O THOMAS MIKAS ΑΠΟ ΤΟ TEXAS ΑΝΑΖΗΤΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ

H ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΤΟΥ ΕΝΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΠΟΤΕ.

   
                                                          O ΤΗΟΜΑΣ ΜΙKA

Πλησίαζαν Χριστούγεννα όταν ο Τομ βρέθηκε στα σκαλοπάτια της οικογένειας  του Δημήτρη Ηλιάδη στην οδό Αμφιθέας 1 στην Θεσσαλονίκη, στις 8.15 το πρωϊ. Ήταν 22 Δεκεμβρίου 1958.

Τοποθετήθηκε όπως ήταν φυσικό σαν όλα τα ''έκθετα'' αγνώστων γονέων στο ίδρυμα του Αγ. Στυλιανού της Θεσσαλονίκης, ο μόνος υπεύθυνος φορέας για την περίθαλψη των βρεφών της πόλης, και του δόθηκε το όνομα Ιωάννης. Η νονά του ήταν η Αγγελική Γόνου και η βάφτιση του έγινε στον Αγ. Φανούριο της Θεσσαλονίκης από τον ιερέα Ευάγγελο Ηλιάδη. 

Ο Θωμάς (Τom) Ιωάννης καταχωρήθηκε με τον αριθμό 8155 στο βιβλίο εισόδου των βρεφών στο ίδρυμα με το ψευδώνυμο Μίκας. Παραξενεύει το γεγονός που το ληξιαρχικό του ψευδώνυμο ήταν το ίδιο με αυτό του οικογενειακού επιθέτου των μετέπειτα θετών γονιών του.

Το ληξιαρχικό ψευδώνυμο των εκθέτων παιδιών το αποφάσιζε ο ληξίαρχος και όχι το ίδρυμα πολύ πριν εμφανιστούν οι θετοί γονείς. Και σίγουρα δεν ήταν ποτέ το ίδιο με το επίθετο των θετών γονέων. Είναι και αυτό μια από τις ''περίεργες'' συμπτώσεις στην υπόθεση του Τομ αλλά όχι και η μόνη  ''περίεργη'' σύμπτωση. Άλλη μια είναι το ίδιο επίθετο αυτού που φέρεται πως βρήκε το παιδί στα σκαλοπάτια του σπιτιού του και αυτού που το βάπτισε. Σύμπτωση και αυτό;

Ο Ιωάννης - Τόμ υιοθετήθηκε με την απόφαση εκουσίας δικαιοδοσίας 1629/59 του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης που κρίθηκε στις 29 Απριλίου 1959. Τον Ιούλιο του 1959, σε ηλικία μόλις έξη μηνών, με πτήση της ΚLM, Ολλανδική βασιλική αεροπορία προσγειώθηκε στο Huston του  Texas  όπου τον περίμενε η νέα του οικογένεια. Μια άλλη ζωή στην νέα του πατρίδα, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, είχε πια ξεκινήσει. Οι όποιοι δεσμοί του με την πατρίδα του, την Ελλάδα, είχαν πια αποκοπεί οριστικά. Ήταν πια Αμερικανός πολίτης!

                  

                                                         O  ΤΟΜ ΕΝΟΣ ΕΤΟΥΣ
                                                       

Tα παιδικά χρόνια του Τομ, αυτό ήταν πια το όνομα του, ίδιο με το όνομα του πατέρα της θετής του μητέρας ήταν ήρεμα και ευτυχισμένα. Οι θετοί γονείς του έδωσαν αγάπη, στοργή, σιγουριά  κι ένα όμορφο γεμάτο θαλπωρή περιβάλλον. Ότι χρειάζεται ένα παιδάκι για ν' αναπτυχθεί σωστά.

Μεγαλώνοντας  δέθηκε πάρα πολύ με την μητέρα του που του είχε ιδιαίτερη αδυναμία. Δεν συνέβει όμως το ίδιο και  με τον πατέρα του. Από νωρίς φάνηκε πως ο θετός πατέρας δεν ήταν το πρότυπο που αναζητούσε ο Τομ. Όχι δεν υπήρχε κάτι κακό στην συμπεριφορά του πατέρα του και τις μεταξύ τους σχέσεις. 'Ομως ο Τομ γινόταν όλο και πιο απόμακρος από τον θετό πατέρα του μέχρι που οι μεταξύ τους σχέσεις  έγιναν ουδέτερες, ψυχρές. Ο Τομ ήταν από μικρό ένα γεμάτο ενέγεια ζωηρό, άτακτο θα μπορούσε να πει κανείς παιδί. Αντίθετα ο πατέρας του ήταν συντηρητικός, σοβαρός, ο μικρός Τομ ασυμβίβαστος, ανεξάρτητος ατίθασσος. Δεν κατάφεραν να τα ''βρουν'' μεταξύ τους! Το ξανθογάλανο αγοράκι όμως είχε για την μητέρα και την θετή αδελφή την Pamela  εντελώς διαφορετική συμπεριφορά. Αναπτύχθηκαν βαθιά αισθήματα και αγάπη που ακόμη υπάρχουν έως τώρα.  Δεν κράτησαν την τυπική σχέση μεταξύ δυο θετών αδελφών. Πάντα ήταν πολύ κοντά ο ένας με τον άλλο και αλληλοϋποστηρίζονται έως τώρα. Μια θαυμάσια αδελφική αλλά και φιλική σχέση. Μια σχέση εμπιστοσύνης. Κατ' ένα λόγο μπορεί να μην είχαν σχέσεις αίματος, τα δυο αυτά παιδιά αλλά τους ένωνε η κοινη πατρίδα. Η Ελλάδα κι ένα όνειρο να βρεθούν ξανά εκεί που όλα είχαν αρχίσει γι' αυτούς. Η αρχή της ζωής τους και ποιός ξέρει οι γονείς τους και τ' αδέλφια τους.

     
                                                              Ο ΤΟΜ 2 ΕΤΩΝ

 Ο Τομ είναι εξαιρετικά σώφρων, έξυπνος και πονόψυχος. Οι άνθρωποι έλκονται από την φανταστική χιουμορίστικη του αίσθηση και τα αστεία του. Οι φίλοι αρέσκονται να περνούν τον χρόνο τους μαζί του.  Είναι πάντα ένας ευχάριστος άνθρωπος. Μια ιδιαίτερη, ξεχωριστή προσωπικότητα.

Μέσα από τα πολλά του ταλέντα είναι και αυτό της γνώσης της Κινέζικης πολεμικής τέχνης.

Chinese Martial arts.

Είναι επίσης καλός μουσικός και έχει πολύ καλή φωνή.  Η κιθάρα και το πιάνο είναι τα αγαπημένα του όργανα που  τα έχει μάθει από πολύ μικρός, άν και παίζει πολλά άλλα μουσικά όργανα. 

O Tομ είναι αρκετά ψηλός, ένα και 82 περίπου και έχει δυνατή, αθλητική κατασκευή.

Είναι εξ ίσου δυνατός στο σώμα και στο μυαλό.

Τα μαλλιά του είναι καστανόξανθα και σγουρά και τα μάτια του βαθυγάλαζα. Όταν ήταν μωράκι τα μαλλιά του ήταν κοκκινόξανθα και το ίδιο χρώμα γίνονται το μουστάκι και τα γένεια του όταν τ' αφήνει να μεγαλώσουν. Το χρώμα της επιδερμίδας του είναι ανοιχτό άν και  μαυρίζει στον ήλιο εύκολα. 

 Σαν ενήλικας αγάπησε την δουλειά και δουλεύοντας σε διάφορα εστιατόρια έμαθε την τέχνη της μαγειρικής. Είναι ένας θαυμάσιος δημιουργικός μάγειρας. Τα τελευταία 25 χρόνια ο Τομ εργάζεται σαν μάγειρας σε εμπορικά πλοία ναυτιλιακών εταιρειών και ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. Η περιπέτεια κυλάει στο αίμα του σαν Έλληνας και σαν σύγχρονος Οδυσσέας.

