γνώμη η δική της ιστορία η Καλφοπούλου οργάνωσε τον Σ.Ε.Α.Σ.Υ.Π.,  τον πρώτο σύλλογο παρανόμως υιοθετημένων παιδιών στην χώρα.

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Συλλόγου 365, τωρα 967, παιδιά έχουν βρεί  ήδη τις οικογένειες τους. Παράνομα υιοθετημένοι, άνδρες γυναίκες έχουν επανασυνδεθεί ενώ πολλές χιλιάδες ψάχνουν ακόμη. Τα παιδιά που υιοθετήθηκαν στην Αμερική και εμπλέκονται στο σκάνδαλο αυτό ανέρχονται  από εκατοντάδες σε πολλές χιλιάδες.

'' Δυστυχώς το επίσημο κράτος δεν βοηθά στις προσπάθειες μας γιατί είναι ξεκάθαρο πως δεν μας τιμά ως Έλληνες εκείνη η ομιχλώδης σκοτεινή εποχή. Δυσφημίζεται η κοινωνία μας και η χώρα'' είπε η Καλφοπούλου στην Daily Ardmoreite. O Σ.Ε.Α.Σ.Υ.Π υποστηρίζεται μόνο από τα μέλη του που είναι στο σύνολο τους άνθρωποι πολύ φτωχοί η χαμηλού εισοδήματος.
Από μια πολύ μικρή λεπτομέρεια, από ένα γείτονα του Halbert  στο Τέξας,  βρήκε η Καλφοπούλου τον Charlie στο Healdon.

Mετά τηλεφώνησε στην αστυνομία του Healdon  και μίλησε με την  Joy Emberling, που ήταν αστυνόμος βάρδιας στο τμήμα.

Η Emberling μόλις είχε αναλάβει την νυχτερινή της βάρδια. Περίπου 2 εβδομάδες πριν τα Χριστούγεννα, γύρω στις 9 το βράδυ η Emberling  έλαβε ένα τηλεφώνημα από μια γυναίκα με βαρειά, ξενική προφορά Είπε πως τηλεφωνεί από την Ελλάδα και αναστατώθηκα. Δεν ήξερα πως είχαμε διεθνείς εγκληματίες στο Healdon  είπε η Emberling.

H φωνή ανήκε στην Καλφοπούλου που έδωσε στην Emberling  την διεύθυνση του Halbert, γιατί ο ίδιος δεν έιχε καταχωρημένο τηλέφωνο, κι ένα μήνυμα από τους συγγενείς του στην Ελλάδα.

Η Emberling  υποσχέθηκε πως ο πρώτος διαθέσιμος αστυνομικός θα πήγαινε τα νέα το δυνατό συντομοτέρο.΄Ομως οι αστυνομικοί δεν είχαν τον χρόνο για να κάνουν την παραγγελία της Emberling η οποία μετά το δεύτερο  αγωνιώδες τηλεφώνημα της Καλφοπούλου επιστράτευσε  τον σύζυγο της Glen, να παραδώσει το μήνυμα.

Χάρηκα τόσο πολύ για τα καλά τα νέα, είπε η αστυνόμος. Ένας αστυνομικός είναι συνήθως επιφορτισμένος να μεταφέρει τα κακά νέα. Αυτό ήταν ευχαρίστηση.

Ο Halbert  περιγράφει εκείνη την νύχτα  σαν την νύχτα που σείστηκε η γη κάτω από τα πόδια του.

O Glen Emberling  παρέδωσε το μήνυμα της γυναίκας του στον Halbert την ίδια νύχτα ρωτώντας τον άν είναι από την Ελλάδα και άν είναι υιοθετημένος. Άπαντώντας ναί και στις δυο ερωτήσεις ένας σαστισμένος  Halbert μάθαινε πως είχε αδελφό και αδελφή στην Ελλάδα. Αυτό που πάντα διαισθάνονταν ήταν αλήθεια.

Η αναζήτηση τους για τον μικρούλη  αδελφό τους Πολύβιο είχε διαρκέσει μια ζωή!

Η αδελφή του Charles Ευαγγελία, τώρα Σεμνή, σαν ορθόδοξη καλόγρια, και ο αδελφός του Γιώργος είχαν προσλάβει πολλούς για να τον βρουν όλα τα χρόνια που πέρασαν.

Ο Σ.Ε.Α.Σ.Υ.Π. έψαχνε για να εντοπίσει τον Charles 2 χρόνια. Η έρευνα ήταν δυσχερής γιατί τα έγγραφα υιοθεσίας βρέθηκαν  τελικά μακριά από το ίδρυμα που είχε ''φιλοξενηθεί'', και από τόν τόπο που γεννήθηκε, την Καλαμάτα.

