Η οικογένεια του Νίκου Ροβίθη από τα Μάλια της Κρήτης ποτέ δεν πίστεψε πως το κοριτσάκι τους που γεννήθηκε σε κλινική στο Ηράκλειο στις 2/3/1981, και μεταφέρθηκε στο Αγλαϊα Κυριακού, στην Αθήνα για βραχεία νοσηλεία, έχει πεθάνει.
Η οικογένεια του Νίκου Ροβίθη και τα παιδιά τους
Ακόμη και τα εισιτήρια της Ολυμπιακής, είχε κρατήσει ο πατέρας, της μεταφοράς του ιδίου, της θερμοκοιτίδας του παιδιού του, και του ίδιου του παιδιού του στην Αθήνα! Δεν πίστεψε ποτέ πως το κοριτσάκι του πέθανε και τόσα χρόνια κάνει ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να το ξαναβρεί!
Η ιστορία του αγνοούμενου κοριτσιού του Νίκου Ροβίθη όπως δημοσιεύτηκε από την τοπική εφημερίδα του Ηρακλείου Νέα Κρήτη, από την δημοσιογράφο Ελένη Σταυρουλάκη ! Μια πολύ ρεαλιστική, ανθρώπινη και λεπτομερειακή αφήγηση των γεγονότων καταγεγραμμένη με προσοχή και ευαισθησία από την δημοσιογράφο.
Νέα Κρήτη στοιχεία εφημερίδας: Εκδόσεις Kύκλος Α.Ε. Τ.Κ. 71601 ΒΙ.ΠΕ. Ηρακλείου
Η συγκλονιστική ιστορία της οικογένειας Ροβίθη από την Κρήτη που 30χρόνια μετά προσπαθεί να εξιχνιάσει το μυστήριο του ''ξαφνικού'' θανάτου του τρίτου της παιδιού.
Ρεπορτάζ Ελένη Σταυρουλάκη, email stauroulaki@neakriti.gr
Ήταν απόκριες. Περίπου ένας χρόνος πριν. Ένα αθώο τηλεφώνημα προς το τρίτο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας από τη Νεάπολη στάθηκε η αφορμή για τη διατάραξη της γαλήνης τους. Αποδείκτηκε ικανό να ξυπνήσει μνήμες που είχαν θαφτεί χρόνια τώρα βαθιά στο μυαλό και στη ψυχή, προκειμένου να ''βγαίνει'' ευκολότερα η καθημερινότητα.
Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ήταν μια φίλη της 23χρονης Αγάπης Ροβίθη.
<<Καλά ρε Αγάπη πως βρέθηκες εσύ στα Χανιά; Είμασταν και εμείς στο κέντρο που διασκέδαζες χθες. Όλοι σχολιάζαμε πως χόρευες τα κρητικά φοβερά, αλλά δεν προλάβαμε να σου μιλήσουμε.>>
Η Αγάπη όμως ούτε στα Χανιά είχε πάει, ούτε κρητικά είχε χορέψει το προηγούμενο βράδυ, ούτε φυσικά ήταν η κοπέλα που της περιέγραφε η φίλη της...
Στο σπίτι σήμανε συναγερμός. Η οικογένεια βλέπετε, είχε αποκτήσει το 1981 άλλο ένα κοριτσάκι, το οποίο όμως - όπως τους είπαν - είχε πεθάνει λίγο μετά τη γέννα... Οι ελπίδες της μάνας, που ποτέ δεν είχε πιστέψει ότι το παιδί της είχε πεθάνει αναθερμάνθηκαν.
Η ιστορία της οικογενείας Ροβίθη είναι συγκλονιστική. Προερχόμενοι από φτωχές οικογένειες ο Νίκος Ροβίθης από τη Νεάπολη και η γυναίκα του Μαρία από τα Μάλια, μικροπαντρεύονται και ζουν με αξιοπρέπεια. Σε ηλικία μόλις 23 και 20 χρονών, αντίστοιχα, ετοιμάζονται να γίνουν γονείς για τρίτη φορά...Όπως και στις δύο προηγούμενες εγκυμοσύνες από τις οποίες ήρθαν στη ζωή τα δύο αγόρια της οικογένειας, έτσι και στην τρίτη οι πόνοι πιάνουν πρόωρα την Μαρία. Μεταφέρεται από τα Μάλια στην ιδιωτική κλινική ''Άγιος Ελευθέριος'', όπου και γεννάει στις 2 Μαρτίου 1981, με φυσιολογικό τοκετό, το πρώτο της κοριτσάκι. Το βάρος του είναι 2,5 κιλά και είχε ομάδα αίματος 0 Ρέζους Θετικό. ''Υγιέστατο'' είχε πει ο παιδίατρος που το εξέτασε ότι ήταν το νεογνό, συνέστηκε όμως να μπει σε θερμοκοιτίδα επειδή γεννήθηκε πρόωρα.