                                               

                                                              Ο ΤΟΜ 10 ΕΤΩΝ

Αυτή την εποχή εργάζεται σαν μάγειρας σε μια ναυτιλιακή εταιρεία που  έχει έδρα την Λουϊζιάνα και δραστηριοποιείται στον Κόλπο του Μεξικού. Η εταιρεία που εργάζεται μεταφέρει εργαζομένους στις πλατφόρμες εξόρυξης του πετρελαίου από την θάλασσα και που χρειάζονται επισκευή. Ο Τομ  επιμελείται  τα της κουζίνας του πλοίου εν πλω και χαίρει της εκτίμησης και του σεβασμού όλων.                                           

Του αρέσει πολύ το δάβασμα, να βλέπει καλές ταινίες, να παίζει την κιθάρα του και να ψαρεύει.

Όταν δεν είναι στο πλοίο, κατά την διάρκεια της αλλαγής πληρώματος, ο Τομ περνάει τις ώρες του στο σπίτι του στο Μισσούρι. Επίσης  επισκέπτεται συχνά την αδελφή του και την οικογένεια της, τον γαμπρό του, τις ανηψιές του και τα παιδιά τους στο Ώστιν του Τέξας.

Ο Τομ είναι εργένης.  Δεν έκανε παιδιά, έχει όμως την αγάπη όλης της οικογένειας της Pamela που πραγματικά τον λατρεύει. Είναι ο αγαπημένος θείος και αδελφός.

Στο ιατρικό ιστορικό του Τομ υπάρχει το στίγμα της Μεσογειακής αναιμίας, κληρονομικό ιδίωμα πολύ διαδεδομένο ανάμεσα στους Μεσογειακούς πληθυσμούς. Όπως είναι φυσικό κανείς από τους θετούς γονείς του Τομ δέν είχε αυτήν την κληρονομική ασθένεια αφού  δεν ήταν οι φυσικοί γονείς του. Το στίγμα της Μεσογειακής αναιμίας προξενεί στον Τομ υπερβολική κόπωση που όμως αντιμετωπίζει με την συνεχή άσκηση. Ασκεί το σώμα του και το κρατάει σε φόρμα σηκώνωντας βάρη.

                                                         Ο ΤΟΜ 13 ΧΡΟΝΩΝ

Ο Τομ αναζητά με λαχτάρα την οικογένεια του και περιμένει να μάθει γρήγορα νέα γι' αυτήν. Εύχεται να μπορέσουν να μοιραστούν μαζί όσο γίνεται πολλές ευτυχισμένες στιγμές. Να κερδίσουν πίσω τα χαμένα χρόνια αποξένωσης. Θέλει να γνωρίζουν πως είναι ζωντανός, πως είναι καλά και πως τους αγαπά. Είναι ανυπόμονος να μάθει για τους συγγενείςτου και για την υπέροχη πατρίδα του την Ελλάδα.

                                                         Ο ΤΟΜ 40 ΕΤΩΝ 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΟΜ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ 

Tom's orphanage document says that he was found on December 22, 1958 at 8:15PM and given the birth date of December 11,1958.  It also states that he was found at #1 Amfitheas Street in Thessaloniki at the home of Dimitrios Iliades.  He was then taken to Ag. Stylianos and baptized at Saint Fanourios Church and given the name Ioannis The Greek Orthodox priest that baptized him was Evangelos Iliadis and the woman that stood in as his Nouna was Aggeliki Gonou.  

The names of this adoptive parents are: Prosper Mika and Irene Ledwig Mika. Mr and Mrs Mika resided in San Antonio Texas. In July of 1959, at the age of six (6) months, Tom left Agios Stylianos in Thessaloniki for the U.S.  Tom arrived in the U.S. via KLM Royal Dutch Airlines and landed in Houston, Texas.  After coming to the U.S. he was officially given the name Thomas Anthony Mika.  The Mika's had also adopted a baby girl from Greece the year prior to Tom's arrival.  Her name was Aspasia but was changed to Pamela after her arrival in the U.S.  Pamela lived in the Municipal Orphanage of Athens after her birth in September of 1957.  She came to the U.S. in July of 1958 at nine (9) months old.

Tom was a precious baby, full of life, sweet and dear.  His adopted parents were wonderful, caring people that prayed for children for many years.  They worked with a Greek Orthodox Priest, Father Spyridon Diavatis, Pastor of Saint Sophia's in San Antonio, where they resided.  Father Diavatis learned of the orphans in Greece and helped many families in Texas adopt children.  His heart was broken when he learned of these babies and never took any money for himself from Tom's parents. 

As Tom grew up his relationship with his adopted father was strained and the relationship between them became damaged.  Even though his relationship with his adopted mother remained loving, he longed for a father's love and to know his roots.  Tom and his adopted sister Pam have always been very close, they are best friends and support each other in everything.  The bond of love between them is strong and they are both proud to be Greek. 

Tom is extremely wise, intelligent and compassionate.  People are drawn to his fantastic sense of humor and fun, out going personality, they love spending time with him.  He is also a gifted Chinese martial artist and musician and he has a wonderful singing voice.  He has played the guitar and piano since he was a child and easily learns most instruments. 

Tom is six (6) feet tall, 1.82 cm and has a strong, athletic build, he is equally strong in mind and spirit.  His eyes are deep blue and his hair is naturally curly and blond/brown in color.  As a baby, his hair was reddish blond and when he grows a beard and mustache his facial hair is red. His skin tone is light but he tans well.

During his early adult years, Tom worked in various restaurants and learned the art of cooking.  He is a wonderful, creative cook.  For the past twenty five (25) years Tom has worked as a Merchant Seaman for various shipping companies and traveled all over the world.  At this this, he works for a shipping company that works on the Gulf of Mexico, which is stationed out of Louisiana.  The company he works for transports people to and from oil drilling rigs that are placed at sea and needing repair.  Tom manages the kitchen facilities on board the ship and is well respected.  

Tom spends his time off reading and he also likes to watch movies, play his guitars and fish. When off the ship during crew rotations, Tom has a home in Missouri that he enjoys. He also visits his sister and brother-in-law, four nieces and three grand nephews in Austin, Texas.  Tom is not married and does not have children, although he loves children very much. Tom's family loves and adores him.  

Tom has a non-live threatening, hereditary blood disorder.  It is call Beta-Thalassemia and it is common among Mediterranean people.  Either Tom's mother or father has the disorder, as that's the only way be would have inherited it.  If causes excessive fatigue but Tom combats it by staying in shape, he runs and lifts weights.

Tom looks forward to finding his family and sharing their lives as often as possible.  He wants them to know that he is alive and well and loves them.  He's also anxious to learn about his ancestry and to learn about his wonderful country of Greece. Αbout all his previous life that was lost by adoption. World became a very small place to live in and info travels faster than the wind nowadays.Who knows maybe this time wind will be favorable for Tom as well. Same as the good wind that makes Tom's ship sails around the world.

Good luck to you Tom and good luck to the family that undoubtably seeking for you here in Greece.

                                           ΤO  ΠΡΩΤΟ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ ΤΟΥ TΟΜ

                                                  
                                            Η ΠΡΩΤΗ ΚΟΥΒΕΡΤΟΥΛΑ ΤΟΥ ΤΟΜ

 Από θαύμα η θετή μάνα του Τομ, η Ειρήνη, κράτησε την κουβερντούλα με την οποία το ίδρυμα παρέδωσε τον Τομ στους θετούς γονείς . Φωνές από το παρελθόν που ίσως κάτι να μαρτυρούν τα ελάχιστα  αποδεικτικά στοιχεία που ''δένουν'' τον Τομ με την πατρίδα. Μια ακριβή για την εποχή   ντούμπλ φας, βελούδινης υφής, κουβερντούλα που  κάτι προσπαθεί να μας ''πει''. Σημείο αναφοράς του Τομ, με το μακρινό παρελθόν του και με τη φυσική του οικογένεια.
Το θέμα της κουβερτούλας ο Χάνς και η Γκρέτελ, από το γνωστό Γερμανικό παραμύθι.   Η θετή αδελφή του Τομ, Πάμελα, πολύ σωστά  το πρόσεξε και αυτό το στοιχείο  ''φωτογραφίζει'' την προέλευση της. Πολύ πιθανό Γερμανικό, εισαγώμενο προϊον, για όσους κάτι μπορεί να θυμίζει. 
 Ένα  πραγματικά πολύτιμο κειμήλιο για τον Τομ που δείχνει πόση μεγάλη σημασία έχει για τον ίδιο η Ελλάδα και η ανεύρευση της πραγματικής του οικογένειας. Ένα ενθύμιο που προσεκτικά , με αγάπη και με ευλάβεια διατηρεί μαζί με όλα τα προσωπικά του αντικείμενα τόσα χρόνια. Αυτό  από μόνο του έχει πολλά να μας πει.