Οι συγγενείς του Halbert  είχαν μάθει για τον Σ.Ε.Α.Σ.Υ.Π. από μια φίλη που δούλευε στο Υπουργείο των Εσωτερικών. Είχε ασχοληθεί και εκείνη για να βρεί τον Charles αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Σε προσωπικό της μήνυμα στον Charles  η Ιφιγένεια είχε πει, μετά την πρώτη τους επαφή, πως η υιοθεσία του μπορεί και να μην ήταν απόλυτα νόμιμη, με τον ισχυρισμό πως η υιοθεσία έπρεπε να είχε γίνει στο Πρωτοδικείο της Καλαμάτας και όχι σ' αυτό της Αθήνας. Τίθεται το ερώτημα γιατί η υιοθεσία έγινε στην Αθήνα και όχι στην Καλαμάτα που είχε την δικαιοδοσία, και πως ο πατέρας είχε δώσει συναίνεση για την υιοθεσία αφού ήταν παράλυτος και δεν μπορούσε να μετακινηθεί.Ούτε οι θετοί γονείς ήταν παρόντες στην υιοθεσία αφού ο θετός πατέρας υπηρετούσε στην Άγκυρα, στην Τουρκία.  Δεν ήταν καν κάτοικοι Ελλάδας.

Ο  Charles, άγνωστο πως παραδόθηκε στην Τουρκία ''τσουβαλιαστός'' και ασυνόδευτος. 

Η μητέρα του υιοθετημένου ήταν ήδη νεκρή. Ποιός λοιπόν έδωσε την συναίνεση; 

Πιο πολλές λεπτομέρειες δεν έδωσε η Ιφιγένεια στον Halbert,  υποσχόμενη πως θα του τα πει όλα μόλις έφτανε στην Ελλάδα για να συναντήσει την οικογένεια του που περιλαμβάνει εκτός από τ' αδέλφια του πολλούς θείους, θείες, ξαδέλφια και ανήψια.

Είναι τόσο ευτυχισμένος, πιο ευτυχσμένος δεν ήταν ποτέ είπε η γυναίκα του η Ann.

Πάντα πίστευε πως η μόνη οικογένεια που είχε είμασταν εμείς οι δυο. 

Τώρα έχει την οικογένεια που πάντα ονειρεύονταν.

Ο Halbert  από εκείνη την μέρα μιλάει με την αδελφή του στο τηλέφωνο, με την βοήθεια μιας φίλης που κάνει την μετάφραση αλλά η μετάφραση κάνει την επικοινωνία αργή. Ο Halbert  μπορεί να συνθέτει κάποιες φράσεις αλλά χρειάζεται βοήθεια για να επικοινώνήσει με την αδελφή του. 

''Πιστεύω πως της κάνει καλό ν' ακούει την φωνή μου και να ξέρει πως αισθάνομαι κι εγώ το ίδιο'', είπε ο Charlie! ''H αγάπη είναι εκεί'',

Μετά από την τηλεφωνική τους επικοινωνία η Σεμνή έστειλε φωτογραφίες, για να μπορεί ο Charles  να γνωρίσει την οικογένειά του ενώ η Ιφιγένεια έστειλε τα έγγραφα της υιοθεσίας του. Στις φωτογραφίες οι γονείς του, Νικόλαος και Βασιλική Σταματοπούλου, νεαροί πρόσφατα παντρεμμένοι και η Σεμνή με την φορεσιά της καλόγριας της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας.

Είναι το πιο παράξενο συναίσθημα να κοιτώ τις φωτογραφίες των γονιών μου και της αδελφής μου, να κοιτώ τα πρόσωπα τους για πρώτη φορά! Μερικές φορές απλά κάθομαι και ΄΄καρφώνομαι'' στις φωτογραφίες.

Ελπίζει να δει σύντομα την οικογένεια του ενώ η Ιφιγένεια έχει ήδη κανονίσει, με σπόνσορες την Ελληνική τηλεόραση, να δοθούν δωρεάν τα εισιτήρια της επιστροφής του στην πατρίδα του.

Το αξίζει και ο Charlie και όλα τα άλλα Ελληνόπουλα που έφυγαν από την Ελλάδα μ' αυτόν τον τρόπο, να επιστρέψουν δωρεάν στην πατρίδα.

''Αισθάνομαι μόνο ένα κομμάτι της ζωής μου πως είναι πλήρες, λέει ο Charlie, υπάρχουν πολλά ακόμη κομμάτια που λείπουν και πρεπει να τα μάθω''.

Η Σεμνή συνεχίζει να τηλεφωνεί τακτικά άν και τις περισσότερες φορές μόνο γελά, σύμφωνα με τον Halbert  και την γυναίκα του. Η εισήγηση της Ιφιγένειας να μάθει Ελληνικά είναι μια πολύ επίπονη διαδικασία.

