Οι συγγενείς της άτυχης γυναίκας αναζητούν τα δίδυμα παιδιά της για να ησυχάσει η ψυχή της μετά τον θάνατό της!
Η άτυχη Σεβαστούλα, νιόπαντρη και πολύ νέα γυναίκα, έχασε την μάχη με την ζωή αμέσως μόλις γέννησε τα δυο δίδυμα, αρτιγέννητα παιδιά της, ένα κοριτσάκι κι ένα αγοράκι στις 13 του Σεπτέμβρη του 1951. Η νέα και αρχοντική Ηπειρώτισσα κυρά γέννησε στο σπίτι της στο χωριό της τον Νίστορα της Δωδώνης, 20 περίπου χιλόμετρα από τα Γιάννενα. Ήταν όμως, όπως αποδείχτηκε μια δύσκολη γέννα που της κόστισε την ίδια της την ζωή. Εκείνα τα χρόνια πολλές γυναίκες στα χωριά γεννούσαν στα σπίτια. Ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο αφού οι συγκοινωνίες προς τις μεγάλες πόλεις και τα νοσοκομεία και δύσκολες ήταν και τα μέσα μεταφοράς ήταν λίγα και σπάνια. Κανείς δεν περίμενε μια τέτοια εξέλιξη! Κάτι πήγε ''στραβά'' στην γέννα με αποτέλεσμα η Σεβαστούλα να υποταχτεί σ' αυτό που όλοι λέμε γραμμένο και μοίρα.
Έσβησε λίγο μετά τον τοκετό χωρίς να προλάβει ν'αγκαλιάσει τα βλαστάρια της που πριν λίγο είχε φέρει στην ζωή.
Τα μονάκριβα της είχαν μείνει ορφανά από μάννα και όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια ορφανά και από πατέρα!
Τα παιδιά δηλώθηκαν στο ληξιαρχείο της περιοχής την επόμενη μέρα στις 14 Σεπτεμβρίου του 1951, ημέρα της ανύψωσης του Τιμίου Σταυρού, και τους δόθηκαν τα ονόματα Ιωάννης και Σεβαστούλα.
Συνηθίζεται από το έθιμο όταν πεθαίνει η μητέρα να δίνεται το όνομα της στο κοριτσάκι η το αγοράκι που γέννησε. Αυτό παραδοσιακά ισχύει στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας και από ότι φαίνεται το ίδιο ισχύει και στην Ήπειρο.
Ο πατέρας τους ο Δημήτρης ταραγμένος και συγχισμένος, από τον ξαφνικό θάνατο της γυναίκας του, πήρε την μεγάλη απόφαση να δώσει τα παιδιά για υιοθεσία! Χωρίς να ρωτήσει η να συμβουλευτεί κανένα από τους συγγενείς, τ' αδέλφια, τις αδελφές της γυναίκας του, αν θα βοηθούσαν κι αυτοί στην ανατροφή των παιδιών, πήρε μόνος του την άδικη αυτή και επιπόλαιη απόφαση.Όλη η οικογένεια ακόμη τον μέμφεται για την απόφαση του αυτή. Κανένας δεν θα συμφωνούσε να δωθούν τα παιδιά για υιοθεσία και ο Δημήτρης το ήξερε καλά αυτό και έκανε μόνος του την ''δουλειά'' κρυφά και βιαστικά για να μην τον πάρει ''χαμπάρι'' κανείς! Σύμφωνα με τον νόμο μπορούσε, αφού την επιμέλεια των παιδιών την είχε μόνο αυτός, μετά από τον θάνατο της γυναίκας του. Ηθικά όμως έναντι των άλλων συγγενών που λάτρευαν την νεκρή πια Σεβαστούλα και ήθελαν να μεγαλώσουν τα παιδιά της ίσως και να μην είχε! Ούτε για την μνήμη της μάνας που έπρεπε να τιμήσει και να σεβαστεί.
Ήπειρος - Ιωάννινα
Τα παιδιά λοιπόν δόθηκαν για υιοθεσία και χάθηκαν οριστικά από την οικογένεια ενώ η διάσταση, η απογοήτευση, η πίκρα και η κατακραυγή όλων κατά του άστοργου πατέρα μεγάλωναν συνεχώς.
Τα χρόνια περνούσαν και η οικογένεια δεν σταματούσε να πιέζει τον πατέρα για το που είχαν δοθεί τα παιδιά.