                                     TOM'S NATIVE CITY THESSALONIKI 

                                       SPECIAL DEDICATED TO TOM

                                             WISHING YOU TO COME BACK 

                                            SUDDENTLY THE LIGHT COMES???

NOTE: On June the sith  2015 Korina and I participated into an Orthodox Ceremony to Saint Fanourios Orthodox church and we dedicated Thomas bio's search to Him! We brought and dedicated to Him Fanouropita for Thomas bio's search,  asking for enlightment and wisdom. After that a very serius match is already in process! We pray to God and His ambassodor Saint Fanourios to bless Thomas so his family will be the one that was found! Because nothing can get a closure unless God and His Saints will give their blessings upon.
Saint Fanourios church was the church that Tom was baptized! For this reason we are asking Him to have Tom under His protection and to lead us to the right path to find his family!!!!!  We believe that  He will do it with His Almighty's blessings and mercy! ΑΜΕΝ!

                                                 ΞΑΦΝΙΚΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΦΩΣ??

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στις 6 Ιουνίου 2015 η Κορίνα κι' εγω συμμετείχαμε σε μια Ορθόδοξη λειτουργία στην εκκλησία του Αγ. Φανουρίου και επικαλεστήκαμε την βοήθειά Tου στην έρευνα των γονέων του Τομ. Προσφέραμε την καθιερωμένη φανουρόπιτα προς τιμήν του Αγίου και προσευχηθήκαμε σ' Aυτόν. Παρακαλέσαμε για φώτιση και σοφία. Παράξενο γιατί μετά απ' αυτό μια σοβαρή ταύτιση είναι κι όλας σε εξέλιξη. Προσευχόμαστε στον Θεό και στον αντιπρόσωπό Tου τον Αγ. Φανούριο να ευλογεί τον Τομ  ώστε η οικογένεια του να είναι αυτή. Γιατι τίποτε δεν μπορεί να γίνει αν ο Θεός και οι Αγιοί Tου δεν το ευλογήσουν.
Η εκκλησία του Αγίου Φανουρίου στην Θεσσαλονίκη είναι η εκκλησία που βαπτίστηκε ο Τομ πριν φύγει για την Αμερική. Γι αυτό Tου ζητάμε να μας οδηγήσει μέχρι το τέλος στο σωστό μονοπάτι για να τον βρούμε. Και πιστεύουμε πως θα το κάνει με τις ευλογίες και το έλεος του Παντοδύναμου Θεού μας! ΑΜΗΝ

                                                     SAINT FANOURIOS

ΑΝΑΖΗΤΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ Η PAMELA WOLF

Πολύχρονες, εξαντλητικές, επίπονες έρευνες χρόνων θα έχουν άραγε αποτέλεσμα αυτή την φορά?

                                           Η Pamela με τρείς από τις κόρες της

Η Pam  Μikas Wolf  αναζητά χρόνια τώρα την οικογένεια της στην Ελλάδα με αγωνία λαχτάρα κι αγάπη στέλνοντας χιλιάδες μηνύματα σε όσα μέσα μπορεί με την ελπίδα πως κάποτε θα την εντοπίσει.

Γεννημένη, πάντοτε υποθετικά, στις 25 Σεπτεμβρίου του 1957 στην Αθήνα, αφέθηκε όπως λέει το σημείωμα της αστυνομίας στα σκαλοπάτια ενός σπιτιού στην Αργυρούπολη, του Δημήτρη και της Ασπασίας Μπούχλα που έχουν πια πεθάνει. Ήταν τότε περίπου 5 ημερών.

Αλήθεια ψέμματα η ένα κατασκευασμένο, εικονικό σενάριο που κάποιους βόλευε πολύ στο να την εμφανίσουν σαν έκθετο αγνώστων γονέων βρέφος;  Στην ουσία να εξαφανίσουν την πραγματική της ταυτότητα;;

Την αλήθεια δυστυχώς δεν θα την μάθουμε ποτέ αν δεν ξετυλιχτεί και σ' αυτήν την περίπτωση η άκρη του νήματος! 

1950 και 1960! Οι δυο δεκαετίες που σημάδεψαν την ηδη πληγωμένη Ελλάδα από τον 2' Παγκόσμιο πόλεμο και μετά τον εμφύλιο, που σαν συνέχεια είχε την στρατολόγηση χιλιάδων παιδιών, ορφανών και μη, που με το πρόσχημα της υιοθεσίας εξοστρακίσθηκαν  μακριά απο την πατρίδα τους! 
Στην αναζήτηση μιας καλύτερης ''εύπορης'' ζωής. Αυτό ήταν η ''βιτρίνα'' για το μεγάλο κακό που βρήκε την χώρα τις δυο επάρατες αυτές δεκαετίες του μεγαλύτερου σκλαβοπάζαρου που είχε οργανωθεί ποτέ στην χώρα με θύματα αθώα βρέφη! 


Το εμπόριο βρεφών είχε πια εγκατασταθεί για τα καλά στην χώρα που με τις ευλογίες και του παλατιού, που άλλο που δεν ήθελε να φυγαδεύσει στο εξωτερικό τα βρέφη των αριστερών,  για να αποδυναμώσει τον κομμουνιστικό κίνδυνο, όχι μόνο έκανε τα στραβά μάτια αλλά έδινε και τις ανάλογες διευκολύνσεις γι αυτό.


Οι άτυχοι γονείς που εμπιστεύονταν τα παιδιά τους στα ιδρύματα μέχρι να σταθούν στα πόδια τους από μια παραπαίουσα οικονομικά Ελλάδα, την Ελλάδα των πέτρινων χρόνων, όταν επέστρεφαν για να τα ξαναπάρουν  τους δηλώνονταν πώς τα βρέφη είχαν πεθάνει και τους απέπεμπαν κακή κακώς.
Και ποιός μπορούσε να προβάλλει αντιρρήσεις εκείνο τον καιρό,ποιός θα μπορούσε να προβάλλει αντιστάσεις, να αμφιβάλλει έστω.


Διαβόητοι δικηγόροι με διασυνδέσεις στην Αμερική, με ανθρώπους εξουσίας και δύναμης, όπως ο Ελληνοαμερικανός Stephen S Scopas, δικαστής αλλά και υποψήφιος για το αξίωμα του δημάρχου της Νέας Υόρκης, είχαν αναλάβει την αφαίμαξη της Ελληνικής φυλής και το ξέπλυμα των ειδεχθών αυτών κακουργημάτων  (στην πλειοψηφία  αρπαγές ανηλίκων με την μέθοδο των εικονικών θανάτων) και το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος μέσω των υιοθεσιών. 
Απίστευτη κομπίνα,  colpo groso,  με θύματα αθώα βρέφη και τις πραγματικές τους οικογένειες!


Έτσι με ένα πλαστό πιστοποιητικό θανάτου ξεμπέρδευαν με τις απαρηγόρητες μάνες που ήθελαν δεν ήθελαν  κατάπιναν αμάσητη την όποια δικαιολογία. Τι θα μπορούσαν να κάνουν εξ΄αλλου. Το παιχνίδι ήταν ήδη ''στημένο΄΄ και με το πρόσχημα του απορρήτου της υιοθεσίας δεν θα μπορούσαν ποτέ να ψάξουν όσο και άν το ήθελαν. Οι νόμοι στην Ελλάδα ήταν πάντοτε ''κομμενοι ραμμένοι'' στα μέτρα του συστήματος! 'Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για ξετυλιχθεί και αυτό το κουβάρι της διαφθοράς και να αποκαλυφθούν και αυτά  τα εγκλήματα που άφησαν άφωνη όλη την υγιή ελληνική κοινωνία.
Η Pamela  καταχωρήθηκε σαν έκθετο αγνώστων γονέων στο Δημοτικό Βρεφοκομείο Αθηνών και κάθε  ίχνος που θα την οδηγούσε να βρει την πραγματική της οικογένεια σβήστηκε για πάντα.