Ταλαιπωρημένη από τη γέννα η Μαρία, δεν μπορούσε να δει το παιδί της. Άκουγε, όμως, τις περιγραφές της μητέρας της, που το χαρακτήριζε ως πολύ ζωηρό, μελαχρινούλι, με πολλά μαλάκια. Την επόμενη ημέρα, στις 3 Μαρτίου δηλαδή, και ενώ μαμά και γιαγιά δεν είχαν ενημερωθεί για το παραμικρό, ο πατέρας που είχε επιστρέψει στη δουλειά του στη Νεάπολη δέχεται ένα τηλεφώνημα από το νοσοκομείο. Τον ενημέρωσαν ότι το παιδί είχε πρόβλημα και έπρεπε να μεταφερθεί στην Αθήνα...
Ο Νίκος πήρε δανεικά από τον πατέρα του και έτρεξε στο Ηράκλειο, από όπου και ενημερώθηκε ότι το πρόβλημα του νεογνού εντοπίζονταν στα πνευμόνια. Μέχρι εκείνη την ώρα πάντως, το μόνο που ήξεραν, πέρα από το αρχικό ''υγιέστατον'' ήταν πως είχε κάνει εμμετό όταν του έδωσαν το καθιερωμένο χαμομήλι της εποχής....
Η μεταφορά
Το απόγευμα της 3ης Μαρτίου 1981, συνοδεία παιδιάτρου, μπαμπάς και νεογνό αποχωρούσαν αεροπορικώς για την Αθήνα. Μαζί τους άλλο ένα μωράκι από την Μεσαρά, που μεταφερόταν επίσης στο ''Αγλαία Κυριακού'' εξ'αιτίας προβλημάτων που αντιμετώπιζε. Από το ταξίδι αυτό ο κ. Νίκος θυμάται ότι, σε αντίθεση από το αγοράκι από την Μεσαρά, που όντως φαινόταν ότι είχε πρόβλημα, το δικό του το κοριτσάκι ήταν ζωηρό και με καλό χρώμα. Ταυτόχρονα, αναρωτιόταν αν έκανε καλά που δεν το είχε δηλώσει στο ληξιαρχείο Ηρακλείου. Φτάνοντας στο ''Αγλαϊα Κυριακού'', το μωρό το παρέλαβε μια ξανθιά γυναίκα. Του πήραν αίμα, το έγδυσαν και έδωσαν τα ρουχαλάκια στον πατέρα μέσα σε μία τσάντα, προτρέποντάς τον να επιστρέψει την επομένη. Στο μεσοδιάστημα ο κ. Νίκος συνάντησε ένα γιατρό που γνώριζε, σύζυγο συντοπίτισσάς του από τη Νεάπολη, τον οποίο ενημέρωσε για την περιπέτειά τους. Ο άνθρωπος αυτός έχει αποβιώσει, και έτσι σήμερα, ακόμα και αν γνώριζε κάτι, δεν μπορεί να βοηθήσει.
Όπως του είχαν πει επέστρεψε την επομένη μέρα στο νοσοκομείο. Του ανέφεραν ότι δεν υπάρχουν νεότερα και πως θα τον ειδοποιήσουν αν υπάρξουν. Ο ίδιος που έπρεπε να γυρίσει στο μεροκάματο, φοβούμενος ότι θα χάσει τη δουλειά του, επέστρεψε στην Κρήτη.
Δεν είχε καλά καλά προλάβει να πιάσει δουλειά όταν του τηλεφώνησε η αδελφή του. Την είχε πάρει, λέει, τηλέφωνο μια γυναίκα από το νοσοκομείο στην Αθήνα, η οποία και είπε ότι το μωρό πέθανε και έπρεπε ο πατέρας να πάει επιτόπου για τα περαιτέρω. Έτσι και έγινε.