Τις περισσοτερες φορές δεν τους απαντούσε! Ούτε σεβόμενος την μνήμη της γυναίκας του δεν ήθελε να το κανει αυτό. Από ντροπή από ενοχές από τύψεις;; Μόνο εκείνος ήξερε!
Κάποια φορά πριν πεθάνει και ο ίδιος ο πατέρας τους μίλησε για τον Αγ. Στυλιανό, το βρεφοκομείο της Θεσσαλονίκης! Ότι τα είχε παραδώσει εκεί.
Τι να πει κανείς και και πως να τον πιστέψει όταν έδωσε τα ίδια του τα παιδιά για υιοθεσία;
Το θέμα της υιοθεσίας των παιδιών της Σεβαστούλας δεν έπαψε ποτέ να αιωρείται στην μεγάλη οικογένεια της αγαπημένης και αδικοχαμένης κόρης και αδελφής. Όλα αυτά τα χρόνια η οικογένεια έκανε πολλές έρευνες για να τα ξαναβρεί αλλά δυστυχώς μέχρι τώρα δεν απέδωσαν!
Το πιο τραγικό όμως και αυτού του ίδιου του γεγονότος του θανάτου της μητέρας των διδύμων είναι πως τα δίδυμα ξαναεπέστρεψαν! Από πληροφορίες πάντα των κατοίκων του Νίστορα, του χωριού των διδύμων!
Ναι ξαναεπέστρεψαν στο χωριό τους σε μια προσπάθεια επανασύνδεσης με τον πατέρα τους αλλά εκείνος τα έδιωξε για δεύτερη φορά.
Φαίνεται πως από κάπου, με κάποιον τρόπο και με δικές τους έρευνες, όντας πλέον ενήλικες, οι δίδυμοι έμαθαν για το χωριό και τον πατέρα και πήγαν και τον βρήκαν. Όλο το χωριό το έμαθε αυτό.
Εκείνος όμως τα έδιωξε για δεύτερη φορά! Απίστευτο, τραγικό απάνθρωπο και όμως αληθινό.
Ήπειρος - Αρχαίο θέατρο Δωδώνης
Η μοίρα έπαιξε ακόμη ένα από αυτά τα περίεργα και άδικα παιχνίδια της. Τα υιοθετημένα παιδιά, μετά από αυτή την σκληρή και άκαρδη απόρριψη του ίδιου τους του πατέρα δεν είχαν το κουράγιο να πάνε να μιλήσουν με τους υπόλοιπους συγγενείς. Ίσως και να φοβήθηκαν πώς θα είχαν την ίδια η και χειρότερη αντιμετώπιση. Έφυγαν από το χωριό πικραμένα, διωγμένα χωρίς ποτέ να μάθουν πως η μεγάλη οικογένεια από την πλευρά της μητέρας τους τα αναζητούσε με αγάπη και λαχτάρα όλα αυτά τα χρόνια. Αν είχαν την τύχη να συναντήσουν έστω και έναν από αυτούς τους καλούς θείους και θείες που τα αγαπούν ίσως η ζωή όλων να έχει αλλάξει ριζικά! Δεν θα έφευγαν από το χωριό τους πικραμένα και ίσως, πολύ πιθανό και θυμωμένα, από την μεγάλη αυτή απόρριψη του πατέρα τους. Και με το δίκιο τους!
Ο Γιάννης και η Σεβαστούλα, άν είναι ακόμη αυτά τα ονόματα που έχουν τα παιδιά γιατί μπορεί οι θετοί γονείς να τα έχουν αλλάξει, έφυγαν χωρίς ποτέ να μάθουν την αλήθεια που θα τους έδινε τόσο μεγάλη χαρά. Πως δηλαδή τα παιδιά απομακρύνθηκαν από την οικογένεια μόνο με την απόφαση και θέληση του πατέρα και πως η υπόλοιπη μεγάλη οικογένειά τους, από το σοϊ της μητέρας τους, ποτέ δεν συμφώνησε να υιοθετηθούν. Ούτε καν το πήραν είδηση τότε για να το σταματήσουν.
Να μάθουν πως όλα αυτά τα χρόνια τους αναζητούν για να τους δώσουν αγάπη και στοργή και να τους μιλήσουν για την μητέρα τους.