                                                       H  Pamela τριών χρόνων

Η Pamela  δεν ήταν τυχερή να υιοθετηθεί και να μείνει στην πατρίδα της. Φορτώθηκε και αυτή στις ''γαλέρες'' των δουλεμπόρων και  κατέληξε να υιοθετηθεί στην πολιτεία του Texas! 

Eκείνο τον καιρό μια καλή οικογένεια Αμερικανών, οι Irene και Prosper Mika ήθελε να υιοθετήσει δυο παιδιά από την Ελλάδα και η Pamela έγινε το ένα από αυτά. 
Οι  γονείς παρακινημένοι από μια άλλη οικογένεια που ήδη είχε υιοθετήσει  ένα παιδάκι από την Ελλάδα δέχτηκαν τις συμβουλές και τις οδηγίες τους και έφτασαν στην Αθήνα για να πάρουν κι αυτοί σειρά ανυποψίαστοι για το τι πραγματικά συνέβαινε με τις υιοθεσίες στην Ελλάδα. Προφανώς όταν το κατάλαβαν να μην μπορούσαν να κάνουν πια ''πίσω''! 


Η Pamela  έγινε μητέρα τέσσερεις φορές σε τέσσερα υπέροχα κορίτσια που την στηρίζουν  στην αναζήτηση της.  Η Jessica, Patricia, Anna and Carolie, που τώρα είναι  29, 27, 25 και 19 χρόνων θέλουν κι αυτές να μάθουν  τις  Ελληνικές τους ρίζες και προσεύχονται γι αυτό. Είναι το δώρο που θέλουν να έχει η μητέρα τους για να γίνει ευτυχισμένη χαρούμενη και πλήρης!


Η Pamela  ξεκίνησε την αναζήτηση της το 2006 όταν πέθανε  και η θετή της μητέρα η Irene. Μεγάλωσε καλά στα χέρια των Mika  και δεν ήθελε να τους πληγώσει. Δεν ήθελε ούτε για μια στιγμή να υποψιαστούν πως  η θετή τους κόρη δεν ήταν ευτυχισμένη για την ζωή που της πρόσφεραν. Τι έφταιγαν κι αυτοί;; Που να ξέραν  τι πραγματικά γινόταν τότε  με τις υιοθεσίες στην Ελλάδα Το ίδιο κάνουν όλα τα υιοθετημένα παιδιά παντού.
Από το 2006 μέχρι σήμερα έχει κάνει τα πάντα για να βρεί την ''άκρη'' και πιστεύει πως αυτή την φορά θα τα καταφέρει.


Είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα δηλώνει και αυτό το ''πέρασε'' και στα παιδιά της!
Η Pam  δεν  θέλει να θυμάται το κακό που έγινε σ' αυτήν και σε χιλιάδες Ελληνόπουλα. Προσπαθεί να βοηθήσει και άλλα υιοθετημένα παιδιά που γνωρίζει στην Αμερική και  που με τα χρόνια δέθηκαν αφού τα ενώνει ο ίδιος ευλογημένος σκοπός και στόχος!  Ωστόσο σαν καλή χριστιανή πιστεύει στον Θεό και δεν μπορεί μέσα της να πιστέψει πώς υπήρξαν κάποτε στην πατρίδα της τόσο λίγοι άνθρωποι που μπόρεσαν να κάνουν τόσο κακό σε τόσους πολλούς. Και το χειρότερο δεν τιμωρήθηκαν ποτέ!
Έχει ακόμη το σύνδρομο του φόβου  και από μικρό κορίτσι δεν μπορεί να δεχτεί την παρουσία ανθρώπων με άσπρες μπλούζες. Όπως και άλλα υιοθετημένα παιδιά. Ένα από τα πολλά σύνδρομα που βιώσαν και βιώνουν οι απανταχού της γης υιοθετημένοι. Τυχαίο;;;

                                                     Η Pamela μερικών μηνών


Όπως και να ναι η Pam  δεν τα βάζει κάτω! Εξ άλλου είναι η μάχη της ζωής της και θέλει και πρέπει να την κερδίσει.


 ''When there is a will there is always α way'' λένε στην Αμερική που μεταφράζεται πως όταν υπάρχει θέληση πάντα υπάρχει τρόπος.

 

                                  

                                                  Η Pam σε ηλικία ενός έτους

Σου το ευχόμαστε μέσα από την καρδιά μας  γλυκειά Pam  και σε  σένα και  στον αδελφό σου τον Tom, που έχεις αναλάβει και την δική του έρευνα και μάλιστα με προτεραιότητα.

O Tom Mikas  είναι το δεύτερο παιδί που υιοθέτησαν οι Mikas  από το ορφανοτροφείο του Αγ. Στυλιανού της Θεσσαλονίκης και ''φέρεται'' και αυτός πως είναι ''έκθετο'' αγνώστων γονέων με πιθανή ημερομηνία γέννησης αρχές Δεκεμβρίου του 1958. 

Καλή επιτυχία και στην δική του έρευνα να βρει τους πραγματικούς του γονείς που τόσο πολύ το επιθυμεί.

Η αγάπη σου για την πατρίδα σου είναι η δύναμη που θα σε φέρει στην αλήθεια και την γνώση των στοιχείων της οικογένειας σου.

Η αλήθεια είναι φως που δεν μπορεί να κρύψει για  πολύ καιρό το σκοτάδι

Καλή σας επιτυχία Ελληνόπουλα.

α.Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ  PAMELA  ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

In search of her Greek roots
Athens News 10/Feb/2012 page 35
by Costas Papachlimintzos 1 0 Feb 2012
H Pam σε ηλικία 10 ετών PAM WOLF was born in Greece in 1957.She doesn’t know the exact place or date of birth. Most importantly, she doesn’t know her birth parents.  She began her saga of trying to find answers to these questions half a century later, from her current residence in Austin, Texas. In an interview with the Athens News, she explained why she continues this effort and details the story of an American citizen seeking her biological roots in Greece.  Wolf was born around 25 September 1957. According to documents from the Municipal Orphanage of Athens, she was found at the doorstep of a home in the southern suburb of Argyroupoli. It was a period of extreme poverty for the majority of Greeks, living in a country that was still trying to heal its wounds from German occupation during the Second World War and from the civil war that followed. The phenomenon of women abandoning babies they knew they could not afford to raise was not rare.  After being found by Dimitrios and Aspasia Bouchlas, both now deceased, in front of their residence,the local police department had tried to track down her mother but had failed to do so. Wolf was one of the lucky babies to find a foster family abroad; she was adopted at 9 months old by a couple from Texas. Meanwhile, at the same time, another search was on, thousands of kilometres away. In San Antonio, Texas, Irene and Prosper Mika were looking for a child to adopt.  The Mikas were friends with Bernice and Wayne Shinn, who had managed to adopt a baby girl from an orphanage in Athens - the same orphanage where Wolf was. Father Spyridon Diavatis, the priest at St Sophia’s Greek Orthodox Church in San Antonio, had mediated in the Shinns adoption, as he and an old friend of his, Athens-based lawyer Fotis Bouras, were assisting American families to adopt  children from Greece.  Father Spyridon did the same thing for Wolf, who on 10 July 1958 arrived in Houston, Texas, to find a true home for the first time.  When Wolf was 11 years old, her family moved from San Antonio to Austin. After graduating from high school, she went to Dallas for two years to work at the local YMCA and then she returned to Austin, working as a swimming instructor for children. She got married and gave birth to four daughters - Jessica, Patricia, Anna and Carolie, who are now 29, 27, 25 and 19 years old, respectively. In April 2006, three years after her mother died, she decided to search for her birth mother - “Just so she knows that I am all right,” as she puts it.  Litsa, a Greek American friend living in Florida, helped her contact officials from Athens police departments, churches, the municipality of Athens and the registry office. She managed to learn the names of the couple who had found her on their doorstep and of the police officer who took her to the orphanage, but nothing beyond that.  Wolf also requested access to immigration records in the United States, a right that was given to every American citizen with the Freedom of Information Act, but failed to find something more useful there. She had even agreed to come to Greece and appear at the TV show of Angeliki Nikolouli in Alter channel, in case her biological parents saw her and recognised her, but the TV station soon filed for protection under bankruptcy law and the show never aired.  Wolf refuses to give up. “I am proud to be Greek. I want to know who I am; I want to celebrate being Greek,  it is very important,” she says, adding that she would love to have a chance to know her “home and ancestry”. Voices from the past Altough Wolf’s adoption was legal, many children during the same period were taken from poor parents  in Greece and sold in the United States. In 1959, a New York magistrate, Stephen S Scopas, was indicted but later acquitted on charges of selling 30 Greek children to American couples.  “Many orphans came to the United States back then as a part of a black market scheme,” Wolf claims. “This group was responsible for taking children at birth and leaving the mothers with fictitious stories of the demise of their children.”  On 8 November 1996, the Athens News reported the story of “stolen Greek babies” who were starting to find their way home after so many years. It cited an unknown number of Greek children that were given up for adoption by foreign families after the second world war. Many of those children had been taken from their parents illegally and were given over to their new families  for a fee. As the New York Times reported on 13 April 1996, “the illegal adoption schemes relied on a winding trail of false documents. In some cases, parents who had put a child in an orphanage would be told that the child had died and be given fake death certificates. Other times, adoptive parents would be given a false document saying that a child’s natural mother had died, paving the way for an adoption.”  The newspaper concluded that “while no one knows how many children may have been adopted through falsified records, hundreds, if not thousands, are thought to have come to the United States”.                                                                  ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΒΡΕΦΟΚΟΜΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ                                                                                                                                          ATHENS MUNICIPALITY ORPHANAGE                                                                    DEDICATED TO PAMELA WITH LOVE                                                                                      A SONG FOR ATHENS                                                     WISHING YOU A QUICK AND SAFE COMEBACK HOME
FH