Όμως, από τη μία η συγκινησιακή φόρτιση, από την άλλη το νεαρό της ηλικίας, οδηγούν τον κ. Νίκο να κάνει λάθος κινήσεις, όπως σήμερα παραδέχεται, γεμάτος τύψεις.
Στο νοσοκομείο δε ρώτησε λεπτομέρειες για τα αίτια θανάτου του παιδιού του και απάντησε αρνητικά όταν τον ρώτησαν αν ήθελε να δει το παιδί.
<<Με το μυαλό που έχω τώρα, βλέπω ότι έκανα και εγώ λάθος. όμως το μυαλό μου δεν είχε πήξει. Κοπέλι 23 χρονών ήμουνα, που είχα πελαγώσει εκείνη την περίοδο. Σκοτωμένο σκύλο βλέπω στο δρόμο και γυρίζω τα μάτια μου αλλού, όχι να δω το νεκρό παιδί. Αλλά, πάλι και με το μυαλό που έχω τώρα σκέφτομαι: άν κάποιος ήθελε να μας παραπλανήσει, θα μπορούσε και να μου έδειχνε άλλο παιδί. Μόλις γεννιούνται πολλά μωρά μοιάζουν μεταξύ τους>>, αναφέρει ο πατέρας.
Αυτό που θυμάται ξεκάθαρα είναι πως δεν υπέγραψε στο νοσοκομείο κανένα χαρτί πέρα από μία απόδειξη των 1,500 δραχμών για τα έξοδα της ταφής, όπως του είπαν.
Πίσω στα Μάλια η σύζυγός του δεν μπορούσε να πιστέψει ότι το μωρό είχε ''φύγει''. Το ένστικτο της μάνας έλεγε - και συνεχίζει να λέει μέχρι σήμερα - ότι το κοριτσάκι είναι ζωντανό.
Ο πόνος ακόμα και σήμερα είναι ζωγραφισμένο στα μάτια της τα οποία κατά τους οικείους της είναι από τότε ''πάντα θλιμμένα''.
Ωστόσο, η ζωή συνεχίστηκε.... Με τα καθιερωμένα βάσανα κάθε οικογένειας βιοπαλαιστών και όλες τις χαρές που προσφέρει το γέλιο των μικρών παιδιών, των δύο που υπήρχαν ήδη και των άλλων δύο που ακολούθησαν, μετά την απώλεια του πρώτου κοριτσιού της φαμίλιας.
Όταν βγήκαν τα σκάνδαλα των παρανόμων υιοθεσιών, άρχισαν να αντιλαμβάνονται σε όλη τους την διάσταση τα κενά της δικής τους υπόθεσης. Τα προβλήματα της καθημερινότητας δεν τους είχαν επιτρέψει, όμως, να ασχοληθούν ''ζεστά'' με το θέμα.
Ώσπου ήρθε το τηλεφώνημα της φίλης της 23χρονης κόρης τους Αγάπης. Από την οικογένεια αξιολογείται ως σοβαρό για δύο συγκεκριμένους λόγους.
* Και τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας μοιάζουν μεταξύ τους.
Επιπροσθέτως έχουν μια χαρακτηριστική κίνηση, η οποία κάνει τις γυναίκες στα Μάλια να λένε στην κ. Μαρία ότι γνωρίζουν τα παιδιά της, ακόμα και αν τα δουν με γυρισμένη την πλάτη.
*Ειδικά η Αγάπη ως νεογνό έμοιαζε τρομακτικά στο μωρό που φέρεται ότι κατέληξε στο νοσοκομείο της Αθήνας σύμφωνα με τις μαρτυρίες τόσο του πατέρα, όσο και της γιαγιάς, που είχαν την ευκαιρία να το δουν, σε αντίθεση με τη μάνα του.
Μάλιστα, η γιαγιά με το που είδε την νεογέννητη Αγάπη είπε στην κόρη της ότι ο Θεός της έστειλε πίσω ένα κοριτσάκι ''ζωηρό, μελαχρινούλι, με πολλά μαλάκια, ίδιο με αυτό που της είχε πάρει''.