Μέσα από την ιστοσελίδα κάνουν έκκληση σε όποιον μπορεί να ξέρει κάτι να επικοινωνήσει σύντομα μαζί τους. Έχουν πάρα πολλούς συγγενείς, θείους, θείες, ξαδέλφια, ανηψιούς, ανηψιές. Ένα τεράστιο σοϊ τους περιμένει να γυρίσουν με αγάπη. Άν και σε τίποτε δεν φταίνε, ούτε καν ρωτήθηκαν για τίποτε, νοιώθουν ντροπή για την συμπεριφορά του πατέρα τους που τόσο απάνθρωπα πρόσβαλλε και την μνήμη της μητέρας τους και τους ίδιους διώχνοντας τα.
Όσο αφορά το τυπικό μέρος της υιοθεσίας δεν πρέπει να έγινε με έντελως νόμιμες διαδικασίες γιατί στο περιθώριο των ληξιαρχικών πράξεων γέννησης, που βρέθηκαν στο δήμο της περιοχής τους, δεν αναγράφεται καμμιά μεταβολή, υιοθεσία βάπτιση κλπ. Κάτι που πρακτικά σημαίνει πως είτε τα παιδιά δηλώθηκαν σαν έκθετα αγνώστων γονέων η ότι ''πέρασαν'' με εικονική γέννηση στην θετή οικογένεια.
Όπως και να χει τα ίδια τα παιδιά έψαξαν να βρουν τις ρίζες τους, έστω κι αν η προσπάθεια ήταν αποτυχημένη. Η θέληση και η επιθυμία μετράει και καθώς οι προσπάθειες των συγγενών δεν σταματάνε για τον εντοπισμό τους υπάρχει ελπίδα πως τα δίδυμα που χάθηκαν τον Σεπτέμβριο του 1951 από την περιοχή της Δωδώνης, από το χωριό Νίστορα θα ξαναβρεθούν.
Όλοι τους περιμένουν με αγάπη και αγωνία. Να δουν το άλλο πρόσωπο της οικογένειας και να σβήσουν από την μνήμη τους την άδικη απόρριψη του πατέρα.
Καλή επιτυχία σε όλη την οικογένεια για τις προσπάθειες που καταβάλλει.
Αφιερωμένο εξαιρετικά στην Σεβαστούλα, την μητέρα που έχασε την μάχη με την ζωή, και που δεν λυπήθηκαν οι Μοίρες να ζήσει και να μεγαλώσει τα μονάκριβά της. Όταν οι Μοίρες ορίζουν τίποτε δεν ακυρώνει τις αποφάσεις τους όσο σκληρές και άν είναι!
Τάνια Τσανακλίδου : Οι μοίρες!
Η άτυχη Σεβαστούλα, νιόπαντρη και πολύ νέα γυναίκα, έχασε την μάχη με την ζωή αμέσως μόλις γέννησε τα δυο δίδυμα, αρτιγέννητα παιδιά της, ένα κοριτσάκι κι ένα αγοράκι στις 13 του Σεπτέμβρη του 1951. Η νέα και αρχοντική Ηπειρώτισσα κυρά γέννησε στο σπίτι της στο χωριό της τον Νίστορα της Δωδώνης, 20 περίπου χιλόμετρα από τα Γιάννενα. Ήταν όμως, όπως αποδείχτηκε μια δύσκολη γέννα που της κόστισε την ίδια της την ζωή. Εκείνα τα χρόνια πολλές γυναίκες στα χωριά γεννούσαν στα σπίτια. Ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο αφού οι συγκοινωνίες προς τις μεγάλες πόλεις και τα νοσοκομεία και δύσκολες ήταν και τα μέσα μεταφοράς ήταν λίγα και σπάνια. Κανείς δεν περίμενε μια τέτοια εξέλιξη! Κάτι πήγε ''στραβά'' στην γέννα με αποτέλεσμα η Σεβαστούλα να υποταχτεί σ' αυτό που όλοι λέμε γραμμένο και μοίρα.
Έσβησε λίγο μετά τον τοκετό χωρίς να προλάβει ν'αγκαλιάσει τα βλαστάρια της που πριν λίγο είχε φέρει στην ζωή.
Τα μονάκριβα της είχαν μείνει ορφανά από μάννα και όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια ορφανά και από πατέρα!
Τα παιδιά δηλώθηκαν στο ληξιαρχείο της περιοχής την επόμενη μέρα στις 14 Σεπτεμβρίου του 1951, ημέρα της ανύψωσης του Τιμίου Σταυρού, και τους δόθηκαν τα ονόματα Ιωάννης και Σεβαστούλα.
Συνηθίζεται από το έθιμο όταν πεθαίνει η μητέρα να δίνεται το όνομα της στο κοριτσάκι η το αγοράκι που γέννησε. Αυτό παραδοσιακά ισχύει στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας και από ότι φαίνεται το ίδιο ισχύει και στην Ήπειρο.