ΟΙ ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΧΡΥΣΟΦΟΡΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

Βρέφη στο βωμό του κέρδους

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Αυγούστου 26, 2008

Τα κέρδη των ιδιωτικών μαιευτικών κλινικών έχουν αυξηθεί μέσα στην τελευταία πενταετία πάνω από 230%!

Βάλτε αυτό το γεγονός δίπλα στις τραγικές μορφές των γονιών που έχασαν τα βρέφη τους λόγω “έλλειψης υποδομών” σε ιδιωτικά μαιευτήρια, που εντέχνως καταλήγουν στην “αργοπορία του ΕΚΑΒ” ως αιτία θανάτου και έχετε την παρανοϊκή πραγματικότητα της Βιομηχανίας των γεννήσεων στη χώρα. 230% αύξηση κερδών που κανείς δεν αγγίζει. Χρηματιστήριο, Σουΐτες τοκετού, ευημερία. Από την άλλη, μεταφορά νεκρών νεογνών με κούριερ, κατεστραμμένες οικογένειες που με τη βοήθεια των “έμπιστων” γιατρών τους καταλογίζουν ευθύνες στην κρατική μηχανή, χωρίς να αναρωτιόνται ΓΙΑΤΙ πληρώνουν τα υπέρογκα ποσά σε ιδιώτες, όταν σε περίπτωση επιπλοκής το νεογνό θα πρέπει να μεταφερθεί σε ΔΗΜΟΣΙΟ νοσοκομείο για νοσηλεία.

Βαρύτατες (όπως πάντα) οι ευθύνες του κράτους, διότι εντέλει με ποιά κριτήρια δίδονται οι άδειες λειτουργίας στα ιδιωτικά μαιευτήρια; Με κριτήρια ξενοδοχειακού συγκροτήματος; Αν ναι, τότε ας αναλάβει ο ΕΟΤ την αδειοδότηση και εμείς να γεννάμε στο Hilton ή στη θαλπωρή του σπιτιού μας με τη μαμή. Οι ευθύνες όμως του ΕΚΑΒ στις συγκεκριμένες περιπτώσεις είναι άλλοθι κερδοσκοπίας και ανικανότητας. Το κράτος (ή άλλοι φορείς) αναγκάζεται να δαπανεί τεράστια ποσά με κύριο ρόλο την ύπαρξη ειδικών οχημάτων διακομιδής νεογνών από ιδιωτικά μαιευτήρια σε δημόσια νοσοκομεία (!).

Στην Αθήνα υπάρχουν δυο κινητές μονάδες νεογνών. Η μία έχει ως έδρα το νοσοκομείο παίδων Αγία Σοφία και η άλλη τη κεντρική υπηρεσία του EKAB. Έχουν ως αντικείμενο τις διακομιδές νεογνών από ιδιωτικά μαιευτήρια προς τα νοσοκομεία παίδων καθώς και προς τις μονάδες προώρων των δημοσίων μαιευτηρίων.Είναι μάρκας MERCEDES και στον εξοπλισμό τους διαθέτουν φορείο με θερμοκοιτίδα. Επανδρώνονται από δύο διασώστες και έναν ιατρό. Τα οχήματα αυτά έχουν δοθεί προς χρήση στο EKAB από το σύλλογο Το χαμόγελο του παιδιού.

Ενώ η απλούστατη συνθήκη λειτουργίας θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον η ύπαρξη πλήρους υποδομής αντιμετώπισης προβλημάτων τοκετού σε συνδυασμό βέβαια με κινητές, κατάλληλα εξοπλισμένες μονάδες. Η απληστία σε όλο της το μεγαλείο.

Ο τοκετός ως “ασθένεια”

 Το marketing αυτής της βιομηχανίας έχει έναν πυλώνα: Την εμφάνιση της γέννας που είναι μια απολύτως φυσική διαδικασία, ως ασθένεια. Ως γνωστό, στην ασθένεια ο πολίτης είναι ανυπεράσπιστος και δεν υπολογίζει κόστος προκειμένου να τελεσφορήσει η όποια ιατρική διαδικασία. Επιπλέον είναι αδύναμος να ελέγξει την αξία της “υπηρεσίας” που λαμβάνει εκτός αν είναι ο ίδιος ειδικός. Ποιό ζευγάρι όμως θα σκεφθεί το κόστος όταν ακούσει το κλισέ “οι παλμοί του εμβρύου πέφτουν, πρέπει να προχωρήσουμε σε καισαρική” κατά τη διάρκεια της εξέτασης; Ακόμα για την «επιτάχυνση» του τοκετού χρησιμοποιούνται εκτός νοσοκομείου φάρμακα που απαγορεύονται εντός νοσοκομείου, γιατί προκαλούν ταχυκαρδίες ή βραχυκαρδίες, που έχουν σχέση με την εγκεφαλική λειτουργία.

Η βιομηχανία των καισαρικών 

“στην Ελλάδα γύρω στο 32% των γυναικών γεννάνε με καισαρική, ενώ ο μέσος όρος στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη είναι 9-13%” μας ενημερώνει ο σύλλογος μαιών – μαιευτών. Εκτός από τις περιπτώσεις που υπάρχει πραγματικός κίνδυνος, κανείς δεν ενημερώνει το ζευγάρι για τις συνέπειες που έχει η καισαρική τόσο στη γυναίκα όσο και στο έμβρυο και μπορούν να το συνοδεύουν ακόμα και μετά την ενηλικίωση! (Προτείνουμε το βιβλιο του Oden Mitchel εκδόσεις ΡΕΩ για το θέμα).  Κι εδώ αξίζει να αναφερθεί ότι μόνο στην Ελλάδα η απόφαση για καισαρική τομή μπορεί να ληφθεί μόνο από ένα γιατρό, ενώ στο εξωτερικό χρειάζεται να αποφασίσει ομάδα δυο – τριών επιστημόνων (ΣΜΜΕ).