Η ελπίδα
Η οικογένεια Ροβίθη ήρθε στην ''Ν.Κ.'' με την ελπίδα πως θα μάθει την αλήθεια. Σε καμμία περίπτωση δεν κατηγορεί κανέναν για τίποτα, ούτε επιθυμεί να δημιουργήσει πρόβλημα στο τρίτο τους παιδί, το οποίο, αν - όπως πιστεύουν - ζει, θα είναι σήμερα μια νεαρή γυναίκα 30 χρόνων. Κατανοούν πως, ακόμη και αν οι προσδοκίες τους επαληθευτούν, η 30χρονη σήμερα γυναίκα θα έχει μια άλλη οικογένεια και μια άλλη ζωή, την οποία δεν έχουν πρόθεση να διαταράξουν.
Δεν θέλουν, όμως, να ζει κάπου εκεί έξω το κοριτσάκι τους, να έχει μαθει την αλήθεια, ότι είναι υιοθετημένο και να νομίζει ότι οι φυσικοί γονείς του το εγκατέλειψαν ή δεν το ήθελαν. Παρακαλούν, λοιπόν, όποιον γνωρίζει κάτι για την υπόθεση από τους τότε εμπλεκομένους να επικοινωνήσει έστω και ανώνυμα με την ''Ν.Κ.'' ή με την ιστιοσελίδα http://illegalgreekadoptions.blogspot.com .
Το ίδιο παρακαλούν και για όποιον άλλο εντοπίσει μεγάλη ομοιότητα μεταξύ υιοθετημένων κοριτσιών που γνωρίζει, συν χρονική ταύτηση ημερομηνιών, και που μοιάζουν με την κόρη τους Αγάπη, φωτογραφίες της οποίας δημοσιεύει σήμερα η ''Ν.Κ.'' σε διάφορες ηλικίες από τη γέννησή της μέχρι και σήμερα.
Αν το κορίτσι αυτό βρίσκεται στη ζωή, θα μοιάζει ως μωράκι τουλάχιστον με την Αγάπη, θα έχει ομάδα αίματος 0 Ρέζους θετικό, ( χαρακτηριστική ομάδα αίματος) και θα είναι 30 χρονών, καθώς γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου του 1981.
Ακόμη και τα εισιτήρια της Ολυμπιακής, είχε κρατήσει ο πατέρας, της μεταφοράς του ιδίου, της θερμοκοιτίδας του παιδιού του, και του ίδιου του παιδιού του στην Αθήνα! Δεν πίστεψε ποτέ πως το κοριτσάκι του πέθανε και τόσα χρόνια κάνει ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να το ξαναβρεί!
Η ιστορία του αγνοούμενου κοριτσιού του Νίκου Ροβίθη όπως δημοσιεύτηκε από την τοπική εφημερίδα του Ηρακλείου Νέα Κρήτη, από την δημοσιογράφο Ελένη Σταυρουλάκη ! Μια πολύ ρεαλιστική, ανθρώπινη και λεπτομερειακή αφήγηση των γεγονότων καταγεγραμμένη με προσοχή και ευαισθησία από την δημοσιογράφο.
Νέα Κρήτη στοιχεία εφημερίδας: Εκδόσεις Kύκλος Α.Ε. Τ.Κ. 71601 ΒΙ.ΠΕ. Ηρακλείου
Τηλ: 2810398100
Fax: 2810398015 e-mail: info@neakriti.grΗ συγκλονιστική ιστορία της οικογένειας Ροβίθη από την Κρήτη που 30χρόνια μετά προσπαθεί να εξιχνιάσει το μυστήριο του ''ξαφνικού'' θανάτου του τρίτου της παιδιού.
<<Ζω με την ελπίδα ότι το ''νεκρό'' κοριτσάκι μου είναι ακόμα ζωντανό>>.
Ο Νίκος, η Μαρία και η Αγάπη
Ρεπορτάζ Ελένη Σταυρουλάκη, email stauroulaki@neakriti.gr
Ήταν απόκριες. Περίπου ένας χρόνος πριν. Ένα αθώο τηλεφώνημα προς το τρίτο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας από τη Νεάπολη στάθηκε η αφορμή για τη διατάραξη της γαλήνης τους. Αποδείκτηκε ικανό να ξυπνήσει μνήμες που είχαν θαφτεί χρόνια τώρα βαθιά στο μυαλό και στη ψυχή, προκειμένου να ''βγαίνει'' ευκολότερα η καθημερινότητα.
Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ήταν μια φίλη της 23χρονης Αγάπης Ροβίθη.
<<Καλά ρε Αγάπη πως βρέθηκες εσύ στα Χανιά; Είμασταν και εμείς στο κέντρο που διασκέδαζες χθες. Όλοι σχολιάζαμε πως χόρευες τα κρητικά φοβερά, αλλά δεν προλάβαμε να σου μιλήσουμε.>>
Η Αγάπη όμως ούτε στα Χανιά είχε πάει, ούτε κρητικά είχε χορέψει το προηγούμενο βράδυ, ούτε φυσικά ήταν η κοπέλα που της περιέγραφε η φίλη της...
Στο σπίτι σήμανε συναγερμός. Η οικογένεια βλέπετε, είχε αποκτήσει το 1981 άλλο ένα κοριτσάκι, το οποίο όμως - όπως τους είπαν - είχε πεθάνει λίγο μετά τη γέννα... Οι ελπίδες της μάνας, που ποτέ δεν είχε πιστέψει ότι το παιδί της είχε πεθάνει αναθερμάνθηκαν.
Η γέννα
Η ιστορία της οικογενείας Ροβίθη είναι συγκλονιστική. Προερχόμενοι από φτωχές οικογένειες ο Νίκος Ροβίθης από τη Νεάπολη και η γυναίκα του Μαρία από τα Μάλια, μικροπαντρεύονται και ζουν με αξιοπρέπεια. Σε ηλικία μόλις 23 και 20 χρονών, αντίστοιχα, ετοιμάζονται να γίνουν γονείς για τρίτη φορά...Όπως και στις δύο προηγούμενες εγκυμοσύνες από τις οποίες ήρθαν στη ζωή τα δύο αγόρια της οικογένειας, έτσι και στην τρίτη οι πόνοι πιάνουν πρόωρα την Μαρία. Μεταφέρεται από τα Μάλια στην ιδιωτική κλινική ''Άγιος Ελευθέριος'', όπου και γεννάει στις 2 Μαρτίου 1981, με φυσιολογικό τοκετό, το πρώτο της κοριτσάκι. Το βάρος του είναι 2,5 κιλά και είχε ομάδα αίματος 0 Ρέζους Θετικό. ''Υγιέστατο'' είχε πει ο παιδίατρος που το εξέτασε ότι ήταν το νεογνό, συνέστηκε όμως να μπει σε θερμοκοιτίδα επειδή γεννήθηκε πρόωρα.
Ταλαιπωρημένη από τη γέννα η Μαρία, δεν μπορούσε να δει το παιδί της. Άκουγε, όμως, τις περιγραφές της μητέρας της, που το χαρακτήριζε ως πολύ ζωηρό, μελαχρινούλι, με πολλά μαλάκια. Την επόμενη ημέρα, στις 3 Μαρτίου δηλαδή, και ενώ μαμά και γιαγιά δεν είχαν ενημερωθεί για το παραμικρό, ο πατέρας που είχε επιστρέψει στη δουλειά του στη Νεάπολη δέχεται ένα τηλεφώνημα από το νοσοκομείο. Τον ενημέρωσαν ότι το παιδί είχε πρόβλημα και έπρεπε να μεταφερθεί στην Αθήνα...
Ο Νίκος πήρε δανεικά από τον πατέρα του και έτρεξε στο Ηράκλειο, από όπου και ενημερώθηκε ότι το πρόβλημα του νεογνού εντοπίζονταν στα πνευμόνια. Μέχρι εκείνη την ώρα πάντως, το μόνο που ήξεραν, πέρα από το αρχικό ''υγιέστατον'' ήταν πως είχε κάνει εμμετό όταν του έδωσαν το καθιερωμένο χαμομήλι της εποχής....