''Ολες οι αναμνήσεις που μπορείς να έχεις είναι ίσως σκιώδεις και μπερδεμένες, όμως γνωρίζω  πως στο DNA σου είσαι Έλληνας και τα πράγματα θα ναι εύκολα για σένα'' του έγραψε, θα δεις''.

Τα πράγματα, έως τώρα δεν ήταν εύκολα για τον Charlie, αλλά η απόφαση του να μάθει Ελληνικά είναι σταθερή.

''Θέλω να μάθω να μιλάω Ελληνικά για να μπορώ να επικοινωνήσω με όλους όταν τους συναντήσω'', είπε. ''Δεν υπάρχει αμφιβολία πως είμαι Αμερικανός αλλά θέλω τόσο πολύ να συναντήσω την οικογένεια μου στην Ελλάδα''.

Η συνάντηση του Halbert  με την οικογένεια του έγινε στην πατρίδα του. Μια σπουδαία, επιτυχής επανένωση που τον ''απογείωσε'' στην μεγαλύτερη χαρά και ευτυχία.

Το όνειρο του τόσων χρόνων εκπληρώθηκε. Δεν ταξίδεψε βέβαια με τα φτερά του αγαπημένου μυθικού άλογου του Πήγασου αλλά με τα φτερά της Ολυμπιακής! 

Εεε οι καιροί έχουν αλλάξει πια.

Στο αεροδρόμιο ήταν όλοι εκεί. Πνίγηκε στα φιλιά και στον κόσμο. Όλοι οι αγαπημένοι του που τόσα χρόνια έψαχναν γι αυτόν ήταν εκεί μπροστά του. Σκηνές που δεν περιγράφονται με λόγια γιατί ακόμη και η τόσο πλούσια Ελληνική γλώσσα δεν μπορεί.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΥΙΟΘΕΣΙΑΣ ADOPTION BOOK PRESENTATION

 Oι γενίτσαροι του 20 αιώνα! Εμπειρίες υιοθεσίας από ένα υιοθετημένο Ελληνόπουλο από την Πάτρα! Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Ένα συγκλονιστικό βιβλίο γραμμένο μέσα από την καρδιά με αλήθεια και ρεαλισμό και σκωπτική, σαρκαστική διάθεση για όλα τα άσχημα που έζησε στην γη που άλλοτε έλεγαν γη της επαγγελίας και της σωτηρίας. Την Αμερική που εκείνο τον καιρό αγόραζε πολίτες από καλό ''νταμάρι''! Με άριστους γεννετικούς κώδικες και ευφυϊα! ΄Οπως αυτούς τους  γεννετικούς κώδικες των Ελλήνων που είναι γεμάτοι από  Ιχώρ! Την πεμτουσία των Θεών! The divine essence only Greek God's have!

Δεν υπάρχουν λόγια για να ζητήσει συγνώμη κανείς από αυτά τα παιδιά που τα εξοστράκισαν, τα εξόρισαν από την πατρίδα που ο Θεός όρισε να ζουν. Sorry guys! There are no words for been expelted, some say adopted, from our country Greece! A huge national treason of all ages! Or should i say an iternational conspiracy against  Greeks! Αgainst a poor but yet proud and glorious country!
O Διονύσιος Διόνου, ένας υιοθετημένος από την Πάτρα, καταγράφει τις εμπειρίες του και τις πολύ κακές αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων  από την νέα του πατρίδα, πέρα, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.
''Ένα βιβλίο ντοκουμέντο'' που δεν πρέπει να λείπει από κανέναν υιοθετημένο!
Καταγράφει Ιστορία για τους νέους Γενίτσαρους η όπως τους λέμε εδώ Γιάπιδες, που πουλήθηκαν στην Αμερική και χάθηκαν, πολλοί από αυτούς για πάντα από την Ελληνική φυλή!
Τεράστια απώλεια για την πατρίδα μας και την συνέχεια της φυλής μας!
Ο πρόλογος του βιβλίου είναι στα Αγγλικά. Μεταφράστε το χρησιμοποιώντας το google  στα δεξιά σας!
Αξίζει!
Χάρηκα που σε γνώρισα Διονύσιε άν και πάντα περίμενα να γνωρίσω ένα τέτοιο απίθανο τύπο σαν και σένα που μοιράζεται τους ίδιους προβληματισμούς ανησυχίες και αισθήματα με μενα!
Έπρεπε να γραφτούν κάπου οι εμπειρίες αυτές γιατί κάποιοι νομίζουν ακόμη πως τα υιοθετημένα παιδιά της Αμερικής ''ευεργετήθηκαν και σώθηκαν από την πείνα και την φτώχεια.'' Γιατί κάποιοι ντρέπονται να πουν πως μάλλον το αντίθετο συνέβει: πως κάποιοι πλούτισαν από την φτώχεια και την δυστυχία των πέτρινων χρόνων της Ελλάδας εκείνη την εποχή! Και ξεπούλησαν το μέλλον της χώρας, τα παιδιά της! Πόσο ντρέπομαι στ' αλήθεια για την Εθνική μας κατάντια.