Η γυναίκα αντιμετωπίζεται σαν αντικείμενο, το ίδιο και το νεογνό. Στόχος η μεγιστοποίηση του κέρδους, η ελαχιστοποίηση της απασχόλησης ανθρωπίνου δυναμικού, η αύξηση “παραγωγής”.

Γνωστός γυναικολόγος, που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του, καταγγέλλει προς «Το Βήμα» ότι για το αυξημένο ποσοστό των καισαρικών τομών στην Ελλάδα ευθύνονται και άλλοι λόγοι «πιο… ωφέλιμοι».

«Πολλοί επιλέγουν την καισαρική τομή ­ προβάλλοντας κάποιο πρόβλημα υγείας της γυναίκας ή του παιδιού ­ επειδή συνήθως διαρκεί λιγότερη ώρα από τον φυσιολογικό τοκετό. Η καισαρική τομή διαρκεί κατά μέσον όρο 20 λεπτά, ενώ ο φυσιολογικός τοκετός μπορεί να κρατήσει και ένα 24ωρο. Τη λύση αυτή επιλέγουν κυρίως γυναικολόγοι που συνεργάζονται με ιδιωτικά μαιευτήρια, καθώς δεν βρίσκονται όλες τις ώρες “μέσα”. Συνήθως πηγαίνουν όταν έχουν κάποιον τοκετό. Αν για παράδειγμα τους τύχει δύσκολος τοκετός, θα προτιμήσουν να κάνουν στη γυναίκα καισαρική τομή για να “τελειώσουν” γρηγορότερα. Επιπλέον μέσα στις τρεις ώρες που ενδέχεται να διαρκέσει ένας φυσιολογικός τοκετός μπορούν να κάνουν τρεις καισαρικές τομές. Αντιθέτως, στα κρατικά νοσοκομεία οι γιατροί είναι μισθωτοί και όχι συνεργάτες. Αυτό σημαίνει ότι βρίσκονται αρκετές ώρες στο νοσοκομείο. Δεν βιάζονται να φύγουν».

«Αλλοι γιατροί» συνεχίζει «υπολογίζουν την εγκυμοσύνη από την τελευταία περίοδο της γυναίκας και όχι από την ημέρα της σύλληψης. Αυτό έχει το εξής αποτέλεσμα: η γυναίκα φαίνεται ότι βρίσκεται στη 40ή εβδομάδα κυήσεως ενώ στην πραγματικότητα είναι στην 38η εβδομάδα. Ετσι ο γιατρός έχει το πλεονέκτημα να χειριστεί την υπόθεση όπως τον εξυπηρετεί. Στη συνέχεια μπορεί να κάνει ψεύτικη πρόκληση τοκετού (σ.σ.: η μήτρα της γυναίκας, καθώς είναι ανώριμη, δεν κάνει τις απαιτούμενες συσπάσεις) βάζοντας ενδεχομένως μικρότερη ποσότητα φαρμάκου και οδηγείται στην καισαρική τομή».

Ετσι επιτυγχάνεται και η έμμεση μείωση ανθρωπίνου δυναμικού εκτός από τους Γιατρούς που ούτως ή άλλως είναι “συμβεβλημένοι”. Οι επιστήμονες μαίες, που είναι πέντε χιλιάδες στην Ελλάδα, δεν αξιοποιούνται, ετεροαπασχολούνται, υποαπασχολούνται, περιθωριοποιούνται, παροπλίζονται. Κι ας έχουν τετράχρονες σπουδές, εμπειρία και το πτυχίο τους είναι ισότιμο με τα πτυχία των μαιών σ’ όλη την Ευρώπη.

Σε αντίθεση με τις Ελληνίδες, πολλές Βρετανίδες εξακολουθούν να γεννούν όπως οι πρόγονοί τους. Μάλιστα, η δεύτερη μεγαλύτερη ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία της Βρετανίας έπαψε να δικαιολογεί τις δαπάνες των καισαρικών τομών, αφενός διότι δεν μπορούσε να ελέγξει το ακριβές κόστος τους, αφετέρου για να συμβάλει στη μείωση του ποσοστού που υπολογίζεται ότι ανέρχεται στο 19%. Στην Ελλάδα το ποσοστό των καισαρικών τομών εκτιμάται ότι αγγίζει το 47,3%! Οπερ σημαίνει ότι οι μισοί τοκετοί στη χώρα μας γίνονται με αυτή τη μέθοδο. Παρ’ ότι το θέμα είχε θίξει ο πρώην υπουργός Υγείας κ. Αλ. Παπαδόπουλος μιλώντας στη Βουλή στις αρχές του 2001, προκαλώντας μεγάλο θόρυβο, η εικόνα δεν βελτιώθηκε στο ελάχιστο. Μάλλον το αντίθετο συνέβη… Τα παραπάνω στοιχεία προκύπτουν από έρευνα που δημοσιεύθηκε στην Ευρωπαϊκή Επιθεώρηση Δημόσιας Υγείας (European Journal of Public Health) τον περασμένο Μάιο. H έρευνα, η οποία βασίστηκε σε στοιχεία που συγκέντρωσαν οι συντάκτες της από δύο κρατικά και ένα ιδιωτικό μαιευτήριο της Ελλάδας, διενεργήθηκε από ομάδα επιστημόνων της London School of Economics (LSE), με επικεφαλής τον καθηγητή κ. H. Μόσιαλο.

Στην Ελλάδα δυστυχώς, πολλοί τομείς της ιδιωτικής δραστηριότητας με τεράστιους τζίρους είναι ανεξέλεγκτοι. Γεγονός που πολλαπλασιάζει την απληστία εις βάρος της δημόσιας υγείας ακόμα και των ανυπεράσπιστων παιδιών! Δείτε και την ολοκλήρωση της Βιομηχανίας Τοκετών όπως την περιγράφει ο ΣΜΜΕ στο Ριζοσπάστη παρουσιάζοντας τα “εναλλακτικά προϊόντα κερδοφορίας”:

Η ιδιωτικοποίηση της περιγεννητικής φροντίδας, τονίστηκε, κοστίζει πολλά δισεκατομμύρια, που βέβαια βγαίνουν από τις τσέπες των πολιτών, της ίδιας της ελληνικής οικογένειας: Στα δημόσια μαιευτήρια γεννάνε κατά 85% γυναίκες πρόσφυγες, ενώ τα ιδιωτικά, που έχουν εμφάνιση πολυτελών ξενοδοχείων, είναι πανάκριβα και πληρώνονται συνήθως με στερήσεις ή από κάποια ιδιωτική ασφάλιση, επειδή εργάζεται εκεί ο γιατρός που παρακολουθεί τη μητέρα. Η πολιτεία – υπογραμμίστηκε – δεν ενημερώνει πως ο τοκετός δεν είναι ασθένεια και δε χρειάζεται ολική νάρκωση…

• Ο μητρικός θηλασμός δεν προωθείται, αντίθετα στα νοσοκομεία ταΐζουν τα νεογέννητα με ζαχαρωμένο νερό και ξένο γάλα, με αποτέλεσμα να εθίζονται σ’ αυτά! Τεράστια ποσά ξοδεύονται για τη διαφήμιση του ξένου γάλακτος για τα νεογέννητα, παρότι απαγορεύεται στη χώρα μας και έξω χορηγείται μόνο με συνταγή γιατρού (που γράφει το λόγο για τον οποίο το παιδί δε θηλάζει). Γιατί το μητρικό γάλα είναι η καλύτερη και η πιο πλήρης τροφή και δε συγκρίνεται με αυτό των γαλακτοβιομηχανιών. Κι ενώ σε νοσοκομεία άλλων χωρών προωθείται ο μητρικός θηλασμός, εδώ δίνονται εξ αρχής λανθασμένες οδηγίες στις μητέρες και υποβαθμίζεται ο ρόλος της μαίας.
• Στη χώρα μας ενώ υπάρχουν μεγάλες ανάγκες και ελλείψεις, οι μαίες παροπλίζονται. Νεαρές μαίες έχουν αποσπαστεί σε νομαρχίες και γραφεία υπουργών. Σε δημόσια νοσοκομεία υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις και δεν προσλαμβάνονται, ενώ στα ιδιωτικά μαιευτήρια, που δεν ελέγχονται, εκβιάζονται να δεχτούν πράγματα που δεν πρέπει.
• Στο μεταξύ στον τόπο μας κάνουν θραύση οι προκλητοί τοκετοί (συνήθως η φράση: «Ελάτε αύριο να σας ξεγεννήσουμε»), τα φάρμακα και η νάρκωση χρησιμοποιούνται κατά κόρο, οι γυναίκες δεν είναι ενημερωμένες για το τι πρέπει να προσέξουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι 97% των γυναικών στη Γαλλία γεννάνε χωρίς να τις «κόψουν», ενώ το 98% στην Ελλάδα – αντίθετα – τις «κόβουν» όπως επισημάνθηκε.