Η μεταφορά
Το απόγευμα της 3ης Μαρτίου 1981, συνοδεία παιδιάτρου, μπαμπάς και νεογνό αποχωρούσαν αεροπορικώς για την Αθήνα. Μαζί τους άλλο ένα μωράκι από την Μεσαρά, που μεταφερόταν επίσης στο ''Αγλαία Κυριακού'' εξ'αιτίας προβλημάτων που αντιμετώπιζε. Από το ταξίδι αυτό ο κ. Νίκος θυμάται ότι, σε αντίθεση από το αγοράκι από την Μεσαρά, που όντως φαινόταν ότι είχε πρόβλημα, το δικό του το κοριτσάκι ήταν ζωηρό και με καλό χρώμα. Ταυτόχρονα, αναρωτιόταν αν έκανε καλά που δεν το είχε δηλώσει στο ληξιαρχείο Ηρακλείου. Φτάνοντας στο ''Αγλαϊα Κυριακού'', το μωρό το παρέλαβε μια ξανθιά γυναίκα. Του πήραν αίμα, το έγδυσαν και έδωσαν τα ρουχαλάκια στον πατέρα μέσα σε μία τσάντα, προτρέποντάς τον να επιστρέψει την επομένη. Στο μεσοδιάστημα ο κ. Νίκος συνάντησε ένα γιατρό που γνώριζε, σύζυγο συντοπίτισσάς του από τη Νεάπολη, τον οποίο ενημέρωσε για την περιπέτειά τους. Ο άνθρωπος αυτός έχει αποβιώσει, και έτσι σήμερα, ακόμα και αν γνώριζε κάτι, δεν μπορεί να βοηθήσει.
Όπως του είχαν πει επέστρεψε την επομένη μέρα στο νοσοκομείο. Του ανέφεραν ότι δεν υπάρχουν νεότερα και πως θα τον ειδοποιήσουν αν υπάρξουν. Ο ίδιος που έπρεπε να γυρίσει στο μεροκάματο, φοβούμενος ότι θα χάσει τη δουλειά του, επέστρεψε στην Κρήτη.
Τα μαντάτα
Δεν είχε καλά καλά προλάβει να πιάσει δουλειά όταν του τηλεφώνησε η αδελφή του. Την είχε πάρει, λέει, τηλέφωνο μια γυναίκα από το νοσοκομείο στην Αθήνα, η οποία και είπε ότι το μωρό πέθανε και έπρεπε ο πατέρας να πάει επιτόπου για τα περαιτέρω. Έτσι και έγινε.
Όμως, από τη μία η συγκινησιακή φόρτιση, από την άλλη το νεαρό της ηλικίας, οδηγούν τον κ. Νίκο να κάνει λάθος κινήσεις, όπως σήμερα παραδέχεται, γεμάτος τύψεις.
Στο νοσοκομείο δε ρώτησε λεπτομέρειες για τα αίτια θανάτου του παιδιού του και απάντησε αρνητικά όταν τον ρώτησαν αν ήθελε να δει το παιδί.
<<Με το μυαλό που έχω τώρα, βλέπω ότι έκανα και εγώ λάθος. όμως το μυαλό μου δεν είχε πήξει. Κοπέλι 23 χρονών ήμουνα, που είχα πελαγώσει εκείνη την περίοδο. Σκοτωμένο σκύλο βλέπω στο δρόμο και γυρίζω τα μάτια μου αλλού, όχι να δω το νεκρό παιδί. Αλλά, πάλι και με το μυαλό που έχω τώρα σκέφτομαι: άν κάποιος ήθελε να μας παραπλανήσει, θα μπορούσε και να μου έδειχνε άλλο παιδί. Μόλις γεννιούνται πολλά μωρά μοιάζουν μεταξύ τους>>, αναφέρει ο πατέρας.
Αυτό που θυμάται ξεκάθαρα είναι πως δεν υπέγραψε στο νοσοκομείο κανένα χαρτί πέρα από μία απόδειξη των 1,500 δραχμών για τα έξοδα της ταφής, όπως του είπαν.
Η Μαρία και η Αγάπη όταν ήταν μωρό
Η μάνα
Η μάνα
Πίσω στα Μάλια η σύζυγός του δεν μπορούσε να πιστέψει ότι το μωρό είχε ''φύγει''. Το ένστικτο της μάνας έλεγε - και συνεχίζει να λέει μέχρι σήμερα - ότι το κοριτσάκι είναι ζωντανό.
Ο πόνος ακόμα και σήμερα είναι ζωγραφισμένο στα μάτια της τα οποία κατά τους οικείους της είναι από τότε ''πάντα θλιμμένα''.