Συγχαρητήρια για το βιβλίο Διονύσιε!  Η υπενθύμηση των γεγονότων άν και δεν μπορεί να θεραπεύσει τα τραύματα και  των λαών και των ανθρώπων  βοηθά, ωστόσο, να μην επαναλαμβάνονται τα λάθη τους!

Το μήνυμα του απλό και λιτό μα τόσο ρεαλιστικό και αληθινό!

                                                 Το βιβλίο- Τhe book

Although not entirely a happy memoir, this book looks back on author C. Dionysios Dionou’s life with a dash of humor. It reminds the author of his mostly painful yet rewarding challenges while growing up, being a Greek orphan. In this book, he states that his life had an enormous toll on him, leaving deep scars that are difficult to heal. However, this story is not merely about the author’s life. It also contains several universal themes about childhood, adoption, and how to raise children.

Touching and enlightening at the same time, Twentieth-Century Janissary: An Orphan’s Search For Freedom, Family, and Heritagealso invites the younger generation of Greeks to cherish their heritage and legacy.

About the Author

 

C. Dionysios Dionou was born in Greece, orphaned, and sold in a black market child trafficking ring. As a result, he was raised in a nest of pythons. A native New Yorker (not by choice but happy to be), he grew up in Brooklyn, and Queens. Dionysios has worked, as a janitor, bus boy, prep boy, chef, street hawker, day laborer, high school teacher, and college adjunct lecturer. He has started and operated several small businesses. Recently he founded Razor Wire Production, LLC his production company. He holds graduate degrees from New York University, and Columbia University. Dionysios has lived and travelled extensively, in Europe, Mexico, Central, and South America. He has been a guest on talk radio. Dionysios has lectured at the City University of New York, St. Francis College, and Suffolk County Community College. Also for the US Army and the Shanghai Tiffin Club. Dionysios is a part time actor. He has appeared in film, and on TV.

Proud of his Greek heritage, Dionysios is president of his AHEPA chapter (American Hellenic Educational Progressive Association). He is also president of the Solon Society, a Hellenic historical and cultural society. Currently working on his second book. When not writing Dionysios is a proud member of PROTECT (www.protect.org). In the little spare time that he has, Dionysios trains in mixed martial arts. He holds a blue belt in Muay Thai kick boxing, and Brazilian jiu jitsu. He lives with his family in the New York area!

Buy the Book

Follow an orphan’s search for freedom, family, and heritage…

Twentieth-Century Janissary: An Orphan’s Search For Freedom, Family, and Heritage

ISBN 13 (TP): 978-1-4568-3956-7
ISBN 13 (HB): 978-1-4568-3957-4
ISBN 13 (eBook): 978-1-4568-3958-



I read the book and it is a fanstastic but yet a so realistic journey back in the decades of 40 and 50 tees in the most shady and dark period of Greece in where babies were sold like animals or little pets. Unjustified crimes against human race. The details are skocking and fully prescribe the worst crime ever. Illegal adoptions practices unveiled. Was adoption for an ''orphan'' good?  An act of  charity and compasion or by this a nightmaire begins? Was the adoption a God sent for both parties and especially for the little one or this was an egoist and selfish act for many?  It is all in the book! Many answers for so many questions that  we all wonder of adoptions! A well done effort that keeps the reader thrilled till the end of it. I am Greek also adopted in Greece but what i read in the book represents in fact the feelings and emotions of all adoptees worldwide.
It is a book that it worths it's money for sure!  Or more than this! Well done for the writer and very precious for the reader. Good  study for wellfare office, social workers, lawyers, judge's, orphanages, adoption agencies for all that are involved with adoptions. But mainly for us Greek born adoptees. I am treasuring every single chapter of it.
A real jewel in my library! A good study for all! Congratz to the author. Blessed be for the courrage to write such a book. Unveilling the autho'rs personal life unveils the malepractices of illegal adoptionsand something more important: Not all people are capable to be parents. So many ''alleged'' adoptive parents must read the book and  see what they must avoid  in order not to  destroy the entire life of their adopted child for ever.
The soul of an adoptee and his body no one posses but only can conquer with love, concern, care and make it feel safe, secure and be loved.
A wonderful and very usefull study for many!!

Ifigeneia Kalfopoulou Loizou

http://illegalgreekadoptions.blogspot.com/2011/03/blog-post_1321.html

Το βιβλίο μπορείτε επίσης να το αγοράσετε από την Amazon