Μίζες σε γιατρούς από ασφαλιστικές εταιρείες

 

* H ασφαλιστική κάλυψη των νεογνών μετατρέπεται σε παζάρι για μεγαλύτερες προμήθειες σε ιδιωτικές μαιευτικές κλινικές

 

Θάλαμος νεογνών σε μαιευτήριο. Τα βρέφη, με τη γέννησή τους, φέρνουν και υπέρογκα κέρδη στους εμπόρους της ανθρώπινης ζωής

Νέες μεθόδους για να αυξήσουν τα κέρδη της επιχείρησης και τα έσοδα των γιατρών, εις βάρος των πελατών τους, έχουν «εφεύρει» ορισμένες ιδιωτικές μαιευτικές κλινικές. Σε συνεργασία με ασφαλιστικές εταιρείες «προσφέρουν» νοσοκομειακή κάλυψη των νεογνών. Επίσης, δίνουν τη δυνατότητα στις οικογένειες να δημιουργήσουν τον «κουμπαρά» των παιδιών τους. H προμήθεια της κλινικής φθάνει τα 200 ευρώ, εκ των οποίων τα μισά αποδίδονται στον γιατρό που… μεσολαβεί.
Δεν είναι λίγοι οι γονείς που ακούγοντας τη συγκεκριμένη… προσφορά αγανάκτησαν. Μίλησαν για «καινούργια κόλπα-έσοδα των γιατρών των ιδιωτικών μαιευτηρίων με επίσημες μίζες ακόμη και από ασφάλειες νεογέννητων» και αναρωτήθηκαν: «Από πού θα φυλαχτούμε;». Και δεν έχουν άδικο… Το κόστος του φυσιολογικού τοκετού σε ιδιωτικό μαιευτήριο ξεκινά από 2.000 ευρώ, αν η αμοιβή του γιατρού δεν ξεπεράσει τα… 500 ευρώ και η γυναίκα δεν κάνει επισκληρίδιο αναισθησία. Το ποσόν ανεβαίνει αν η γυναίκα γεννήσει με καισαρική τομή ή νοσηλευθεί σε τρίκλινο, δίκλινο ή μονόκλινο θάλαμο
Πηγή: http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=14498&m=A24&aa=1

Ποιότητα υπηρεσιών

Λόγω των υψηλών τιμοκαταλόγων των ιδιωτικών μαιευτηρίων και δη των μεγάλων, θα περιμέναμε να υπάρχει τουλάχιστον μια βασική εξασφάλιση των πελατών, όπως άλλωστε και στα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα (που είναι και ασυγκρίτως οικονομικότερα). Διαβάστε την ΕΠΩΝΥΜΗ καταγγελία που ακολουθεί και βγάλτε τα συμπεράσματα σας:

Ιδιωτικά ναι μαιευτήρια οχι!