Ωστόσο, η ζωή συνεχίστηκε.... Με τα καθιερωμένα βάσανα κάθε οικογένειας βιοπαλαιστών και όλες τις χαρές που προσφέρει το γέλιο των μικρών παιδιών, των δύο που υπήρχαν ήδη και των άλλων δύο που ακολούθησαν, μετά την απώλεια του πρώτου κοριτσιού της φαμίλιας.
Όταν βγήκαν τα σκάνδαλα των παρανόμων υιοθεσιών, άρχισαν να αντιλαμβάνονται σε όλη τους την διάσταση τα κενά της δικής τους υπόθεσης. Τα προβλήματα της καθημερινότητας δεν τους είχαν επιτρέψει, όμως, να ασχοληθούν ''ζεστά'' με το θέμα.
Ώσπου ήρθε το τηλεφώνημα της φίλης της 23χρονης κόρης τους Αγάπης. Από την οικογένεια αξιολογείται ως σοβαρό για δύο συγκεκριμένους λόγους.
* Και τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας μοιάζουν μεταξύ τους.
Επιπροσθέτως έχουν μια χαρακτηριστική κίνηση, η οποία κάνει τις γυναίκες στα Μάλια να λένε στην κ. Μαρία ότι γνωρίζουν τα παιδιά της, ακόμα και αν τα δουν με γυρισμένη την πλάτη.
*Ειδικά η Αγάπη ως νεογνό έμοιαζε τρομακτικά στο μωρό που φέρεται ότι κατέληξε στο νοσοκομείο της Αθήνας σύμφωνα με τις μαρτυρίες τόσο του πατέρα, όσο και της γιαγιάς, που είχαν την ευκαιρία να το δουν, σε αντίθεση με τη μάνα του.
Μάλιστα, η γιαγιά με το που είδε την νεογέννητη Αγάπη είπε στην κόρη της ότι ο Θεός της έστειλε πίσω ένα κοριτσάκι ''ζωηρό, μελαχρινούλι, με πολλά μαλάκια, ίδιο με αυτό που της είχε πάρει''.
Η ελπίδα
Η οικογένεια Ροβίθη ήρθε στην ''Ν.Κ.'' με την ελπίδα πως θα μάθει την αλήθεια. Σε καμμία περίπτωση δεν κατηγορεί κανέναν για τίποτα, ούτε επιθυμεί να δημιουργήσει πρόβλημα στο τρίτο τους παιδί, το οποίο, αν - όπως πιστεύουν - ζει, θα είναι σήμερα μια νεαρή γυναίκα 30 χρόνων. Κατανοούν πως, ακόμη και αν οι προσδοκίες τους επαληθευτούν, η 30χρονη σήμερα γυναίκα θα έχει μια άλλη οικογένεια και μια άλλη ζωή, την οποία δεν έχουν πρόθεση να διαταράξουν.
Δεν θέλουν, όμως, να ζει κάπου εκεί έξω το κοριτσάκι τους, να έχει μαθει την αλήθεια, ότι είναι υιοθετημένο και να νομίζει ότι οι φυσικοί γονείς του το εγκατέλειψαν ή δεν το ήθελαν. Παρακαλούν, λοιπόν, όποιον γνωρίζει κάτι για την υπόθεση από τους τότε εμπλεκομένους να επικοινωνήσει έστω και ανώνυμα με την ''Ν.Κ.'' ή με την ιστιοσελίδα http://illegalgreekadoptions.blogspot.com .
Το ίδιο παρακαλούν και για όποιον άλλο εντοπίσει μεγάλη ομοιότητα μεταξύ υιοθετημένων κοριτσιών που γνωρίζει, συν χρονική ταύτηση ημερομηνιών, και που μοιάζουν με την κόρη τους Αγάπη, φωτογραφίες της οποίας δημοσιεύει σήμερα η ''Ν.Κ.'' σε διάφορες ηλικίες από τη γέννησή της μέχρι και σήμερα.
Αν το κορίτσι αυτό βρίσκεται στη ζωή, θα μοιάζει ως μωράκι τουλάχιστον με την Αγάπη, θα έχει ομάδα αίματος 0 Ρέζους θετικό, ( χαρακτηριστική ομάδα αίματος) και θα είναι 30 χρονών, καθώς γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου του 1981.