Ο πατέρας τους ο Δημήτρης ταραγμένος και συγχισμένος, από τον ξαφνικό θάνατο της γυναίκας του, πήρε την μεγάλη απόφαση να δώσει τα παιδιά για υιοθεσία! Χωρίς να ρωτήσει η να συμβουλευτεί κανένα από τους συγγενείς, τ' αδέλφια, τις αδελφές της γυναίκας του, αν θα βοηθούσαν κι αυτοί στην ανατροφή των παιδιών, πήρε μόνος του την άδικη αυτή και επιπόλαιη απόφαση.Όλη η οικογένεια ακόμη τον μέμφεται για την απόφαση του αυτή. Κανένας δεν θα συμφωνούσε να δωθούν τα παιδιά για υιοθεσία και ο Δημήτρης το ήξερε καλά αυτό και έκανε μόνος του την ''δουλειά'' κρυφά και βιαστικά για να μην τον πάρει ''χαμπάρι'' κανείς! Σύμφωνα με τον νόμο μπορούσε, αφού την επιμέλεια των παιδιών την είχε μόνο αυτός, μετά από τον θάνατο της γυναίκας του. Ηθικά όμως έναντι των άλλων συγγενών που λάτρευαν την νεκρή πια Σεβαστούλα και ήθελαν να μεγαλώσουν τα παιδιά της ίσως και να μην είχε! Ούτε για την μνήμη της μάνας που έπρεπε να τιμήσει και να σεβαστεί.
Τα παιδιά λοιπόν δόθηκαν για υιοθεσία και χάθηκαν οριστικά από την οικογένεια ενώ η διάσταση, η απογοήτευση, η πίκρα και η κατακραυγή όλων κατά του άστοργου πατέρα μεγάλωναν συνεχώς.
Τα χρόνια περνούσαν και η οικογένεια δεν σταματούσε να πιέζει τον πατέρα για το που είχαν δοθεί τα παιδιά.
Τις περισσοτερες φορές δεν τους απαντούσε! Ούτε σεβόμενος την μνήμη της γυναίκας του δεν ήθελε να το κανει αυτό. Από ντροπή από ενοχές από τύψεις;; Μόνο εκείνος ήξερε!
Κάποια φορά πριν πεθάνει και ο ίδιος ο πατέρας τους μίλησε για τον Αγ. Στυλιανό, το βρεφοκομείο της Θεσσαλονίκης! Ότι τα είχε παραδώσει εκεί.
Τι να πει κανείς και και πως να τον πιστέψει όταν έδωσε τα ίδια του τα παιδιά για υιοθεσία;
Το θέμα της υιοθεσίας των παιδιών της Σεβαστούλας δεν έπαψε ποτέ να αιωρείται στην μεγάλη οικογένεια της αγαπημένης και αδικοχαμένης κόρης και αδελφής. Όλα αυτά τα χρόνια η οικογένεια έκανε πολλές έρευνες για να τα ξαναβρεί αλλά δυστυχώς μέχρι τώρα δεν απέδωσαν!
Το πιο τραγικό όμως και αυτού του ίδιου του γεγονότος του θανάτου της μητέρας των διδύμων είναι πως τα δίδυμα ξαναεπέστρεψαν! Από πληροφορίες πάντα των κατοίκων του Νίστορα, του χωριού των διδύμων!
Ναι ξαναεπέστρεψαν στο χωριό τους σε μια προσπάθεια επανασύνδεσης με τον πατέρα τους αλλά εκείνος τα έδιωξε για δεύτερη φορά.
Φαίνεται πως από κάπου, με κάποιον τρόπο και με δικές τους έρευνες, όντας πλέον ενήλικες, οι δίδυμοι έμαθαν για το χωριό και τον πατέρα και πήγαν και τον βρήκαν. Όλο το χωριό το έμαθε αυτό.
Εκείνος όμως τα έδιωξε για δεύτερη φορά! Απίστευτο, τραγικό απάνθρωπο και όμως αληθινό.