Φίλοι μου για σας. Παρακαλώ βοηθήστε με να διαδώσουμε την παρακάτω ιστορία σε όσους περισσότερους μπορούμε. Το θέμα είναι αρκετά σοβαρό και νομίζω ότι αφορά πολλούς από εσάς ή φίλους σας. Τίτλος της ιστορίας «Όλα μπορεί να συμβούν» Την Πέμπτη 15/11/2007 η σύζυγός μου γέννησε το δεύτερο παιδί μας σε γνωστό μαιευτήριο των Αθηνών, γνωστό και ως «ξενοδοχείο πολυτελείας» (θα σας πω παρακάτω γιατί δεν αναφέρω το όνομα του). Δυστυχώς μας έκατσε το λαχείο να γνωρίσουμε την «άλλη πλευρά» του εν λόγω ιδρύματος που διαφέρει δραματικά από το ιλουστρασιόν περιτύλιγμα με το οποίο πλασάρεται στον κόσμο. Επιλέξαμε μονόκλινο δωμάτιο και όλα πήγαιναν καλά μέχρι και την Κυριακή το απόγευμα. Βγήκαμε από το δωμάτιο για να περπατήσει η λεχώνα, όπως της είχε συστήσει ο ιατρός της και λείψαμε περίπου 15 λεπτά. Όταν επιστρέψαμε διαπιστώσαμε ότι είχαν κάνει «φτερά» το laptop μου, η φωτογραφική μηχανή, πορτοφόλια και πιστωτικές κάρτες. 19:30 της Κυριακής! Με τρομακτική άνεση! Μέσα από το δωμάτιο! Με φουλ βάρδια! Ενημερώσαμε αμέσως το προσωπικό του ορόφου και αυτό με τη σειρά του ενημέρωσε την ασφάλεια του κτηρίου. Η αντίδραση ήταν άμεση (sic). Ο πρώτος σεκιουριτάς εμφανίστηκε μετά από 20 λεπτά (!), άνετος, κυριλέ, και όταν τον ενημέρωσα για το γεγονός αντί να σημάνει συναγερμό, προσπαθούσε να πείσει ότι δεν έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο στο μαιευτήριο, ότι πρέπει να θυμηθούμε μήπως τα είχαμε βάλει κάπου και το είχαμε ξεχάσει και γενικά έδωσε πολύτιμο χρόνο σε όποιον τα είχε πάρει να μπορέσει να τα απομακρύνει. Εμφανίζεται ο υπεύθυνος της ασφάλειας του μαιευτηρίου ο οποίος δίνει εντολή σε υφιστάμενο του να με πάει «μια βόλτα» σε όλους τους ορόφους μήπως και δούμε κάτι! Λες και ο κλέφτης θα κυκλοφορούσε με το laptop ανα χείρας διαλαλώντας το κατόρθωμά του!. Όταν του είπα ότι μάλλον πρέπει να βάλουν ανθρώπους τους στις εξόδους του κτηρίου, με έγραψε κανονικά και όπως θα δείτε παρακάτω αυτό ήταν σαφής εντολή της διοίκησης να « μην διαταραχτεί το κλίμα του νοσοκομείου»! Πήγαμε τελικά να δούμε τις κάμερες στο φυλάκιο της εταιρίας σεκιούριτι όπου διαπίστωσα ότι καμία από τις εξόδους του μαιευτηρίου δεν καλύπτεται από κάμερα και η μόνη που μπορούσε κάτι να δείξει ήταν μία που έδειχνε το πάρκινγκ! Και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που να μην μπορείς να δεις αριθμό αυτοκινήτου! Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα ότι είχα παρατηρήσει ότι σε κάθε όροφο υπάρχει κάμερα που καλύπτει την είσοδο προς τα δωμάτια και θα σας πω πως το θυμόμουνα. Το Σάββατο το βράδυ, όταν πήγα στο μαιευτήριο γύρω στις 00:30, διαπίστωσα έκπληκτος ότι έφτασα στο δωμάτιο της γυναίκας μου ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΩ ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ διασχίζοντας σχεδόν όλο το κτήριο. Προβληματίστηκα από το γεγονός και τότε ψάχνοντας τον όροφο διαπίστωσα ότι υπάρχει κάμερα που κάλυπτε την είσοδο του ορόφου και ηρέμησα θεωρώντας ότι τουλάχιστον κάποιος παρακολουθεί ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει. Τζίφος όμως. Όταν ζήτησα από τους υπεύθυνους ασφαλείας να δούμε την καταγραφή της κάμερας του ορόφου μας πήρα τις εξής απαντήσεις: ο ένας μου είπε ότι οι κάμερες δεν δουλεύουν γιατί τους «έχουν απαγορέψει νομοθετικά (sic) να έχουν κάμερες! , ο άλλος μου είπε ότι δουλεύουν αλλά δεν αποθηκεύουν τις καταγραφές(!!). Ακόμα και η κάμερα που δείχνει την είσοδο στο θάλαμο που φυλάσσονται τα βρέφη ΔΕΝ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ μου είπαν! Δηλαδή μπαίνω, διαλέγω μωρό όπως ακριβώς το θέλω, φεύγω και αν δεν με πιάσουν ΓΙΑ ΣΑΣ! Αποφασίσαμε να φωνάξουμε την αστυνομία. Προσοχή. Εμείς, όχι το μαιευτήριο. Ήρθαν όντως δυο αστυφύλακες, κατέγραψαν το συμβάν και από εκείνη τη στιγμή άρχισε το πανηγύρι. Ξαφνικά λες και είχαμε λέπρα. Δεν τόλμαγε κανένας από το (εξαιρετικό μέχρι εκείνη την ώρα) προσωπικό. Για να φέρουν φαγητό στη λεχώνα έπρεπε να τους ενημερώσουμε εμείς και μας δικαιολογούνταν ότι «δεν ήθελαν να μας ενοχλήσουν»! Φυσικά από την διοίκηση ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Ενώ όλοι στο νοσοκομείο «έπεφταν από τα σύννεφα» και μας διαβεβαίωναν ότι πρώτη φορά συμβαίνει τέτοιο γεγονός σε όλα τα χρόνια λειτουργίας του και που λογικά θα έπρεπε να κινητοποιήσει άπαντες, δεν μας πήραν ούτε ένα τηλέφωνο να ηρεμήσουν τουλάχιστον την λεχώνα που όπως καταλαβαίνετε είχε φρικάρει με όλα αυτά. Να δείξουν τουλάχιστον ότι κάνουν κάτι. Ότι υπάρχουν και έχουν ενοχληθεί από το γεγονός. Ή για να ακριβολογούμε, έκαναν αισθητή τη παρουσία τους περνώντας γραμμή στο προσωπικό να μας αντιμετωπίζει σαν να φταίγαμε εμείς για ότι συνέβη! Την άλλη μέρα το πρωί και αφού περιμέναμε οι αφελείς ότι κάποιος θα έρθει από την διοίκηση να μας μιλήσει, έφτασε μεσημέρι και έπρεπε να αδειάσουμε το δωμάτιο, να πληρώσουμε και να φύγουμε. Αποφασίζω να ζητήσω να δω τον γενικό διευθυντή. Μετά από 5 φορές που το ζήτησα στην προϊσταμένη του ορόφου, ήρθαν δύο κυρίες και μου είπαν ότι ο κος ταδε θα μας δεχτεί (sic) στο γραφείο του. Πήγαμε μαζί με την γυναίκα μου στον κύριο τάδε ο οποίος όμως δεν ήταν γενικός διευθυντής αλλά νομικός σύμβουλος. Διαπίστωσα ότι φυσικά ήταν πλήρως ενημερωμένος για το γεγονός, είχε φέρει μάλιστα και κάτι εκπαιδευόμενους βοηθούς που ψάχνανε νόμους και συμβόλαια και μας είπε ότι «η μόνη ευθύνη που φέρει το μαιευτήριο είναι για απώλειες μέχρι 88 ευρώ!» Γιούπι! Αναγνώρισε δηλαδή ότι κάτι μπορεί να κλάπηκε αλλά «ας προσέχατε να μην φέρνατε αντικείμενα αξίας στο θάλαμο». Όταν του επισήμανα ότι δεν είναι το θέμα τα υλικά που κλάπηκαν αλλά η παντελής έλλειψη ασφάλειας στην εταιρία του, η άθλια αντιμετώπιση μας από το προσωπικό μετά το συμβάν και η ταλαιπωρία που περάσαμε έφτασε στο σημείο να μας βάλει τις φωνές, να πιάσουν την γυναίκα μου τα κλάματα και να γίνει χαμός. Ζητάω επιτακτικά να δω τον γενικό διευθυντή. Συναντάμε τελικά τον κύριο γενικό στο γραφείο του. Θα σας πω μόνο μια ατάκα του για να δείτε σε τι επίπεδα κυμάνθηκε η κουβέντα. Κος Γενικός: Όλα μπορούν να συμβούν κύριε μου. Ακόμα και οι δίδυμοι πύργοι έπεσαν οπότε όλα μπορούν να συμβούν. Τι να κάνουμε. Σοκ. Αφού μας ενημέρωσε ότι ΘΑ κάνει έρευνα για το θέμα (μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω δεν μας έχει ενοχλήσει κανείς για πληροφορίες κλπ) και αφού εκθείασε τα (ανύπαρκτα) μέτρα ασφαλείας της εταιρίας που διοικεί ( έχουμε πλήρες σύστημα παρακολούθησης (!), 35 σεκιουριτάδες (αν πάτε και δείτε έστω και 2 εκτός από αυτούς που φυλάνε το πάρκινγκ να μου τρυπήσετε την μύτη) και ότι δεν έχει ξαναγίνει ότι η επιχείρησή του είναι «τόπος χαράς» και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να διαταραχτεί το καλό κλίμα και η ηρεμία και ότι (κύριε ελέησον) δεν έχει χαθεί ποτέ παιδί από εδώ(!) κλπ κλπ με απείλησε ότι αν βγει κάτι παραέξω θα «σας κυνηγήσω»! Παραδέχτηκε δε ότι είναι αδύνατον να μπορέσουν να ελέγξουν τις χιλιάδες των εισερχόμενων στο μαιευτήριο δηλαδή με λίγα λόγια «ENTER AT YOUR OWN RISK!». Με ευχαρίστησε δε για την ενημέρωση που του κάναμε και που θα τους βοηθήσει να βελτιώσουν το (κατά τα άλλα άψογο) σύστημα ασφαλείας τους! Όταν πολύ ευγενικά του είπα ότι ούτε οι κάμερες δουλεύουν ούτε σεκιουριτάδες υπάρχουν, μας έβαλε και αυτός τις φωνές κατηγορώντας μας ότι τον προσβάλουμε και ότι δυσφημούμε την εταιρία του. Κι όλα αυτά χωρίς ούτε ένα συγγνώμη. Τελικά του επισήμανα ότι αδυνατούμε να πληρώσουμε γιατί μας έκλεψαν τις πιστωτικές, μας είπε ότι θα βοηθήσει να εκδοθεί άμεσα νέα πιστωτική (!). Γυρίζοντας στο δωμάτιο διαπιστώνουμε ότι έχουν αρχίσει και μοιράζουν κλειδιά στα μονόκλινα και να εμφανίζονται από το πουθενά σεκιουριτάδες. ΟΛΕ! Το σύστημα λειτούργησε! Πήρα το παιδί και έφυγα. Φυσικά και δεν πλήρωσα. Και δεν με εμπόδισε κανένας! Το χειρότερο από όλα είναι ότι διαπιστώνεις πόσο ανίσχυρος είναι κανείς απέναντι στις εταιρίες – τέρατα. Τα συμπεράσματα δικά σας. (Τάσος Καζάκος, Ελεύθερος Τύπος)

Αν η τρομοκρατία και οι απειλές απευθυνόντουσαν στους λωποδύτες αντί για τους πελάτες, οπωσδήποτε τέτοια κρούσματα δε θα υπήρχαν. Βλέπετε όμως, ότι εμείς τους δίνουμε δύναμη με την ανοχή και τη φοβία μας σε πολλές περιπτώσεις. Στην Ελλάδα ισχύει το ρητό “ο πελάτης το μόνο δικαίωμα που έχει, είναι να πληρώνει”.
Και η εικόνα συμπληρώνεται με τους διωγμούς όσων τολμήσουν να τα βάλουν με το πανίσχυρο σύστημα.  

Μια πολύ σημαντική έρευνα για την περιγεννητική φροντίδα στην Ελλάδα, που ξεκίνησε το 1983 από την παιδίατρο Χρύσα Μπακούλα, δεν μπόρεσε να συνεχιστεί – απειλήθηκε ακόμα και η ζωή της ερευνήτριας.