Ήπειρος - Αρχαίο θέατρο Δωδώνης
Η μοίρα έπαιξε ακόμη ένα από αυτά τα περίεργα και άδικα παιχνίδια της. Τα υιοθετημένα παιδιά, μετά από αυτή την σκληρή και άκαρδη απόρριψη του ίδιου τους του πατέρα δεν είχαν το κουράγιο να πάνε να μιλήσουν με τους υπόλοιπους συγγενείς. Ίσως και να φοβήθηκαν πώς θα είχαν την ίδια η και χειρότερη αντιμετώπιση. Έφυγαν από το χωριό πικραμένα, διωγμένα χωρίς ποτέ να μάθουν πως η μεγάλη οικογένεια από την πλευρά της μητέρας τους τα αναζητούσε με αγάπη και λαχτάρα όλα αυτά τα χρόνια. Αν είχαν την τύχη να συναντήσουν έστω και έναν από αυτούς τους καλούς θείους και θείες που τα αγαπούν ίσως η ζωή όλων να έχει αλλάξει ριζικά! Δεν θα έφευγαν από το χωριό τους πικραμένα και ίσως, πολύ πιθανό και θυμωμένα, από την μεγάλη αυτή απόρριψη του πατέρα τους. Και με το δίκιο τους!
Ο Γιάννης και η Σεβαστούλα, άν είναι ακόμη αυτά τα ονόματα που έχουν τα παιδιά γιατί μπορεί οι θετοί γονείς να τα έχουν αλλάξει, έφυγαν χωρίς ποτέ να μάθουν την αλήθεια που θα τους έδινε τόσο μεγάλη χαρά. Πως δηλαδή τα παιδιά απομακρύνθηκαν από την οικογένεια μόνο με την απόφαση και θέληση του πατέρα και πως η υπόλοιπη μεγάλη οικογένειά τους, από το σοϊ της μητέρας τους, ποτέ δεν συμφώνησε να υιοθετηθούν. Ούτε καν το πήραν είδηση τότε για να το σταματήσουν.
Να μάθουν πως όλα αυτά τα χρόνια τους αναζητούν για να τους δώσουν αγάπη και στοργή και να τους μιλήσουν για την μητέρα τους.
Μέσα από την ιστοσελίδα κάνουν έκκληση σε όποιον μπορεί να ξέρει κάτι να επικοινωνήσει σύντομα μαζί τους. Έχουν πάρα πολλούς συγγενείς, θείους, θείες, ξαδέλφια, ανηψιούς, ανηψιές. Ένα τεράστιο σοϊ τους περιμένει να γυρίσουν με αγάπη. Άν και σε τίποτε δεν φταίνε, ούτε καν ρωτήθηκαν για τίποτε, νοιώθουν ντροπή για την συμπεριφορά του πατέρα τους που τόσο απάνθρωπα πρόσβαλλε και την μνήμη της μητέρας τους και τους ίδιους διώχνοντας τα.
Όσο αφορά το τυπικό μέρος της υιοθεσίας δεν πρέπει να έγινε με έντελως νόμιμες διαδικασίες γιατί στο περιθώριο των ληξιαρχικών πράξεων γέννησης, που βρέθηκαν στο δήμο της περιοχής τους, δεν αναγράφεται καμμιά μεταβολή, υιοθεσία βάπτιση κλπ. Κάτι που πρακτικά σημαίνει πως είτε τα παιδιά δηλώθηκαν σαν έκθετα αγνώστων γονέων η ότι ''πέρασαν'' με εικονική γέννηση στην θετή οικογένεια.
Όπως και να χει τα ίδια τα παιδιά έψαξαν να βρουν τις ρίζες τους, έστω κι αν η προσπάθεια ήταν αποτυχημένη. Η θέληση και η επιθυμία μετράει και καθώς οι προσπάθειες των συγγενών δεν σταματάνε για τον εντοπισμό τους υπάρχει ελπίδα πως τα δίδυμα που χάθηκαν τον Σεπτέμβριο του 1951 από την περιοχή της Δωδώνης, από το χωριό Νίστορα θα ξαναβρεθούν.
Όλοι τους περιμένουν με αγάπη και αγωνία. Να δουν το άλλο πρόσωπο της οικογένειας και να σβήσουν από την μνήμη τους την άδικη απόρριψη του πατέρα.
Καλή επιτυχία σε όλη την οικογένεια για τις προσπάθειες που καταβάλλει.
Αφιερωμένο εξαιρετικά στην Σεβαστούλα, την μητέρα που έχασε την μάχη με την ζωή, και που δεν λυπήθηκαν οι Μοίρες να ζήσει και να μεγαλώσει τα μονάκριβά της. Όταν οι Μοίρες ορίζουν τίποτε δεν ακυρώνει τις αποφάσεις τους όσο σκληρές και άν είναι!
Τάνια Τσανακλίδου : Οι μοίρες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου